Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Επιστροφή...

... στον τόπο του εγκλήματος!!!
Πριν δυο χρόνια ταξίδεψα στην Ρώμη, παρέα με τις αγαπημένες μου φίλες και περάσαμε καταπληκτικά! Θυμάμαι σαν τώρα (την μνήμη μου την βοηθάει και ένα σχετικό βιντεάκι!) να στέκομαι με πλάτη την Φοντάνα ντι Τρέβι, να κρατάω 3 κέρματα στο χέρι μου και να τα πετάω ένα-ένα κάνοντας τις αντίστοιχες ευχές. Η πρώτη ευχή ήταν η ευχή που επιβάλετε! Να γυρίσω ξανά στην Ρώμη! Η δεύτερη ήταν να βρω μια καλή δουλειά. Μάλλον έπρεπε να ζητήσω απλά μια δουλειά, το "καλή" ήταν δεσμευτικό! Η τρίτη ευχή ήταν για να βρω έναν άνθρωπο που θ' αγαπάω.Δυο χρόνια μετά κάνω έναν απολογισμό και βλέπω ότι δυο από τις τρις ευχές μου πραγματοποιήθηκαν... Καλό ποσοστό, ε; Σήμερα λοιπόν, αυτή την ώρα περίπου (ναι, ναι... Προγραμματισμένη ανάρτηση!) ταξιδεύω για Ρώμη! Θα περάσω ένα τριήμερο στην αιώνια πόλη, μαζί με τον άνθρωπο που γεμίζει ευχάριστα την ζωή μου τον τελευταίο καιρό!!! Καλό μας ταξίδι!

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

The warrior's way

Είχα πάρα πολύ καιρό να πάω κινηματογράφο. Τόσο καιρό που πραγματικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά! Ρίξαμε μια ματιά στο ίντερνετ για να δούμε τι παίζει. Έχει αρκετές καλές ταινίες αυτή την εποχή και αυτό είναι πολύ ευχάριστο, γιατί δεν περιορίζεσαι στην επιλογή σου. Παρ' όλα αυτά δεν επιλέξαμε ταινία, ήταν Κυριακή και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό, για καφέ και μετά να πάμε στο Cosmos και να επιλέξουμε όποια ταινία ξεκινάει κοντά στην ώρα που θα 'μαστε εκεί!

Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε (αν εξαιρέσεις τον Ζουμπαίο και την Ιουλιέτα, που θέλω κάποια στιγμή να το δω!!!). Μου θύμισε πολύ την ταινία "Τίγρης και Δράκος", όχι στην υπόθεση αλλά στον χορευτικό τρόπο που γίνονταν οι μάχες. Μου άρεσε όμως πολύ περισσότερο γιατί κάλυπτε πολλά γούστα: είχε μάχες, είχες μια τρυφερή σχέση ενός άντρα μ' ένα παιδί, είχε μια ερωτική ιστορία, είχε μια παλιά ιστορία και την εκδίκηση που επιζητούσε... Όχι! Δεν θα σας πω άλλα, δείτε την... Την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Δεσποινίς Πελαγία

Ήταν Σάββατο βράδυ (ένα βράδυ που δεν θα ξεχάσω ποτέ για άλλους λόγους, πριν από 3 μήνες περίπου) και ήμουν Θεσσαλονίκη. Είχα ραντεβού για ποτάκι και κατέβηκα στο κέντρο. Δεν σκέφτηκα καν να πάρω το αυτοκίνητο, γιατί έχω βιώσει πολύ καλά το θέμα "παρκάρισμα στο κέντρο της πόλη Σαββατόβραδο"! Εννοείται πως όταν κινείσαι με το λεωφορείο δεν μπορείς να υπολογίσεις απόλυτα τον χρόνο σου και γι' αυτό φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα.
Δεν με χάλασε καθόλου αυτό, ήταν πολύ όμορφη βραδιά και χάζευα βιτρίνες για να περάσει η ώρα. Κατηφόριζα λοιπόν την Αριστοτέλους και χάζευα... Κάποια στιγμή βρίσκομαι μπροστά στην βιτρίνα ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου. Βλέπω τις καινούργιες εκδόσεις και το μάτι μου καρφώνετε σ' ένα βιβλίο που περίμενα καιρό! Και λέω περίμενα καιρό γιατί ξέρω ότι ο πολυαγαπημένος μου Ξανθούλης κάθε χρόνο γράφει κι ένα βιβλίο! Ευτυχώς αυτός ο άνθρωπος είναι πολυγραφότατος, γιατί πραγματικά ποτέ δεν μου φτάνει ένα βιβλίο του! Θα 'θελα να 'χω 2-3 μαζεμένα, όπως παλιά που ξεκίνησα να τον διαβάζω! Τώρα όμως που έχω διαβάσει τα πάντα, περιμένω απλά κάτι καινούργιο...
Αρκετά όμως με την πολυλογία μου! Και ας περάσουμε στο βιβλίο...

Από το οπισθόφυλλο:
Τα παράτησε όλα η Πελαγία από ανάγκη. Μαθηματικά, έρωτες, κοριτσίστικες απλές φαντασιώσεις, την πολυτέλεια να ονειρεύεται... Όλα. Έπρεπε να δουλέψει, για να βοηθήσει την οικογένεια να μεγαλώσει τα δύο αδέρφια της, που ήρθαν με καθυστέρηση δέκα χρόνων. Όμορφα και αρτιμελή. Ακριβώς το αντίθετο από κείνη. Η Πελαγία ξέχασε πως ήταν αδερφή τους κι έπαιξε ρόλο «ετεροθαλούς» μάνας, κι ας είχαν μάνα καθ όλα άξια.
Ο δικός της ρόλος καθορίστηκε από πολύ νωρίς. Δουλειά και μικρές ανάσες. Δουλειά και προσήλωση στην ασήμαντη καθημερινότητα. Και μια φαντασία που σκλήραινε με τον καιρό. Όταν πια η ζωή έδειχνε να χει πάρει τον δρόμο της -μια ύποπτη ευθεία που γίνεται καθεστώς μέσ' από την αποδοχή της ήττας και των συμβιβασμών- συνέβη, σαν ακραίο καιρικό φαινόμενο, κάτι τόσο απρόσμενο, που ακύρωσε όλη της την πραγματικότητα. Ωστόσο υπερασπίστηκε με πείσμα τον επίπονα κατακτημένο τίτλο της «Δεσποινίδος Πελαγίας», ως μοναδική της άμυνα. Εκείνο που δεν σκέφτηκε ποτέ ήταν αυτό που οι τζογαδόροι τρελαίνονται να αποκαλούν «συνωμοσία της τύχης». Μια δύσκολη συναστρία ζωδίων, με μαθηματικό οίστρο και μια απέραντη γκάμα δοκιμασιών για κάθε επίλεκτο συνωμότη... Από κεί και πέρα, όλα ήταν θέμα αισθηματικής αντοχής και σωστής διαχείρισης του φόβου για το άγνωστο.
Ένα νέο, απρόβλεπτο μυθιστόρημα από τον μάστορα της νεοελληνικής σάτιρας Γιάννη Ξανθούλη που συνδυάζει την gothic ατμόσφαιρα με στοιχεία ευρωπαϊκού παραμυθιού.

Ότι και να γράψω, ότι και να πω θα είναι λίγο... Εντάξει είμαι προκατειλημμένη υπέρ του συγγραφέα θα μου πεις! Δίκαιο έχεις, αλλά η γραφή του εξακολουθεί να με μαγεύει και να με ταξιδεύει! Και μπορεί να το έχω ξαναπεί, αλλά αν μπορούσα να γράψω, έτσι θα ήθελα να γράφω!!!
Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία, για μια γυναίκα που ποτέ, τίποτε δεν της χαρίστηκε. Αντίθετα, πάλευε για όλα στην ζωή της, για να προσφέρει στους γύρω της τα πάντα... Κι ας μην τους τα χρωστούσε! Και κει που κάνει μια καλή πράξη (όχι γιατί είναι του χαρακτήρα της, αλλά για να μπεις στο μάτι των αδερφών της), εκεί η ζωή της ανταποδίδει πολλά, όσα δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό ενός ανθρώπου...
Καλή ανάγνωση!

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Quiz:

Μην βιαστείτε, διαβάστε όλες τις πληροφορίες που σας δίνονται και μετά απαντήστε: Πώς λέγετε αυτή που έχει χαθεί από το ίντερνετ εδώ και δυο μήνες; Που έχει internet on the go, το πληρώνει κανονικά, αλλά έχει σπάσει το στικάκι της και δεν μπορεί να συνδεθεί; Που το καινούργιο στικάκι κοστίζει μια περιουσία και το σκεφτόταν για να το αντικαταστήσει;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι εύκολη και δεν θα δυσκολευτείτε καθόλου! Ελπίζω αυτή τη φορά, το καινούργιο στικάκι να ζήσει πολύ περισσότερο!