Ότι ψάχνω απεγνωσμένα για δουλειά όλοι το ξέρετε. Το ότι έχω κάνει τρελές εκπτώσεις στην δουλειά που θα μου κάτσει το ξέρετε; Δύσκολα τα χρόνια που διανύουμε και είπα να βάλω στην άκρη πτυχία, προϋπηρεσίες και όλα όσα έχω κάνει στο παρελθόν. Άλλωστε καμία δουλειά δεν είναι ντροπή! Άσε που στο παρελθόν (σαν φοιτήτρια και όχι μόνο!) έχω δουλέψει σε κρεοπωλείο, σε μαγαζί με κοτόπουλα, σε θερινό κινηματογράφο, σε καφέ σερβιτόρα... Έχω κάνει βιογραφικό όπου μπορείτε να φανταστείτε, από σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, κλπ...
Έρχεται που λέτε ο καλός μου την προηγούμενη εβδομάδα και μου λέει ότι είδε μια αγγελία σε ένα κατάστημα με παπούτσια. Την επόμενη μέρα τηλεφωνώ και παίρνω το βιογραφικό μου ανά χείρας και πηγαίνω να δω περί τίνος πρόκειται. Θέλετε να σας πω τι άκουσα; Λοιπόν: ημιαπασχόληση, με ένσημο, όλες τις μέρες της εβδομάδας και Σάββατο, κανένα ρεπό, καμία άδεια, μόνο μια βδομάδα το καλοκαίρι και όλα αυτά για 375 ευρώ. Ξέρω ότι είναι νορμάλ τα χρήματα για την φύση της δουλειάς και για τις ώρες, άλλα όταν η δουλειά βρίσκετε στην άλλη άκρη της πόλης (από τον περιφερειακό περίπου 20 λεπτά, ανάλογα με την κίνηση) και χρειάζεσαι 150 ευρώ για βενζίνες, δεν θα σου μένει τίποτε. Θα βιαστεί κάποιος να μου πει: πάρε ρε κοπελιά το λεωφορείο όπως όλος ο κόσμος! Το δοκίμασα κι αυτό και έκανα 1 ώρα και 45 λεπτά λεωφορείο και περπάτημα. Και το πιο τρελό ήταν ότι το περπάτημα γίνετε σ' ένα περίεργο σημείο που ενώνει με τον περιφερειακό και ένιωθα ανά πάσα στιγμή ότι θα γίνω χαλκομανία στο οδόστρωμα!
Έκανα δοκιμαστικό αλλά δεν με πήραν... Ευτυχώς! Δεν ξέρω γιατί βρε παιδάκι μου, αλλά την μέρα που έφυγα από το δοκιμαστικό με πήρε το παράπονο! Τόσα χρόνια στα θρανία, τόση προϋπηρεσία και να φτάνεις να σε κρίνει ένα κοριτσάκι (η υπεύθυνη) που το κόβεις τουλάχιστον 5 χρόνια (για να μην πω παραπάνω και θεωρηθώ υπερβολική!) και απ' ότι σου έχει πει σπουδάζει και δεν έχει πάρει καν πτυχίο! Νομίζω ότι θα είναι πιο δύσκολα τελικά τα πράγματα, απ' ότι φαντάστηκα όταν μετακόμισα στην Θεσσαλονίκη! Οψόμεθα...
