Η χαρά της δημιουργείας...

Πριν από περίπου έξι μήνες πήρα μια μεγάλη απόφαση. Άφησα το σπίτι μου, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, την πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, για να ζήσω με τον άνθρωπο που αγαπώ! Δεν θα σας πω ψέματα, τα πράγματα δεν είναι πάντα ιδανικά. Όχι σε σχέση με τον άνθρωπο μου, αυτός είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Αλλά οι αλλαγές πάντα είναι δύσκολες στην αρχή. Μου στοίχισε που ένιωσα ότι "κλείστηκα" σ' ένα σπίτι, που δεν δούλευα, που δεν είχα τις φίλες μου για να πιω έναν καφέ... Το σημαντικό όμως είναι να έχεις έναν άνθρωπο να σε στηρίζει! Και αφού πέρασε το πρώτο δίμηνο συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μονοδιάστατος άνθρωπος και έχω πολλά μέσα μου να βγάλω. Τότε ήταν που πλησίαζε η βάφτιση του πολυαγαπημένου μου ανεψιού και ανέλαβα να ετοιμάσω τα πάντα.Τις μπομπονιέρες.
Τα μαρτυρικά για τα αγοράκια και τους άντρες.
Τα μαρτυρικά για τα κοριτσάκια.
Τα μαρτυρικά για τις γυναίκες.
Μέχρι την λαμπάδα.
Τότε βρήκα κάτι παλιά υφάσματα και άρχισα να φτιάχνω πραγματάκια για τον εαυτό μου και την αδερφή μου.Σκουλαρίκια.
Καρφίτσες.

Καρφίτσες χειμωνιάτικες.
Μετά η κόρη της νονάς μου μου ζήτησε να τις φτιάξω τις μπομπονιέρες για την βάφτιση της κορούλας της. Μετά ήρθε μια άλλη φίλη μου, που ήθελε να της φτιάξω μαρτυρικά για την βάφτιση της κορούλας της.
Για τα κοριτσάκια και τις γυναίκες. Και κάτι χρήσιμο για τους άντρες.
Λίγο αργότερα μια πρώτη μου ξαδέρφη, που είναι στο διοικητικό του Συλλόγου γονέων και κηδεμόνων παιδιών με ειδικές ανάγκες, μου ζήτησε να κατασκευάσω μερικά κοσμήματα για ένα μπαζάρ που θα έκαναν για την ενίσχυση του συλλόγου. Έκανα λοιπόν και λίγη εθελοντική εργασία. (Κάποια απ' αυτά που έφτιαξα, γιατί είναι πολλά για να τα βάλω όλα στο ποστ)Καρφίτσες.
Βραχιόλια. Κολιέ. Σκουλαρίκια. Σετ.
Και από ότι έμαθα ξεπούλησα και χάρηκα πολύ που κατάφερα να βοηθήσω στο έργο τους.
Τώρα η κολλητή μου μου ζήτησε να φτιάξω γούρια για τον γάμο - βάφτιση του αδερφού της και έχω πέσει με τα μούτρα.


Αυτά είναι τα δείγματα που έφτιαξα και ελπίζω να φτιάξω κι άλλα σύντομα...

Όταν ανθίζουν τα λουλούδια...

Θα έλεγε κανείς πως τώρα που έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεση μου, θα είμαι όλη μέρα στο διαδίκτυο και θα περιπλανιέμαι στα blog. Κι όμως είναι από τα πράγματα που ψιλόαποφεύγω. Θα με ρωτήσεις τώρα εσύ: Γιατί βρε παιδί μου; Δεν ξέρω ακριβώς! Μάλλον γιατί έχω συνδέσει τον υπολογιστή με την εύρεση εργασίας και δεν θέλω περαιτέρω επαφή μαζί του!!! Δηλαδή κάθε πρωί ανοίγω το laptopάκι μου, πηγαίνω από site σε site (τα σχετικά με εργασία), τσεκάρω τα mail μου, βλέπω τι έχετε γράψει κι εσείς και την κάνω... Έχω σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, μαγείρεμα και πλύσιμο! Πέρα απ' την πλάκα όμως δεν νομίζω ότι μέχρι στιγμής μου έχει φανεί χρήσιμο το διαδίκτυο. Anyway, ο επιμένων νικά!!!
Και μιας που σήμερα ο δρόμος μου με έβγαλε στο σκονισμένο μου blog, θέλω να σας δείξω τη φραουλίτσα μου που άνθησε, γέμισε υπέροχα μικρά λουλουδάκια και ελπίζω σύντομα να δω μια φραουλίτσα! Το αγόρι μου με πειράζει, μου λέει ότι θα την φτιάξουμε γλυκό! Εγώ όμως καμαρώνω με τα λιγοστά φυτά μου και θέλω να αναπτύξω κι άλλο τον "κήπο" μου!

Περιμένοντας τις φραουλίτσες!!!

Μαζί με τον μαϊντανό (απ' την παραγωγή στην κατανάλωση!), τον βασιλικό και τις πετρούλες μου!

Ο δυόσμος μου που νοστιμίζει τα φαγητά μου!

Και ο αυτοσχέδιος καναπές που περνάω πολλές ώρες. Το φυτό στο τραπέζι είναι ρίγανη και μοσχοβολάει απίστευτα!

Το κελεπούρι!!!

Ότι ψάχνω απεγνωσμένα για δουλειά όλοι το ξέρετε. Το ότι έχω κάνει τρελές εκπτώσεις στην δουλειά που θα μου κάτσει το ξέρετε; Δύσκολα τα χρόνια που διανύουμε και είπα να βάλω στην άκρη πτυχία, προϋπηρεσίες και όλα όσα έχω κάνει στο παρελθόν. Άλλωστε καμία δουλειά δεν είναι ντροπή! Άσε που στο παρελθόν (σαν φοιτήτρια και όχι μόνο!) έχω δουλέψει σε κρεοπωλείο, σε μαγαζί με κοτόπουλα, σε θερινό κινηματογράφο, σε καφέ σερβιτόρα... Έχω κάνει βιογραφικό όπου μπορείτε να φανταστείτε, από σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, κλπ...

Έρχεται που λέτε ο καλός μου την προηγούμενη εβδομάδα και μου λέει ότι είδε μια αγγελία σε ένα κατάστημα με παπούτσια. Την επόμενη μέρα τηλεφωνώ και παίρνω το βιογραφικό μου ανά χείρας και πηγαίνω να δω περί τίνος πρόκειται. Θέλετε να σας πω τι άκουσα; Λοιπόν: ημιαπασχόληση, με ένσημο, όλες τις μέρες της εβδομάδας και Σάββατο, κανένα ρεπό, καμία άδεια, μόνο μια βδομάδα το καλοκαίρι και όλα αυτά για 375 ευρώ. Ξέρω ότι είναι νορμάλ τα χρήματα για την φύση της δουλειάς και για τις ώρες, άλλα όταν η δουλειά βρίσκετε στην άλλη άκρη της πόλης (από τον περιφερειακό περίπου 20 λεπτά, ανάλογα με την κίνηση) και χρειάζεσαι 150 ευρώ για βενζίνες, δεν θα σου μένει τίποτε. Θα βιαστεί κάποιος να μου πει: πάρε ρε κοπελιά το λεωφορείο όπως όλος ο κόσμος! Το δοκίμασα κι αυτό και έκανα 1 ώρα και 45 λεπτά λεωφορείο και περπάτημα. Και το πιο τρελό ήταν ότι το περπάτημα γίνετε σ' ένα περίεργο σημείο που ενώνει με τον περιφερειακό και ένιωθα ανά πάσα στιγμή ότι θα γίνω χαλκομανία στο οδόστρωμα!

Έκανα δοκιμαστικό αλλά δεν με πήραν... Ευτυχώς! Δεν ξέρω γιατί βρε παιδάκι μου, αλλά την μέρα που έφυγα από το δοκιμαστικό με πήρε το παράπονο! Τόσα χρόνια στα θρανία, τόση προϋπηρεσία και να φτάνεις να σε κρίνει ένα κοριτσάκι (η υπεύθυνη) που το κόβεις τουλάχιστον 5 χρόνια (για να μην πω παραπάνω και θεωρηθώ υπερβολική!) και απ' ότι σου έχει πει σπουδάζει και δεν έχει πάρει καν πτυχίο! Νομίζω ότι θα είναι πιο δύσκολα τελικά τα πράγματα, απ' ότι φαντάστηκα όταν μετακόμισα στην Θεσσαλονίκη! Οψόμεθα...

Είμαι η Μαίρη...

Ουπς!!! Λάθος, είμαι η Σοφία και είμαι καλά! Μάλλον είμαι επηρεασμένη από το γνωστό τραγουδάκι! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...
Εδώ και 10 χρόνια μόνη μου συντηρώ τον εαυτό μου. Δουλεύω και επιβιώνω, πολλές φορές κάτι παραπάνω από αυτό, αφού καταφέρνω και κάνω πολλά πράγματα που μου αρέσουν. Έτσι αγόρασα το αυτοκίνητο μου, έτσι ταξίδεψα σε αρκετούς προορισμούς σε Ευρώπη και Αμερική, έτσι γύρισα την Ελλάδα... Τι γίνεται όμως όταν μένεις άνεργος; Πέρασε ένας μήνας και δουλειά ακόμα δεν βρήκα. Και αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι που πρέπει να ζητάω λεφτά και πραγματικά το σιχαίνομαι αυτό... Και αφού λοιπόν είμαι άνεργη και περνάω απίστευτες ώρες μέσα στο σπίτι (οι ελάχιστοι φίλοι μου στην Θεσσαλονίκη δουλεύουν και δεν έχουν χρόνο ούτε για καφέ) έχω γίνει η καλή νοικοκυρά, που είναι δούλα και κυρά!!! Καθάρισα το σπίτι, δηλαδή γενική με ότι μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτό και σε καθημερινή βάση κάνω δουλειές! Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι θα γίνω σαν κάτι υστερικές, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να καθαρίζουν και καταλήγουν να καθαρίζουν τα καθαρά! Ευτυχώς ακόμα την παλεύω και μπορείτε όταν θα μπείτε στο σπίτι μας να λερώσετε άφοβα, γιατί θα έχω κι εγώ τι να κάνω την επόμενη μέρα!!!
Το φιλοσόφισα όμως και η καθαριότητα δεν φτάνει για να περάσει η μέρα σου. Έχω και μια λατρεία με την κουζίνα και το έχω ρίξει στην μαγειρική και στην ζαχαροπλαστική! Ψάχνω συνταγές στο ίντερνετ και πειραματίζομαι! Μιλάω και με τις ώρες με την μάνα μου στο τηλέφωνο, γιατί όπως και να το κάνουμε η μανούλα ξέρει καλύτερα απ' όλους!!!Ευτυχώς ο δόλιος άνθρωπος που τρώει, ζει ακόμα! Και όχι μόνο ζει, αλλά λατρεύει και ότι φτιάχνω! Μην τον παρεξηγείτε όμως, ερωτευμένος άνθρωπος είναι!!!
Χθες ας πούμε, μια τυπική μέρα της νοικοκυράς: Πήγα στην λαϊκή, πήρα ψάρια για να φάμε, τα καθάρισα, τα μαγείρεψα, πήρα φράουλες για να φτιάξω γλυκό του κουταλιού και το έφτιαξα (μούρλια!!!), σκούπισα, σφουγγάρισα, έφτιαξα μια σπανακοτυρόπιτα με δικό μου φύλλο, έφτιαξα βάση για cheese cake, έπλυνα 2-3 φορές μέσα στην μέρα πιάτα και σαν να μην μου έφταναν όλα αυτά, διάβασα και κανα δίωρο (έχω κολλήσει με το βιβλίο που διαβάζω, αλλά θα σας πω γι' αυτό μόλις τελειώσει για να 'χω ολοκληρωμένη άποψη)... Τι; Θέλετε κι άλλα;

Happy birthday to me!!!

Πριν από τρία χρόνια έγραφα ότι νιώθω ευτυχισμένη, ευλογημένη και τυχερή που έχω φτάσει μέχρι εδώ! (Κάποιος γιορτάζει, που να ξέρω...) Κάνοντας πάλι τον απολογισμό μου, συνειδητοποιώ ότι έχω ζήσει πολύ όμορφα πράγματα και εξακολουθώ να ζω μια ζωή γεμάτη! Και πάνω απ' όλα γεμάτη με ανθρώπους που αγαπώ... Από την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τον άνθρωπο μου! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχω νιώσει τόση αγάπη που πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην την νιώσουν ποτέ!!!

Από σήμερα λέω ότι είμαι 33 και το μόνο που θέλω για τα γενέθλια μου, είναι να έχω πάντα στην ζωή μου τους ανθρώπους που με στηρίζουν και όλα τ' άλλα θα 'ρθουν...

Γλυκάκι να κεράσω; Κοπιάστε και δεν θα χάσετε!!!

In Rome again! (Part I)

Πριν δυο χρόνια έκανα 3 post για το ταξίδι μου στην Ρώμη. Αυτή τη φορά είδα τα ίδια και κάποια καινούργια πράγματα, που πραγματικά μου άρεσαν πολύ. Θα προσπαθήσω το post αυτό να απέχει από τα προηγούμενα και να σας δείξω ότι είδα αυτή τη φορά... Για να μπούμε στο ναό του Αγίου Πέτρου, περιμέναμε πολύ! Ρίξτε μια ματιά στην ουρά... Ο κόσμος ήταν αμέτρητος και μέσα... Στο ναό του Αγίου Πέτρου δεν είχα προσέξει αυτές τις "τρύπες" στο δάπεδο, που σου έδειχναν τις κατακόμβες... Στις οποίες κατακόμβες υπάρχουν σαρκοφάγοι (έτσι δεν λέγονται;) με τις σορούς όλων των παπών... Η αλήθεια είναι ότι δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες εκεί κάτω! Έβγαλα μια και μετά με μάλωσαν... Αλλά πραγματικά δεν το ήξερα!

Την προηγούμενη φορά δεν είχα δει και τον κατάλογο με όλα τα ονόματα των παπών. Για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία, δυσκολεύτηκα πολύ. Όχι γιατί είναι μια καταπληκτική φωτογραφία, αλλά γιατί ο κόσμος εκεί μπροστά ήταν απίστευτα πολύς!

Βέβαια και ο κόσμος μπροστά από τον Άγιο Πέτρο ήταν απίστευτα πολύ! Πραγματικά δεν μπορούσες να καταλάβεις που τελείωνε η λαοθάλασσα! Και βέβαια τα ελληνικά δεν λείπουν από το ναό του Αγίου Πέτρου... Και επειδή ο καλλιτέχνης ζει πάντα μέσα μου!!! Μετά από την πρωινή βόλτα, που τελείωσε κάπου στις 3-4 το μεσημέρι, ξεκουραστήκαμε για λίγο (μην ξεχνάμε ότι είχαμε ξυπνήσει από τις 4:30 το χάραμα!) και βγήκαμε βραδινή βόλτα στην βροχερή Ρώμη... Με πολύ βροχή, κάπου στην Piazza Barberini!!! Fontana by night με απίστευτη βροχή και χωρίς κόσμο! Σπάνιο πράγμα! Λίγη ώρα μετά, η βροχή κόπασε και βγάλαμε κι άλλες φωτογραφίες... Κάπου εδώ τελείωσε η πρώτη μέρα... Υ.Γ.= Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μας, συνειδητοποιώ ότι τα δυο επόμενα post θα μου βγουν τεράστια! Ας ελπίσουμε ότι θα 'χω κουράγιο να τα κάνω...

Το μεγάλο βήμα...

Όχι, δεν πρόκειται για την καινούργια ταινία του Αγγελόπουλου!!! Αλλά για το επόμενο μεγάλο βήμα της ζωής μου! Το Σάββατο που μας πέρασε και σχεδόν μετά από 3 χρόνια, παράτησα την δουλειά που με βοηθούσε να επιβιώσω, μάζεψα μια βαλίτσα πράγματα (δηλαδή όχι ακριβώς μια! Το γέμισα φουλ το καημένο το αυτοκινητάκι μου!!!) και άλλαξα σπίτι, πόλη, ζωή... Το ξέρω ότι είναι μια μεγάλη απόφαση, αλλά είναι μια απόφαση που πάρθηκε από κοινού με τον άνθρωπο που αγαπώ και το μόνο σίγουρο είναι ότι το θέλουμε πολύ και οι δυο! Μετά λοιπόν από 8 χρόνια και κάτι ψηλά, γυρίζω στην πόλη που πολύ αγάπησα, που έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια! Γι' αυτό λοιπόν όποιος με ψάξει, να ξέρετε ότι πλέον είμαι μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκη!!!

Το ξέρω ότι το τραγούδι είναι άσχετο μ' αυτό που βιώνω, αλλά μου 'χει κολλήσει από το Σάββατο! Και όπως και να το κάνουν ρε παιδιά, είναι Στράτος και γουστάρω τρελά!

Υ.Γ.= Ψάχνω επειγόντως για καινούργια δουλειά... Όποιος έχει κάτι κατά νου, ας με ενημερώσει!

Διαπιστώσεις...

Επιστρέψαμε πολύ ανανεωμένοι και με γεμάτες μπαταρίες! Ήταν ένα πραγματικά υπέροχο ταξίδι, αν και υπήρξαν κανά δυο πραγματάκια που πήγαν να μας την χαλάσουν... Δεν θα σας μιλήσω όμως τώρα γι' αυτά, αλλά για κάποιες διαπιστώσεις που έκανα την δεύτερη φορά που είδα την Ρώμη.
Πρώτο και βασικό: μην ακούσω κανέναν να λέει τους Έλληνες τζαμπατζήδες!!! Πραγματικά δεν το ανέχομαι πλέον αυτό. Οι ξένοι είναι πολύ χειρότεροι και μας το απέδειξαν στο Βατικανό. Διαβάζω λοιπόν στο ίντερνετ ότι τα μουσεία στο Βατικανό είναι κλειστά τις Κυριακές, εκτός απ' την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα όπου όχι μόνο είναι ανοιχτά, αλλά είναι και δωρεάν. Λέω στον καλό μου ότι είναι ευκαιρία να γλυτώσουμε 30 ευρώ και μόλις φτάνουμε την Κυριακή, ξεκινάμε για τα μουσεία του Βατικανού. Βέβαια μόλις κατεβήκαμε απ' το μετρό, άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να τα δώσουμε τα 30 ευρώ γιατί πραγματικά αυτή η ταλαιπωρία δεν πληρώνετε! Η ουρά κατέβαινε από τον δρόμο της εισόδου, έφτανε μέχρι την Piazza del Risorglimento και έστριβε μέχρι κοντά την είσοδο του Ναού του Αγίου Πέτρου!!!!!

(Ένα πολύ μικρό μέρος της ουράς φαίνεται αριστερά στην φωτογραφία!)
Δεν θα ήταν υπερβολή αν σας πω ότι η ουρά ξεπερνούσε τα δυο χιλιόμετρα! Και το πιο τραγικό ήταν ότι ήταν 11 η ώρα και μπορούσες να μπει μέσα στα μουσεία μέχρι τις 12:30! Τι ελπίδες λοιπόν είχαν να μπουν μέσα, αυτοί που καρτερικά περίμεναν; Και η ουρά να μένει στάσιμη...
Δεύτερο: Κάτι που δεν είχα προσέξει την προηγούμενη φορά... Το μετρό στην Ρώμη, την πρωτεύουσα, κλείνει τις καθημερινές στις 9 το βράδυ!!! Πραγματικά ήταν πολύ μεγάλο σοκ και το έλεγα και το ξανάλεγα! Δεν μπορεί σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα το μετρό να κλείνει στις 9!

Δεν εξυπηρετεί κόσμο που επιστρέφει απ' τις δουλειές του; Κόσμο που ίσως διασκεδάζει; Τουρίστες; Πως μπορεί λοιπόν να κλείνει στις 9!!! Το ξέρω ότι παραληρώ, αλλά όταν πήγαμε να πάρουμε το μετρό στις 10 το βράδυ, χρησιμοποιήσαμε κάποιους κυλιόμενους διαδρόμους και δεν μπορούσαμε να βγούμε από πουθενά, έπαθα απίστευτο πανικό γιατί νόμιζα ότι θα μας κλείνανε μέσα και θα κοιμόμασταν εκεί! Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά είχαμε ένα υπέροχο δωμάτιο σε τετράστερο ξενοδοχείο, γιατί να το στερηθούμε;
Τρίτο: Είναι χίλιες φορές καλύτερα να ταξιδεύεις μόνο σου, παρά με γκρουπ Γιατί; Γιατί κάνεις όλα όσα εσύ επιλέγεις και σου κοστίζει πολύ φθηνότερα! Βρήκα εισιτήρια από το ίντερνετ, για 2 άτομα με την alitalia, με μόνο 210 ευρώ. Το δε ξενοδοχείο, πάλι μέσω ίντερνετ, μας κόστισε 180 ευρώ. Δηλαδή σύνολο δώσαμε 390 ευρώ για 3 μέρες, ενώ την προηγούμενη φορά με γκρουπ πληρώσαμε 520 ευρώ για 4 μέρες το άτομο! Μεγάλη η διαφορά, ε;
Τέταρτο: Οι Ιταλοί τρώνε πάντα για πρώτο πιάτο μακαρόνια και παίρνουν και δεύτερο. Το πήραμε χαμπάρι κι εμείς και κόντεψα να γυρίσω 90 κιλά πίσω! Την θεωρήσαμε όμως μια εκπληκτική συνήθεια για μας που μας αρέσουν τόσο τα μακαρόνια!!!
Πέμπτο και τελευταίο: Όταν επισκέπτεσαι για δεύτερη φορά μια πόλη και το έχεις ψάξει και πολύ μέσω ίντερνετ, μπορείς να κινηθείς πολύ εύκολα. Ήμουν τόσο οργανωμένη που ήξερα τα πάντα. Κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και αμέσως πήγαμε στον σταθμό για να πάρουμε το Leonard Express, το τρένο που σε μεταφέρει στο κέντρο της πόλης. Από κει κατευθείαν στο μετρό, όπου πήραμε το εισιτήριο τριημέρου (για όλα τα μεταφορικά μέσα) που κόστιζε μόλις 11 ευρώ! Κι από κει και πέρα ήμουν ένα καλά κουρδισμένο gps, που αν εξαιρέσουμε μια φορά που χαθήκαμε για λίγο, μας πήγαινα σε χρόνο dt στον προορισμό μας! Τέλος να επισημάνω ότι είδαμε περισσότερα πράγματα σε 3 μέρες, απ' ότι είχαμε δει την προηγούμενη φορά σε 4 μέρες!

Υ.Γ.= Μην ανησυχείτε.. Οι φωτογραφίες έρχονται!!!

Επιστροφή...

... στον τόπο του εγκλήματος!!!

Πριν δυο χρόνια ταξίδεψα στην Ρώμη, παρέα με τις αγαπημένες μου φίλες και περάσαμε καταπληκτικά! Θυμάμαι σαν τώρα (την μνήμη μου την βοηθάει και ένα σχετικό βιντεάκι!) να στέκομαι με πλάτη την Φοντάνα ντι Τρέβι, να κρατάω 3 κέρματα στο χέρι μου και να τα πετάω ένα-ένα κάνοντας τις αντίστοιχες ευχές. Η πρώτη ευχή ήταν η ευχή που επιβάλετε! Να γυρίσω ξανά στην Ρώμη! Η δεύτερη ήταν να βρω μια καλή δουλειά. Μάλλον έπρεπε να ζητήσω απλά μια δουλειά, το "καλή" ήταν δεσμευτικό! Η τρίτη ευχή ήταν για να βρω έναν άνθρωπο που θ' αγαπάω.Δυο χρόνια μετά κάνω έναν απολογισμό και βλέπω ότι δυο από τις τρις ευχές μου πραγματοποιήθηκαν... Καλό ποσοστό, ε; Σήμερα λοιπόν, αυτή την ώρα περίπου (ναι, ναι... Προγραμματισμένη ανάρτηση!) ταξιδεύω για Ρώμη! Θα περάσω ένα τριήμερο στην αιώνια πόλη, μαζί με τον άνθρωπο που γεμίζει ευχάριστα την ζωή μου τον τελευταίο καιρό!!! Καλό μας ταξίδι!

The warrior's way

Είχα πάρα πολύ καιρό να πάω κινηματογράφο. Τόσο καιρό που πραγματικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά! Ρίξαμε μια ματιά στο ίντερνετ για να δούμε τι παίζει. Έχει αρκετές καλές ταινίες αυτή την εποχή και αυτό είναι πολύ ευχάριστο, γιατί δεν περιορίζεσαι στην επιλογή σου. Παρ' όλα αυτά δεν επιλέξαμε ταινία, ήταν Κυριακή και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό, για καφέ και μετά να πάμε στο Cosmos και να επιλέξουμε όποια ταινία ξεκινάει κοντά στην ώρα που θα 'μαστε εκεί!

Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσαμε να κάνουμε (αν εξαιρέσεις τον Ζουμπαίο και την Ιουλιέτα, που θέλω κάποια στιγμή να το δω!!!). Μου θύμισε πολύ την ταινία "Τίγρης και Δράκος", όχι στην υπόθεση αλλά στον χορευτικό τρόπο που γίνονταν οι μάχες. Μου άρεσε όμως πολύ περισσότερο γιατί κάλυπτε πολλά γούστα: είχε μάχες, είχες μια τρυφερή σχέση ενός άντρα μ' ένα παιδί, είχε μια ερωτική ιστορία, είχε μια παλιά ιστορία και την εκδίκηση που επιζητούσε... Όχι! Δεν θα σας πω άλλα, δείτε την... Την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!!