Διασκεδάζω...

Το πως βλέπει ο κάθε άνθρωπος την διασκέδαση διαφέρει. Άλλος προτιμάει να κάθετε σπίτι του και να απολαμβάνει μια καλή ταινία, παρέα με μια πίτσα και μια μπύρα. Άλλος θέλει να έχει στο σπίτι του την παρέα του και να παίζει επιτραπέζια παιχνίδια ή χαρτιά. Άλλος αρέσκεται στο να είναι σε μια ταβερνούλα, με καλή παρέα και να πίνει κρασάκια και να συζητάει. Άλλος θέλει να απολαμβάνει το ποτάκι του, σε ένα ωραίο μαγαζί με καλή μουσική. Άλλος προτιμάει απλά να ταξιδεύει.Σίγουρα υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι διασκέδασης. Οι παραπάνω είναι κάποιοι από αυτούς που εγώ προτιμώ και ποικίλουν ανάλογα με την διάθεση μου. Και σίγουρα δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που διασκεδάζουν με διαφορετικά πράγματα απ' ότι εγώ! Απλά παραξενεύομαι! Πως μπορεί ένας άνθρωπος να διασκεδάζει όταν δεν υπάρχει καν χώρος να σταθεί; Όταν είναι ασφυκτικά ο ένας πάνω στον άλλο; Όταν δεν μπορεί ούτε το ποτήρι του να ακουμπήσει κάπου; Όταν η μουσική σου σπάει τα μηνίγγια; Όταν έχει καπνό για όλους μέσα στον χώρο και δεν χρειάζεται καν να ανάψεις το δικό σου τσιγάρο; Όταν οι σπρωξιές και οι αγκωνιές παίρνουν και δίνουν;
Μάλλον παραμιλάω... Φταίει η κούραση και η ταλαιπωρία των ημερών. Θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ, θα μεγαλώσω (που μου έλεγε πάντα η μαμά μου!) και θα το ξεχάσω!

Test, test, test...

Ο αγαπητός φίλος Uncle Scrooge, μου έστειλε στο e-mail μου ένα παιχνιδάκι, που του είχα ζητήσει. Δεν είχα σκοπό να δημοσιοποιήσω τα αποτελέσματα (είπα να μην χαλάσω το image μου!), αλλά τα αποτελέσματα με οδήγησαν εδώ... Είναι λοιπόν απλό, απλά πληκτρολογείς την ημερομηνία γέννησης και σου βγάζει τα αποτελέσματα.

Πρώτα απ' όλα θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ζω 371 μήνες ή 11.272 μέρες ή 270.536 ώρες ή 16.232.166 λεπτά... Τα νούμερα μεγαλώνουν κι εγώ φρικάρω! Μη με ρωτήσετε τα δευτερόλεπτα, είναι τεράστιο το νούμερο!!!

Και αφού ξεπεράσεις το σοκ των αριθμών, διαβάζεις τα στοιχεία του χαρακτήρα σου. Μεταφράζω σε απλά ελληνικά, όπως θυμάμαι δηλαδή!

* ακμαίος και δυναμικός (μετά από τόσο ξενύχτι, πόσο ακμαίος μπορείς να είσαι;)
* αποφασιστικός και μισητός άλλα τείνει να το μετανιώσει (εδώ δεν το πολυκατάλαβα, αλλά αφού το λέει το τεστ, εγώ δεν μπορώ να αντιδράσω!)
* ελκυστικός και στοργικός (ναι, ναι! Εγώ είμαι όλα αυτά!)
* με υψηλή νοημοσύνη (δεν πλήρωσα κανέναν, το ορκίζομαι!)
* λατρεύει να έχει την προσοχή (ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο για τον εαυτό του;)
* διπλωμάτης (δεν θα το έλεγα...)
* παρηγορητικός (προσπαθώ!)
* φιλικός και λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω του (να δω τα δικά μου ποιος θα τα λύσει!)
* γενναίος και θαρραλέος (είμαι, είμαι...)
* περιπετειώδης (κι απ' αυτό...)
* τρυφερός και στοργικός (Αχ! Ναι!)
* μελιστάλαχτος και γενναιόδωρος (αυτό το μελιστάλαχτος αν το διαβάσει η αδερφή μου, πολύ θα γελάσει!)
* συναισθηματικός (και δεν συμμαζεύεται!)
* εκδικητικός (γκουχ, γκουχ! Μίλησε κανένας;)
* δραστήριος (φύγαμε!)
* βιαστικός (το υπερκινητικός περιμένω για να συμπληρωθεί το προφίλ μου!)
* έχει καλή μνήμη (γκαμήλα!)
* κινητικός (εντάξει, τώρα τα έχω όλα!)
* παρακινεί τον εαυτό του και τους άλλους (πες μου Σκρουτζάκο, ποιος δικός μου με έδωσε;)
* αρρωσταίνει συχνά στο κεφάλι και στο στήθος (μια χαρά είμαι... Κακό σκυλί...)
* ζηλεύει εύκολα (αυτό δεν θα το συζητήσω!)

ΥΓ= Σ' ευχαριστώ που με έκανες και γέλασα, γιατί αύριο ξημερώνει μια πολύ δύσκολη μέρα! Θα έπρεπε το βράδυ στο μαγαζί να είμαστε πέντε άτομα (αχ αυτές οι εξεταστικές!), αλλά μείναμε τρεις και δεν ξέρω πως θα την παλέψουμε!!!

Αναμνήσεις...

Πριν μερικά χρόνια, όταν επέστρεψα από την Θεσσαλονίκη και πήρα απόφαση ότι θα μείνω πάλι στο παιδικό μου δωμάτιο, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη αλλαγή. Πέταξα το κρεβάτι έξω (που μου μπούκωνε το χώρο!), πήρα έναν υπέροχο καναπέ - κρεββάτι, έβαψα τους τοίχους (με τα χεράκια μου!) κίτρινο με πορτοκαλί και έβαλα χάρτινη μπορντούρα ενδιάμεσα στα δυο χρώματα, γέμισα τους τοίχους βιβλιοθήκες, έβαλα ασορτί κουρτίνες και κρέμασα έναν όμορφο, μικρό, διακοσμητικό πολυέλαιο! Το δωμάτιο μου έγινε όμορφο, ζεστό και πολύ φιλόξενο... Τι να κάνω; Δεν μπορώ να επιβιώσω μέσα σ' ένα χώρο που δεν με εμπνέει!

Τον τελευταίο καιρό όμως είχε απογίνει το κακό! Είχα μαζέψει χιλιάδες χαρτιά, εφημερίδες, περιοδικά, προκηρύξεις (ψάχνω και για δουλειά... Τρομάρα μου!) που σχημάτιζαν στοίβες στο πάτωμα! Πολλές φορές έπρεπε να πηδάω πάνω από πράγματα για να φτάσω από την μια άκρη του δωματίου στην άλλη! Μην φανταστείτε ότι έχω κανένα τεράστιο δωμάτιο, μια σταλιά είναι και μπούκωσε αμέσως! Επίσης δεν θα δεχτώ σχόλια του στυλ: "Ανοικοκύρευτη!!!"! Κάνω όλες τις δουλειές στο σπίτι, αλλά είναι κάποια πράγματα, δικά μου, που δύσκολα τα αποχωρίζομαι! Την προηγούμενη βδομάδα όμως έφτασε η ώρα του αποχωρισμού! Πήρα μαύρες σακούλες σκουπιδιών και έκανα αυτό που απέφευγα εδώ και 2-3 μήνες... Το έκανα παλατάκι!!!

Κι αφού έκανα το δωμάτιο κουκλάκι, είπα να κάνω και μια εκκαθάριση στον πίνακα ανακοινώσεων (ξέρετε! Αυτόν που είναι από φελλό και καρφώνεις πάνω ότι σου την βαρέσει!) που βρίσκετε πίσω από την πόρτα μου! Και τι δεν βρήκα εκεί! Δυο τούρκικα χαρτονομίσματα, από την εποχή που είχα τα εκατομμύρια (μιλάμε για πολλά μηδενικά!), ένα ματάκι που μου είχε χαρίσει κάποιος στην Τουρκία, εισιτήρια από συναυλίες, εισιτήρια και προσκλήσεις από θεατρικές παραστάσεις, κάρτες από γενέθλια του παρελθόντος, παλιές φωτογραφίες με φίλους και υποτιθέμενους φίλους... Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση (είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν!) ήταν κάποια μικροσκοπικά χαρτάκια, που έγραφαν πάνω ότι μου έκανε εντύπωση. Δηλαδή ένα στίχος από τραγούδι: "...αξίζει φίλε να υπάρχει για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...", ή ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο: "...το να αρνείσαι να εκτεθείς συναισθηματικά, από φόβο μην πληγωθείς στο μέλλον, είναι σαν να αποφεύγεις να φας ένα υπέροχο δείπνο, μην τυχόν και σε βάλουν ύστερα να πλύνεις τα πιάτα..." της Σάντρα Δόμβου από το βιβλίο «Έρωτας είναι θα περάσει...» (δεν ξέρω πότε ακριβώς το διάβασα αυτό το αριστούργημα!!!) ή κάποιο αγνώστης ταυτότητας: "...το παρελθόν δεν μπορεί να είναι το πανωφόρι στο ρούχο του παρόντος...", που μάλλον κάπου το άκουσα και μου έμεινε! Τα πιο τρελά όμως ήταν αυτά που είχα γράψει ακούγοντας Ερωτικό FM, ο αγαπημένος μου ραδιοφωνικός σταθμός όταν ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Ο σταθμός έπαιζε non-stop music, χωρίς εκφωνητές. Το μόνο που έσπαγε την μονοτονία ήταν κάποια ερωτικά μηνυματάκια που έσκαγαν μύτη από το πουθενά ή κάποιοι αναστεναγμοί! Τέτοια μηνυματάκια βρήκα και στον πίνακα μου όπως: "...Η ζωή σου δίνει απλόχερα ότι έχεις δώσει: είτε ευτυχία, είτε δυστυχία! Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο..." ή "...Η απόλυτη διαστροφή του έρωτα είναι να κυνηγάς αυτό που σε πληγώνει και να πληγώνεις αυτό που σε κυνηγά..."! Γέλασα πολύ με όλα αυτά (θυμήθηκα τα φοιτητικά χρόνια, τις ατελείωτες κουβέντες τότε, τις καψούρες και τις ώρες που πέρασα ακούγοντας ραδιόφωνο), αλλά μελαγχόλησα λιγάκι! Πως μεγαλώνουμε; Πως αλλάζουμε; Μπα! Μου αρέσει που αλλάζουμε! Τα κατεβάζω όλα αυτά τώρα και ψάχνω άλλα, καινούργια να αναρτήσω... πιο ψαγμένα πλέον, πιο κουλτουριάρικα! Καμιά ιδέα κανείς;

ΥΓ= Ακριβώς κάτω από το καραβάκι, έχω κρεμάσει το βραχιολάκι που μου φόρεσαν στο νοσοκομείο μόλις γεννήθηκα! Χωράει μόλις το επώνυμό μου (16 γράμματα, που να χωρέσουν;) και την λέξη θήλυ και αυτή τη στιγμή τυλίγει μόνο τον αντίχειρα μου! Είναι από τα αντικείμενα που θα κρατάω μέχρι να πεθάνω...

Το νησί...

Διαβάσματος συνέχεια...

Άκουσα πριν λίγο καιρό την παρουσίαση ενός βιβλίου στο Δεύτερο πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να διαβάζω Έλληνες συγγραφείς, όχι πως δεν έχω λατρέψει ξένους συγγραφείς και βιβλία. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα" του Κοέλο. Αλλά μετά το "Ο θεός των μικρών πραγμάτων" του Αρουντάτι Ρόι, έπαθα μια παράκρουση από τα περίεργα ονόματα και τα ασυνήθιστα ονόματα φυτών και ζώων, που με έκαναν κάθε τρις και λίγο να ανατρέχω σε προηγούμενες σελίδες... Έκανα δυο μήνες να το τελειώσω! Αυτά όμως που άκουσα για "Το νησί" της Victoria Hislop με έκαναν να το αποκτήσω και να το απολαύσω πραγματικά πολύ!

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ αυτήν θα μάθει την αλήθεια. Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας - την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη...

Πραγματικά είχα πολλά χρόνια να κολλήσω τόσο πολύ με ένα βιβλίο. Όταν ήμουν έξω λαχταρούσα να γυρίσω σπίτι και να διαβάσω την συνέχεια. Πολλά βράδια με πήγε μέχρι τις 5 (διάβαζα αργά, δεν ήθελα να τελειώσει...) και όταν έκλεινα το φως για να κοιμηθώ, μου ήταν αδύνατο γιατί όλο αυτό που διάβαζα μου προξενούσε μια ασυνήθιστη ταχυκαρδία... Δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ξανά και ξανά αυτά που είχα διαβάσει λίγο πριν! Μια απίστευτη ιστορία, για μια γυναίκα που έχει λέπρα και την ζωή της από την στιγμή που μεταφέρετε από τον ίδιο της τον άντρα στην Σπιναλόγκα. Πως οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν απομονωμένοι στο νησί, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να ξαναδούν τους ανθρώπους που αγαπούν! Παράλληλα παρακολουθούμε την ζωή της οικογένειας που έμεινε πίσω και βλέπουμε πόσο διαφορετικά είναι δυο παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον, κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι πως καμιά φορά η ιστορία επαναλαμβάνετε και πως ένας άνθρωπος μπορεί να φανεί αφάνταστα δυνατός σε κάτι που στο παρελθόν του στέρησε την ζωή του! Δεν θέλω να γράψω παραπάνω πράγματα, γιατί μπορεί να υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να διαβάσει το βιβλίο αυτό! Ήταν πραγματικά πάρα πολύ δυνατό και ας μην τελείωσε ακριβώς με τον τρόπο που περίμενα! Όχι, δεν ήθελα άλλο τέλος για την ιστορία που διάβασα, απλά ήταν πολύ δυνατό στις πρώτες 400 σελίδες και οι τελευταίες 100 μου φάνηκαν λιγάκι πιο υποτονικές... Παρ' όλα αυτά το λάτρεψα!
Και επειδή μαζί με το βιβλίο, τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει και μ' αυτό το τραγούδι, κλείνω κάπως έτσι...


ΥΓ= Σήμερα ξεκινάω το "Ο άνθρωπος αντίγραφο" του Ζοζέ Σαραμάγκου (έχει κερδίσει νόμπελ λογοτεχνίας), δώρο του φίλου μου του Χρήστου. Η κριτική έπεται..

Ένας κουβάς "Μαγεία"...

"Μετά την βροχή, ακολουθεί πάντα λιακάδα..." λέει ένα μεγάλος φιλόσοφος! Γι' αυτό μετά από ένα μίνι εβδομαδιαίο ψυχοπλάκωμα, ήρθε ένα υπέροχο τριήμερο που έφτασε τις μπαταρίες στο φουλ.
Παρασκευή απόγευμα ήμουν Θεσσαλονίκη, παρέα με την καλύτερη παρέα... Την δική μου παρέα! Πρώτα ένα χαλαρό Θεσσαλονικιώτικο ποτάκι στο Famous (έχω πιει έναν ωκεανό κάποτε εκεί!) και από κει για κινηματογράφο. Την συγκεκριμένη ταινία την περίμενα πως και πως! Είχα δει μια παρουσίαση στην τηλεόραση και μου είχε κάνει κάτι! Διαβάζω και ένα σχετικό post στην roadartist και κόλλησα! Είδαμε λοιπόν την Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, μια ταινία που μου είπε πολλά, που με προβλημάτισε...

Μετά το τέλος της ταινίας, μας βρήκε παρέα να πίνουμε ποτάκι στο Partizane (δυστυχώς ήμουν με δέκατα και δεν το ευχαριστήθηκα όπως άλλες φορές... Μετά τις 3 συνήλθα κάπως!) και να συζητάω πράγματα με τον κουμπάρο που κανένας στο μαγαζί δεν μπορούσε ούτε να φανταστεί! Το ξημέρωμα μας βρήκε στην Ναβαρίνου, στο Ψητό να τσιμπολογάμε!
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που είμαι Σάββατο στην Θεσσαλονίκη και δεν κάνω έφοδο στην αγορά... Υπέρβαση!!! Αλλά είχα πιο σημαντικά πράγματα να κάνω! Μόνο για λίγο στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα κι από κει στο σπίτι να κάνω την παραγγελιά των αντρών: κοτόπουλο με κάρυ και κουσκούς μαροκινό με λαχανικά. Επιδόρπιο:ένα ταψί μιλφέϊγ από τα χεράκια μου, ειδικά αφιερωμένο στον Αντώνη... Με τρις μήνες καθυστέρηση! Φάγαμε του σκασμού, ήπιαμε δυο μπουκάλια Βίβλια Χώρα (κορυφαίο κρασί, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!) και αρχίσαμε την μπιρίμπα! Κι επειδή με τον τύπο έχω ανοιχτούς λογαριασμούς από το καλοκαίρι του 2007, να ξέρεις ότι η παρτίδα δεν τελείωσε και θέλω ρεβάνς!!! Η ώρα περνάει και εμείς έχουμε πωρωθεί άσχημα. Το τραπέζι μας όμως δεν θα μας περιμένει! Μπουζούκια (λίγο πιο εκλεπτυσμένα) στην Barbarella με πολύ καλή παρέα (σχεδόν...) να ακούσουμε Ολυμπίου (δεν τρελάθηκα...) και Αξά! Όσοι ζουν στην Θεσσαλονίκη ξέρουν τον Αξά και τον γουστάρουν τρελά! Το έχει αφάνταστα ο τύπος, φοβερά επικοινωνιακός ήξερε ακριβώς τι θέλει ο κόσμος, πως ξεσηκώνετε! Το κλείσαμε κι αυτό και είπαμε μετά από 3 μπουκάλια Jameson να χτυπήσουμε καμιά μπουγάτσα για να στρώσει το στομάχι! Κατά τις 7 και κάτι που ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ μου (έχω αρχίσει να έχω δικαιώματα!) έλεγα στον εαυτό μου ότι την Κυριακή δεν θα βάλω σταγόνα αλκοόλ στο στόμα μου και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος...
Η Κυριακή είχε ξημερώσει την ώρα που έπεφτα για ύπνο κι όταν ξύπνησα η λιακάδα κρατούσε γερά. Ένα καφεδάκι χαλαρά στο σπίτι κι από κει στην Μπότσαρη, στον Γιώργο από την Συρία για ουζάκι και καλό μεζέ! Ρεβυθοκεφτέδες καταπληκτικοί, χταπόδι λιαστό και γενικά γεύσεις με προσωπικότητα! Παρέα με τους άντρες ήπια, έφαγα και κάπνισα (ναι, όλως παραδόξως το έκανα κι αυτό!) όσο κι αυτοί! Τους είπα ότι θα με χαλάσουν, θα χάσω κάθε ίχνος θηλυκότητας μαζί τους! Γι' αυτό κι αυτοί μου έφεραν έναν ναργιλέ, μου γύρισε το μάτι ανάποδα (βαρύ πράμα!) και κάπου στο έβδομο ποτήρι Μαγεία τους είπα ότι δεν αντέχω άλλο και θέλω να ξαναγίνω κοριτσάκι!

Έτσι μας βρήκε το απογευματάκι στην Αριστοτέλους στο Box για καφεδάκι. Βρήκαμε κι άλλη παρέα (Βάσω την έλεγαν την κοπέλα Αντώνη μου!) και πιάσαμε κουβέντα για την ταινία, την βραδιά στα μπουζούκια, το πόσο άκυροι μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι και άλλα τέτοια σχετικά με το τριήμερο. Εννοείται ότι η κουβέντα αυτή δεν έγινε με καφέ, αλλά με δυο-τρία ποτηράκια Drambuie κι όταν πλέον γυρίσαμε σπίτι σκεφτόμουν ότι ευτυχώς κράτησα την υπόσχεσή μου να μην πιω τίποτε που έκανα το ξημέρωμα της Κυριακής! Άραξα στον καναπέ μου, σχεδόν έλιωσα κι άκουγα τα παιδιά να βάζουν μουσική και να χαζολογούν... Μέχρι που κοιμηθήκαμε.
Αυτές τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτε, νομίζω ότι γι' αυτές τις στιγμές ζούμε τελικά! Τις στιγμές που έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που γουστάρουμε, που αγαπάμε, που τα λέμε καλά! Κλείνω αυτό το post με το τραγούδι που έκλεισε την βραδιά, μετά από αυτό δεν είπαμε κουβέντα, μόνο καληνύχτα...


ΥΓ= Τα πνευματικά δικαιώματα του τίτλου του post ανήκουν σε δυο ανθρώπους: στο ευφυέστατο γκαρσόν που έγραψε στον λογαριασμό "μαγεία κουβάς" και στον Αντώνη που τον απαίτησε!

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου...

Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

...Δεν είναι τίποτε. Μια μικρή, απλή κρίση απαισιοδοξίας. Συμβαίνει σε όλους...