Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Κοίτα εγώ...

Μου επιτρέπεις; Ναι, πολλές φορές οι άλλοι γύρω μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε! Είναι κάτι άλλο, βαθύτερο... Ποιος όμως κάνει τον κόπο να ψάξει περισσότερο; Ποιος; Άσε! Θα δείχνω όσα θέλω εγώ να δείχνω...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ

Υ.Γ.1= Τι φωνάρα η Μποφίλιου; Ότι καλύτερο από την νέα γενιά!!!
Υ.Γ.2= Έγραψα ένα ολόκληρο κατεβατό, αλλά δεν το δημοσιεύω... Μάλλον παραληρώ απ' τον πυρετό! Θα μου περάσει λέμε...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Let's play...

Είναι Κυριακή βράδυ και βαριέμαι απίστευτα. Πέρασα ένα πολύ ωραίο Σαββατόβραδο (αν και δούλευα) με καλή παρέα, ποτό (πολύ σφηνάκι ρε παιδιά!), κέφι και χορό... Και μια πολύ ωραία και ήρεμη Κυριακή με καλό φαγητό, φίλους, κουβεντούλα... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτε (βαριέμαι είπαμε!), έχω κοιμηθεί μόνο 2 ώρες χθες βράδυ, αλλά να... Το πολυαγαπημένο μου παπί, ο U.S. κατά blogόκοσμο, μου ζήτησε να παίζω σ' ένα blogοπαίχνιδο που κυκλοφορεί τελευταία και γω πρέπει να υπακούσω! Φαντάζομαι ότι κάπου θα το έχετε συναντήσει, αυτό που γράφεις 3 σημαντικές στιγμές σου και 10 μεγάλες σου αγάπες; Αυτό! Αλλά επειδή αυτό το παιδί δεν μπορεί να αφήσει τίποτε όρθιο, αποφάσισε αυτοί που θα συνεχίσουν το παιχνίδι να γράψουν τις 3 χειρότερες στιγμές τους και τα 10 πράγματα που μισούν! Τι να κάνω βρε παιδιά; Έχε χάρη που του έχω μεγάλη συμπάθεια αυτού του παπιού, είναι βλέπετε και σκορπιός...

3 χειρότερες στιγμές: Να εξηγούμαστε, θα το κρατήσω σε χαλαρά επίπεδα γιατί δεν έχω καμία διάθεση να χαλάσω την διάθεση μου, που τις τελευταίες μέρες είναι σούπερ!
- Πριν περίπου 8 χρόνια, σ' ένα άδειο πλέον διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη. Στο σπίτι που έζησα 5 υπέροχα φοιτητικά χρόνια! Συγκατοίκηση, παρέες, μαζώξεις, ξενύχτια, καινούργιοι φίλοι, ο πρώτος δυνατός έρωτας... Τι να πρωτοθυμηθείς; Κι εγώ αποσβολωμένη, να κοιτάζω τα ντουβάρια, τα σημάδια που είχαν αφήσει τα κάδρα, τα έπιπλα... Τα σημάδια που είχαν μείνει στην καρδιά μου και να κλαίω απαρηγόρητη!!!
- Πριν από περίπου 7 χρόνια, παρέα με την κολλητή μου και έναν παλιό φίλο στην βεράντα του σπιτιού μου (για την ιστορία 4ος όροφος). Μόλις χώρισα μετά από 2,5 χρόνια σχέσης! Ο άντρας της ζωής και γω δεν μπορώ να το χωνέψω... Για την αλήθεια μου πήρε 2-3 χρόνια να το χωνέψω! Κλαίω και ρωτάω τους φίλους μου γιατί δεν έχω τα κότσια να αυτοκτονήσω!!! Μην βρίζετε! Ήμουν μικρή και πολύ ερωτευμένη, τώρα πλέον έχω άλλη φιλοσοφία στην ζωή μου: η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο πλούσια σε εμπειρίες (γιατί κι αυτό μια εμπειρία ήταν, που μου έδωσε δύναμη!) που δεν αξίζει για κανέναν μαλάκα να την χάσεις!
- Πριν... Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια ήταν! Ή μάλλον δεν θέλω να θυμάμαι καθόλου αυτή τη στιγμή! Γι' αυτό θα την περιγράψω σύντομα και πολύ περιληπτικά. Χτύπησε ο αδερφός μου με την μηχανή, έχω δυο γονείς συντετριμμένους, δεν έχω πει τίποτε στην αδερφή μου, η νύφη μου είναι 3μηνών έγκυος και περιμένουμε 6 ώρες έξω από ένα χειρουργείο... Πολύ βασανιστικές ώρες και γω πρέπει να γίνω βράχος για να στηριχτούν οι γύρω μου. Δεν το περίμενα ότι μπορώ να τα καταφέρω (από τότε πιστεύω ότι μπορώ να καταφέρω πολλά στην ζωή μου), μόλις όμως τα πράγματα βελτιώθηκαν, 3-4 μέρες μετά κατέρρευσα και μου πήρε αρκετό καιρό να μαζέψω τα κομμάτια μου...

Πολύ βάρυνε το ποστ βρε παπάκι μου! Μην ξαναγίνει σε παρακαλώ αυτό!!!

10 πράγματα που μισώ:
- Την φασαρία όταν κοιμάμαι!
- Τον άνηθο μέσα στο φαγητό μου!
- Την κούραση που μπορεί να με καταβάλει και να μην μπορώ να λειτουργήσω!
- Τον καφέ! (Εδώ νομίζω ότι θ' ανάψω φωτιές!)
- Τις υποδείξεις όταν οδηγώ, ξέρω να το κάνω μια χαρά και μόνη μου! Αλλά και γενικότερα όλες τις υποδείξεις... Άσε με να κάνω λάθος!
- Τους ψωνισμένους ή όπως αλλιώς τους αποκαλώ τους γυαλισμένους!
- Τους ανθρώπους που κάνουν τους φίλους, αλλά μόνο φίλοι δεν είναι!
- Το ψέμα και την υποκρισία! Το ξέρω ότι ακούγετε τετριμμένο, αλλά ίσως επειδή εγώ δεν μπορώ να πω ψέματα (φαίνεται από χιλιόμετρο), με χαλάει στους άλλους!
- Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα! Γιατί βρε άνθρωπε του Θεού πρέπει να πεις ένα σωρό αρλούμπες αφού δεν τις εννοείς; Πάτα στα πόδια σου και πες ότι ακριβώς νιώθεις!
- Τους ανθρώπους που κακοποιούν μικρά παιδιά και ζώα!

Υ.Γ.= Νόμιζα ότι θα μου είναι πολύ εύκολο να βρω πράγματα που μισώ, αλλά τελικά ήταν πολύ δύσκολο... Βαριά κουβέντα η λέξη "μισώ"!

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα διαφορετικό παραμύθι...

Δευτέρα πρωί, είμαι στην Σαλονίκη και βγαίνω στα μαγαζιά... Νομίζω ότι το ανάφερα και στο προηγούμενο post μου, κάνω ένα απίστευτο καταναλωτικό όργιο και αφού έχω δεκάδες σακούλες στα χέρια μου, αποφασίζω να δώσω λίγη προσοχή και στο πνεύμα μου! Τι νομίζατε; Ότι νοιάζομαι μόνο για την εμφάνιση μου; Μπαίνω λοιπόν σ' ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο στην Ερμού και χαζεύω τους τίτλους. Διαλέγω από ένα βιβλίο για τους φίλους μου και συνεχίζω να ψάχνω ένα για μένα. Το μάτι μου πέφτει πάνω στο βιβλίο "Το νησί" της Victoria Hislop και θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε. "Δεν παίρνω το καινούργιο της να διαβάσω;" λέω από μέσα μου. Δεν το βλέπω στα ράφια και απευθύνομαι σ' ένα πολύ ευγενικό κύριο που δουλεύει στο εν λόγω βιβλιοπωλείο. Μου το δίνει και με ρωτάει αν έχω διαβάσει "Το νησί" και αν μου άρεσε. Του απαντώ θετικά και στα δυο. Τότε μου λέει πως θα μου άρεσε πολύ και αυτό το βιβλίο και μου το δίνει στα χέρια με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που είναι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή του! Με έπεισε αμέσως, έτσι λοιπόν έφτασα στο ταμείο κρατώντας στα χέρια μου "Το παραμύθι της Αλκυόνης" της Γουέντι Γουέμπ.

Από το οπισθόφυλλο:
Όταν η Χάλλι Τζέιμς βρίσκει ένα μυστηριώδες γράμμα στο γραμματοκιβώτιό της, η ζωή της αναστατώνεται, καθώς αποδεικνύεται πως η μητέρα της δεν πέθανε πριν από χρόνια σε μια πυρκαγιά, αλλά ζούσε μέχρι πρόσφατα. Γιατί να της πει ο πατέρας ένα τέτοιο ψέμα; Τι συνέβη στην οικογένειά της πριν από τριάντα χρόνια;
Αναζητώντας απαντήσεις, η Χάλλι ταξιδεύει στο μέρος όπου έζησε η μητέρα της: ένα απομακρυσμένο νησί με αφιλόξενους κατοίκους. Εκεί συνειδητοποιεί ότι γύρω της συμβαίνουν πολύ περίερ­γα πράγματα. Δεν μπορεί όμως με τίποτα να φανταστεί ότι σ’ αυτό το αλλόκοτο μέρος δεν κρύβονται μόνο σκοτεινά οικογενειακά μυστικά και φαντάσματα απ’ το παρελθόν – ότι κάπου εκεί μπορεί να παραμονεύει κι ο έρωτας...

Όταν διάβασα το οπισθόφυλλο θεώρησα ότι θα είναι ένα ανάλαφρο, σχεδόν γλυκανάλατο βιβλίο, που θα μου χαρίσει μερικές ευχάριστες και ήρεμες ώρες. Πόσο έξω έπεσα!!! Από την πρώτη κιόλας σελίδα ξεκινάει η ιστορία της Χάλλι, έχει πολύ γρήγορους ρυθμούς και με κρατάει στην πρίζα. "Ωραία" σκέφτομαι "καιρό είχα να το νιώσω αυτό μ' ένα βιβλίο". Ευτυχώς χθες ήμουν χάλια απ' το στομάχι και αποφάσισα να μείνω μέσα. Κι όσο είμαι στο σπίτι, τόσο δεν αφήνω το βιβλίο απ' τα χέρια μου! Διαβάζω και ταξιδεύω, πλάθω στο μυαλό μου εικόνες... Και φτάνω στο δεύτερο μέρος του βιβλίου και έχω να αντιμετωπίσω κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα! Η γλυκανάλατη ιστορία που περίμενα να διαβάσω, έχει μετατραπεί σ' ένα θρίλερ που με κάνει να τρέμω, να ανατριχιάζω, να χάνω το μυαλό μου! Πραγματικά απίστευτα δυνατές εικόνες! Τι παθαίνεις όταν βλέπεις θρίλερ; Κλείνει τα μάτια σου, για να μην δεις την επόμενη σκηνή, κρατάς σφιχτά το χέρι αυτού που βρίσκετε δίπλα σου! Έλα όμως που εγώ είμαι μόνη και τρελαμένη! Κλείνω απότομα το βιβλίο και το σφίγγω στην αγκαλιά μου (τρεις και τέσσερις φορές έγινε αυτό!), λες και αυτό θα εμποδίσει την συνέχεια! Το ξανανοίγω δειλά γιατί πρέπει να μάθω... Και φτάνω στο τέλος και έχω μείνει στήλη άλατος! Μπορούν όλα αυτά να χωρέσουν σ' ένα βιβλίο; Πραγματικά δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κάποιος που θα μου πει μια δεύτερη γνώμη ή μπορεί και να το διαβάσει κάποιος και να του φανεί γελοίο, εγώ όμως έχω συγκλονιστεί!!!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Συγκάτοικοι...


Μετά από δώδεκα πολύ κουραστικές αλλά υπέροχες μέρες στην Σαλονίκη, δεν μπορώ παρά να νιώθω τυχερή για την συγκατοίκηση...
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απ' την αρχή. Μου προέκυψε δουλίτσα στην Δ.Ε.Θ. (να 'ναι καλά η Νικολέτα. Έτσι όμως είναι αυτά, οι φίλοι νοιάζονται!), για δέκα μερούλες με πάρα πολύ καλά λεφτά! Η δουλειά είχε πλάκα, πολύ κούραση, πολύ ορθοστασία, ένα τραυματισμό, δεύτερο μικροτραυματισμό, μια ανακάλυψη ταλέντου, γνωριμίες με καινούργιους και ενδιαφέροντες ανθρώπους... Τι παραπάνω να ζητήσω;
Όταν η Νικολέτα μου είπε για την δουλειά, πήρα την απόφαση στην στιγμής, χωρίς να το έχω μετανιώσει στο παραμικρό! Ειδικά όταν έμαθα ότι τις μέρες αυτές θα είναι στην Θεσσαλονίκη και ο κολλητός μου από τους Γαργαλιάνους, που είχα σχεδόν δυο χρόνια να τον δω. Έτσι λοιπόν μαζευτήκαμε σ' ένα σπίτι 3 άτομα, που τα "λέμε" όμως καλά! Πραγματικά ένιωσα ότι έζησα ένα φοιτητικό δεκαήμερο!!! Καφέδες, ξενύχτια, ποτά, πάρτι ραδιοφωνικών σταθμών, opening μαγαζιών, μαζώξεις στο σπίτι με όλη την παρέα, κουβέντα μέχρι αργά με τον Αντώνη (δυστυχώς ο Μανώλης δούλευε και έπρεπε να μας αφήνει σχετικά νωρίς)... Τι παραπάνω να ζητήσω;
Αφού έκανα ένα απίστευτο καταναλωτικό όργιο (αχ! γυναίκες!!!), γύρισα πίσω με γεμάτες μπαταρίες και με την διάθεση πολύ στα πάνω της!

Υ.Γ.1= Μανώλη σ' ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία! Α! Και όσο για την δουλειά που λέγαμε, το παλεύω και ελπίζω να μου κάτσει. Και τότε θα τα περνάμε σούπερ συνέχεια!
Υ.Γ.2= Κουμπάρε σ' ευχαριστώ πολύ για την καλή παρέα! Κανονίζουμε το ταξιδάκι που λέγαμε, περιμένω ημερομηνίες μόνο!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Koukouvagia...

...Proudly presents:

"THE NEPHEW"!!!

Ο μικρός μας είναι υπέροχος, ένα πλασματάκι που απλά το λατρεύεις! Είναι όμορφος, γλυκούλης, ήσυχος! Έχει τα πιο όμορφα χειλάκια που έχω δει ποτέ! Έχει το πιο μαλακό δερματάκι που έχω αγγίξει ποτέ! Έχει το πιο μελωδικό κλάμα που έχω ακούσει ποτέ! Ξέρω τι θα λέτε τώρα: ότι είμαι μια ακόμα χαζοθεία! Όχι, όχι! Λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους! Αυτό το μωρό δεν κλαίει όπως τ' άλλα, ξέρετε "ουά, ουά". Όχι! Το λουλουδάκι μας κλαίει σε λα μείζονα και ακούγετε ένα "λα, λα"! Οι μαίες των φώναζαν "λα" στο νοσοκομείο! Ταλαιπωρήθηκε λιγάκι το ζουζουνάκι μας γιατί ανέβασε λιγάκι ίκτερο (πήρε και κάτι από την θεία του!!!), αλλά τώρα γύρισε σπίτι και απολαμβάνει τις περιποιήσεις όλων! Κρίμα που η θεία έπρεπε να επιστρέψει, αλλά το Σάββατο ξεκινάει μια δουλίτσα για 10 μέρες και δεν μπορούσα να την χάσω! See you soon darling!!!

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Ήρθε...

Πριν από δυο περίπου ώρες ήρθε στην ζωή μου ο άντρας που τόσο περίμενα! Είναι πανέμορφος (ή είσαι κουκουβάγια ή δεν είσαι!!!), ο πιο όμορφος άντρας! Δεν τον έχω δει ακόμα, αλλά τον αγαπάω πολύ! Ξέρω ότι είναι αυτός που θα είναι πάντα στην ζωή μου, θα μ' αγαπάει γιατί θα του το μάθουν οι γονείς του και γιατί θα τον κακομαθαίνω κι εγώ, θα είναι ο άντρας που δεν θα με προδώσει ποτέ!
Και γαμώτο είναι τόσο χαρούμενη η θεία για την έλευσή του αλλά και τόσο θλιμμένη ταυτόχρονα, που δεν ήταν εκεί την ώρα που ήρθε... Φεύγω όμως αύριο και θα πάω να τον δω! Πόσο άλλωστε να αντέξω μακρυά του; Αδερφούλα μου θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να είμαι δίπλα σου αυτές τις στιγμές! Να μας ζήσει!!!

Υ.Γ.= Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα, αλλά μου είπαν ότι είναι κούκλος και περίεργος (από ποιον να πήρε άραγε;), επεξεργάζεται τους πάντες και τα πάντα! Μόλις όμως τον φωτογραφίσω θα σας παρουσιάσω τον ανεψιό μου!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Tricolore...

Η πρώτη μέρα του Φθινοπώρου είναι εδώ. Εδώ και δυο - τρεις μέρες η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά, το βράδυ μια ζακετούλα την χρειάζεσαι και η κουβερτούλες έκαναν δειλά - δειλά την εμφάνιση τους. Αυτό όμως δεν αλλάζουν την διάθεση που είναι ψηλά! Αποφασίζω μέσα στο πλαίσιο κάποιων αλλαγών που γίνονται αυτό το διάστημα, να κάνω και μια μικρή αλλάγη στο μαλλί. Ποια είναι η εύκολη λύση; Χρώμα. Διαλέγω λοιπόν ένα ωραίο καστανό σοκολατί, πολύ γλυκό και λαμπερό χρώμα. Η κοπέλα στο μαγαζί με διαβεβαίωσε ότι θα μου πηγαίνει τρέλα!
Απογευματάκι πλέον και η Ρούλα σκάει μύτη στο σπίτι για να κάνουμε την αναστύλωση! Η Ρούλα είναι πολύ σχολαστική, πέρασε την βαφή στο μαλλί και αράξαμε να τα πούμε λιγάκι. Πάνω στην κουβέντα βγήκαν άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Έχω τρέλα με τις φωτογραφίες και στην εποχή προ ψηφιακών μηχανών έχω 10 άλμπουμ γεμάτα. Η κουβέντα γυρνούσε γύρω από τα φοιτητικά χρόνια, στις αλλαγές στο μαλλί και στα κιλά... Μάλλον μ' αυτά και μ' αυτά ξεχαστήκαμε λιγάκι, πέρασε η ώρα και νομίζω ότι κράτησα την βαφή λίγο παραπάνω απ' το κανονικό στο κεφάλι μου. Εκείνη την στιγμή δεν το κατάλαβα, αλλά όταν έλουσα το μαλλί, το αποτέλεσμα με εξέπληξε!
Εντάξει, μπορεί να μην είναι tricolore, αλλά μια διχρωμία την έχω. Σκούρα καστανά στις άκρες και κοκκινοσοκολατοκασταντοπορτοκαλί στις ρίζες! Α πα πα! Φοβερό αποτέλεσμα! Για μια μικρή αλλαγή στο μαλλί πήγαινα, αλλά μαλλί είναι ρε παιδάκι μου και θα επανέλθει! Τίποτε δεν θα μου χαλάσει την διάθεση...