Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Δευτέρα!

Η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας! Όταν χτυπάει το πρωί το ξυπνητήρι, νιώθω περίπου δώδεκα χρονών. Όπως τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου για να πάω στο σχολείο! Και παρότι έχουν παρέλθει τόσα χρόνια από τότε, η στάνταρ ατάκα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι: "Δεν θέλω να πάω σχολείο!" Κι ας πάνε πολλά χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο, κι ακόμα περισσότερα από τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου. (Έχω το χούι να θέλω να ξυπνάω μόνη μου, όταν με ξυπνάνε μεταμορφώνομαι σε τέρας!!!)

Θυμάμαι μετά και το τραγουδάκι που έλεγαν τα στρουμφάκια:
...Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω,
Τετάρτη πως βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...
Γενικά είναι ένα δράμα οι καθημερινές!
Αλλά η Δευτέρα, μετά από ένα τόσο γεμάτο και όμορφο Σαββατοκύριακο, είναι ακόμα δυσκολότερη! Ένα Σαββατοκύριακο μαζί με τα γλυκά μου τα ματάκια...! Μπορεί τις καθημερινές να τον βλέπω ελάχιστα, τα Σαββατοκύριακα όμως δεν μπορεί να γλυτώσει από μένα... φαντάζομαι πως δεν το θέλει!

Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν το περάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Την λατρεύω την Θεσσαλονίκη! Έζησα απίστευτα φοιτητικά χρόνια, οι αναμνήσεις που κουβαλάω απ' αυτήν την πόλη είναι μεγάλη κληρονομιά! Έτσι ο δρόμος μας έβγαλε στην Ζώγια, να ακούσουμε τον Ηρακλή (ή seftelo) να παίζει το μπουζούκι του. Ένα πολύ ωραίο σχήμα, έντεχνο όπως μας είχε προειδοποιήσει η Βασούλα του. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να πάμε κάπου και να μην γίνει χαμός. Έτσι το πρόγραμμα ξαφνικά μετατράπηκε σε λαϊκό! Τσιφτετέλια, χαρτοπετσέτες... Πολύ χάζι, πολύ γέλιο, όλα σε υπερθετικό βαθμό. Μπράβο παιδιά!

Αχ! Αυτές οι Δευτέρες... τα κεφάλια μέσα τώρα!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Γενεαλογικό Δέντρο

Μια μέρα σαν την σημερινή, χωρίς πολύ δουλειά, έκανα την απαραίτητη πρωινή βόλτα μου στο net. Κι εκεί που προχωρούσα, σκοντάφτω στο site του περιοδικού focus και σε ένα άρθρο που αφορά το γενεαλογικό δέντρο του καθενός μας. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν έχω αναρωτηθεί πράγματα που αφορούν την οικογένεια μου. Τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι παππούδες μου. Πως ξεριζώθηκαν και ξεκίνησαν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Σε μια χώρα που δεν ήξεραν, που δεν ήταν και πολύ φιλόξενοι γι' αυτούς. Την πορεία που ακολούθησαν μέχρι να βρεθούν στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα κι εγώ.
Πως να ήταν άραγε οι τόποι εκείνοι; Τι βίωσαν οι άνθρωποι αυτοί μ' όλους αυτούς τους διωγμούς; Πόσο πολύ δούλεψαν για να στήσουν την ζωή τους ξανά; Πόσο άξιοι ήταν και δημιούργησαν τα πάντα απ' την αρχή; Κι εμείς πού όλα μας δόθηκαν απλόχερα, τι έχουμε κάνει; Σπουδάσαμε βασισμένοι σε ξένες πλάτες και βγήκαμε στην αγορά εργασίας φτωχότεροι απ' τους προγόνους μας. Και το χειρότερο, με μια απίστευτη έπαρση! Ότι πρέπει να γίνουμε διευθυντάδες με την μια, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε δουλείες που θεωρούμε υποδεέστερες
Έχω μια μανία να χάνω το δρόμο μου! Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα! Πάντως θα ήθελα πολύ να βρω μια φόρμα, όπου μπορώ να συμπληρώσω τα δικά μου στοιχεία, τα στοιχεία που αφορούν την οικογένεια μου. Γιατί αν εμείς, η γενιά των τριάντα, το 'χουμε χάσει λιγάκι με τους προγόνους μας, φανταστείτε τι θα γίνει με τα παιδιά μας! Και είναι ευκαιρία να γίνει κάτι τέτοιο όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται. Πως δεν έκανα κάτι τέτοιο όσο ζούσε η γιαγιά μου, μια γυναίκα, που έκανε για 10 άντρες, που έπιανε την πέτρα και την έστυβε. Αλλά την άφησα να φύγει έτσι! Κρίμα...

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Μπόμπ ο...

Χθες το πρωί έλαβα ένα mail από την κολλητή μου, που αφορούσε... τον Μπομπ το μάστορα! Τι εμμονές δημιουργούν όλα αυτά τα cartoon στα παιδάκια; Θέλουν όλα να μοιάσουν στους ήρωες που παρακολουθούν στην τηλεόραση τους. Κι άντε, το να μοιάξεις στον Μπομπ το Μάστορα, το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό και εύκολο να επιτευχθεί. Παίρνεις ένα πριόνι, ένα σφυρί, μια φόρμα εργασίας... και έτοιμος! Το πολύ πολύ να καταστρέψεις κανένα επιπλάκι στο σπίτι, μικρό το κακό! Αν όμως το πρότυπο σου είναι ο superman και τα Πόκεμον τι γίνεται; Διάβασα ότι ένα παιδάκι στην Τουρκία πήδηξε απ' το μπαλκόνι του γιατί πίστευε ότι ήταν ο Πίκατσου (αν δεν το γράφω σωστά, φταίει η ηλικία μου!). Εμείς που μεγαλώσαμε με τα στρουμφάκια, τον Νιλς Χόλκερσον και την Κάντι-Κάντι δεν γίναμε σωστοί άνθρωποι.
Anyway, πολύ βαριά φιλοσοφημένα είναι αυτά, κάθε εποχή έχει τα δικά της και σίγουρα δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι για να καθορίσουμε τι πρέπει και τι όχι. Παραθέτω λοιπόν το mail σχετικά για τον Μπομπ το Μάστορα...
Καλή διασκέδαση!

-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν έμενε άνεργος;
-Μπομπ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν ιερέας;
-Μπομπ ο πάστορας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ροκάνιζε δέντρα;
-Μπομπ ο κάστορας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν είδος καθαρισμού;
-Μπομπ ο Σφουγγαράκης.
( -Πως λέγεται ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης αν τον πατήσει νταλίκα;
-Vetex .)
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν κάπνιζε ένα μπάφο;
-Μπομπ ο μάστουρας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν κάπνιζε ΠΟΛΛΑ μπάφα;
-Μπομπ Μάρλεϋ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν έπινε μπύρες;
-Μπόμπυρας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν φούσκωνε λάστιχα;
-Τρόμπομπ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν από σίδερο και τα έσπαγε όλα;
-Μπόμποκοπ.
-Πώς θα έλεγαν το Μπομπ το Μάστορα αν ήταν φιλοχουντικός δημοσιογράφος;
-Μπόμπ Μαστοράκη.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν πούστης με ξανθό μαλλί;
-Μπίμπι Μπόμπ.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξθ'
αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο,
ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε
κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.


Τι μπορεί να πει κανένας μπροστά στο θαύμα που λέγεται Καββαδίας; Δεν μπορώ να σκεφτώ ένας άνθρωπο πιο μεγαλοφυές! Έναν άνθρωπο που με εκφράζει περισσότερο! Εκπληρώνει το όνειρο μου... ταξίδια!!! Με βοηθά στην καθημερινή μου επιβίωση, στο να ταξιδεύω νοερά, όταν αυτό δεν είναι εφικτό στην πραγματικότητα! Νομίζω ότι η ψυχή ενός ναυτικού έχει ένα απίστευτο μεγαλείο, μια πίκρα και μια γλύκα μαζί. Ένα πάντρεμα που δημιουργεί μια άσπιλη ψυχή! Θα μου πείτε: πως μπορεί ένας άνθρωπος που ζει έκλυτος βίο να έχει άσπιλη ψυχή; Ε! Η μοναξιά και η υγρασία των καραβιών μπορούν να αλλάξουν τα πάντα...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Φλιτζάνια, χαρτιά και άλλα...

Τι μπορεί να δει ένας άνθρωπος μέσα σ' ένα φλιτζάνι;
Τι μπορεί να δεί ένας άνθρωπος πάνω στα χαρτιά μιας τράπουλας;
Τι μπορεί να δει ένας άνθρωπος στην παλάμη του χεριού;

Νομίζω ότι πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να πιστεύεις ότι όλα αυτά που σου λένε, μπορούν να είναι πραγματικότητα! Το μόνο στο οποίο μπορώ να πιστέψω, είναι στην ικανότητα ενός ανθρώπου να αναγνωρίζει τους ανθρώπους που έχει απέναντί του. Ψυχολογείς τους απέναντι σου και τους δίνεις στοιχεία του χαρακτήρα τους, ίσως τους λέει πράγματα που θέλουν να ακούσουν!

Παρ' όλα αυτά που πίστευα πάντα (γι' αυτό και ποτέ δεν είχα δεχτεί να μου πουν πράγματα που αφορούν το μέλλον μου), έρχομαι τώρα να ξανά σκεφτώ όλη αυτή την ιστορία. Την Κυριακή άκουσα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ! Πέρα απ' αυτά που πραγματικά φαίνονται, πως μπορεί να σου πει ένας άνθρωπος, που σε βλέπει για πρώτη φορά, που έχει έρθει από άλλη χώρα και μιλάει μετά βίας την δική σου γλώσσα, πράγματα που σου έχουν συμβεί και διαλόγους που έχει κάνει επ' ακριβώς;

Ίσως ένας λόγος που δεν τα παραδεχόμουν όλα αυτά να είναι γιατί φοβάμαι! Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι για το τι θα γίνει παρακάτω, φοβάμαι για τον ίδιο μου τον εαυτό! Ότι δηλαδή μπορεί να επηρεαστώ τόσο πολύ απ' όλα αυτά που ακούω, που μπορεί υποσυνείδητα να οδηγήσω εγώ την ζωή μου εκεί που θα μου πουν! Βέβαια αν δεχτώ ότι αυτά που μου βρήκαν, πρέπει να ξαπλώσω και να περιμένω!!! Έτσι γίνετε αν σου βρουν κρεββάτι...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Δελτίο καιρού...

Αυτός ο καιρός μου φέρνει κατάθλιψη! Είναι ο καιρός που σιχαίνομαι περισσότερο! Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου όμορφες καλοκαιρινές βραδιές.
Θυμάμαι βραδιές με πολύ καλή παρέα, σε μια ταράτσα και με κουβεντούλα που συνήθως με κάνει να κοκκινίζω... Που θα πάει; Θα συνηθίσω!
Θυμάμαι βραδιές καλοκαιριού στην Σύρο με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσε να 'χει κανένας σε διακοπές! Έχω βάλει στον υπολογιστή μου, στην επιφάνεια εργασίας ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, που φωτογράφισα σ' αυτές τις διακοπές. Το βλέπω και μου φτιάχνει την διάθεση, μου ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις...

Θυμάμαι βράδυ στο Γαλλησά, ψηλά στο βράχο, να παίζουν δυο κιθάρες και να τραγουδά μια βελούδινη φωνή! Κομμάτια που μόνο εγώ θα μπορούσα να είχα επιλέξει και όμως.. είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι!
Θυμάμαι βράδυ - φθινοπωρινό πλέον - σ' ένα μπαλκόνι, με φεγγάρι, κρασί (ας είναι και κόκκινο που δεν μου αρέσει!) και κουβεντούλα...
Αυτά ομορφαίνουν την ζωή μου! Άνθρωποι που γεμίζουν και κάνουν την ζωή να κυλάει ευχάριστα. Οικογένεια, φίλοι, άνθρωποι που κάνουν την καρδιά να σκυρτάει...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Πρώτη εγγραφή...

Η πρώτη μου επαφή με τα blog ήρθε μέσω τηλεόρασης (κάνει και κάτι σωστό που και που το χαζοκούτι!). Μαθαίνοντας την ιστορία της Αμαλίας, δεν μπόρεσα παρά να ανατρέξω στο internet και να δω περί τίνος πρόκειται. Περνάω πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή λόγω δουλειάς, αλλά η άγνοια...
Ήταν φοβερή η πρώτη επαφή με τα blog. Πρώτα της Αμαλίας, μια ανατριχιαστική προσωπική εμπειρία που κανένας δεν θα ήθελε να ζήσει. Ο καθένας όμως φαντάζομαι ότι έχει ζήσει κάτι ανάλογο, σε μικρότερο βαθμό ίσως και χωρίς την κατάληξη που είχε της Αμαλίας.
Μετά από ψάξιμο ήρθε ο Γρηγόρης ( deliogos.blogspot.gr ) που με μάγεψε. Ιστορίες, που δεν ξέρω εάν είναι αληθινές, αλλά που θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν την θέση που του αρμόζει στην βιβλιοθήκη μου. Είχα μάθει να διαβάζω μόνο ότι μπορούσα να κρατήσω στο χέρι μου και τώρα έχω κείμενα αξιόλογα μπροστά στην οθόνη μου.
Αφού περιηγήθηκα αρκετά στα blog, άρχισα να συναντάω και γνωστές φυσιογνωμίες! Έτσι βρήκα τον Ηρακλή ή κατά blogκοσμο seftelos.blogspot.com Είδα φωτογραφίες του επί το έργο, καθώς και άλλες με την Βασούλα του, φίλη μου και "συμβουλάτορα" μου τον τελευταίο καιρό!!!
Μετά από πολύ σκέψη (πέρασε ένα τετράμηνο - πεντάμηνο από τότε) αποφάσισα ότι θέλω και γώ να περιπλανηθώ στα blog, κάποιοι να με διαβάσουν, κάποιοι να συμφωνήσουν με τις απόψεις μου, κάποιοι να με θεωρήσουν απαράδεκτη... αρκεί να υπάρχουν συναισθήματα!