Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Απολογισμός...

Πέρασαν κιόλας τρεις βδομάδες από τότε που ξεκίνησα το σεμινάριο. Νομίζω ότι έχω πλέον μια αρκετά καθαρή εικόνα, ώστε να κάνω έναν απολογισμό και να ξεκαθαρίσω τα υπέρ και τα κατά...

Μαθήματα παύλα καθηγητές:
Οι περισσότεροι που πέρασαν από την αίθουσα του σεμιναρίου είχαν κάτι να μας πουν. Ήταν πολύ οργανωμένοι ή όπως θα έλεγα πολύ διαβασμένοι. Με τα laptopάκια τους, τις σημειώσεις τους, την μεταδοτικότητα τους... κι ας είχαν να κάνουν με ενήλικες, που βαριούνται εύκολα. Νομίζω πως κράτησαν αρκετά ζωηρό το ενδιαφέρον μας και μας έμαθαν πολλά (μέχρι στιγμής αυτά που κάναμε, τα έχω διδαχθεί στην σχολή). Υπήρξε κι ένας που δεν έκανε σχεδόν τίποτα, αλλά δεν πειράζει...
Συμμαθητές:
Νομίζω ότι τους συμμαθητές μου θα τους κατατάξω σε τρεις κατηγορίες.
Στην πρώτη ανήκουν οι φυσιολογικοί άνθρωποι, που σου αρέσει να συναναστρέφεσαι στην ζωή σου. Έχεις κοινά στοιχεία ή κοινά βιώματα ή γενικά έχεις κάτι να πεις μαζί τους. Βέβαια το καλύτερο είναι, να μπορείς να κάνεις και λίγο χαβαλέ... Δόξα το Θεό υπάρχουν 4-5 τέτοιοι άνθρωποι.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν αυτοί που είδαν φως και μπήκαν. Δηλαδή κάποια άτομα, που ήρθαν μόνο για τα λεφτά (δεν το παίζω υπέρ άνω! Και γω πρώτα απ' όλα για τα λεφτά είμαι εκεί!) και δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο. Τώρα γιατί η κυρία με τα τρία παιδιά και τα δυο εγγόνια, στα 50 της κάθισε ξανά στα θρανία, δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι προσπαθεί να παρακολουθήσει, να πάρει δυο τρία πράγματα και δεν ενοχλεί τους υπόλοιπους.
Μέχρι εδώ όλα καλά... Έλα μου όμως που υπάρχει και η τρίτη-άθλια κατηγορία! Η κατηγορία αυτή με λίγες λέξεις ονομάζετε IQ ραδικιού! Τι σημαίνει αυτό; Απλά δεν επικοινωνώ με το περιβάλλον, δεν ξέρω να γράφω, να μιλάω, να συμπεριφέρομαι, να λειτουργώ σε ένα σύνολο ανθρώπων... Δεν θέλω να είμαι κακιά ή ρατσίστρια, δέχομαι τον κάθε άνθρωπο με τις διαφορετικότητες του, αλλά... Αλλά ρε γαμώ το δεν μπορώ να ακούω για έξι συνεχόμενες ώρες ηλιθιότητες (το αυτοκίνητο λέει το έχει για "γκομενοπαγίδα"! Σε ποιον αιώνα ζούμε;;;) ή να βλέπω τον κάθε άσχετο να το παίζει έξυπνος (όχι, Ο.Υ.Κ. δεν είναι λέξη αλλά αρχικά! Επίσης δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά το ίδιο ισχύει για Δ.Ε.Η., Ο.Τ.Ε, ΕΛ.ΤΑ., κα!!!)! Υπάρχουν άνθρωποι εκεί μέσα που και έξυπνοι και μορφωμένοι είναι. Έχουν επιλέξει όμως να διατηρούν ένα χαμηλό προφίλ, γιατί δεν είμαστε εκεί για να κάνουμε επίδειξη γνώσεως ή εξυπνάδας.
Ελπίζω μόνο να την παλέψω μέχρι το τέλος...

Υ.Γ.= Έχω μέρες να την κάνω. Έχω ανάγκη να ξεφύγω λιγάκι, γι' αυτό πάω στον έρωτα μου... Κυριακή πρωί (πρωί για μένα δηλαδή!) και Θεσσαλονίκη σου 'ρχομαι! Κολλητέ θέλω τσίπουρα και μπινελίκια στο μαγαζί που γουστάρουμε, και μετά ποτάκι στο άλλο μαγαζί που γουστάρουμε, με θέα τον Θερμαϊκό... Ξέρεις εσύ, δεν σε φοβάμαι! Και έχουμε να κάνουμε έεεεενααααα "μνημόσυνο" άλλο να σου λέω και άλλο να το βλέπεις! Στο υπόσχομαι ντε!!!

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Χαζεύω...

Κυριακή! Η μόνη μέρα χωρίς σεμινάριο. Κοιμήθηκα και μπορώ να πω ότι ξεκουράστηκα. Έχω ανοιχτή την κουρτίνα του δωματίου μου και χαζεύω το χιόνι που έχει σκεπάσει τις στέγες, τα αυτοκίνητα και τις αυλές. Όλα μοιάζουν με κουραμπιέδες! Έχει απίστευτο κρύο έξω κι εγώ χουχουλιάζω. Νομίζω ότι το θερμόμετρο δείχνει -2. Παρ' όλα αυτά το χιόνι προσπαθεί να λιώσει σιγά-σιγά. Μας ήρθε μόνο για λίγο... Φωτεινή μέρα! Ήλιος με δόντια που λένε! Ο υπολογιστής ανοιχτός απ' την ώρα που ξύπνησα. Γυρίζω από σελίδα σε σελίδα. Ταυτόχρονα ακούω μουσικές που σε ταξιδεύουν. Ψάχνω και ξαναψάχνω. Κι άλλες μουσικές. Ψάχνω... Σε δυο μήνες πάω ταξιδάκι και θέλω τα καλύτερα... Και οι μουσικές είναι σχετικές. Πάω να συνεχίσω το ψάξιμο! Αχ! Πως θα περάσουν αυτοί οι δυο μήνες!

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Κόλλησα...

Το έχω παρατηρήσει. Κατά καιρούς τρώω φοβερά κολλήματα με κάποια τραγούδια. Συνήθως είναι ένα κάθε φορά. Τα σιγοτραγουδάω στην δουλειά, όταν βλέπω τηλεόραση, όταν κάνω μάθημα... Μου κρατάει λίγο ή και πολύ. Λίγες μέρες μετά είμαι καλά! Είναι όμως δυο-τρεις μέρες τώρα, που έχω κολλήσει με δυο συγκεκριμένα τραγούδια. Ένα ξένο και ένα ελληνικό. Το ξένο το κόλλησα μέσα στο ίντερνετ. (Σαν αρρώστια ακούγετε!!!) Το ελληνικό το ακούω κάθε βράδυ στο μαγαζί που δουλεύω. Λίγο που νιώθω ότι δεν ανήκω κάπου αυτή τη στιγμή, λίγο που τελευταία οι άνθρωποι δεν εννοούν το "Ναι" που λένε... Ε! Κόλλησα! Θα ήθελα να είχε γραφτεί από μένα, οι στίχοι με εκφράζουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει... αλλά δυστυχώς δεν είμαι ποιήτρια!
Θέλω όμως να το ακούσω για 392 φορά σήμερα και να το ακούσουν κι άλλοι μαζί μου!

Θα έρθει μια φορά, να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου.
Θα έρθει σαν το φώς, άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά, σφιχτά το χέρι,
και λόγια καθαρά, μόνο να μου φέρει.

Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και να το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο του εκεί.
Θα 'ν' τα λόγια του χρυσάφι, θα 'χει λόγο, θα 'χει μπέσα.

Θα χαράζει, θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα.
Μες τα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.
Να το λέω, να το εννοώ, πως είναι αυτός ο Άνθρωπός μου.

Κι αν πέρασα πολλά, μόνο σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει,
δύο λόγια καθαρά, στ άδειο μου χέρι.
.............Μελαγχόλησα.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Breaking the waves...

Γυρνάω σπίτι νωρίς, για τα δικά μου δεδομένα. Αποφάσισα να αράξω λίγο, γιατί την προηγούμενη βδομάδα κόντεψα να τα παίξω! Κλείνω λοιπόν την πόρτα του δωματίου μου, ανοίγω τηλεόραση και υπολογιστή. Την τηλεόραση την θέλω για να κάνει λίγο φασαρία, δεν της δίνω άλλη σημασία. Ασχολούμαι με τον υπολογιστή μου, να διαβάσω κάποια mail που μου έστειλαν, να διαβάσω post και να αφήσω τα δικά μου σχόλια.
Λίγο πριν κλείσω πετυχαίνω την κολλητή μου μέσα στο gmail. Έχουμε πολλές μέρες να μιλήσουμε. Μου λέει τα νέα της, της λέω τα δικά μου. Με βοηθάει να ξεστραβωθώ λιγάκι, γιατί παρ' ότι χρησιμοποιώ υπολογιστή χρόνια και έχω και τα σχετικά χαρτιά, πρόσφατα έμαθα τις χρήσεις κάποιον προγραμμάτων... Μάλλον χρειάζομαι αναβάθμιση!!!
Έχει πάει πλέον 1 και εγώ δεν έχω καμία διάθεση να κοιμηθώ. Και τότε θυμήθηκα την ταινία που μου είχε δώσει η κολλητή μου να δω: "Δαμάζοντας τα κύματα" του Lars Von Trier. Και κολλάω...
Τι να γράψω γι' αυτή την ταινία; Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Bess, μια κοπέλα που ζει σε μια φοβερά θρησκόληπτη κοινωνία, με πολλές απαγορεύσεις, ειδικά για τις γυναίκες. Στο παρελθόν έχει νοσηλευθεί σε ψυχιατρική κλινική. Ερωτεύεται τον Jan, έναν άντρα που δεν έχει την δική της πίστη στην θρησκεία. Μαζί του γνωρίζει τον απόλυτο έρωτα. Όταν ο Jan πρέπει να φύγει για δουλειά, στρέφεται στον Θεό και ζητάει να την τον φέρει πίσω με κάθε αντάλλαγμα. Όταν όμως ο Jan επιστρέφει πίσω σχεδόν παράλυτος, θεωρεί ότι είναι δικό της το σφάλμα και είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να σώσει τον άνθρωπο που αγαπά... Απλά σοκαριστική!!! Με κορυφαία σκηνή, αυτή που την αφορίζουν!!! Δεν θα γράψω άλλο τίποτε, γιατί κάποιος μπορεί να θέλει να την δει.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Μια φορά κι έναν καιρό...

Πες μου ένα παραμύθι! Πεεεεες μου!!! Δεν θέλω πρωτοτυπίες. Πες μου την κοκκινοσκουφίτσα, την χιονάτη, το ασχημόπαπο... Ή το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Θέλω να έχει πριγκίπισσες, δράκους και μάγισσες. Δεν σου ζητάω πολλά, μόνο ένα παραμύθι που να έχει καλό τέλος... Κι έτσι να γύρω και να αποκοιμηθώ... Πόσο καιρό έχω να ακούσω ένα παραμύθι!


Καμιά φορά ξυπνάει μέσα μου το παιδί! Και θέλει ειδική μεταχείριση... Όχι τρελά πράγματα. Απλά να αφήσεις όλα όσα έχεις να κάνεις και να ασχοληθείς λίγο μαζί μου ντε! Τι να κάνω; Θα κοιμηθώ πάλι χωρίς παραμύθι... Δεν πειράζει!
Καλό βράδυ σε όλα τα παιδιά που τους αρέσουν τα παραμύθια!!! Καλή βδομάδα να 'χουμε!

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Ερωτήματα...

Είναι πολλά αυτά για τα οποία αναρωτιέμαι σ’ αυτή τη ζωή. Ερωτήματα που σίγουρα έχουν περάσει απ’ το μυαλό πολλών. Πως μπορεί λοιπόν ένας άνθρωπος να είναι τυχοδιώκτης; Πως φτάνει σε σημείο να σκοτώνει κόσμο για να έχει αυτός οικονομικές απολαβές; Πατάς επί πτωμάτων για να «χτίσεις» την δική σου ζωή; Και πες μου και κάτι πιο απλό σε παρακαλώ αγαπημένε μου φίλε: πως κοιμάσαι κάθε βράδυ; Πως κλείνει τα μάτια σου και αφήνεις το κεφάλι σου να πέσει στο μαξιλάρι; Έχεις απαλλαγεί απ’ όσα μας βαραίνουν, από τύψεις και ενοχές; Έχεις την καρδιά σου καθαρή; Την συνείδηση σου; Κι όμως είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε. Όχι ότι αυτό μου λύνει τα ερωτήματα αυτά, αλλά… Και τώρα ρε άθλιες τύπε; Τώρα τι; Για να σώσεις το τομάρι σου, θάβεις μαζί σου κι άλλους δυο; Όχι δυο τυχαίους ανθρώπους. Είναι οι άνθρωποι που χρόνια τώρα σε στήριζαν. Είναι οι άνθρωποι που ήταν δίπλα σου στα προβλήματα σου. Είναι τα αδέρφια σου ρε!!! Το καταλαβαίνεις αυτό; Εγώ όχι……
Θα τους πάρεις μαζί σου στην κόλαση;……

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Αν...

Έγινε σήμερα μια τυχαία αναφορά στον Kipling και το θυμήθηκα. Είδα και κάποιες εικόνες στο χαζοσήριαλ του Παπακαλιάτη (Αλήθεια το λέω, δεν βλέπω τέτοιες βλακείες υπό φυσιολογικές συνθήκες! Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να βλέπω το Central Park και να αλλάξω κανάλι! Ντρέπομαι...), θυμήθηκα πράγματα που δεν έπρεπε και ξέρω ότι οι στίχοι του μου δίνει δύναμη! Άσε που είπα ότι πρέπει να το αναρτήσω, για να μην το ξεχνάω εγώ! Μου χρειάζεται... Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
όταν οι άλλοι χάνουν τη δική τους
και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
και την αιτία της αδυναμίας τους.

Αν έχεις πίστη στον εαυτό σου
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
και δε σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους

Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
χωρίς να σε κουράζει η αναμονή,
ή όταν διαδίδουν ψέματα για σένα
να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα,
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος
να μην αφήσεις το μίσος να σε καταλάβει,
κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός
μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι είσαι ικανός
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων

Αν να δέχεσαι μπορείς θρίαμβο και όλεθρο το ίδιο
και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο

Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
ακούοντας την αλήθεια που συ είπες,
να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς,
ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή,
σπασμένα να κείτονται και παραπεταμένα
και να φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα.

Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
να τα παίζεις κορώνα-γράμματα μεμιάς,
να χάνεις κι απ' την αρχή να ξεκινάς
χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν

Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, νεύρα και μυς
να σε υπηρετούν ακόμα κι όταν έχουν καταρρεύσει,
και γερά να κρατάς, ενώ δεν υπάρχει εντός σου
τίποτε πέρα από τη θέληση που τους λέει «βαστάτε»!

Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
κι όμως να κρατάς την αρετή σου,
ή να περπατάς με κυβερνήτες
κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου.

Αν ούτε εχθροί σε βλάψουν μπορούν,
μα ούτε και κοντινότεροι φίλοι,

Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα
και κανείς πιο πολύ από τους άλλους

Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:
Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.

Σοφά λόγια... Μακάρι να μπορούσαμε να τα κάνουμε πράξη!
Και για το φινάλε, ένα τραγούδι πολύ αγαπημένο!
Υ.Γ.= Αυτό δεν ήταν post, αλλά σαλάτα εποχή!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Όπως τα είδα εγώ...

Κάθε χρόνο στις γιορτές σκαρώνω κανένα ταξιδάκι. Φέτος τα οικονομικά μου δεν μου το επέτρεψαν να βγω έξω από δω (εξωτερικό εννοώ ντε!) και έτσι είπα να κάνω πρωτοχρονιά σε μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα... Την Αθήνα!
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι άφησα την ταραχή πίσω μου και ηρέμησα αρκετά. Κοιμήθηκα πολλές ώρες γιατί με είχαν φάει τα ξενύχτια τον τελευταίο καιρό. Και πέρασα πολλές ώρες με την αδερφή μου, που είχα να την δω απ' τον Σεπτέμβρη.
Δεν θέλω να γράψω πολλές λεπτομέρειες, αλλά να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από την πόλη, όπως την είδα μέσα από τον φωτογραφικό μου φακό. Οι περισσότερες είναι από μια υπέροχη και τεράστια βόλτα (Θησείο, Μοναστηράκι, Πλάκα, Ζάππειο, Σύνταγμα) και κάποιες από το μουσείο της ακρόπολης.
Από τις φωτογραφίες που μου άρεσαν πιο πολύ... Πολύ καλλιτέχνης ή πολύ ψωνάρα!!!
Ο Θησέας, η ακρόπολη και οι ελιές.

Ο καιρός υπέροχος, ο κόσμος πολύς. Δεξιά πάγκοι με χειροποίητα κοσμήματα... Πήρα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, αλλά τα ήθελα όλα!

Το μουσείο της ακρόπολης. Ένα πραγματικά εκπληκτικό κτίριο, που θα προσφέρει την καλύτερη "στέγη" σ' αυτά που λείπουν!

Τα κάλαντα φέτος μας τα είπαν τα σκυλάκια! (Από μια βιτρίνα στην Πλάκα)

Καρουσέλ στο Ζάππειο!

Στο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Ζαππείου με την αδερφή μου.

Ένας καλλιτέχνης του δρόμου. Η φωτογραφία δεν είναι και πολύ καλή (είναι από μακριά), αλλά είναι αφιερωμένη στην roadartist.

Κάτω απ' το μουσείο!

Στην είσοδο του μουσείου. Γιατί παντού υπάρχει μια κουκουβάγια!!!

Η αφεντομουτσουνάρα μου με φόντο την ακρόπολη! Μια από τις λίγες φωτογραφίες που βγήκα!

Εδώ κάπου τελειώνει η βόλτα μας στην Αθήνα! Πρώτο post της χρονιά και αρκετά χαρούμενο... Μακάρι να μας πάει έτσι φέτος! Καλή χρονιά σε όλους, με υγεία πάνω απ' όλα!
Υ.Γ.= Wish me luck! Καινούργια αρχή αύριο, ξανά στα θρανία... Για να δούμε... ;-)