Μάλλον παραμιλάω... Φταίει η κούραση και η ταλαιπωρία των ημερών. Θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ, θα μεγαλώσω (που μου έλεγε πάντα η μαμά μου!) και θα το ξεχάσω!
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009
Διασκεδάζω...
Μάλλον παραμιλάω... Φταίει η κούραση και η ταλαιπωρία των ημερών. Θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ, θα μεγαλώσω (που μου έλεγε πάντα η μαμά μου!) και θα το ξεχάσω!
Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009
Test, test, test...
* αποφασιστικός και μισητός άλλα τείνει να το μετανιώσει (εδώ δεν το πολυκατάλαβα, αλλά αφού το λέει το τεστ, εγώ δεν μπορώ να αντιδράσω!)
* ελκυστικός και στοργικός (ναι, ναι! Εγώ είμαι όλα αυτά!)
* με υψηλή νοημοσύνη (δεν πλήρωσα κανέναν, το ορκίζομαι!)
* λατρεύει να έχει την προσοχή (ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο για τον εαυτό του;)
* διπλωμάτης (δεν θα το έλεγα...)
* παρηγορητικός (προσπαθώ!)
* φιλικός και λύνει τα προβλήματα των ανθρώπων γύρω του (να δω τα δικά μου ποιος θα τα λύσει!)
* γενναίος και θαρραλέος (είμαι, είμαι...)
* περιπετειώδης (κι απ' αυτό...)
* τρυφερός και στοργικός (Αχ! Ναι!)
* μελιστάλαχτος και γενναιόδωρος (αυτό το μελιστάλαχτος αν το διαβάσει η αδερφή μου, πολύ θα γελάσει!)
* συναισθηματικός (και δεν συμμαζεύεται!)
* εκδικητικός (γκουχ, γκουχ! Μίλησε κανένας;)
* δραστήριος (φύγαμε!)
* βιαστικός (το υπερκινητικός περιμένω για να συμπληρωθεί το προφίλ μου!)
* έχει καλή μνήμη (γκαμήλα!)
* κινητικός (εντάξει, τώρα τα έχω όλα!)
* παρακινεί τον εαυτό του και τους άλλους (πες μου Σκρουτζάκο, ποιος δικός μου με έδωσε;)
* αρρωσταίνει συχνά στο κεφάλι και στο στήθος (μια χαρά είμαι... Κακό σκυλί...)
* ζηλεύει εύκολα (αυτό δεν θα το συζητήσω!)
ΥΓ= Σ' ευχαριστώ που με έκανες και γέλασα, γιατί αύριο ξημερώνει μια πολύ δύσκολη μέρα! Θα έπρεπε το βράδυ στο μαγαζί να είμαστε πέντε άτομα (αχ αυτές οι εξεταστικές!), αλλά μείναμε τρεις και δεν ξέρω πως θα την παλέψουμε!!!
Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009
Αναμνήσεις...
ΥΓ= Ακριβώς κάτω από το καραβάκι, έχω κρεμάσει το βραχιολάκι που μου φόρεσαν στο νοσοκομείο μόλις γεννήθηκα! Χωράει μόλις το επώνυμό μου (16 γράμματα, που να χωρέσουν;) και την λέξη θήλυ και αυτή τη στιγμή τυλίγει μόνο τον αντίχειρα μου! Είναι από τα αντικείμενα που θα κρατάω μέχρι να πεθάνω...
Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009
Το νησί...
Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ αυτήν θα μάθει την αλήθεια. Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας - την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη...
Πραγματικά είχα πολλά χρόνια να κολλήσω τόσο πολύ με ένα βιβλίο. Όταν ήμουν έξω λαχταρούσα να γυρίσω σπίτι και να διαβάσω την συνέχεια. Πολλά βράδια με πήγε μέχρι τις 5 (διάβαζα αργά, δεν ήθελα να τελειώσει...) και όταν έκλεινα το φως για να κοιμηθώ, μου ήταν αδύνατο γιατί όλο αυτό που διάβαζα μου προξενούσε μια ασυνήθιστη ταχυκαρδία... Δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι ξανά και ξανά αυτά που είχα διαβάσει λίγο πριν! Μια απίστευτη ιστορία, για μια γυναίκα που έχει λέπρα και την ζωή της από την στιγμή που μεταφέρετε από τον ίδιο της τον άντρα στην Σπιναλόγκα. Πως οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν απομονωμένοι στο νησί, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να ξαναδούν τους ανθρώπους που αγαπούν! Παράλληλα παρακολουθούμε την ζωή της οικογένειας που έμεινε πίσω και βλέπουμε πόσο διαφορετικά είναι δυο παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο ίδιο περιβάλλον, κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι πως καμιά φορά η ιστορία επαναλαμβάνετε και πως ένας άνθρωπος μπορεί να φανεί αφάνταστα δυνατός σε κάτι που στο παρελθόν του στέρησε την ζωή του! Δεν θέλω να γράψω παραπάνω πράγματα, γιατί μπορεί να υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να διαβάσει το βιβλίο αυτό! Ήταν πραγματικά πάρα πολύ δυνατό και ας μην τελείωσε ακριβώς με τον τρόπο που περίμενα! Όχι, δεν ήθελα άλλο τέλος για την ιστορία που διάβασα, απλά ήταν πολύ δυνατό στις πρώτες 400 σελίδες και οι τελευταίες 100 μου φάνηκαν λιγάκι πιο υποτονικές... Παρ' όλα αυτά το λάτρεψα!
Και επειδή μαζί με το βιβλίο, τις τελευταίες μέρες έχω κολλήσει και μ' αυτό το τραγούδι, κλείνω κάπως έτσι...
ΥΓ= Σήμερα ξεκινάω το "Ο άνθρωπος αντίγραφο" του Ζοζέ Σαραμάγκου (έχει κερδίσει νόμπελ λογοτεχνίας), δώρο του φίλου μου του Χρήστου. Η κριτική έπεται..
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Ένας κουβάς "Μαγεία"...
Παρασκευή απόγευμα ήμουν Θεσσαλονίκη, παρέα με την καλύτερη παρέα... Την δική μου παρέα! Πρώτα ένα χαλαρό Θεσσαλονικιώτικο ποτάκι στο Famous (έχω πιει έναν ωκεανό κάποτε εκεί!) και από κει για κινηματογράφο. Την συγκεκριμένη ταινία την περίμενα πως και πως! Είχα δει μια παρουσίαση στην τηλεόραση και μου είχε κάνει κάτι! Διαβάζω και ένα σχετικό post στην roadartist και κόλλησα! Είδαμε λοιπόν την Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον, μια ταινία που μου είπε πολλά, που με προβλημάτισε...
Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που είμαι Σάββατο στην Θεσσαλονίκη και δεν κάνω έφοδο στην αγορά... Υπέρβαση!!! Αλλά είχα πιο σημαντικά πράγματα να κάνω! Μόνο για λίγο στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα κι από κει στο σπίτι να κάνω την παραγγελιά των αντρών: κοτόπουλο με κάρυ και κουσκούς μαροκινό με λαχανικά. Επιδόρπιο:ένα ταψί μιλφέϊγ από τα χεράκια μου, ειδικά αφιερωμένο στον Αντώνη... Με τρις μήνες καθυστέρηση! Φάγαμε του σκασμού, ήπιαμε δυο μπουκάλια Βίβλια Χώρα (κορυφαίο κρασί, το συνιστώ ανεπιφύλακτα!) και αρχίσαμε την μπιρίμπα! Κι επειδή με τον τύπο έχω ανοιχτούς λογαριασμούς από το καλοκαίρι του 2007, να ξέρεις ότι η παρτίδα δεν τελείωσε και θέλω ρεβάνς!!! Η ώρα περνάει και εμείς έχουμε πωρωθεί άσχημα. Το τραπέζι μας όμως δεν θα μας περιμένει! Μπουζούκια (λίγο πιο εκλεπτυσμένα) στην Barbarella με πολύ καλή παρέα (σχεδόν...) να ακούσουμε Ολυμπίου (δεν τρελάθηκα...) και Αξά! Όσοι ζουν στην Θεσσαλονίκη ξέρουν τον Αξά και τον γουστάρουν τρελά! Το έχει αφάνταστα ο τύπος, φοβερά επικοινωνιακός ήξερε ακριβώς τι θέλει ο κόσμος, πως ξεσηκώνετε! Το κλείσαμε κι αυτό και είπαμε μετά από 3 μπουκάλια Jameson να χτυπήσουμε καμιά μπουγάτσα για να στρώσει το στομάχι! Κατά τις 7 και κάτι που ήμουν ξαπλωμένη στον καναπέ μου (έχω αρχίσει να έχω δικαιώματα!) έλεγα στον εαυτό μου ότι την Κυριακή δεν θα βάλω σταγόνα αλκοόλ στο στόμα μου και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος...
Η Κυριακή είχε ξημερώσει την ώρα που έπεφτα για ύπνο κι όταν ξύπνησα η λιακάδα κρατούσε γερά. Ένα καφεδάκι χαλαρά στο σπίτι κι από κει στην Μπότσαρη, στον Γιώργο από την Συρία για ουζάκι και καλό μεζέ! Ρεβυθοκεφτέδες καταπληκτικοί, χταπόδι λιαστό και γενικά γεύσεις με προσωπικότητα! Παρέα με τους άντρες ήπια, έφαγα και κάπνισα (ναι, όλως παραδόξως το έκανα κι αυτό!) όσο κι αυτοί! Τους είπα ότι θα με χαλάσουν, θα χάσω κάθε ίχνος θηλυκότητας μαζί τους! Γι' αυτό κι αυτοί μου έφεραν έναν ναργιλέ, μου γύρισε το μάτι ανάποδα (βαρύ πράμα!) και κάπου στο έβδομο ποτήρι Μαγεία τους είπα ότι δεν αντέχω άλλο και θέλω να ξαναγίνω κοριτσάκι!
Αυτές τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτε, νομίζω ότι γι' αυτές τις στιγμές ζούμε τελικά! Τις στιγμές που έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που γουστάρουμε, που αγαπάμε, που τα λέμε καλά! Κλείνω αυτό το post με το τραγούδι που έκλεισε την βραδιά, μετά από αυτό δεν είπαμε κουβέντα, μόνο καληνύχτα...
ΥΓ= Τα πνευματικά δικαιώματα του τίτλου του post ανήκουν σε δυο ανθρώπους: στο ευφυέστατο γκαρσόν που έγραψε στον λογαριασμό "μαγεία κουβάς" και στον Αντώνη που τον απαίτησε!
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου...
Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Πρώτη εκτέλεση: Διάφανα Κρίνα
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙
Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙
Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.
...Δεν είναι τίποτε. Μια μικρή, απλή κρίση απαισιοδοξίας. Συμβαίνει σε όλους...