Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007

Συνταγή για γαλοπούλα!

Εμπνεύστηκα από το post της LNA's http://lna.pblogs.gr/2007/12/galopoyles-oloy-toy-kosmoy-enwtheite.html και αποφάσισα να σας δώσω την δική μου συνταγή για γαλοπούλα!
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Υλικά:
1 γαλοπούλα (για όσους έχουν άλλες πέντε, βάλτε τες στην μπάντα!)
4 κουταλιές βούτυρο
150 γρ κιμά (μοσχαρίσιο ή από κοτόπουλο)
150 γρ εντόσθια από πουλερικά
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1/4 κούπας ρύζι Καρολίνα (όχι του Μονακό!)
1/4 κούπας κουκουνάρι
3 κούπες ζωμό κότας
250 γρ κάστανα βρασμένα ή ψημένα (καλά καθαρισμένα)
δαμάσκηνα και βερίκοκα ξερά
2 κούπες χυμό πορτοκάλι


Εκτέλεση:
Σε δυο κατσαρολάκια βάζουμε από μια κουταλιά βούτυρο, 1 κούπα ζωμό και τα δαμάσκηνα (κατσαρολάκι Νο1) και τα βερίκοκα (κατσαρολάκι Νο2) και τα αφήνουμε να σιγοβράσουν, μέχρι να πιούν όλα τους τα υγρά και να καραμελώσουν.
Σε ένα σκεύος (τηγάνι κατά προτίμηση) σοτάρουμε με το βούτυρο το κρεμμυδάκι, τον κιμά, τα συκωτάκια (ψιλοκομμένα). Προσθέτουμε τη 1 κούπα ζωμό κότας, το κουκουνάρι, αλάτι και πιπέρι και αφήνουμε λίγο να σιγοβράσουν. Τελευταίο προσθέτουμε τα κάστανα (καλύτερα μόλις κατεβάσουμε απ’ την φωτιά). Ράβουμε τον λαιμό της γαλοπούλας, ραντίζουμε την γαλοπούλα με χυμό πορτοκάλι (εσωτερικά), την γεμίζουμε και την ράβουμε. Την βάζουμε μέσα σε μια γάστρα, μαζί με πατατούλες και αραδιάζουμε πάνω απ’ τις πατατούλες τα δαμάσκηνα και τα βερίκοκα. Περιχύνουμε το πτηνό με χυμό πορτοκάλι και το πετάμε στον φούρνο. Καλό είναι κάθε μισάωρο να ρίχνει πάνω στην γαλοπούλα λίγο χυμό πορτοκάλι. Θέλει σίγουρα ένα δίωρο ψήσιμο σε κλειστή γάστρα (ανάλογα με το πόσο μεγάλο είναι το πτηνό) και κανα μισάωρο ανοιχτή για να ροδίσει!
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Δυο μέρες μόνο...

Πόσο δύσκολο είναι να συγκεντρωθείς και να δουλέψεις όταν νιώθεις τόσο κουρασμένος! Κουρασμένος απ' την πολύ δουλειά, απ' την ένταση που επικρατεί στην δουλειά, απ' τις πολλές υποχρεώσεις που πρέπει να διεκπεραιώσεις πριν τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές...
Πως τις περιμένω αυτές τις διακοπές! Από την προηγούμενη βδομάδα ακόμα μετράω τις μέρες, ούτε φαντάρος να 'μουν! Και χθες που είχαμε βγει με την παρέα για ποτάκι (γιορτάζαμε γενέθλια ντε!) μου το πέταξε η Βασούλα: "Τι έμεινε; Δυο μέρες μόνο!!!" Τι ωραίο που ακούγετε! Σε λιγάκι, σε μερικές ωρίτσες μόνο, θα λέω: "Μια μέρα μοοοοόνο!" και θα χαίρομαι που θα ξεκουραστώ για 12 ολόκληρες μέρες! Ούτε το καλοκαίρι δεν έχω την πολυτέλεια να κάθομαι τόσες μέρες, όπως όλος ο κόσμος. Η φύση της δουλειάς βλέπεις! Αν δεν δουλέψουμε με καλό καιρό, πότε θα δουλέψουμε; Τώρα που η θερμοκρασία έχει αγγίξει τους -7 και δεν δουλεύουν τα εργοτάξια; Τώρα μόνο χαρτούρα, πολύ χαρτούρα, πάρα πολύ χαρτούρα... Ώρες ώρες νομίζω ότι θα πνιγώ στα χαρτιά! Σήμερα όμως έχω ένα υπέροχο καθαρό γραφείο! Τακτοποίησα τα πάντα, κάθε εκκρεμότητα και αύριο θα ασχοληθώ με ότι προκύψει και μετά... ξάπλες, βόλτες, ταξιδάκι, αγκαλίτσες, καλή παρέα, τζάκι και κρασί!

Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο!
Καλές γιορτές σε όλους μας, ευτυχισμένος ο νέος χρόνος, να 'μαστε όλοι με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπάνε!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Του φιδιού το γάλα

Έξω ρίχνει πατσαβούρια και γω έχω στα χέρια μου κάτι που περίμενα καιρό! Το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. Σχεδόν κάθε χρόνο (ευτυχώς Θεούλη μου!!!) ο αγαπημένος μου συγγραφέας εκδίδει και ένα καινούργιο βιβλίο! Το περιμένω πως και πως, ενημερώνομαι απ' το ίντερνετ και μόλις βγει σε κυκλοφορία σπεύδω να το αγοράσω! Θέλω πάντα να έχω τα βιβλία του στην βιβλιοθήκη μου, γιατί έχω τέτοια αρρώστια που μπορώ να διαβάσω το κάθε βιβλίο από δυο και τρεις φορές! Εντάξει μπορεί να μην ήταν όλα καταπληκτικά, αλλά του τρέφω μια απίστευτη αδυναμία, μ' αρέσει που βγάζει κάτι σάϊκο και πραγματικά αν μπορούσα να γράψω έτσι θα ήθελα να γράφω έτσι!
Έχω διαβάσει τα άπαντα! Ταξίδεψα με "Το τρένο με τις φράουλες", έκανα καλοκαιρινές διακοπές παρέα με "Τον θείο Τάκη", μέθυσα με "Το πεθαμένο λικέρ"... Το αγαπημένο μου βέβαια παραμένει "Η Δευτέρα των αθώων". Ένα βιβλίο που με κρατάει δεμένη γι' αυτά που έχουμε ζήσει, γι' αυτά που έχουμε πάρει απ' τους γονείς μας, γι' αυτά που δίνουμε στα παιδιά μας, γι' αυτά που πρέπει να ξεχνάμε κι αυτά που πρέπει να θυμόμαστε! Κάθε φορά που παίρνω ένα καινούργιο βιβλίο του στα χέρια μου, ελπίζω να είναι καλύτερο απ' όλα όσα έχω διαβάσει και σχεδόν πάντα τα καταφέρνει ο μπαγάσας.....
Ανυπομονώ να το διαβάσω!!!

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Όλα άσπρα!!!

Παρασκευή βράδυ. Τελείωσα απ' την δουλειά, πήγα σπιτάκι μου, στόλισα το χριστουγεννιάτικο δεντράκι μου και σαν παιδί στον καιρό του αποφάσισα να πάω για ένα ποτάκι. Ξέρετε τώρα εσείς! Να χαλαρώσω λιγάκι, να φύγει η κούραση της εβδομάδας... Ο δρόμος με έβγαλε στο γνωστό στέκι, σιγά σιγά μαζευτήκαμε πολλοί, γνωστοί και φίλοι... και ξεκινήσαμε τα σφηνάκια...
Κατά τις 11 μπαίνει στο μαγαζί ένας φίλος φίλου και μας ανακοινώνει με στόμφο: "Το 'χει στρώσει στην πλατεία!!!" Τι λες ρε μεγάλε; Μόνο στην πλατεία; Εδώ που είμαστε έχει ήλιο; Εντάξει!!! Τον δουλέψαμε λίγο, φταίει και το ποτό!
Κομμάτια απ' όλη τη βδομάδα, αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να πιω άλλο, μάζεψα τα υπάρχοντα μου (σκουφιά, γάντια κλπ, γιατί εδώ έχουμε κρύο!) και ξεκίνησα για το κρεβάτι μου! Βγαίνω έξω και τι να δω; Όλα άσπρα!!! Πόσο πολύ μου είχε λείψει αυτό;;; Με το πάσο μου, χαζεύοντας το άσπρο τοπίο έφτασα σπίτι, έβαλα μπιζαμούλες και ξάπλωσα... το παντζούρι ορθάνοιχτο να βλέπω την άσπρη νύχτα!
Η μέρα που ακολούθησε ήταν ακόμα πιο άσπρη! Ξέθαψα το αυτοκίνητο απ' το χιόνι και ξεκίνησα για τις δουλίτσες του Σαββάτου... Να 'ναι καλά τα χειμωνιάτικα λάστιχα! Περίμενα τον καλό μου να τελειώσει απ' την δουλειά για να πάμε Θεσσαλονίκη... Τι να κάνεις όμως στην Θεσσαλονίκη μια μέρα σαν την σημερινή; Ενώ το είχα προγραμματίσει εδώ και καιρό, ο καιρός μας άλλαξε γνώμη και κατευθυνθήκαμε σ' έναν ορεινό ξενώνα, να χαλαρώσουμε, να ξεκουραστούμε, να απολαύσουμε το χιόνι! Πρώτη μου φορά οδηγούσα με τέτοι χιόνι. Τι ομορφιά που εκπέμπει η φύση; Που να ρίξεις το βλέμμα σου; Όλα άσπρα.................
Δίπλα στο τζάκι, αγκαλίτσα, τσαγάκι, καφεδάκι, περιοδικά και ματς στην τηλεόραση... Αργότερα κρασάκι... τρέχει η γλώσσα ροδάνι, να προλάβουμε ότι χάσαμε μέσα στη βδομάδα... κάπως έτσι μας βρήκε η Κυριακή! Τι κρίμα που δεν πήρα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή και ακόμα πιο κρίμα; Η Κυριακή δεν κρατάει για πάντα!!!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Ooooh, christmas treeeee!!!!!!!!

Επιτέλους έφτασε η ώρα!
Νομίζω ότι είμαστε το τελευταίο σπίτι σ' αυτή τη χώρα, που δεν έχει στολίσει ακόμα χριστουγεννιάτικο δεντράκι! Πέσανε πολλά φέτος, ανακαίνιση (έχουμε γάμο και έπρεπε να γίνουν κάποιες αλλαγές), καθαριότητα... σε συνδυασμό με το καθημερινό οκτάωρο στην δουλειά ήταν αδύνατο να γίνει νωρίτερα.

Χθες βράδυ όμως όλα μπήκαν στην θέση τους! Και τώρα που θα φύγω απ' το γραφείο, θα πάω ντουγρού για στόλισμα! Ζήλευα σαν παιδί που είμαι τα δέντρα των άλλων.. από σήμερα όμως θα 'χω και γω το δικό μου! Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι να μαζευτεί η οικογένεια (να 'ρθει η αδερφούλα μου απ' την ξενιτιά - Αθήνα!) και να μας επισκεφτεί ο Αη Βασίλης... Περιμένω!!!

Happy Birthday Barbie!!!

Όχι! Δεν αποφάσισα να κάνω γενέθλια στην άθλια, ξανθιά κούκλα! Απλά τυχαίνει να έχει το ίδιο όνομα με την κολλητή μου!Χρόνια Πολλά και Καλά Βαρβαρούλα μου! Χρόνια γεμάτα υγεία, αγάπη, ευτυχία και όμορφες στιγμές!
Πω, πω! 29 είπαμε; Κουράγιο, υπάρχουν και χειρότερα: Ε Γ Ω !!! που σε λίγο θα λέω 30!

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Ο Αη Βασίλης έρχεται στην πόλη... ξανά!

Santa Claus Is Coming To Town


Oh! You better watch out,

You better not cry,

You better not pout,

I'm telling you why:


Santa Claus is coming to town!


He's making a list,

He's checking it twice,

He's gonna find out

who's naughty or nice.


Santa Claus is coming to town!


He sees you when you're sleeping,

He knows when you're awake.

He knows when you've been bad or good,

So be good for goodness sake!


So...You better watch out,

You better not cry

You better not pout,

I'm telling you why.

Santa Claus is coming to town.

Όταν ήμουν μικρή ήταν ένα απ' τα αγαπημένα μου χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι! Η μαμά μου είχε την καταπληκτική ιδέα να με στείλει να μάθω αγγλικά στην τρυφερή ηλικία των 8, γεγονός που δεν με ευχαρίστησε ιδιαίτερα! Τι να κάνω που ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις ξένες γλώσσες; (Ένα Lower πήρα με τα χίλια ζόρια!) Όταν λοιπόν άρχισα να ψιλοπιάνω το κάτι τις μου από τα τραγουδάκια, αγάπησα αυτό το τραγούδι...
Έλα μου όμως που τώρα που μεγάλωσα κομματάκι και που καταλαβαίνω πολλά περισσότερα (βιωματικά πλέον, από ταινίες και τραγούδια) και κατάλαβα ότι ο Αη Βασίλης είναι πολύ μεγάλο κάθαρμα!!! Όχι, δεν είμαι υπερβολική!!! Δεν μπορεί να γεμίζει ενοχές ένα παιδάκι γιατί δεν κοιμήθηκε μια μέρα ή γιατί έκανες μια τόσο δα σκανταλιά; Και που είσαι; Πρέπει να ζεις με το φόβο του... γιατί σε βλέπει ο μπαγάσας! Σε παρακολουθεί σου λέω! Ξέρει τι έκανες πέρσι το καλοκαίρι ένα πράγμα σου λέω! Έλεος! Έναν Αη Βασίλη θέλουμε που να μας δίνει λίγο χαρά τις άγιες τούτες μέρες και όχι έναν αστυφύλακα να μας προσέχει.....

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Τι θα μου φέρει τελικά ο Αη Βασίλης;;;;;

Πιστεύω ο Αη Βασίλης να είναι λιγάκι πιο επιεικής μαζί μου, σε σχέση με το πως ήταν το 1972 με τον πρόεδρο Νίξον!
Και αφού εγώ σας είπα τι θέλω να μου φέρει φέτος ο Αη Βασίλης, έχω την περιέργεια να δω τι θέλετε όλοι εσείς από τον ασπρομάλλη γεράκο και λέω να ξεκινήσω ένα παιχνιδάκι!

Γράψε γράμμα στον Αη Βασίλη... και πετάω το μπαλάκι σε μια γυναίκα και σε έναν άντρα: Νιόβη και Βασίλη τι θέλετε φέτος απ' τον Αη Βασίλη;;;

Περιμένω...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007

Γράμμα στο Αη Βασίλη...

Αγαπημένε μου Αη Βασίλη

μετά από 29 συναπτά έτη παίρνω το θάρρος να σου γράψω! Καταλαβαίνεις ότι για να μπω στην διαδικασία αυτή, έχω πολύ σημαντικά πράγματα να σου πω και να σου ζητήσω!

Θα ξεκινήσω από αυτά που θεωρώ υψίστης σημασίας. Δηλαδή την υγεία, την ειρήνη, την καταπολέμηση της φτώχεια και της εξαθλίωση... και γενικά όλα αυτά τα τετριμμένα που ζητούν όλοι! (Θέλω να δείξω καλό χαρακτήρα για να μπορώ να ζητήσω πράγματα για μένα!)

Αφού λύσαμε τα προβλήματα που απασχολούν όλο τον κόσμο, μπορώ να μπω στο ψητό; Θέλω λοιπόν επί τέλους, φέτος να ασχοληθείς και λίγο μαζί μου, γιατί τόσα χρόνια βαρέθηκα να περιμένω πότε θα μου δώσεις λίγη σημασία!!! Εντάξει, το ξέρω ότι έχει πολλά παιδάκια να φροντίσεις, αλλά 29 χρόνια περιμένω να μου ρίξεις μια ματιά! Εντάξει, ξέρω ότι μου έδωσες δυο γονείς, που τόσα χρόνια μου πρόσφεραν τα πάντα και μια οικογένεια που μ' αγαπάει, αλλά από κει και πέρα δεν έχω άλλες ανάγκες; Θέλω λοιπόν το βράδυ της πρωτοχρονιάς που θα περάσεις απ' την γειτονιά μου (και μη μου πεις ότι ο δρόμος σου δεν είναι από δω!) να μεταμορφώσεις το citroenακι μου σε Ferrari! Θέλω επίσης το σπίτι μας να αποκτήσει εσωτερική σκάλα και πάνω όροφο! (Και μη μου πεις τι θα κάνεις τους από πάνω! Εξαφάνισε τους!!! Τι σόι Άγιος είσαι;) Θέλω ακόμα στην δουλειά μου να πάρω μια αυξησούλα της τάξεως των 500 - 800 € (Δεν νομίζω να με θεωρείς παράλογη;) Τέλος θέλω κάποιος που έχω στο μυαλό μου, να μην μπορεί να ζήσει μακρυά μου...

Δεν σου έχω ξαναζητήσει τίποτα γι' αυτό θέλω να δώσεις λίγο προσοχή στα θέλω και τις ανάγκες μου... κι αν είναι να μου 'ρθει πάλι με μια Barbie, καλύτερα να μην έρθεις καθόλου!!!

Με πολύ αγάπη και σεβασμό
Σοφία

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Ξέρετε ότι...

Σε μια προσπάθεια μου να φτιάξω την διάθεση μου, που έχει πιάσει πάτο από χθες, βρήκα στον υπολογιστή μου το εξής:
Ξέρετε ότι …
- Αν τσιρίζεις για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μια κούπα καφέ! (Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο!)
- Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα. (Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι… Στην δουλειά ίσως;;; Εν τω μεταξύ, ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το θέμα με το γουρούνι…)
- Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο από του αριστερόχειρες… και εκεί γκαντέμα είμαι! (Αν χρησιμοποιείς και τα δυο χέρια, χωρίζεις την διαφορά των χρόνων στα δυο;)
- Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του και να τραβήξει 30 φορές το βάρος του και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί. (Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται; Πίνει μπύρα;)
- Οι πολικές αρκούδες είναι αριστερόχειρες! Κι αυτές σαν κι εμένα… (Καλά και ποιος νοιάζεται γι’ αυτό; Και πώς το ανακάλυψαν; Τις ρώτησαν με ποιο χέρι γράφουν;)
- Το γατόψαρο έχει πάνω από 27.000 γευστικές απολήξεις. (Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης… ποιος ξέρει!)
- Οι ψύλλοι μπορούν να πηδήξουν 350 φορές το μήκος του σώματος τους. Είναι σαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου! (30 λεπτά οργασμός… Το φαντάζεστε; Και γιατί μόνο τα γουρούνια;)
- Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει από ασιτία (Τρομακτικό! Μπρρρρρρρ…)
- Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους. (Ουουου… πολύ φετιχιστικό!)
- Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλο της. (Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα!)
- Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο. (Και τέτοιους φίλους έχω!)
Ελπίζω να έσκασε ένα χαμόγελο κάποιος ή κάποια!

Θ Ε Λ Ω...

Θέλω να γράψω κάτι... αλλά δεν ξέρω τι!

Θέλω να φύγω... αλλά δεν ξέρω που να πάω!

Θέλω να υπομείνω... αλλά δεν ξέρω για πόσο!

Θέλω να φωνάξω... αλλά δεν ξέρω ποιος θα μ' ακούσει!

Θέλω να κλάψω... αλλά δεν ξέρω αν θα κερδίσω κάτι απ' αυτό!

Θέλω να σε αγκαλιάσω... αλλά δεν ξέρω αν το θέλεις κι εσύ!

Θέλω να τραγουδήσω... αλλά δεν ξέρω αν θα το αντέξει κανένας! (είμαι λίγο παράφωνη!)

Θέλω να σου πω ότι σ' αγαπώ... αλλά δεν ξέρω αν μπορείς να τ' αντέξει!

Θέλω, θέλω, θέλω...
Μήπως είμαι άνθρωπος με πολλές απαιτήσεις; Όχι, σπάνια ζητάω πράγματα απ' τους γύρω μου! Απλά νιώθω ότι μου πάνε όλα στραβά αυτή τη βδομάδα (όχι όλα, με την δουλειά μου τα έχω βάλει!) και αμέσως με παίρνει από κάτω!
Θέλω μόνο να το ξεπεράσω...

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Χθες βράδυ...

Χθες βράδυ ξέμεινα σπίτι, πράγμα πολύ σπάνιο τελευταία και κόλλησα στο χαζοκούτι! Και λέω κόλλησα γιατί είχε Λαζόπουλο! Εύστοχος και καυστικός, όπως πάντα άλλωστε. Αυτό που μου άρεσε όμως πιο πολύ ήταν το φινάλε που ακούει στο όνομα Νίκος Παπάζογλου! Ένας τραγουδοποιός παρεξηγημένος ή ίσως όχι παρεξηγημένος, αλλά ένας τραγουδοποιός που έχει κάνει τις επιλογές του! Ζει και εργάζεται στην Σαλονίκη, έχει την δική του εταιρεία παραγωγής και δεν έχει ανάγκη καμία πολυεθνική που θα τον βάλει σε καλούπια! Καλούπια που ορίζουν την σωστή εμφάνιση του καλλιτέχνη και που απαιτούν τα εύκολα σουξέ. Ο άνθρωπος αυτός αντιστάθηκε και αντιστέκεται ακόμα, έχει ένα κοινό που τον ακολουθεί χρόνια και που αγαπάει την δουλειά του! Δεν θεωρεί ότι η καριέρα συνδέεται αναπόσπαστα με την Αθήνα (όπως και ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, κα)... Όλα πια πρέπει να συμβαίνουν εκεί; Δεν υπάρχει ζωή πέρα απ' αυτήν; Έχουν λιγότερα δικαιώματα αυτοί που ζουν στον Έβρο ή στην Κρήτη, στην Φλώρινα ή στο τελευταίο ακριτικό νησάκι του τόπου μας; Πότε επιτέλους θα αρχίσει κάποιος να ασχολείται με τους ανθρώπους που ζουν εκτός των τειχών; (Ξέφυγα λιγάκι, ε;)
Πόσες φορές δεν τον είδα live, πόσες φορές δεν πήρα cd του, πόσες φορές δεν έκλαψα μαζί του για έναν έρωτα που τελείωσε; Ποίον στίχο να θυμηθώ; Μάλλον αυτόν που αγαπώ περισσότερο...

"..... Δεν θέλω να 'μαστέ ούτε φίλοι, ούτε εχθροί.
Θέλω να μη θυμάμαι και όταν ξυπνήσω το πρωί
να είσαι εκεί για να μου πεις να μη φοβάμαι...."

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Τ' ανείπωτα...

Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…

Τι να πει κανείς για το μεγαλείο της φωνής, της μουσικής και του στίχου αυτού του ανθρώπου; Έχω φάει απίστευτο κόλλημα αυτό το διάστημα με τον Ζερβουδάκη και ειδικά μ' αυτό το τραγούδι... της κολάσεως γίνεται στο αυτοκίνητο!
Τίποτε άλλο... απλά υποκλίνομαι!!!

Χρόνια πολλά!!!

Σήμερα γιορτάζει η καλύτερη μου φίλη! Φίλη παλιά, διπλανή μου από το σχολείο... Πω, πω! Πως πέρασαν τα χρόνια! Μαζί φοιτήτριες, μαζί παντού... Στα καλά και στα κακά! Βράχος πάντα η μια για την άλλη!
Χρόνια πολλά μπουμπού!
Κι ας ζούμε τώρα μακριά, έγω θα σ' αγαπώ πάντα!!!

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

I' m back............

Επέστρεψα από την ξενιτιά με γεμάτες τις μπαταρίες! Γεμάτες εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, όλα διαφορετικά απ' αυτά που έχω συνηθίσει! Πόλεις πιο κρύες, πιο υγρές, πιο σκοτεινές (σε σύγκριση με την ηλιόλουστη Ελλαδίτσα μας!) πάντα όμως πόλεις όμορφες! Ανθρώπους πιο οργανωμένους, πιο ευγενικούς, πιο ήρεμους, πάντα όμως ανθρώπους που έχουν να σου δώσουν τόσα πολλά (μόνο αν ξέρεις να παίρνεις αυτά που μπορεί ο καθένας να σου προσφέρει).

Kάθε φορά που επιστρέφω βρίσκομαι σε μια κατάσταση νιρβάνα! Δεν ξέρω τι να πρώτο περιγράψω, τι να πρώτο πω γι' αυτά που είδα, γι' αυτά που γεύτηκα! Είδα λοιπόν τρεις πόλεις και αμέτρητα Χριστουγεννιάτικα παζάρια! Η πρώτη φωτογραφία είναι απ' το παζάρι του Μανχάϊν. Είναι μαγικό όλο αυτό, με τους στολισμούς, τα ξύλινα σπιτάκια, τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα γλυκά, τα λουκάνικα (πολύ λουκάνικο, απορώ πως δεν είναι όλοι με χοληστερίνη στο φουλ!) και ζεστό κρασί! Όταν μου πρωτόπαν για το ζεστό κρασί κόντεψα να ξεράσω (και κόκκινο που δεν μ' αρέσει και ζεστό; Δεν ενθουσιάστηκα στην ιδέα...). Όταν όμως το δοκίμασα τρελάθηκα! Πρώτα απ' όλα βοηθάει πολύ να αντιμετωπίσεις το κρύο! Από εκεί και πέρα όμως είναι κάτι φοβερό!
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το σπίτι του Γκέτε στην Φραγκφούρτη Τι νομίζατε, μόνο για ψώνια πήγα; Όχι, όχι! Εκπολιτίστηκα και λιγάκι!

Αυτή είναι η αυλή από το σπίτι του Γκέτε.

Χριστουγεννιάτικα δέντρα στην Φραγκφούρτη, γεμάτα λαμπάκια. Τα σπίτια γύρω φτιάχνουν ένα τελείως διαφορετικό τοπίο, καθώς και τα ξύλινα σπιτάκια απ' το Χριστουγεννιάτικο παζάρι.

Κάθε παζάρι και ένα καρουσέλ! Τα λατρεύω τα καρουσέλ, με τα φωτάκια τους, τις Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και τα παιδάκια που χαίρονται!

Τόσα γλυκά!!! Πόσο κιλά θα γυρίσω πίσω;

Όχι μόνο καρουσέλ, αλλά και μύλος υπέροχα φωτισμένος, όπως και η πόλη.

Τα πολυκαταστήματα έχουν απίστευτους στολισμούς! Όπως τα κουνέλια που παίζουν μουσική και τον κορμό - σπίτι για τα σκιουράκια!


Χαϊδελβέργη και ένα γλυπτό άλλης αισθητικής!
Στο παλάτι του Φρειδερίκου... συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με τον πολιτισμό και την κουλτούρα των Γερμανών.. τα ψώνια μπορούν να περιμένουν...

Άποψη της Χαϊδελβέργης από ψηλά... Όλα είναι έργο τέχνης στα μάτια μου!

Ναι, ναι κι άλλο παζάρι! Ξεποδαριάστηκα σας λέω!

Μια ομορφιά ήταν όλα! Βέβαια δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί για πάντα, νυχτώνει στις 3:οο το μεσημέρι, έχει απίστευτη υγρασία που σου τρυπάει το κόκαλο και δεν υπάρχει ίχνος ήλιου... και που ζω το μισό χρόνο με κατάθλιψη στην χώρα του ήλιου, φανταστείτε τι θα πάθαινα εκεί!!! Καλώς ήρθα λοιπόν και εις άλλα ταξιδάκια με υγεία... σύντομα!!!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Κλειστό λόγω ταξιδιού!!!

Από τα πράγματα που γεμίζουν ευχάριστα την ζωή μου και ακόμα περισσότερο τις μπαταρίες μου είναι τα ταξίδια! Προσπαθώ στην διάρκεια της χρονιάς να γεμίζω τα Σαββατοκύριακα μου με ταξιδάκια κοντινά, τα τριήμερα μου με ταξιδάκια λίγο πιο μακρινά, καλοκαιρινές διακοπούλες σε νησάκι και τουλάχιστον δυο ταξιδάκια τον χρόνο στο εξωτερικό! Τώρα βρισκόμαστε στην τελευταία κατηγορία ταξιδιού: τόπος προορισμού Γερμανία! Παρέα καλή, με καλύτερο όλων την αγαπημένη μου αδερφούλα! Ζούμε μακριά τα τελευταία δυο χρόνια (πράγμα πολύ ασυνήθιστο για τις δυο μας) και ψάχνουμε ευκαιρίες για να περνάμε χρόνο μαζί (α! ρε κακούργα πρωτεύουσα που μας πήρες τα καλύτερα παιδιά!!!).
Απ' ότι με έχουν ήδη ενημερώσει, θα είναι τα πάντα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα! Θα πάμε και στο μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Γερμανίας, στην Φραγκφούρτη! Γίνομαι σαν μικρό παιδάκι όταν οργανώνω και όταν περιμένω το ταξιδάκι μου! Νομίζω ότι δεν έχω βάλει περισσότερα θαυμαστικά σε κείμενο μου!

Φεύγω και έρχομαι, έρχομαι, φτάνω με το πρωινό αεροπλάνο της Τετάρτης... Τα λέμε πάλι από Δευτέρα, μην γράψετε πολλά και δεν προλάβω να σας διαβάσω...!

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2007

Run Forest, run...

Κάτι τέτοιες μέρες με κάνουν να νοσταλγώ τα σχολικά μου χρόνια! Και πιστέψτε με, είναι ότι χειρότερο για μένα! Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θα γύριζαν ευχαρίστως στο σχολείο. Όχι, όχι! Ούτε σαν σκέψη δεν μπορώ να τ' ανεχτώ! Να μου πεις στα φοιτητικά χρόνια, πολύ ευχαρίστως! Είχαν άλλη βαρύτητα και ξεγνοιασιά. Το σχολείο όμως... μπλιαχ!!!
Η σημερινή μέρα λοιπόν ήταν του απόλυτου τρεξίματος, απ' αυτές που λες: "Άξιος ο μισθός μου" ή "Το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο". Δεν πρόλαβα ούτε να ανασάνω, βγήκα απ' το γραφείο περίπου στις 10:00 και πήγε 3:00 για να βρω τον δρόμο της επιστροφής! Και όταν έχεις να κάνεις με δημόσιες υπηρεσίες, οι ρυθμοί πέφτουν! Δεν λέω ότι δεν δουλεύει κανένας, απλά ζουν όπως στο Τενεσί που έλεγε και η διαφήμιση! Εκεί κανένας δεν βιάζεται!!!
Μετράω την ώρα για να την κάνω και να βρεθώ στο σπιτάκι μου και ακόμα περισσότερο στο ζεστό μου κρεβατάκι! Και όσο σκέφτομαι ότι τις επόμενες δυο μέρες δεν δουλεύω... Άρχοντας είμαι!
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή αντάμωση από Δευτέρα!

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

Το πρωινό μου βασανάκι...

Λέω να γκρινιάξω λιγάκι! Ξυπνάω πρωί - πρωί, πιο πρωί απ' ότι συνήθως, ετοιμάζομαι για την δουλειά (ξέρετε: πλύσιμο, βάψιμο, ντύσιμο...) και βρίσκομαι μπροστά από ένα αφηνιασμένο σκυλάκι! Μια πάτσα όλη κι όλη, αλλά με φοβερή όρεξη για τρέξιμο! Και γω σέρνομαι........ Τι να κάνω που δεν είμαι πρωινός τύπος; Δεν πίνω και καφέ και θέλω τον χρόνο μου για να ξυπνήσω! Ο Χούκι μου όμως δεν έχει την ίδια γνώμη!Ο Χούκι λοιπόν είναι ένα μικρό, νευρικό, μαύρο, κακομούτσουνο πεκινουά! Το Χούκι του κόλλησε από τότε που τον βρήκε η αδερφή μου, πεταμένο στο πάρκο με ένα ματάκι λιγότερο απ' το κανονικό! Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Άνθρωποι, που αγαπούν τόσο πολύ το ζωάκι τους, που μόλις αυτό αποκτήσει ένα πρόβλημα, προτιμούν να το πετάξουν απ' το να ασχοληθούν λιγάκι μαζί του. Να το βοηθήσουν, γιατί αυτοί μπορούν, ενώ αυτό είναι τελείως ανήμπορο να κάνει κάτι για τον εαυτό του! Τέτοιοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, τους συναναστρεφόμαστε καθημερινά και μπορεί και να του θεωρούμε καλούς! Ο Χούκι πέρασε ένα δύσκολο (γι' αυτόν) χειρουργείο, έχασε το ματάκι του, αλλά όχι την διάθεση του για ζωή! Από τότε ζει μαζί μας και μας τρέχει...
Εγώ μπορεί να μην ασχολούμαι μαζί του, αλλά ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάει η αδερφή μου και τώρα που λείπουν όλοι και είμαστε τα δυο μας κάνουμε καλή παρέα στο σπίτι! Αχ! Μόνο το πρωινό ξύπνημα με χαλάει! Μεγάλη η χάρη σου Χούκι... Μεγάλη η χάρη σου πολυαγαπημένη μου αδερφούλα...

Μοναξιάς συνέχεια...

Είναι ωραία να έχει απόλυτη ησυχία στο σπίτι! Όλη η φασαρία να ξεκινάει από σένα! Να μην σε ξυπνάει το πρωί η τηλεόραση (και δεν μπορώ εκπομπές τύπου Παπαδάκη, Αυτιά και όλου αυτού του δημοσιογραφικού συρφετού!)! Να μην βγαίνεις απ' το δωμάτιο σου και να αναπνέεις όλη την κάπνα του κόσμου (είμαι αντικαπνήστρια, τι να κάνω;)! Να κυκλοφορείς όπως ακριβώς θέλεις! Να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι αυτοί που θέλεις! Να μαγειρεύεις ότι θέλεις! Να τρως ότι ώρα θέλεις!... Μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Όλοι λίγο πολύ έχουν νιώσει την ανάγκη να μείνουν μόνοι τους.
Χθες λοιπόν ήταν μια τέτοια μέρα... με καλύτερο όλων το βράδυ!!! Έφτιαξα ένα ωραιότατο κοτόπουλο μου κάρυ, που το συνόδευσα με μαροκινό κους κους με λαχανικά! Για επιδόρπιο μια επίσης ωραιότατη πανακότα με σιρόπι σοκολάτα (απ' τα χεράκια μου, όχι αυτές των κουτιών!)! Πήρα και ένα καταπληκτικό λευκό κρασάκι και... ναι, η παρέα στο σπίτι για φαγητό βλέποντας παράλληλα τον αγώνα (δεν χάνονται αυτά!) και κουβεντούλα! Όπως λέει και μια πολυαγαπημένη μου φίλη: Γι' αυτή τη ζωή είμαι φτιαγμένη εγώ!!!!!
Και επειδή είμαι γενικά ανάποδος άνθρωπος και δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα (φήμες παιδάκι μου!), το μόνο αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι μου έχει μείνει αμανάτι ο σκύλος και πρέπει να τρέχω δυο φορές την μέρα σαν την τρελή για την ανάγκη του! Τι να κάνω όμως, όλα τα καλά πράγματα στην ζωή έχουν ένα τίμημα!!!

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

"...Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.


Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου..."
Μαρία Πολυδούρη

Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας έρωτας για να σε κάνει να ξαναγεννηθείς; Για να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι φτιαγμένος για τον άλλο; Για να νιώθεις ολόκληρος μόνο όταν βρίσκεσαι δίπλα σ' αυτόν/ή;
Είχα χρόνια να νιώσω αυτό το βάρος στο στήθος! Αυτό που δεν σ' αφήνει ν' αναπνεύσεις! Αυτό που με το ξυπνάς το πρωί τον σκέφτεσαι, καθ' όλη την διάρκεια της μέρας τον σκέφτεσαι και λίγο πριν κοιμηθείς όχι απλά τον σκέφτεσαι, αλλά νομίζεις ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς χωρίς αυτόν!
Μετά από δυο απανωτές, πολύ άσχημες εμπειρίες, που ανήκουν πλέον στο παρελθόν, ζούσα χωρίς να "αφήνομαι"! Ο άνθρωπος που είχε την ατυχία να βρεθεί τότε δίπλα μου, έζησε όπως εγώ ήθελα, με όσο επέλεγα εγώ να δώσω (τολμώ να πω με απειροελάχιστα, σε σχέση μ' αυτά που δίνω όταν ερωτεύομαι!)... σε μια κατάσταση (γιατί δεν μπορώ να το ονοματίσω σχέση) με ημερομηνία λήξης.
Και τώρα που έφυγε το παρελθόν από πάνω μου, που δεν νιώθω να' χω πωθυμένα, που ένιωσα ότι βρήκα τον χαμένο μου εαυτό, τώρα "δάγκωσα" την λαμαρίνα και δεν ξέρω αν αυτό θα μου βγει σε καλό ή σε κακό! Πάντως όπως λέει και ο Paulo Coeluo στο βιβλίο του "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα":
"..........Ήξερα ανέκαθεν ότι η αληθινή αγάπη ήταν πάνω απ' όλα αυτά και ότι άξιζε περισσότερο να πεθάνεις παρά να μην έχεις αγαπήσει. Άλλα νόμιζα πως μόνο οι άλλοι είχαν το κουράγιο. Και τώρα, τούτη τη στιγμή ανακάλυπτα πως ήμουν κι εγώ ικανή. Έστω κι αν αυτό σήμαινε χωρισμό, μοναξιά, θλίψη, η αγάπη άξιζε ακόμα και την τελευταία πεντάρα του τιμήματος της..........."
Θα το ζήσω κι ας μου βγει σε κακό...

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Home alone...

Από τότε που επέστρεψα από φοιτήτρια, μένω με τους γονείς μου. Ήταν κάτι που ήθελα πραγματικά πολύ να αποφύγω, αλλά ήταν αναπόφευκτο την δεδομένη στιγμή γιατί ήμουν άνεργη. Αργότερα, που βρήκα δουλειά, ήταν αδύνατο γιατί στην αρχή τα χρήματα δεν επαρκούσαν. Με τα χρόνια ο μισθός ανέβηκε, αλλά και οι απαιτήσεις μου! Δεν μπορούσα πλέον να ζω χωρίς αυτοκίνητο, μιας και τα ταξίδια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου (τα περισσότερα Σαββατοκύριακα την κάνω!). Επομένως, τα δυο τελευταία χρόνια, που πληρώνω το δάνειο του αυτοκινήτου, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ να φύγω απ' το σπίτι. Εδώ όλα πληρωμένα: φαγητό, λογαριασμοί, τα πάντα! Άρα βολεύτηκα...Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους γονείς μου. Ποτέ δεν μου έβαλαν όρια, ποτέ δεν έλεγξαν την ζωή μου (μπορώ να πω ότι εγώ του καταπιέζω και όχι αυτοί...). Ειδικά με την μαμά μου έχω απίστευτη σχέση, ξέρει τα πάντα για την ζωή μου και μ' έχει καλύψει πολλές φορές! Παρ' όλα αυτά όμως έμαθα να ζω μόνη. Πέντε χρόνια φοιτήτρια ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι μου αρέσει περισσότερο να είμαι μόνη μου και να επιλέγω πότε θα υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω! Ειδικά τις καθημερινές, που κουβαλάω την κούραση και το άγχος της δουλειάς, δεν θέλω κανέναν. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και δεν με βλέπει κανένας.
Έχω να μείνω μόνη μου στο σπίτι παραπάνω από έναν χρόνο και χθες οι γονείς μου μου ανακοίνωσαν ότι θα πάνε για μερικές μέρες στην αδερφή μου στην Αθήνα! Από τότε έχω άλλη διάθεση... Θα κάνω πάρτι!!!!! Πηγαίνουν κατά καιρούς Αθήνα, αλλά όχι και οι δυο μαζί. Τώρα όμως... Λέω να το κάψω, να έρθουν οι φίλες μου να μαγειρέψουμε, να δούμε ταινίες στο DVD, να παίξουμε μπιρίμπα...
Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ ολόκληρες μέρες!!!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

Της καληνύχτας τα φιλιά...

"...Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο.

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις.

Εδώ και τώρα, γιατί ειν' ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ' τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν' η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό..."

Κάθε φορά που γυρνάμε βράδυ στο σπίτι, που μ' αφήνεις για να φύγεις, που μ' αγκαλίαζεις και με γεμίζεις με τα γλυκά και τρυφερά σου φιλιά... σκέφτομαι αυτούς τους στίχους! Έτσι και χθες βράδυ που δεν ήθελα να ξεκολλήσω από πάνω σου! Κι ας μην το ξέρεις εσύ, ίσως και να μην το μάθεις ποτέ... εκτός αν ποτέ μ' ανακαλύψεις, με διαβάσεις, με αναγνωρίσεις!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

Μαγειρική...

Πολλά είναι τα πράγματα που αγαπώ, που μου γεμίζουν ευχάριστα την ζωή μου. Ένα απ' αυτά είναι η μαγειρική! Μπορώ να περνάω απίστευτες ώρες στην κουζίνα (ειδικά αν με εμπνέει η κουζίνα!), να φτιάχνω φαγητά συμβατικά (όσπρια, λαδερά, παστίτσια... γενικά αυτά που συνηθίζει η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά), αλλά και περίεργα πιάτα! Τρελαίνομαι για περίεργες ιταλικές συνταγές, για κινέζικα, για καυτερά μεξικάνικα... ότι δηλαδή δεν ανήκει στην δική μας κουλτούρα! Στα εστιατόρια συνηθίζω να παραγγέλνω ότι πιο παράξενο μπορώ και μετά "κλέβω" (έχω την ικανότητα να ξεχωρίζω εύκολα τα συστατικά για μια πετυχημένη συνταγή) την συνταγή και με την πρώτη ευκαιρία δημιουργού!!! Στα ταξίδια μου μαγεύομαι από γεύσεις και μυρωδιές, διαφορετικές απ' αυτές που υπάρχουν στην δική μας κουζίνα. Όχι πως δεν έχω σηκωθεί νηστική από τραπέζι! Το Πάσχα ας πούμε, στην Κωνσταντινούπολη έφαγα... πατάτα! Δεν αντέχω την βαριά μυρωδιά του κατσικιού που δεσπόζει στην Τούρκικη κουζίνα! Έχω όμως φάει φοβερές πίτσες στην Βενετία, καταπληκτικά μανιτάρια σνίτσελ με σως στην Αυστρία, χορτόσουπα στην Πράγα (ήταν και το κρύο, που την απαιτούσε!)...
Θέλω όμως όταν μαγειρεύω να το κάνω για άλλους. Όχι πως δεν ικανοποιούμε όταν βάζω το γουόκ μου και φτιάχνω καυτερό μαροκινό κους κους με λαχανικά ή κοτόπουλο με κάρυ ή καπαροσαλάτα - συνταγή κλεμμένη από την Σύρο, από τις φετινές μου διακοπές (θα σας τις δώσω κάποια στιγμή αυτές τις συνταγές), Θέλω όμως πιο πολύ να 'χω δικούς μου ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά πολύ και να φτιάχνω πράγματα που τους αρέσουν, καλό κρασάκι και κουβεντούλα στο τραπέζι μέχρι τελικής πτώσεως (το σκηνικό αυτό, με καλή παρέα σ' ένα τραπέζι, είναι απ' τα αγαπημένα μου).
Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί το Σάββατο περιμένω καλή παρέα... την καλύτερη τολμώ να πω!!! Η Αγαθή είναι απ' τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Ενώ η φιλία μας μετράει μόλις πέντε χρόνια, νομίζω ότι γνωριζόμαστε περίπου μια ζωή! Καταλαβαίνει η μια την άλλη, στηρίζει η μια την άλλη... κι ας είμαστε μακρυά τα τελευταία δυο χρόνια. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά, βρισκόμαστε συχνά, γενικά δεν αφήνουμε την απόσταση να μπει ανάμεσα μας! Γι' αυτό θέλω να φτιάξω κάτι πολύ καλό αυτό το Σάββατο! Μάλλον θα κάνω ιταλικό, με κρέμα γάλακτος, μανιτάρια, μπέικον, τυριά... τρις χιλιάδες θερμίδες η μπουκιά!!! Αλλά αξίζει τον κόπο! Λέω το ντεσερτ να είναι κεκάκια από λάβα σοκολάτας... άλλη απίστευτη κόλαση! Θα σας δώσω την Δευτέρα τις συνταγές...

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Ήρθε το πρώτο χιόνι!

Μετά από ένα χρόνο απουσίας, ήρθε το πρώτο χιόνι! Είναι υπέροχη η αίσθηση, να 'σαι μέσα στην ζεστούλα και να χαζεύεις το χιόνι απ' το παράθυρο. Παχουλές, λευκές νυφάδες χορεύουν, έναν τρελό χορό! Με μοναδική πορεία... τους γκρίζους δρόμους, τα πορφυρά κεραμίδια και τα πολύχρωμα αυτοκίνητα! Όλα έχουν πάρει ένα λευκό χρώμα, έχουν αλλάξει όψη! Ονειρεύομαι το χιόνι να καλύπτει τα πάντα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και το χιόνι πλησίαζε το ένα μέτρο! Και μεις στους δρόμους, ντυμένοι καλά, να παίζουμε χιονοπόλεμο, να κάνουμε χιονάνθρωπο! Όπως τότε που η μαμά δεν μας άφηνε μόνους μας και μας βοηθούσε να κάνουμε τον καλύτερο χιονάνθρωπο!!! Κρίμα που δεν κράτησε πολύ το χιόνι και μαζί μ' αυτό έσβησαν και τα όνειρα μου... Ελπίζω όμως να μας ξανάρθει σύντομα και να μπορέσουμε επί τέλους... να δούμε μια άσπρη μέρα!

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

Τρίτη και 13...

Όχι, δεν είμαι καθόλου προληπτική! Δεν μ' ενοχλούν οι μαύρες γάτες (λάτρεύω κάθε ζωό, ότι χρώμα και να 'χει), δεν μ' ενοχλούν οι ανοιχτές σκάλες, δεν μ' ενοχλεί η σημερινή μέρα! Αντιθέτως, το 13 είναι το τυχερό μου νούμερο. Όσο και να φαίνεται παράξενο σε κάποιους, το 13 δεν μου προξενεί τρόμο. Ίσως γιατί δεν μου 'χει συμβεί ποτέ κάτι κακό. Μου 'χει τύχει να βρω χρήματα τέτοια μέρα! Αλλά ποτέ κάτι κακό. Όλα νομίζω ότι βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας. Αν ξυπνήσω με την λογική ότι δεν μπορεί, κάτι θα μου συμβεί σήμερα... Δεν μπορεί παρά να μου συμβούν τα χειρότερα ή να νομίζω ότι τα πάντα μου πάνε στραβά!
Προσπαθώ να σκέφτομαι αισιόδοξα, πολλές φορές κανονίζω σημαντικά πράγματα τέτοιες μέρες και ξέρω, είμαι πεπεισμένη ότι όλα θα πάνε καλά! Σήμερα λοιπόν θα βάλω τα χειμωνιάτικα λάστιχα στο citroenάκι μου. Όχι ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνω και θα το κάνω σήμερα, για να έχω καλά ταξίδια όλο το χειμώνα!

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Έφτασε Παρασκευή...

Ξυπνάς Δευτέρα πρωί... με το ζόρι! Έχεις ξενυχτίσει όλο το Σαββατοκύριακο, έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο, έχεις πιει και το κάτι τις σου και δεν θέλεις να ξεκολλήσει απ' το υπέροχο, ζεστό σου κρεββατάκι! Ειδικά τώρα που έχει βγει στην κυκλοφορία το χοντρό παπλωματακι! Με τα χίλια ζόρια καταφέρνεις να φτάσεις στην δουλειά. Το πρωινό εξάωρο περνάει σχετικά γρήγορα, γιατί απ' την πολύ δουλειά δεν προλαβαίνεις και να το πολυσκεφτείς! Γυρνάς σπίτι το μεσημέρι και λες στον εαυτό σου: "Δεν θα κοιμηθείς σήμερα". Πριν όμως προλάβεις να τελειώσεις την κουβέντα σου, η τηλεόραση σ' έχει νανουρίσει και ροχαλίζεις! Ξυπνάς στο παρά πέντε για να πας στην δουλειά και τρέχεις πανικόβλητος. Σου χαλάει την διάθεση που βγαίνεις απ' το σπίτι και είναι βράδυ έξω... και είναι μόλις 6:00! Όταν πλέον σχολάς, δεν έχει κουράγιο να κάνεις και πολλά πράγματα. Έτσι κυλάει πάνω κάτω η βδομάδα όλη, ώσπου...
Αχ! Επιτέλους Παρασκευή! Πως την περιμένω την Παρασκευή! Πως και πως!!!!!!! Ξυπνάω με άλλη διάθεση κι ας ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης την προηγούμενη μέρα! Πολύτιμο το Σαββατοκύριακο, θα ξεκουραστείς, θα κάνεις πράγματα για το εαυτό σου, θα δεις φίλους και όταν τα καταφέρει θα πας και καμιά εκδρομούλα.
Αυτό το Σαββατοκύριακο ο δρόμος δεν θα μας βγάλει και πολύ μακριά. Και μόνο όμως που θα φύγουμε απ' την πόλη, απ' τα ίδια και τα ίδια, μου αρκεί! Πήρα κρασάκι, θα πάρω και τον καλό μου και θα πάμε σ' έναν πολύ ωραίο ξενώνα. Θα ανάψουμε το τζάκι και θα ξεχάσουμε ότι μας ταλαιπώρησε την βδομάδα που πέρασε!
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Μελαγχολική μέρα...

"... Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’ αλλού φερμένο
Δέν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς..."

Σήμερα ξύπνησα με μια απίστευτη μελαγχολία, μια πολύ αρνητική διάθεση... Θα μου πεις τώρα εσύ που με ξέρεις λίγο πιο καλά: "Μήπως έτσι δεν είσαι το μισό μήνα;" Τι να κάνω; Δεν ελέγχω την διάθεση μου, δεν έχω διακοπτάκι να το γυρίσω στο off! Λίγο ο καιρός που έχει τα μαύρα του τα χάλια, λίγο που έχω να δω τον καλό μου 3 μέρες (λες και ζούμε σε διαφορετική πόλη! Τι να κάνω που δουλεύει τόσο πολύ και σε ακριβώς αντίθετο ωράριο από μένα;), λίγο που περίμενα το Σαββατοκύριακο την κολλητή μου και τελικά δεν θα 'ρθει, λίγο που τα οικονομικά πάνε κατά διαόλου... τι θέλεις κι άλλο; Όχι, δεν θα αντέξω!
Ευτυχώς έχω κάποια πραγματάκια να σκέφτομαι που με ισορροπούν λιγάκι... Το μεσημέρι που θα πάω με την Βασούλα στο γυμναστήριο (έχουμε πολλά να πούμε!), το βράδυ που όλο και κάτι θα κάνουμε με τα κορίτσια (παίζει πολύ μπιρίμπα αυτό το χειμώνα και μ' αρέσει τόσο πολύ αυτό!), το Σαββατοκύριακο που θα το περάσω στην αγκαλιά του...

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Η αριστεροχειρία μου...

Από μικρή ένιωθα διαφορετική! Μόνο εγώ στο σπίτι κρατούσα τα αντικείμενα με το αριστερό και αυτό είναι το λιγότερο. Το θέμα είναι ότι κανένας δεν αρεσκόταν με το γεγονός αυτό και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με αλλάξουν. Όχι, δεν σήκωσε ποτέ κανένας στο σπίτι το χέρι του για να με χτυπήσει, απλά μου ετάζαν τον ουρανό με τ' άστρα! "Κράτα το μολύβι με το δεξί και γω θα σου πάρω καινούργιες μπογιές" και άλλα πολλά τέτοια. Δεν με ένοιαζαν ούτε οι μπογιές, ούτε η άποψη των άλλων! Έτσι ένιωθα καλά και έτσι έκανα.
Ώσπου έφτασε η ώρα να πάω στο δημοτικό. Η δασκάλα είχε εντελώς αντίθετη άποψη απ' την δική μου. Καλό παιδάκι είναι το παιδάκι που κρατάει το μολυβάκι του με το δεξί του χεράκι! Ζοριζόμουν όταν με κοιτούσε, αλλά μόλις άλλαζε πλευρό να δει τα άλλα παιδάκι... φτερά στο χέρι μου, να προλάβω να τελειώσω πριν με πάρει χαμπάρι! Τα τετράδια μου ήταν η απόλυτη σχιζοφρένεια, μισά καλογραμμένα και μισά για τ' ανάθεμα Έφαγα και κανα δυο λέει η μάνα μου, αλλά ευτυχώς έχω την ικανότητα να αποβάλω απ' την μνήμη μου ότι μ' ενοχλεί. Βέβαια κάποια στιγμή την παρακάλεσε η μαμά μου να μ' αφήσει να κάνω ότι θέλω! Τι μεγάλη ανακούφιση...!!!
Με το πέρασμα των χρόνων όμως συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι διαφορετικός (και εδώ μιλάμε για κάτι πολύ μικρό, φαντάσου να έχει κάποια άλλη διαφορετικότητα!). Δυσκολεύομαι να ανοίξω μια κονσέρβα, ένα μπουκάλι ή τη βρύση, όταν γράφω σε τετράδιο λερώνεται µε μελάνι το αριστερό μανίκι μου, έχω πρόβλημα στο να χρησιμοποιήσω το ψαλίδι, τον χάρακα ή τιρμπουσόν, μεγάλο πρόβλημα με τα απίστευτα ρατσιστικά μαχαίρια (όλο φάλτσο κόβω.....), πρόβλημα με τα μπρίκια, με τις κουτάλες... Τι να κάνω; Έχω πώρωση με την κουζίνα!

Εδώ ήρθε και βοήθησε απίστευτα το κατάστημα για αριστερόχειρες, πήγα με την αδερφή και τον γαμπρό μου και δεν μπορούσαν να με βγάλουν! Τα σήκωσα όλα! Βρήκα πράγματα που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Είναι πολύ όμορφο να βρίσκεις πράγματα που κάνουν πιο εύκολη την ζωή σου...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Σαββατοκύριακο!

Είναι Σάββατο πρωί, έχω ξυπνήσει από νωρίς (όχι ακριβώς, η Αγγέλα με ξύπνησε!) και περιμένω το τσούρμο να ξυπνήσουν ένας - ένας! Αυτό το Σαββατοκύριακο το κανονίζαμε απ' το καλοκαίρι. Απλά περιμέναμε να χειμωνιάσει λιγάκι, για να έχει ουσία... Τώρα θα αναρωτιέστε ποιος ήταν ο προορισμός μας! Τα θερμά λουτρά στο Πόζαρ της Αριδαίας! Όχι, δεν είμαστε γέροι, ούτε νιώθουμε έτσι! Είμαστε μια παρέα από 20 έως 29 χρονών (εγώ είμαι η γριά της παρέας!).
Η διαδρομή μου θύμιζε εφταήμερη, μουσική στο τέρμα, χαβαλές και φωνές... πολλές φωνές! Πάλι καλά που μπορώ να οδηγώ με τέτοιες αντίξοες συνθήκες!
Το ξενοδοχείο καλούτσικο, λίγο ψυχρό αλλά δεν πειράζει, εφτά άτομα είμαστε θα το ζεστάνουμε! Καφεδάκι, κουβεντούλα και αναμονή, δεν έχουν φτάσει ακόμη όλοι. Μετά φαγητό, πολύ φαγητό (από Δευτέρα δίαιτα! Τι τζάμπα το γυμναστήριο;) και υπέροχο κρασάκι.

Και έφτασε η κορυφαία στιγμή... Εφτά μαντράχαλοι, να κυκλοφορούν με μαγιό, μπουρνούζια και σαγιονάρες! Πρώτο μπάνιο; Στον καταρράκτη! Το νερό μόνιμα στους 37 C, αλλά ο γκαντέμης ξαναχτυπά... Η αφεντομουτσουνάρα μου φυσικά! Πάω να κρεμάσω το μπουρνουζάκι μου σαν καλό κοριτσάκι και μπλουουουουμ!!!!! Το κλειδί του αυτοκινήτου έπιασε πάτο! Και γω στα πρόθυρα του εγκεφαλικού! Ευτυχώς για ακόμα μια φορά μ' έβγαλε ασπροπρόσωπη (όσο μπορεί, γιατί είμαι και μαυροτσούκαλο!) το citroenακι μου! Μουλιάσαμε σας λέω, ούτε και γω ξέρω πόσες ώρες ήμασταν μέσα στο νερό. Πολύ πλατσούρισμα! Μια γκαντεμιά όμως ποτέ δεν είναι αρκετή! Επόμενο μπανάκι; Στην κλειστή πισίνα, prive μόνο για μας στις 1:15 το βράδυ! Που είναι το κλειδί του αυτοκινήτου του Χρήστου; Μα φυσικά μέσα στο αυτοκίνητο (στην μίζα) και το αυτοκίνητο κλειδωμένο! Ξέρετε πως είναι έξι άτομα να προσπαθούν ν' ανοίξουν ένα αυτοκίνητο, με ότι κλειδιά τους βρίσκονται, φορώντας μόνο μπουρνούζια; Λες και ήμασταν συμμορία που κλέβει αυτοκίνητα, η "συμμορία με τα μπουρνούζια"! Και το κρύο να ξουρίζει απίστευτα! Επειδή όμως της νύχτας τα καμώματα.. αποφασίσαμε να πάμε για το μπανάκι μας και ανοίγουμε το αυτοκίνητο το πρωί.

Τέλεια στην πισίνα, ζεστό νεράκι, υδρατμοί, μασάζ από την πίεση που ερχόταν το νερό! Άψογα σας λέω! Επιστροφή στο ξενοδοχείο μετά το απόλυτο λιώσιμο. Στο δωμάτιο με την Αγγέλα (αφού ο καλός μου δούλευε και δεν μπορούσε να με συνοδέψει) κουβεντούλα μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, περασμένες 3 πλέον...
Πρωινό ξύπνημα.. τι πρωινό δηλαδή; Στις 11:00 σηκώθηκα απ' το κρεββατάκι μου! Θαυματουργό αυτό το νεράκι, νομίζω ότι όλο το βράδυ δεν άλλαξα ούτε πλευρό! Μαγιουδάκι, μπουρνουζάκι, σαγιοναρίτσα (η ατραξιόν των λουτρόν γίναμε!) και βουρ για τα λουτρά! Αυτό το τελευταίο ήταν και το τελειωτικό χτύπημα! Πήγαμε για φαγητό και κανένας δεν είχε κουράγιο να βγάλει άχνα. Όσο για το ταξίδι της επιστροφής... ευτυχώς είχα την Βασούλα και την Ρούλα να λέμε καμιά κουβεντούλα, γιατί πιστέψτε με δεν την πάλευα καθόλου! Πως περνάνε έτσι γρήγορα οι μέρες όταν καλοπερνάς, γιατί κρατάει τόσο λίγο το Σαββατοκύριακο, που και πότε θα είναι η επόμενη εκδρομούλα και άλλα τέτοια λέγαμε στην διαδρομή! Αχ! Αυτά ταξίδια, ποτέ δεν θα χορτάσω;
Η Κυριακή, ειδικά απ' το απόγευμα και μετά, είναι λίγο καταθλιπτική. Εξιστόρησα στον Γιάννη πως περάσαμε, χώθηκα στην αγκαλιά του και κοιμήθηκα γαλήνια......

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Γιατί κουκουβάγια;

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου (δεν φημίζομαι για την καλή μου μνήμη όταν ήμουν παιδί, τώρα βρίσκομαι στο άλλο άκρο!) φορούσα γυαλιά. Ήμουν ένα υπερβολικά αδύνατο παιδάκι, μετρίου ύψους, με πολύ ίσια μαλάκια και πάντα τα λάθος γυαλιά! Λες και τα αγόραζε κάποιος άλλος για μένα και με υποχρέωνε να τα φορέσω. Εννοείται ότι δεν ταίριαζαν με το λεπτοκαμωμένο προσωπάκι μου. Είχα πάντα την αίσθηση ότι πήγαιναν πρώτα τα γυαλιά μου και από πίσω ακολουθούσα εγώ! Ένιωθα σαν ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ! Δεν υπερβάλω, είναι βαρύ όλο αυτό για μια παιδική ψυχή. Το χειρότερο όμως ήταν στην εφηβεία, όταν όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου άρχιζαν να περιποιούνται και να βάφονται. Ε, εγώ ήμουν ένα δράμα! Αυτό όμως που με εκνεύριζε πάρα πολύ ήταν όταν έπρεπε να δώσω γνωριμία πχ στο τηλέφωνο: "Ποια Σοφία; Η Σοφία με τα γυαλιά".
Μόλις λοιπόν έφτασα 1η λυκείου, σχεδόν υποχρέωσα την μάνα μου να μου αγοράσει φακούς επαφής. Δεν θα ξεχάσω τα παρακαλετά μου και τις υποσχέσεις μου. Υποσχέσεις για το ότι θα γίνω καλύτερη μαθήτρια, ότι θα βοηθάω στο σπίτι, κλπ. Την πρώτη φορά που τους φόρεσα, ένοιωσα υπέροχα! Έλα μου όμως που με τα χρόνια, τους συνήθισα και δεν με ικανοποιούσαν ούτε αυτοί. Μου κούραζαν τα μάτια, κοκκίνιζαν και πονούσαν, άσε που δεν μπορούσα να ξενοκοιμηθώ! Φοιτήτρια πλέον και μετά από μαζώξεις και οινοποσίες μέχρι τελικής πτώσεως, ήμουν αναγκασμένη να γυρίσω πάλι σπίτι, να βγάλω τους φακούς και να κοιμηθώ. Δεν θα ξεχάσω τρίτο έτος, με μεγάλη παρέα στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, Κατσιμιχαίοι! Μεγάλη λατρεία για τους Κατσιμιχαίους, μεγάλος πόνος λόγο ερωτοχτυπήματος και μισό μπουκαλάκι βότκα έκανε φτερά! Απ' την μια να είμαι λιώμα και απ' την άλλη να δίνω οδηγίες στην κολλητή μου για το πως θα μου βγάλει του φακούς!
Όταν λοιπόν ξεκίνησα να δουλεύω, άρχισα να ονειρεύομαι την στιγμή που θα πετάξω τα ρημάδια (η μάνα μου φωνάζει όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, αλλά εδώ δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς!) από πάνω μου. Έτσι πριν από 3,5 περίπου χρόνια άρχισα να το ψάχνω και περισσότερο να το ονειρεύομαι. Θα ρωτήσεις τώρα εσύ τι ονειρευόσουν. Να ανοίγω το πρωί τα μάτια μου και να βλέπω που είμαι, να με παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να σκέφτομαι ότι θα σπάσω τα γυαλιά μου, να μην πονάνε τα μάτια μου απ' την κάπνα κάθε φορά που βγαίνω έξω... Μπορώ να γράψω κι άλλα, πιστέψτε με! Τότε βρήκα τον γιατρό - "δώρο"! Μου τον σύστησε μια γνωστή και αποφάσισα να πάω μέχρι την Θεσσαλονίκη για να τον επισκεφτώ. Απίστευτος άνθρωπος ο Μιχάλης, με φοβερό χιούμορ και με στάνταρ ατάκα ότι δεν είναι οφθαλμίατρος αλλά ψυχολόγος!
Πήρα την μεγάλη απόφαση και μια Παρασκευή πρωί βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα και συνεπιβάτη τον Μιχαλάκη. Με έναν τεράστιο φόβο καρφωμένο στο φτωχό μου μυαλουδάκι και με την απορία: Τι θα γίνει αν αποτύχει η επέμβαση; Σκεφτόμουν ότι τώρα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βλέπω, αν όμως κάτι στράβωνε, ίσως έχανα και αυτό. Το αποτέλεσμα όμως με αντάμειψε μέχρι εκεί που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μέχρι να επιστρέψουμε από Αθήνα, η όραση μου δεν είχε καθαρίσει. Μόλις όμως φτάσαμε Θεσσαλονίκη και πήρα ταξί για να πάω στην κολλητή μου, ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκε, σαν μωρό! Διάβαζα κάθε πινακίδα στον δρόμο, κάθε διαφήμιση, μέχρι τις πινακίδες των αυτοκινήτων. Νομίζω ότι όποιος δεν έχει στερηθεί κάτι τόσο πολύ, δεν μπορεί να καταλάβει την ευτυχία μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα τόσο ευεργετημένη και πραγματικά ευγνωμονώ αυτόν τον άνθρωπο. Το κατάλαβα λίγο καιρό μετά, όταν πια καλοκαίριασε και έκανα μια βουτιά στην θάλασσα και είδα τι υπάρχει στον βυθό...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Το ταξίδι

"... Στη ζωή, αυτό που έχει νόημα
είναι όχι τόσο το να φτάνεις κάπου
όσο το να μετακινείσαι συνεχώς
και να απολαμβάνεις τη διαδρομή!..."

Δεν ξέρω που το διάβασα, δεν ξέρω ποιος το έχει πει. Ξέρω μόνο ότι με εκφράζει πολύ όλο αυτό!
Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι (ταξίδι για μένα είναι κάθε τι που εξάπτει το μυαλό μου) και το ταξίδι που ζω αυτή τη στιγμή το λατρεύω! Ας μπορούσε να κρατήσει για πάντα!

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Δευτέρα!

Η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας! Όταν χτυπάει το πρωί το ξυπνητήρι, νιώθω περίπου δώδεκα χρονών. Όπως τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου για να πάω στο σχολείο! Και παρότι έχουν παρέλθει τόσα χρόνια από τότε, η στάνταρ ατάκα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι: "Δεν θέλω να πάω σχολείο!" Κι ας πάνε πολλά χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο, κι ακόμα περισσότερα από τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου. (Έχω το χούι να θέλω να ξυπνάω μόνη μου, όταν με ξυπνάνε μεταμορφώνομαι σε τέρας!!!)

Θυμάμαι μετά και το τραγουδάκι που έλεγαν τα στρουμφάκια:
...Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω,
Τετάρτη πως βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...
Γενικά είναι ένα δράμα οι καθημερινές!
Αλλά η Δευτέρα, μετά από ένα τόσο γεμάτο και όμορφο Σαββατοκύριακο, είναι ακόμα δυσκολότερη! Ένα Σαββατοκύριακο μαζί με τα γλυκά μου τα ματάκια...! Μπορεί τις καθημερινές να τον βλέπω ελάχιστα, τα Σαββατοκύριακα όμως δεν μπορεί να γλυτώσει από μένα... φαντάζομαι πως δεν το θέλει!

Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν το περάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Την λατρεύω την Θεσσαλονίκη! Έζησα απίστευτα φοιτητικά χρόνια, οι αναμνήσεις που κουβαλάω απ' αυτήν την πόλη είναι μεγάλη κληρονομιά! Έτσι ο δρόμος μας έβγαλε στην Ζώγια, να ακούσουμε τον Ηρακλή (ή seftelo) να παίζει το μπουζούκι του. Ένα πολύ ωραίο σχήμα, έντεχνο όπως μας είχε προειδοποιήσει η Βασούλα του. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να πάμε κάπου και να μην γίνει χαμός. Έτσι το πρόγραμμα ξαφνικά μετατράπηκε σε λαϊκό! Τσιφτετέλια, χαρτοπετσέτες... Πολύ χάζι, πολύ γέλιο, όλα σε υπερθετικό βαθμό. Μπράβο παιδιά!

Αχ! Αυτές οι Δευτέρες... τα κεφάλια μέσα τώρα!

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Γενεαλογικό Δέντρο

Μια μέρα σαν την σημερινή, χωρίς πολύ δουλειά, έκανα την απαραίτητη πρωινή βόλτα μου στο net. Κι εκεί που προχωρούσα, σκοντάφτω στο site του περιοδικού focus και σε ένα άρθρο που αφορά το γενεαλογικό δέντρο του καθενός μας. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν έχω αναρωτηθεί πράγματα που αφορούν την οικογένεια μου. Τους τόπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι παππούδες μου. Πως ξεριζώθηκαν και ξεκίνησαν ένα ταξίδι στο άγνωστο. Σε μια χώρα που δεν ήξεραν, που δεν ήταν και πολύ φιλόξενοι γι' αυτούς. Την πορεία που ακολούθησαν μέχρι να βρεθούν στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα κι εγώ.
Πως να ήταν άραγε οι τόποι εκείνοι; Τι βίωσαν οι άνθρωποι αυτοί μ' όλους αυτούς τους διωγμούς; Πόσο πολύ δούλεψαν για να στήσουν την ζωή τους ξανά; Πόσο άξιοι ήταν και δημιούργησαν τα πάντα απ' την αρχή; Κι εμείς πού όλα μας δόθηκαν απλόχερα, τι έχουμε κάνει; Σπουδάσαμε βασισμένοι σε ξένες πλάτες και βγήκαμε στην αγορά εργασίας φτωχότεροι απ' τους προγόνους μας. Και το χειρότερο, με μια απίστευτη έπαρση! Ότι πρέπει να γίνουμε διευθυντάδες με την μια, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε δουλείες που θεωρούμε υποδεέστερες
Έχω μια μανία να χάνω το δρόμο μου! Από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα! Πάντως θα ήθελα πολύ να βρω μια φόρμα, όπου μπορώ να συμπληρώσω τα δικά μου στοιχεία, τα στοιχεία που αφορούν την οικογένεια μου. Γιατί αν εμείς, η γενιά των τριάντα, το 'χουμε χάσει λιγάκι με τους προγόνους μας, φανταστείτε τι θα γίνει με τα παιδιά μας! Και είναι ευκαιρία να γίνει κάτι τέτοιο όσο ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται. Πως δεν έκανα κάτι τέτοιο όσο ζούσε η γιαγιά μου, μια γυναίκα, που έκανε για 10 άντρες, που έπιανε την πέτρα και την έστυβε. Αλλά την άφησα να φύγει έτσι! Κρίμα...

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2007

Μπόμπ ο...

Χθες το πρωί έλαβα ένα mail από την κολλητή μου, που αφορούσε... τον Μπομπ το μάστορα! Τι εμμονές δημιουργούν όλα αυτά τα cartoon στα παιδάκια; Θέλουν όλα να μοιάσουν στους ήρωες που παρακολουθούν στην τηλεόραση τους. Κι άντε, το να μοιάξεις στον Μπομπ το Μάστορα, το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό και εύκολο να επιτευχθεί. Παίρνεις ένα πριόνι, ένα σφυρί, μια φόρμα εργασίας... και έτοιμος! Το πολύ πολύ να καταστρέψεις κανένα επιπλάκι στο σπίτι, μικρό το κακό! Αν όμως το πρότυπο σου είναι ο superman και τα Πόκεμον τι γίνεται; Διάβασα ότι ένα παιδάκι στην Τουρκία πήδηξε απ' το μπαλκόνι του γιατί πίστευε ότι ήταν ο Πίκατσου (αν δεν το γράφω σωστά, φταίει η ηλικία μου!). Εμείς που μεγαλώσαμε με τα στρουμφάκια, τον Νιλς Χόλκερσον και την Κάντι-Κάντι δεν γίναμε σωστοί άνθρωποι.
Anyway, πολύ βαριά φιλοσοφημένα είναι αυτά, κάθε εποχή έχει τα δικά της και σίγουρα δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι για να καθορίσουμε τι πρέπει και τι όχι. Παραθέτω λοιπόν το mail σχετικά για τον Μπομπ το Μάστορα...
Καλή διασκέδαση!

-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν έμενε άνεργος;
-Μπομπ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν ιερέας;
-Μπομπ ο πάστορας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ροκάνιζε δέντρα;
-Μπομπ ο κάστορας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν είδος καθαρισμού;
-Μπομπ ο Σφουγγαράκης.
( -Πως λέγεται ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης αν τον πατήσει νταλίκα;
-Vetex .)
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν κάπνιζε ένα μπάφο;
-Μπομπ ο μάστουρας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν κάπνιζε ΠΟΛΛΑ μπάφα;
-Μπομπ Μάρλεϋ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν έπινε μπύρες;
-Μπόμπυρας.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν φούσκωνε λάστιχα;
-Τρόμπομπ.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν από σίδερο και τα έσπαγε όλα;
-Μπόμποκοπ.
-Πώς θα έλεγαν το Μπομπ το Μάστορα αν ήταν φιλοχουντικός δημοσιογράφος;
-Μπόμπ Μαστοράκη.
-Πως θα έλεγαν τον Μπομπ το Μάστορα αν ήταν πούστης με ξανθό μαλλί;
-Μπίμπι Μπόμπ.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξθ'
αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί και λόγο,
ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ σε
κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.


Τι μπορεί να πει κανένας μπροστά στο θαύμα που λέγεται Καββαδίας; Δεν μπορώ να σκεφτώ ένας άνθρωπο πιο μεγαλοφυές! Έναν άνθρωπο που με εκφράζει περισσότερο! Εκπληρώνει το όνειρο μου... ταξίδια!!! Με βοηθά στην καθημερινή μου επιβίωση, στο να ταξιδεύω νοερά, όταν αυτό δεν είναι εφικτό στην πραγματικότητα! Νομίζω ότι η ψυχή ενός ναυτικού έχει ένα απίστευτο μεγαλείο, μια πίκρα και μια γλύκα μαζί. Ένα πάντρεμα που δημιουργεί μια άσπιλη ψυχή! Θα μου πείτε: πως μπορεί ένας άνθρωπος που ζει έκλυτος βίο να έχει άσπιλη ψυχή; Ε! Η μοναξιά και η υγρασία των καραβιών μπορούν να αλλάξουν τα πάντα...

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Φλιτζάνια, χαρτιά και άλλα...

Τι μπορεί να δει ένας άνθρωπος μέσα σ' ένα φλιτζάνι;
Τι μπορεί να δεί ένας άνθρωπος πάνω στα χαρτιά μιας τράπουλας;
Τι μπορεί να δει ένας άνθρωπος στην παλάμη του χεριού;

Νομίζω ότι πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να πιστεύεις ότι όλα αυτά που σου λένε, μπορούν να είναι πραγματικότητα! Το μόνο στο οποίο μπορώ να πιστέψω, είναι στην ικανότητα ενός ανθρώπου να αναγνωρίζει τους ανθρώπους που έχει απέναντί του. Ψυχολογείς τους απέναντι σου και τους δίνεις στοιχεία του χαρακτήρα τους, ίσως τους λέει πράγματα που θέλουν να ακούσουν!

Παρ' όλα αυτά που πίστευα πάντα (γι' αυτό και ποτέ δεν είχα δεχτεί να μου πουν πράγματα που αφορούν το μέλλον μου), έρχομαι τώρα να ξανά σκεφτώ όλη αυτή την ιστορία. Την Κυριακή άκουσα πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ! Πέρα απ' αυτά που πραγματικά φαίνονται, πως μπορεί να σου πει ένας άνθρωπος, που σε βλέπει για πρώτη φορά, που έχει έρθει από άλλη χώρα και μιλάει μετά βίας την δική σου γλώσσα, πράγματα που σου έχουν συμβεί και διαλόγους που έχει κάνει επ' ακριβώς;

Ίσως ένας λόγος που δεν τα παραδεχόμουν όλα αυτά να είναι γιατί φοβάμαι! Φοβάμαι το μέλλον, φοβάμαι για το τι θα γίνει παρακάτω, φοβάμαι για τον ίδιο μου τον εαυτό! Ότι δηλαδή μπορεί να επηρεαστώ τόσο πολύ απ' όλα αυτά που ακούω, που μπορεί υποσυνείδητα να οδηγήσω εγώ την ζωή μου εκεί που θα μου πουν! Βέβαια αν δεχτώ ότι αυτά που μου βρήκαν, πρέπει να ξαπλώσω και να περιμένω!!! Έτσι γίνετε αν σου βρουν κρεββάτι...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Δελτίο καιρού...

Αυτός ο καιρός μου φέρνει κατάθλιψη! Είναι ο καιρός που σιχαίνομαι περισσότερο! Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου όμορφες καλοκαιρινές βραδιές.
Θυμάμαι βραδιές με πολύ καλή παρέα, σε μια ταράτσα και με κουβεντούλα που συνήθως με κάνει να κοκκινίζω... Που θα πάει; Θα συνηθίσω!
Θυμάμαι βραδιές καλοκαιριού στην Σύρο με την καλύτερη παρέα που θα μπορούσε να 'χει κανένας σε διακοπές! Έχω βάλει στον υπολογιστή μου, στην επιφάνεια εργασίας ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, που φωτογράφισα σ' αυτές τις διακοπές. Το βλέπω και μου φτιάχνει την διάθεση, μου ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις...

Θυμάμαι βράδυ στο Γαλλησά, ψηλά στο βράχο, να παίζουν δυο κιθάρες και να τραγουδά μια βελούδινη φωνή! Κομμάτια που μόνο εγώ θα μπορούσα να είχα επιλέξει και όμως.. είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι!
Θυμάμαι βράδυ - φθινοπωρινό πλέον - σ' ένα μπαλκόνι, με φεγγάρι, κρασί (ας είναι και κόκκινο που δεν μου αρέσει!) και κουβεντούλα...
Αυτά ομορφαίνουν την ζωή μου! Άνθρωποι που γεμίζουν και κάνουν την ζωή να κυλάει ευχάριστα. Οικογένεια, φίλοι, άνθρωποι που κάνουν την καρδιά να σκυρτάει...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Πρώτη εγγραφή...

Η πρώτη μου επαφή με τα blog ήρθε μέσω τηλεόρασης (κάνει και κάτι σωστό που και που το χαζοκούτι!). Μαθαίνοντας την ιστορία της Αμαλίας, δεν μπόρεσα παρά να ανατρέξω στο internet και να δω περί τίνος πρόκειται. Περνάω πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή λόγω δουλειάς, αλλά η άγνοια...
Ήταν φοβερή η πρώτη επαφή με τα blog. Πρώτα της Αμαλίας, μια ανατριχιαστική προσωπική εμπειρία που κανένας δεν θα ήθελε να ζήσει. Ο καθένας όμως φαντάζομαι ότι έχει ζήσει κάτι ανάλογο, σε μικρότερο βαθμό ίσως και χωρίς την κατάληξη που είχε της Αμαλίας.
Μετά από ψάξιμο ήρθε ο Γρηγόρης ( deliogos.blogspot.gr ) που με μάγεψε. Ιστορίες, που δεν ξέρω εάν είναι αληθινές, αλλά που θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν την θέση που του αρμόζει στην βιβλιοθήκη μου. Είχα μάθει να διαβάζω μόνο ότι μπορούσα να κρατήσω στο χέρι μου και τώρα έχω κείμενα αξιόλογα μπροστά στην οθόνη μου.
Αφού περιηγήθηκα αρκετά στα blog, άρχισα να συναντάω και γνωστές φυσιογνωμίες! Έτσι βρήκα τον Ηρακλή ή κατά blogκοσμο seftelos.blogspot.com Είδα φωτογραφίες του επί το έργο, καθώς και άλλες με την Βασούλα του, φίλη μου και "συμβουλάτορα" μου τον τελευταίο καιρό!!!
Μετά από πολύ σκέψη (πέρασε ένα τετράμηνο - πεντάμηνο από τότε) αποφάσισα ότι θέλω και γώ να περιπλανηθώ στα blog, κάποιοι να με διαβάσουν, κάποιοι να συμφωνήσουν με τις απόψεις μου, κάποιοι να με θεωρήσουν απαράδεκτη... αρκεί να υπάρχουν συναισθήματα!