Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Άλλος Θεός...

Όλη η χώρα καίγεται, οι θερμοκρασίες έχουν χτυπήσει κόκκινο και μεις εδώ κρυώνουμε! Γίνεται αυτό θα μου πεις; Όλα γίνονται! Όλη μέρα ο ήλιος δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί, έστω και για λίγο. Το απογευματάκι έπιασε δυνατή βροχή, ήμασταν για ψώνια και δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε σπίτι. Αράξαμε για ένα καφεδάκι μέχρι να κοπάσει η βροχή, αλλά ο καιρός είχε άλλα σχέδια. Δυστυχώς ξεκινήσαμε για το σπίτι με την βροχή να πέφτει στα κεφάλια μας και αυτό που με τσάτισε περισσότερο είναι ότι μόλις είχα φτιάξει τα μαλλιά μου! Τώρα είμαι ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου, με κλειστά παράθυρα και κουκουλωμένη με κουβέρτα! Μα που ζούμε επιτέλους; Γιατί κάθε χρόνο πρέπει να κυνηγάμε το καλοκαίρι με το ντουφέκι;
It's the time of the season... που πρέπει να κάνει ζέστη, που πρέπει να 'χει ήλιο, που πρέπει να κοιμόστε με τα παράθυρα ανοιχτά, που δεν πρέπει να ανεχόμαστε πάνω μας ούτε ένα σεντονάκι! Ας απολαύσουμε το τραγούδι, όπως το απολαμβάνω εγώ κάθε μέρα... Το 'χω για ringtone κι όσες περισσότερες φορές την μέρα το ακούω, τόσο καλύτερα!!!!!

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Απελευθέρωση...

Νομίζω ότι δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ανακούφιση για κάτι που τελειώνει... Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σεμιναρίου κι αν αναλογιστείς ότι ξεκίνησε στις 11 Ιανουαρίου και έληξε σήμερα, νομίζω ότι ήταν 6 μήνες χαμένοι απ' την ζωή μου! Δεν έμαθα τίποτε, δεν κέρδισα τίποτε από άποψη γνώσεων, δεν κέρδισα τίποτε από επαγγελματική άποψη. Εκνευρίστηκα πολύ και αποκόμισα "μούτρα"! Για το μόνο που μπορώ να πω θετικά πράγματα, είναι για 4-5 αξιόλογους ανθρώπους που γνώρισα και σκοπεύω να τους κρατήσω στην ζωή μου... Μη μου μιλήσει ξανά κανένας για πρόγραμμα, για κατάρτιση, για σεμινάρια... Δεν θέλω!!! Αύριο ξεκινάνε οι διακοπές μου, λίγο ασυνήθιστες διακοπές για μένα αλλά παραμένουν διακοπές! Και τις έχω τόσο ανάγκη...