Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Παράβολο...

παράβολο το [parávolo]: χρηματικό ποσό που προκαταβάλλει κάποιος στο Δημόσιο Ταμείο είτε για να ασκήσει κάποιο ένδικο μέσο (έφεση, αναίρεση κτλ.) είτε για να ασκήσει κάποιο δικαίωμα (υποβολή υποψηφιότητας βουλευτή, αίτηση για δίπλωμα οδήγησης κτλ.) είτε για άλλους λόγους. το έντυπο που χορηγείται ως απόδειξη για την καταβολή του ποσού. (Από την ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/index.html)

παράβολο το [parávolo]: ο τρόπος που έχει βρει το Ελληνικό κράτος για να επιστρέφει ο καημένος ο άνεργος, τα χρήματα που του δίνονται από το Ελληνικό κράτος (σαν επίδομα ανεργίας) πίσω σε αυτό. (Από την προσωπική μου εμπειρία!)

Τους τελευταίους 10 μήνες που είμαι άνεργη, έχω δώσει απίστευτα ποσά για παράβολα! Κάθε φάκελος που φεύγει, μου στοιχίζει 20 ευρώ. Και πραγματικά δεν θα με πείραζε αν έβλεπα μια άνοδο στις θέσεις. Τι εννοώ; Εκεί που βγαίνουν τα αποτελέσματα σε έναν δήμο και είμαι στην τρίτη θέση, εκεί βγαίνουν τα επόμενα και έχω πέσει στην ενδέκατη!
Σήμερα όμως το παράβολο που πλήρωσα, κόστιζε 50 ευρώ και είναι για κάτι τελείως διαφορετικό απ' όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Αν καταφέρω να περάσω απ' αυτόν τον διαγωνισμό, θα ξανακάτσω στα θρανία για δυο εξάμηνα και θέλω να πιστεύω ότι μετά θα αλλάξουν κατά πολύ τα πράγματα! Ας προσγειωθώ όμως τώρα, γιατί πάντα όταν πέφτω απ' το συννεφάκι μου, χτυπάω άσχημα...

Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

Βροχή...

Λονδίνο γίναμε σήμερα! Όχι μόνο βρέχει όλη μέρα, αλλά έριξε κι ένα τρελό χαλάζι κάποια στιγμή. Και το φοβάμαι το χαλάζι! Για καλή μου τύχη ήμουν στο σπίτι και το χάζευα απ' το παράθυρο μου... Αστραπές και βροντές (ευτυχώς δεν είναι ο Χούκι εδώ!) και μια διακοπή ρεύματος, που κράτησε για μια ωρίτσα περίπου. Ήμουν έξω και ήταν πολύ όμορφα, μελαγχολικά όμορφα! Σκοτάδι, κεράκια να αχνοπαίζουν, αρκετή ησυχία για τα δεδομένα της πόλης και ο ήχος της βροχής στις σκεπές... Να μην σου φτάνει δηλαδή η μαυρίλα σου, να σε μαυρίζει κι άλλο ο καιρός. Και μέσα σε όλα αυτά μου έχουν κολλήσει δυο - τρία "βροχερά" τραγούδια! Όλα αγαπημένα και όλα ταιριάζουν στην διάθεση μου! Πάντα όμως ένα κερδίζει...

Πάω για διάβασμα...

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου...

Έχει πιάσει το blogάκι μου, λέει ο φίλος μου ο Φώτης! Όχι πως έχει άδικο, αλλά δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει. Παρ' ότι όλο αυτό τον καιρό που διατηρώ αυτό το φτωχό και ταπεινό blog, ζω την ζωή μου και παράλληλα αντλώ θέματα απ' αυτή, τον τελευταίο καιρό κρατάω τα θέματα καλά κρυμμένα μέσα μου. Νομίζω ότι μου βγαίνει έτσι, γιατί διαφορετικά το blog μου θα μετατρεπόταν σε μαύρο κι άραχνο... Και δεν το έχω συνηθίσει έτσι!
Δεν θα σας μιλήσω σήμερα για το όμορφο διήμερο που πέρασα με τις φίλες μου στην Κομοτηνή (θα συγκεντρώσω όλες τις φωτογραφίες και μετά!), αλλά για την σημερινή μου επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο. Πίναμε τον πρωινό μας καφέ με την Ρούλα και της πέταξα την ιδέα. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι καλό και ήθελα πολύ ένα βιβλίο για να με ταξιδέψει. Άλλωστε τώρα που καλοκαίριασε για τα καλά, ειδικά αργά το βράδυ που η πόλη έχει ηρεμήσει, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα βιβλίο! Ανοιχτά παράθυρα, καθαρός αέρας (λέμε τώρα!!!), ησυχία και γω αγκαλιά μ' ένα βιβλίο!
Κάθε φορά τρώω ώρες στο βιβλιοπωλείο, σήμερα όμως ήμουν πολύ γρήγορη. Μάλλον ήταν ο τίτλος που με κέρδισε: "Το τραμ το τελευταίο". Ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι! Διάβασα και το οπισθόφυλλο και πίστεψα ότι αυτό είναι ένα βιβλίο που μπορεί να με "ταξιδέψει" σε άλλες εποχές...
Στην προπολεμική Αθήνα, ο Νίκος Δερμάνης, γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας Δερμάνη, ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές του στο ωδείο. Ο πατέρας του δε βλέπει με καλό μάτι την κλίση του γιου του στη μουσική και θέλει να ασχοληθεί με το εργοστάσιο υφασμάτων που έχουν. Τον ίδιο καιρό, στις γειτονιές της Νίκαιας, τρία λαϊκά παιδιά, ο Γιώργος Στεφάνου, ο Μήτσος και ο Ανδρέας, προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή τους από τη μουσική. Βέβαια, το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς είναι απαγορευμένα όργανα, κάτι που καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς, η Ευτυχία, μια πανέμορφη δεκαοκτάχρονη προσφυγοπούλα, κερδίζει τη ζωή της δουλεύοντας σαν μοδιστρούλα. Παρότι έχει υπέροχη φωνή, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό της να τραγουδήσει. Η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε οι δρόμοι αυτών των πέντε παιδιών να διασταυρωθούν. Μέσα από τη φιλία, τον έρωτα και το μίσος, την ανάγκη για επιβίωση στην Κατοχή, τη συνεργασία, τον ανταγωνισμό και την αναγνώριση, θα πορευτούν για ένα τέταρτο του αιώνα άλλοτε μαζί, άλλοτε παράλληλα.
Διάβασα μόλις 50 σελίδες, αλλά μ' έχει ήδη μαγέψει. Δεν ξέρω αν οφείλετε στην ιστορία που αφηγείται ή στην όμορφη, στρωτή και καθόλου κουραστική γραφή! Πάντως είναι ένα βιβλίο που συνιστώ σε όσους αρέσει να ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
...Πήρα ακόμα ένα βιβλίο, αλλά γι' αυτό θα μιλήσω όταν το διαβάσω!

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Roma (Part III) και τελευταίο ελπίζω!!!

Διατηρώ την αρχή του προηγούμενου post... Είναι μεσημέρι. Έχει μια υπέροχη ησυχία στην γειτονιά. Έχω αράξει στο μπαλκόνι, παρέα με το laptop μου (να 'ναι καλά το ίντερνετ to go!) και αποφάσισα (επί τέλους!) να γράψω το τρίτο μέρος για το ταξίδι στην Ρώμη!
Είχαμε μείνει κάπου στο μέσο της δεύτερης ημέρας. Από κει και πέρα δεν έχω και πάρα πολλές φωτογραφίες, αλλά θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ! Αράξαμε λοιπόν για φαγητό στην περιοχή Trastevere, σαν να λέμε στην Αθήνα Πλάκα ή στην Θεσσαλονίκη Άθωνος. Το φαγητό δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά ακολούθησε παγωτό σούπερ!!! Όποιος πάει στην Ιταλία και δεν δοκιμάσει παγωτό, δεν έχει φάει τίποτε! Το δικό μου παγωτό απαθανατίστηκε από το φακό της Μαρίας (4 ολόκληρες μέρες και έβγαλε 10 φωτογραφίες! Άρα το παγωτό μου άξιζε πολλά!), έφαγα την τρελής την καζούρα για το μέγεθος του, αλλά απέδειξα ότι όταν πρόκειται για παγωτό μπορώ να καταβροχθίσω τόνους!
Εννοείται ότι το δικό μου είναι στο χωνάκι! Το άλλο, το μικρό είναι την Μαρίας!

Στο μαγαζί με τα παγωτό εμένα μου έδωσαν κουτάλι της σούπας και τα κορίτσια του παγωτού!
Περπατήσαμε στα στενά του Trastevere και συναντήσαμε αυτό πάνω σε ένα αυτοκίνητο:

Τι γράφει; "Ciao Nini. Tanti smile per te. Ti voglio bene. Tanto bene per te. Tanti bachi per te. Ciao." Δεν είναι πολύ γλυκό; Θέλω κι εγώ...
Διασχίσαμε μια από τις δεκάδες γέφυρες του Τίβερη, την Cestio.

Η γέφυρα αυτή ενώνει το μοναδικό νησάκι που βρίσκετε στον Τίβερη το Isola Tiberina.

Το νησάκι αυτό φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες γυναικολογικές κλινικές της Ρώμης!
Περπατήσαμε λιγάκι ακόμα, πήραμε το μετρό και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ είχε βόλτα το πρόγραμμα και θέλαμε να είμαστε φρέσκες! Βρήκαμε έναν οδηγό για νυχτερινή διασκέδαση και αποφασίσαμε να πάμε σ' ένα μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο μας, που έκλεινε στις 2! Ουουου! Τρελά γλέντια!
Στην διαδρομή έφαγα λιγάκι τα αφτιά των κοριτσιών, ήθελα να πάμε στο Hard Rock Cafe! Όχι ντε και καλά για να κάτσουμε, αλλά για να πάρω ακόμα ένα μπλουζάκι που τα συλλέγω. Τα καλά μου τα κορίτσια είπαν το οκ (με τέτοια μουρμούρα δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς!) και αφήσαμε πίσω το μπαράκι μας...
Πήρα μια τέλεια μπλουζίτσα και μια η Βασούλα για τον Ηρακλή της, με την υπογραφή του Bono!

Η φωτογραφία ήταν δώρο με το μπλουζάκι!
Τσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ...
Ήπιαμε κάτι...
Και φύγαμε χαρούμενες για το ξενοδοχείο! Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε shopping therapy και έπρεπε να ξεκουραστούμε!
Πρώτη στάση της τρίτης μέρας στην Piazza di Spagna. Και κάπου εκεί ξεκινάει ο μαραθώνιος μαγαζιών...

Στην Via Dei Condotti, το δρόμο με τα πιο ακριβά μαγαζιά! Αριστερά μου το κατάστημα της Prada και δεξιά της Gucci! Δεν αγοράζω, μόνο κοιτάω...
Εδώ έχουμε ένα κενό για 3-4 ωρίτσες, γιατί δεν αφήσαμε μαγαζί για μαγαζί! Ο μεγάλος μου καημός όμως ήταν που δεν βρήκα σούπερ μάρκετ! Έχω μια τρέλα, θέλω όποια χώρα επισκέπτομαι να κάνω κάποιες αγορές. Π.χ. από την Ιταλία ήθελα μακαρόνια και τα μόνα που βρήκα ήταν από κάποια μαγαζάκια τύπου delli και τα πλήρωσα χρυσό!

Επόμενη στάση στην Fontana di Trevi, ότι ομορφότερο είδα στην Ρώμη! Πραγματικά οι φωτογραφίες δεν είναι ικανές να δείξουν, αυτό που είδαν τα ματάκια μας!
Βασούλα πήρες τις σακούλες και άφησες εκτός φωτογραφίας το κεφάλι του αγάλματος! Γιατίιιιιιιιιιι;;;
Μια στάση για έναν σύντομο καφέ και συνέχεια στα ψώνια! Κάτω από το τραπέζι γίνεται της σακούλας!!!
Το ομορφότερο μαγαζί στην Ρώμη, το Bartolucci! Ξύλινα παιχνίδια κατασκευάζονται μπροστά στα μάτια σου! Και εννοείται με σήμα κατατεθέν τον Πινόκιο!
Δεν είναι σούπερ;

Τελευταία στάση πριν το φαγητό στο Πάνθεον. Είναι ο καλύτερα διατηρημένος από όλους τους αρχαίους ναούς και έχει τον μεγαλύτερο τρούλο από ξύλο στην Ευρώπη! Έχει μια μεγάλη τρύπα στο κέντρο του τρούλου, τον γνωστό ως οφθαλμό, που φωτίζει τον ναό αλλά δίνει και δομική στήριξη στον τρούλο. Δυστυχώς ήταν πολύς ο κόσμος και δεν μπόρεσα να πλησιάσω για να βγάλω το εσωτερικό του!
Την ώρα που τρώγαμε, πέρασε από μπροστά μας μια διαδήλωση. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμο, περνούσαν για τουλάχιστον 45'. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό! Γιατί; Γιατί σκέψου να γίνεται διαδήλωση στην Ομόνοια κι εσύ να κάθεσαι απέναντι, να τρως ανενόχλητος το φαγητό σου και να χαζεύεις την διαδήλωση! Μια διαδήλωση που θύμιζε γιορτή, αφού συνοδευόταν από DJ και άφθονη μπύρα! Οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν αμέτρητες, αλλά δεν είχαν καμιά διαφορά από τους διαδηλωτές! Με λίγα λόγια; Τριτοκοσμικές καταστάσεις!!! Το μόνο κακό ήταν ότι είχε κοπεί η πόλη στα δυο, στάθηκε αδύνατο να βρούμε ταξί (τι να κάνουμε; Κάνει και ο μπαμπαστρούμφ λάθη!!!) και περπατήσαμε απίστευτα πολύ για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο! Η Ρούλα και η Μαρία γκρίνιαζαν, εγώ τους έλεγα: "κουράγιο στρουμφάκια μου, τρία τετράγωνο έμειναν..." που όμως τελειωμό δεν είχαν και το βράδυ κανένας δεν είχε κουράγιο για έξω. Άσε που η Ρούλα απειλούσε ότι θα βγει με τις παντόφλες απ' το ξενοδοχείο!
Την επόμενη μέρα αφήσαμε τα δωμάτια και ξεκινήσαμε για την τελευταία μας βόλτα. Το πρόγραμμα έλεγε ότι στις 4 έπρεπε να μαζευτούμε στο ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο. Τι είχε απομείνει που δεν είχαμε δει; Τα μουσεία στο Βατικανό και πιο συγκεκριμένα η Καπέλα Σιξτίνα.

Πήραμε το μετρό, περπατήσαμε ως την είσοδο του Βατικανού και εκεί έγινε η μεγάλη έκπληξη! Τα μουσεία του Βατινακού είναι κλειστά κάθε Κυριακή, εκτός από την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα, όπου είναι και ελεύθερη η είσοδος. Μα, δεν είναι σήμερα η τελευταία Κυριακή του μήνα; Ναι είναι, αλλά έπρεπε να ήσουν εδώ στις 12 και όχι στις 12:30 χρυσό μου! Η πατάτας μας ήταν απίστευτα μεγάλη, αλλά πραγματικά δεν είχαμε ακούσει τίποτε σχετικό, και έμεινα με την όρεξη! Ευτυχώς που πήγε μια φίλη μου το Πάσχα και μου έφερε φωτογραφίες να δω! Next time ίσως...
Ήθελα να βάλω ένα απ' τα βιντεάκια μας για να κλείσω αυτήν την τριλογία, αλλά δεν μου το φορτώνει! Θα το προσπαθήσω ξανα και θα το δημοσιεύσω! Φιλιά!

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

Άσχετο...

Είναι μεσημέρι. Έχει μια υπέροχη ησυχία στην γειτονιά. Λατρεύω την ησυχία! Σας το 'χω πει ποτέ; Έχω αράξει στο μπαλκόνι, παρέα με το laptop μου (να 'ναι καλά το ίντερνετ to go!) και διαβάζω τους φίλους μου. Αλλού αφήνω σχόλια (όταν έχω κάτι να πω) και αλλού απλά διαβάζω, κουνάω το κεφάλι μου και πάω παρακάτω. Μου έχει λείψει πολύ ο κόσμος των blog. Εδώ ένιωθα πάντα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω ότι θέλω, να επικοινωνήσω με όποιους θέλω, να μοιραστώ απόψεις και συναισθήματα.
Οι φίλοι μου με ρωτάνε γιατί απέχω. Ξέρουν ότι πάντα εδώ βγάζω κάτι από μένα. Και αυτόν τον καιρό περισσότερο από τα blog, μου λείπει ο χρόνος για τον εαυτό μου. Μου λείπει ο χώρος μου. Μου λείπει η ηρεμία. Και εκεί που λέω ότι είμαι καλά, ότι ισορρόπησα πάλι... Εκεί κάτι με κλονίζει!


Πρόσφατα έμαθα ότι είμαι κάτι σαν μπαμπούλας! Ξέρετε; Αυτό που τρομάζεις τα μικρά παιδάκια για να μην κάνουν σκανταλιές, για να τρώνε όλο τους το φαγητό; Αυτό! Μην γελάτε μ' αυτό που γράφω ντε! Αυτό είμαι λέμε! Δεν ξέρω πως να νιώσω γι' αυτό. Περήφανη που έχω προσδιοριστεί σ' αυτή τη ζωή ή όχι; Νομίζω ότι θα προτιμούσα να ήμουν η Μπου! Μπορώ να γίνω η Μπου; Θέλω να γίνω τώρα η Μπου!!! Ναι, το ξέρω. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω αλλιώς, μόνο με χιούμορ. Ξέρω ντε! Και με υπομονή. Έχω λίγη ακόμα... Θα επανέλθω!

Υ.Γ.1= Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνετε! Αρκεί που "εκτονώθηκα"...
Υ.Γ.2= Βάσουλα σου το έταξα και θα το έχεις σύντομα: Roma part III, άλλωστε αυτό δεν θα ξεχαστεί έτσι εύκολα!