Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

All I want for Christmas...

Όταν έχω τις μαύρες μου, κλείνομαι στο σπιτάκι μου, στο δωματιάκι μου, φτιάχνω μια γαβάθα pop-corn, βάζω μια ταινιούλα στο dvd και λιώνω... Οι ταινίες που βλέπω σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι τρεις: "You 've got mail", "Notting Hill" και "Love Actually"! Ποτέ, μα ποτέ δεν ξεφεύγω από τις τρεις αυτές επιλογές. Είναι δοκιμασμένες και ξέρω ότι μετά το τέλος τους θα κοιμηθώ σαν πουλάκι, με διάθεση σούπερ!
Χθες το βράδυ είδα για χιλιοστή φορά το "Love Actually". Αυτή η φορά όμως διέφερε απίστευτα από τις προηγούμενες! Γιατί; Γιατί δεν ήμουν στις μαύρες μου, αλλά στις πολύ άσπρες μου!!! Επίσης δεν είδα την ταινία μόνη μου, όπως συνήθως, αλλά με πολύ καλή παρέα!

Την απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά και μάλιστα μ' έβαλε να σκεφτώ ότι είναι από τις χρονιές που μπορώ να πω ότι μόνο ένα πράγμα μου λείπει: η δουλειά. Άρα all i want for Christmas is here!!!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και ανθρώπους που αγαπάτε!!!

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Μα εγώ...

...σήμερα είμαι τόσο, μα τόσο καλά! Πως ένα νέο μπορεί να σου φτιάξει τόσο την διάθεση; Θα μου πεις ότι το περίμενα πως και πως... Αλλά, σσσσσσσσσσσσ! Δεν πρέπει να το πω πουθενά!!!

Στίχοι - Μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου
Ερμηνεία: Σταμάτης Χατζηευσταθίου - Γιώτα Νέγκα
Άλμπουμ: Σαν των ανθρώπων τις φωνές

Μετράω στη ζωή μου αποσκευές
Φτιάχνεις καράβια στις στεριές και τα φορτώνεις παραμύθια

Μετράω στη ζωή μου τις σκιές
Σε Ατλαντίδες μακρινές θα ξεκινάς πάντα ταξίδια

Κι όλο δε μου βγαίνει
Κι όλο ελπίζω πως θα αλλάξει μα η ζωή δεν περιμένει
Κι όλο κύκλους κάνει
Κι αυτό που νόμιζα πατρίδα μου κρυμμένο ήταν λιμάνι

Μα εγώ
Θα έχω για εσένα μια αγκαλιά
Πάντα να κρύβεσαι απ' του κόσμου τα φθηνά
Μα εγώ να δεις που τα μισά σου θα μπορώ να αγαπώ

Μα εγώ
Θα έχω για εσένα μια ζωή
Να μη φοβάσαι όταν έρχεται βροχή
Μα εγώ μπορώ να σου ετοιμάζω πρωινό τον ουρανό

Μετράω στη ζωή μου διαδρομές
Μα η μεγαλύτερη είναι αυτή που 'χει η ψυχή απ'την αφή

Μετράω στη ζωή μου τις βροχές
Μα των ματιών σου οι συννεφιές μου σκοτεινιάζουν τη ζωή

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Το σύμπαν...

Κάπου στα είκοσι μου χρόνια διάβασα τον Αλχημιστή του Paulo Coelho. Όπως όλοι οι μικροί και άμυαλοι που διάβασαν το βιβλίο αυτό, έτσι κι εγώ κόλλησα και περίμενα από το σύμπαν να συνωμοτήσει για πάρτι μου! Περίμενα πράγματα να γίνουν, αλλά τζίφος σας λέω!!! Αν δεν κουνούσα εγώ τον κώλο μου (συγγνώμη αν ξεφεύγω φραστικά!), τίποτε καλό δεν γινόταν... Ήθελα ας πούμε πτυχίο; Τίποτε το σύμπαν, δεν βοηθούσε! Μόλις έκοψα τα ξενύχτια, τα ποτά και τα άλλα ωραία της φοιτητικής ζωής και στρώθηκα στο διάβασμα, κάτι έγινε! Κάποια στιγμή το ξεπέρασα λοιπόν το θεματάκι με το σύμπαν και είπα να σταθώ στα ποδαράκια...
Το καλοκαίρι είδα την αδερφή ενός φίλου μου, που είχα χρόνια να την δω. Συζητώντας λοιπόν με την Ρόη, μου είπε την άποψη της για το θέμα τύχη, επιθυμίες και σύμπαν. Μου είπε λοιπόν ότι είχε διαβάσει ένα βιβλίο (δεν θυμάμαι πιο βιβλίο, αλλά θα την πάρω τηλέφωνο για να μου το πει) ότι όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, πρέπει να πάρεις ένα κομμάτι χαρτί και να γράψει αυτό που θέλεις. Για να ξεκαθαρίσουμε όμως τα πράγματα, δεν αρκεί να γράψεις π. χ. ότι θέλω μια δουλειά! Πρέπει να αναφέρεις όλες τις λεπτομέρειες, γιατί διαφορετικά μπορεί να έχεις άλλα αποτελέσματα! Δηλαδή πρέπει να γράψεις: θέλω μια δουλειά στο αντικείμενο μου, σ' αυτό που έχω σπουδάσει, κατά προτίμηση διευθυντική θέση, στην Νέα Υόρκη, με πλήρες οχτάωρο, πενθήμερο, 130 μέρες το χρόνο άδεια και με μισθό 6.000 ευρώ!!! Μόλις λοιπόν ολοκληρώσεις ότι θέλεις να γράψεις, δεν έχει παρά να το διπλώσεις στα τέσσερα και να το βάλεις σ' ένα συρτάρι, κατά προτίμηση στο συρτάρι του κομοδίνου σου. Η Ρόη λέει το έχει κάνει δυο φορές, την μια όταν έψαχνε σπίτι και μια όταν γούσταρε έναν τύπο και ότι και τις δυο φορές είχε θετικά αποτελέσματα.
Τώρα που πήγα στην Κρήτη, γνώρισα μια κοπέλα που κάνει παρέα με την φίλη Βασούλα. Η Αλεξάνδρα λοιπόν έχει άλλο θέμα... Λέει ότι πρέπει καθημερινά να μιλάς στο σύμπαν! Ναι, ναι! Μην γελάτε λέμε! Είναι λέει κάτι που το κάνει και η ίδια και έχει αποτελέσματα! Επίσης προσέχεις τι ακριβώς ζητάς, ελέγχεις κάθε λεπτομέρεια για να μην έχεις δυσάρεστα αποτελέσματα! Μια παράκληση από μένα, όταν μιλάτε με το σύμπαν να είσαστε μόνοι, γιατί δεν ξέρεις ποιος μπορεί να παραφυλάει και να σε στείλει στο Δρομοκαϊτειο!!!
Τώρα λοιπόν που έχω κι εγώ δυο - τρία πραγματάκια στο μυαλό μου, λέω να κάνω έναν συνδυασμό των δυο μεθόδων! Μήπως τι; Έχω κάτι να χάσω; Θα γράψω λοιπόν το ραβασάκι μου και θα το παραχώσω στο κομοδίνο μου! Τι; Τσάμπα το έχω και μου πιάνει χώρο στο δωμάτιο; Επίσης λέω να κάνω και μια ψιλή κουβεντούλα με το σύμπαν ή ακόμα καλύτερα θα του μιλάω τρις φορές την μέρα, για να είμαι σίγουρη ότι με ακούει και θα περιμένω...
Αχ! Να γίνει αυτό που έχω στο μυαλό μου!

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Κρήτη - Ρέθυμνο

Δυστυχώς στο Ρέθυμνο δεν είχα πάει τις δυο προηγούμενες φορές που επισκέφτηκα την Κρήτη. Δυστυχώς ούτε αυτή τη φορά έμεινα πολύ στο Ρέθυμνο. Λίγες μόνο ώρες μείναμε, περπατήσαμε στο λιμάνι και στα στενά του, φάγαμε (αυτό θα το αφήσω έξω, γιατί ήταν το μόνο γεύμα που δεν ευχαριστήθηκα στην Κρήτη! Κατά τ' άλλα έφαγα απίστευτα πολύ και απίστευτα καλά!!!) και φύγαμε για τα Χανιά.Παρκάρουμε και προχωράμε...
Τα χρώματα στο λιμάνι μου θύμισαν Βενετία.
Το λιμάνι σε δυο δόσεις.
Η αγαπημένη μου φωτογραφία από αυτό το ταξίδι! Υπέροχος ο φάρος που στολίζει το λιμάνι!
Με φόντο τον φάρο και έναν γερανό στο λιμάνι.
Σ' έναν τοίχο!

Αυτές οι εικόνες με ταξιδεύουν αλλού...

Αυτό το κουτί μου χαλάει όλη την αισθητική της φωτογραφίας! Αλλά είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να βγάλεις μια σωστή φωτογραφία και να κυνηγάς τα καλώδια της Δ.Ε.Η.!

Το σπιτάκι αυτό το λάτρεψα και πολύ θα ήθελα να έχω κι εγώ ένα τέτοιο σπίτι... Όνειρα!

Δεν ξέρω πόσες ώρες περιπλανηθήκαμε στα στενά!
Μια τελευταία βόλτα...
...στο ηλιοβασίλεμα και βουρ για Χανιά...
Συνεχίζετε...

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Κρήτη - Ηράκλειο

Πρώτη φορά πήγα στην Κρήτη πριν 14 χρόνια με το σχολείο. Ήταν ίσως από τα πιο κουραστικά ταξίδια που έχω κάνει γιατί οι καθηγητές από την μια μας έτρεχαν ολημερίς για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε κι από την άλλη εμείς σαν πιτσιρίκια θέλαμε να ξενυχτάμε σε κλαμπάκια και ρεμπετάδικα! Το μόνο σίγουρα είναι ότι πέρασα σούπερ και η εικόνα που είχε μείνει στο μυαλό μου, είναι η εικόνα ενός πολύ ευλογημένου τόπου! Αυτή τη φορά η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ενισχύθηκε κατά πολύ! Και ξέρετε τι με στεναχωρεί πάρα πολύ; Που συνειδητοποιώ ότι ο δικός μου τόπος είναι "φτωχός" και "άσχημος" και κανένας δεν κάνει κάτι για να βελτιωθεί αυτό!!!
Ξέφυγα από το θέμα, γι' αυτό ας επιστρέψω για να σας δείξω τι είδα και τι έκανα στο ταξίδι αυτό. Μέρα πρώτη ή μάλλον νύχτα πρώτη, γιατί έφτασα αργά...
Νυχτερινή βόλτα στην πόλη.
Στην Δημοτική Πινακοθήκη.
Ναός Αγίου Τίτου.
Στο πλάι του ναού.

Κι από κει για ρακές και υπέροχα μεζεδάκια στο πενήντα-πενήντα. Μετά ποτάκι στο Παγοποιείο. Εννοείται ότι μετά απ' όλα αυτά δεν έχει άλλες φωτογραφίες!!!

Στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Ακόμα μια κουκουβάγια!
Το ζωάκι έχει νεύρα...
...και η Βασούλα κέρατα!!! Συγγνώμη φιλενάδα, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ! Και να λες ευτυχώς που δεν πρόλαβα να σε βγάλω φωτογραφία στην προσομοίωση του σεισμού...
Κομμάτι της αλυσίδας της ζωής... Κρίμα το ποντικάκι!
Περίεργα και πολύ παχουλά ποντικάκια, κοιμούνται το ένα πάνω στο άλλο.
Κι από κει στον ερευνότοπο... Απλά ξαναγίνεσαι παιδί!
Στην κατασκήνωση βράδυ. Τι τρελή χαρά;
Έπαιξα με τις κούκλες του κουκλοθέατρου, αλλά πιο πολύ αγάπησα την κουκουβάγια! Γίνομαι γραφική...
Μπήκαμε και στην κουφάλα του δέντρου..
...μυρίσαμε...
...και ζωγραφίσαμε! Δηλαδή τα παιδία παίζει! Αν έχετε παιδάκια είναι ο καλύτερος τρόπος για να περάσετε ευχάριστα ένα πρωινό.
Περπατήσαμε στο λιμάνι.
Χαζέψαμε την θάλασσα.
Ένα καφεδάκι στα γρήγορα στο Mare και βουρ για Ρέθυμνο...
Συνεχίζετε...

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Θα πάει μακριά η βαλίτσα...

Διακοπές φέτος το καλοκαίρι δεν πήγα! Και ναι, είμαι πολύ γκρινιάρα και το έλεγα και το ξανάλεγα. Τι να κάνω; Δεν αλλάζει εύκολα ο άνθρωπος! Το πότε θα ταξιδέψω, δεν με περιορίζει χρονικά, γι' αυτό θα κάνω τις καλοκαιρινές μου διακοπές για φέτος τον Νοέμβριο! Όταν εσείς δηλαδή θα βρίσκεστε έξω από ένα εκλογικό κέντρο, απέναντι από μια κάλπη, εγώ θα λιάζομαι (καλά ντε, δεν θα φοράω και μαγιό!) στις παραλίες της Κρήτης! Και η φίλη Βασούλα, που μετά από ένα χρόνο που ζει στην Κρήτη, το έχει πλέον πολύ, μου υποσχέθηκε Χανιά και καφεδάκι στην ¨Κουκουβάγια"... Δεν ξέρω γιατί!!! Και βόλτες πολλές σε Ρέθυμνο και Άγιο Νικόλα. Και θα μείνουμε και ένα βράδυ στην Αγγελικούλα στο Ηράκλειο. Θα κάνουμε κι από κι μια βόλτα, γιατί το Ηράκλειο πραγματικά δεν μου έχει μείνει καθόλου σαν εικόνα, ίσως γιατί θυμίζει μεγαλούπολη! Είναι η τρίτη φορά στην ζωή μου που πηγαίνω Κρήτη, αλλά πραγματικά το περιμένω πως και πως! Ελπίζω ότι θα περάσουμε σούπερ και όταν επιστρέψω θα φέρω πολλές-πολλές φωτογραφίες και για σας! Καλό μου ταξίδι!!!

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Η δύναμη μιας λέξης!

Η ελληνική γλώσσα θεωρείται από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου. Μια γλώσσα που έχει τις ρίζες τις βαθιά μέσα στους αιώνες. Στην καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμε χιλιάδες λέξεις. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν σκέφτονται πόσο πολύ μπορούν να πληγώσουν τους γύρω τους χρησιμοποιώντας δυο - τρις μόνο λέξεις. Λέξεις σκληρές! Όπως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν κάποιες λέξεις, όπως την λέξη συγγνώμη. Ανήκω στους ανθρώπους που μου αρέσει να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να ζητάω συγγνώμη. Θα μου πεις ότι θα ήταν καλύτερο να μην κάνω λάθη, ώστε να μην χρειάζεται να ζητάω συγγνώμη. Έλα μου όμως που είμαι άνθρωπος και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν κάνει λάθη. Είναι όμως πολύ σημαντικό να μπορείς να σκέφτεσαι λογικά (λίγο μετά την καταιγίδα!) και να μπορείς να αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που αγαπάς και να του ζητάς συγγνώμη. Και ξέρετε πιο είναι ακόμα σημαντικό; Όταν ο άνθρωπος αυτός σε σφίγγει πάνω του και σου ανταποδίδει την συγγνώμη, γιατί ποτέ δεν φταίει μόνο ένας!
Ο καυγάς αυτός μ' έκανε να σκεφτώ πολύ και να εκτιμήσω πολύ τους ανθρώπους που αγαπώ, που έχω γύρω μου. Και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να χάσεις έναν άνθρωπο που είναι χρόνια στην ζωή σου, που έχεις μοιραστεί τόσα πολλά, που μπορείς να στηρίζεσαι πάνω του... Τρομάζω! Ευτυχώς φίλη εμείς δεν θα μαλώσουμε ποτέ σοβαρά ή μάλλον δεν θα κρατήσουμε ποτέ κακία η μια στην άλλη!

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Κουβάρι...

Κουβάρι οι σκέψεις στο μυαλό μου. Μαύρο κουβάρι. Μεγάλο κουβάρι. Ένα τεράστιο κουβάρι χωρίς τέλος κι αρχή. Ψάχνω. Ξαναψάχνω. Χαμένη η άκρη του και γω ψάχνω απεγνωσμένα να την βρω. Κι όμως, κάπου εκεί πρέπει να υπάρχει μια άκρη. Μάταια ψάχνω; Ποιος το ξέρει. Έχω κουράγιο και αντοχή και ψάχνω. Για πόσο αυτό; Θέλω όμως να βρω τι γίνετε. Έχω ανάγκη να καταλάβω. Θα συνεχίσω να ψάχνω...

"...απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη,
απόψε λύγισε και η λογική..."
Πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται... Κάποτε μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω ότι επιθυμούσα. Κι όμως έχει ανοίξει πολύ ο κύκλος και δεν το ήθελα αυτό. Δεν ήταν δική μου επιλογή, πάντα πίστευα λίγοι και καλοί. Και τώρα; Και τώρα ο χώρος, ο δικός μου χώρος, "φιλοξενεί" πολύ κόσμο. Κι αυτό με πνίγει, δεν μ' αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα... Εγώ δεν ήμουν έτσι! Γιατί;

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Συνταγές για... λάθη!!!

Χάθηκα λίγο, αλλά είπαμε πως είμαι στην εφηβεία και δεν με χωράει το σπίτι! Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά στην καρέκλα σου, πάτα το play, άκου και διάβασε...


Είναι Πέμπτη βράδυ, δουλεύω και σχολάω νορμάλ ώρα. Η παρέα είναι έξω για ποτάκι και πάω να τους βρω. Ε! Πως να γίνει βρε παιδάκι μου; Δεν με πιάνει ύπνος νωρίς και έχω διάθεση για βόλτα και παρεούλα! Στο μαγαζί που ήταν οι φίλες (ένα απ' τα καλύτερα της πόλης) ήταν παρέα με κάποιους γνωστούς, μεταξύ των οποίων και ένας πρώην μου. Περάσαμε πολλά χρόνια χωρίς να ανταλλάσσουμε ούτε καν καλημέρα. Δηλαδή έβλεπε ο ένας τον άλλο και αλλάζαμε δρόμο! Τώρα έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, το 'χουμε ξεπεράσει και οι δυο και λέμε και καμιά σαχλαμάρα για να περάσει η ώρα! Πάνω στην κουβέντα λοιπόν θυμήθηκε ότι μου αρέσει πολύ η μαγειρική και είμαι πολύ καλή όταν πιάνω στα χέρια μου κουτάλα.
"Θα μου πεις πως κάνεις την μπεσαμέλ;" με ρωτάει.
Εδώ που φτάσαμε να 'μαστε φιλαράκια, ας ανταλλάξουμε και καμιά συνταγή... Και που ξέρεις αύριο - μεθαύριο μπορεί να πλέξουμε και παρέα!!!
"Χρειάζεσαι 4 κούπες γάλα, 8 κουταλιές αλεύρι και...", όχι δεν θα σας γράψω πως γίνεται η μπεσαμέλ! Στο ίντερνετ βρισκόμαστε όλοι και μπορείτε να βρείτε χιλιάδες συνταγές. Την επόμενη μέρα έχω ρεπό και κάνουμε τις βόλτες μας με την φίλη Ρούλα και κάποια στιγμή ο δρόμος μας βγάζει στο ίδιο μαγαζί. "Α!" σκέφτομαι "να δω αν πέτυχε η μπεσαμέλ"... Τι να σας πω; Η απάντηση ήταν ξεκαρδιστική!
"Τι συνταγή μου έδωσες; Έκανα ζυμάρι για πίτσα! Μα, 8 κούπες αλεύρι"!!!!!!!!!
Ναι, ναι! Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος! Υπήρχε περίπτωση να φτιάξει κάτι ρευστό με 8 κούπες αλεύρι; Μα κι η μάνα μου που φτιάχνει πάρα πολύ συχνά στο σπίτι πίτες, δεν έχουμε τόσο αλεύρι! Άσε που του είχα πει ότι χτυπάμε το αλεύρι στο σέικερ με την μισή κούπα γάλα!!! Πως χωράνε 8 κούπες αλεύρι σ' ένα σέικερ; Πως λιώνεις 8 κούπες αλεύρι σε μισή κούπα γάλα; Άλυτα ερωτήματα!!!
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν θα μου ξαναζητήσει συνταγή και βέβαια αν αυτό γίνει, την επόμενη φορά θα προτιμήσω να του φτιάξω εγώ ένα ταψί παστίτσιο!

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

3

Όχι δεν είναι το καινούργιο σήριαλ του Παπακαλιάτη! Ξέρεις, από το 4 στο 3... Αλλά είναι τα χρόνια που κλείνει αυτό το μικρό και ταπεινό blogάκι! Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν φαντάστηκα ούτε μια στιγμή ότι αυτό θα διαρκέσει παραπάνω από 4-5 μήνες. Ίσως γιατί δεν ήξερα ότι μπορώ να γράψω το οτιδήποτε. Όχι βέβαια πως τα 3 χρόνια με κάνουν κανέναν τρανό συγγραφέα, αλλά τουλάχιστον αποδείχθηκε ότι είναι κάτι που τελικά το κουτσοκαταφέρνω και που μου αρέσει πολύ! Όπως μου αρέσει πολύ και η επικοινωνία που έχω "κερδίσει" με τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα στα blogs. Ελπίζω αυτό να κρατήσει όσο με σηκώνει το κλίμα και όσο ακόμα το απολαμβάνω! Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για τα 3 αυτά υπέροχα χρόνια!!! Τα χρόνια που εδώ μέσα μοιραστήκαμε πολλά...

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Χωρίς ειρμό...

Τι νύχτα και η χθεσινή; Λίγο που έπιασε τρελό κρύο και βρέχει ασταμάτητα; Ο κόσμος το σκέφτεται να βγει έξω, προτιμά να μείνει σπίτι του να χουχουλιάσει. Λίγο που εφαρμόστηκε το μέτρο για το κάπνισμα; Ο κόσμος αποφάσισε να μείνει σπίτι του και να καπνίσει με την ησυχία του. Λίγο που πάντα αυτή η εποχή είναι περίεργη; Ε! Όλα αυτά μαζί και χθες το βράδυ βαρούσαμε μύγες. Όχι πως η προηγούμενη ήταν καλύτερη, αλλά είχα καλή παρεούλα και δεν κατάλαβα πως πέρασε. Κατά τη 1 το μαγαζί είχε αδειάσει, είχαν μείνει 3 ξέμπαρκοι να πίνουν το ποτό τους και να μιλάνε μεταξύ τους. Δεν είχαμε κι εμείς τίποτε να κάνουμε και αράξαμε με την Ρούλα στο Χρήστο που έπαιζε μουσική. Ο Χρήστος βάλθηκε να μας ρίξει με την μουσική που έπαιζε και μάλλον δεν δυσκολεύτηκε πολύ! Και λέω στον εαυτό μου: (που δεν ξέρω αν σας το 'πα, αλλά περνάει την δεύτερη εφηβεία του!) "δεν ξεφορτώνεσαι από το κινητό σου κάποια ανόητα μηνύματα που φιλοξενείς εδώ και καιρό και δεν μπορούσες μέχρι πριν λίγο να τα αντιμετωπίσεις". Βγάζω λοιπόν την κρεμάστρα από το στόμα...

Υποσημείωση: Κρεμάστρα στο στόμα, έκφραση που λέμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Είναι δηλαδή τέτοια η χαρά μας, που το χαμόγελο φτάνει μέχρι τ' αφτιά, τόσο που μόνο αν σου έχωναν μια κρεμάστρα στο στόμα θα γινόταν!

... παίρνω το κινητό στο χέρι και ξεκινάω. Νομίζω ότι έσβησα πάνω από 600 μηνύματα, τα ξεφορτώθηκα πραγματικά και αν και μου έριξε λίγο την διάθεση νομίζω ότι τώρα πάω μπροστά. Φεύγουμε απ' το μαγαζί κατά τις 2:30, η φίλη καταλαβαίνει ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου και ξεκινάμε την καθιερωμένη μας νυχτερινή βόλτα. Ποια βόλτα; Κάθε βράδυ παίρνουμε το αυτοκίνητο και θερίζουμε την πόλη (όχι πως είναι και πολύ μεγάλη!) για ώρες. Μέρος της εφηβείας μου κι αυτό. Κάναμε μια στάση σ' ένα μπουγατσατζίδικο, φορτώσαμε πράγμα (ακόμα θα γελάει το παιδί που δούλευε...) και εν μέσο βροχής κάναμε πάλι πολλά χιλιόμετρα. Το βράδυ είδα πάλι απίστευτα όνειρα, κάτι που μου συμβαίνει ούτως ή άλλως τελευταία. Τα χθεσινά μάλλον ήταν επηρεασμένα από την βραδιά...

Κανένας ειρμός σ' αυτό το ποστ, συγχωρέστε με! Και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, να σας πω ότι έκλεισα εισητηριάκι και σε 28 μέρες πάω ταξιδάκι! Βασούλααααααααα! Σου 'ρχομαι...


Υ.Γ.= Ένα απ' τα τραγούδια που μου έμαθε ο Χρήστος. Και μου αρέσει πολύ...

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Κοίτα εγώ...

Μου επιτρέπεις; Ναι, πολλές φορές οι άλλοι γύρω μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε! Είναι κάτι άλλο, βαθύτερο... Ποιος όμως κάνει τον κόπο να ψάξει περισσότερο; Ποιος; Άσε! Θα δείχνω όσα θέλω εγώ να δείχνω...

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ

Υ.Γ.1= Τι φωνάρα η Μποφίλιου; Ότι καλύτερο από την νέα γενιά!!!
Υ.Γ.2= Έγραψα ένα ολόκληρο κατεβατό, αλλά δεν το δημοσιεύω... Μάλλον παραληρώ απ' τον πυρετό! Θα μου περάσει λέμε...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Let's play...

Είναι Κυριακή βράδυ και βαριέμαι απίστευτα. Πέρασα ένα πολύ ωραίο Σαββατόβραδο (αν και δούλευα) με καλή παρέα, ποτό (πολύ σφηνάκι ρε παιδιά!), κέφι και χορό... Και μια πολύ ωραία και ήρεμη Κυριακή με καλό φαγητό, φίλους, κουβεντούλα... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να γράψω τίποτε (βαριέμαι είπαμε!), έχω κοιμηθεί μόνο 2 ώρες χθες βράδυ, αλλά να... Το πολυαγαπημένο μου παπί, ο U.S. κατά blogόκοσμο, μου ζήτησε να παίζω σ' ένα blogοπαίχνιδο που κυκλοφορεί τελευταία και γω πρέπει να υπακούσω! Φαντάζομαι ότι κάπου θα το έχετε συναντήσει, αυτό που γράφεις 3 σημαντικές στιγμές σου και 10 μεγάλες σου αγάπες; Αυτό! Αλλά επειδή αυτό το παιδί δεν μπορεί να αφήσει τίποτε όρθιο, αποφάσισε αυτοί που θα συνεχίσουν το παιχνίδι να γράψουν τις 3 χειρότερες στιγμές τους και τα 10 πράγματα που μισούν! Τι να κάνω βρε παιδιά; Έχε χάρη που του έχω μεγάλη συμπάθεια αυτού του παπιού, είναι βλέπετε και σκορπιός...

3 χειρότερες στιγμές: Να εξηγούμαστε, θα το κρατήσω σε χαλαρά επίπεδα γιατί δεν έχω καμία διάθεση να χαλάσω την διάθεση μου, που τις τελευταίες μέρες είναι σούπερ!
- Πριν περίπου 8 χρόνια, σ' ένα άδειο πλέον διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη. Στο σπίτι που έζησα 5 υπέροχα φοιτητικά χρόνια! Συγκατοίκηση, παρέες, μαζώξεις, ξενύχτια, καινούργιοι φίλοι, ο πρώτος δυνατός έρωτας... Τι να πρωτοθυμηθείς; Κι εγώ αποσβολωμένη, να κοιτάζω τα ντουβάρια, τα σημάδια που είχαν αφήσει τα κάδρα, τα έπιπλα... Τα σημάδια που είχαν μείνει στην καρδιά μου και να κλαίω απαρηγόρητη!!!
- Πριν από περίπου 7 χρόνια, παρέα με την κολλητή μου και έναν παλιό φίλο στην βεράντα του σπιτιού μου (για την ιστορία 4ος όροφος). Μόλις χώρισα μετά από 2,5 χρόνια σχέσης! Ο άντρας της ζωής και γω δεν μπορώ να το χωνέψω... Για την αλήθεια μου πήρε 2-3 χρόνια να το χωνέψω! Κλαίω και ρωτάω τους φίλους μου γιατί δεν έχω τα κότσια να αυτοκτονήσω!!! Μην βρίζετε! Ήμουν μικρή και πολύ ερωτευμένη, τώρα πλέον έχω άλλη φιλοσοφία στην ζωή μου: η ζωή είναι τόσο ωραία και τόσο πλούσια σε εμπειρίες (γιατί κι αυτό μια εμπειρία ήταν, που μου έδωσε δύναμη!) που δεν αξίζει για κανέναν μαλάκα να την χάσεις!
- Πριν... Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια ήταν! Ή μάλλον δεν θέλω να θυμάμαι καθόλου αυτή τη στιγμή! Γι' αυτό θα την περιγράψω σύντομα και πολύ περιληπτικά. Χτύπησε ο αδερφός μου με την μηχανή, έχω δυο γονείς συντετριμμένους, δεν έχω πει τίποτε στην αδερφή μου, η νύφη μου είναι 3μηνών έγκυος και περιμένουμε 6 ώρες έξω από ένα χειρουργείο... Πολύ βασανιστικές ώρες και γω πρέπει να γίνω βράχος για να στηριχτούν οι γύρω μου. Δεν το περίμενα ότι μπορώ να τα καταφέρω (από τότε πιστεύω ότι μπορώ να καταφέρω πολλά στην ζωή μου), μόλις όμως τα πράγματα βελτιώθηκαν, 3-4 μέρες μετά κατέρρευσα και μου πήρε αρκετό καιρό να μαζέψω τα κομμάτια μου...

Πολύ βάρυνε το ποστ βρε παπάκι μου! Μην ξαναγίνει σε παρακαλώ αυτό!!!

10 πράγματα που μισώ:
- Την φασαρία όταν κοιμάμαι!
- Τον άνηθο μέσα στο φαγητό μου!
- Την κούραση που μπορεί να με καταβάλει και να μην μπορώ να λειτουργήσω!
- Τον καφέ! (Εδώ νομίζω ότι θ' ανάψω φωτιές!)
- Τις υποδείξεις όταν οδηγώ, ξέρω να το κάνω μια χαρά και μόνη μου! Αλλά και γενικότερα όλες τις υποδείξεις... Άσε με να κάνω λάθος!
- Τους ψωνισμένους ή όπως αλλιώς τους αποκαλώ τους γυαλισμένους!
- Τους ανθρώπους που κάνουν τους φίλους, αλλά μόνο φίλοι δεν είναι!
- Το ψέμα και την υποκρισία! Το ξέρω ότι ακούγετε τετριμμένο, αλλά ίσως επειδή εγώ δεν μπορώ να πω ψέματα (φαίνεται από χιλιόμετρο), με χαλάει στους άλλους!
- Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα! Γιατί βρε άνθρωπε του Θεού πρέπει να πεις ένα σωρό αρλούμπες αφού δεν τις εννοείς; Πάτα στα πόδια σου και πες ότι ακριβώς νιώθεις!
- Τους ανθρώπους που κακοποιούν μικρά παιδιά και ζώα!

Υ.Γ.= Νόμιζα ότι θα μου είναι πολύ εύκολο να βρω πράγματα που μισώ, αλλά τελικά ήταν πολύ δύσκολο... Βαριά κουβέντα η λέξη "μισώ"!

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα διαφορετικό παραμύθι...

Δευτέρα πρωί, είμαι στην Σαλονίκη και βγαίνω στα μαγαζιά... Νομίζω ότι το ανάφερα και στο προηγούμενο post μου, κάνω ένα απίστευτο καταναλωτικό όργιο και αφού έχω δεκάδες σακούλες στα χέρια μου, αποφασίζω να δώσω λίγη προσοχή και στο πνεύμα μου! Τι νομίζατε; Ότι νοιάζομαι μόνο για την εμφάνιση μου; Μπαίνω λοιπόν σ' ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο στην Ερμού και χαζεύω τους τίτλους. Διαλέγω από ένα βιβλίο για τους φίλους μου και συνεχίζω να ψάχνω ένα για μένα. Το μάτι μου πέφτει πάνω στο βιβλίο "Το νησί" της Victoria Hislop και θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε. "Δεν παίρνω το καινούργιο της να διαβάσω;" λέω από μέσα μου. Δεν το βλέπω στα ράφια και απευθύνομαι σ' ένα πολύ ευγενικό κύριο που δουλεύει στο εν λόγω βιβλιοπωλείο. Μου το δίνει και με ρωτάει αν έχω διαβάσει "Το νησί" και αν μου άρεσε. Του απαντώ θετικά και στα δυο. Τότε μου λέει πως θα μου άρεσε πολύ και αυτό το βιβλίο και μου το δίνει στα χέρια με την αυτοπεποίθηση του ανθρώπου που είναι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή του! Με έπεισε αμέσως, έτσι λοιπόν έφτασα στο ταμείο κρατώντας στα χέρια μου "Το παραμύθι της Αλκυόνης" της Γουέντι Γουέμπ.

Από το οπισθόφυλλο:
Όταν η Χάλλι Τζέιμς βρίσκει ένα μυστηριώδες γράμμα στο γραμματοκιβώτιό της, η ζωή της αναστατώνεται, καθώς αποδεικνύεται πως η μητέρα της δεν πέθανε πριν από χρόνια σε μια πυρκαγιά, αλλά ζούσε μέχρι πρόσφατα. Γιατί να της πει ο πατέρας ένα τέτοιο ψέμα; Τι συνέβη στην οικογένειά της πριν από τριάντα χρόνια;
Αναζητώντας απαντήσεις, η Χάλλι ταξιδεύει στο μέρος όπου έζησε η μητέρα της: ένα απομακρυσμένο νησί με αφιλόξενους κατοίκους. Εκεί συνειδητοποιεί ότι γύρω της συμβαίνουν πολύ περίερ­γα πράγματα. Δεν μπορεί όμως με τίποτα να φανταστεί ότι σ’ αυτό το αλλόκοτο μέρος δεν κρύβονται μόνο σκοτεινά οικογενειακά μυστικά και φαντάσματα απ’ το παρελθόν – ότι κάπου εκεί μπορεί να παραμονεύει κι ο έρωτας...

Όταν διάβασα το οπισθόφυλλο θεώρησα ότι θα είναι ένα ανάλαφρο, σχεδόν γλυκανάλατο βιβλίο, που θα μου χαρίσει μερικές ευχάριστες και ήρεμες ώρες. Πόσο έξω έπεσα!!! Από την πρώτη κιόλας σελίδα ξεκινάει η ιστορία της Χάλλι, έχει πολύ γρήγορους ρυθμούς και με κρατάει στην πρίζα. "Ωραία" σκέφτομαι "καιρό είχα να το νιώσω αυτό μ' ένα βιβλίο". Ευτυχώς χθες ήμουν χάλια απ' το στομάχι και αποφάσισα να μείνω μέσα. Κι όσο είμαι στο σπίτι, τόσο δεν αφήνω το βιβλίο απ' τα χέρια μου! Διαβάζω και ταξιδεύω, πλάθω στο μυαλό μου εικόνες... Και φτάνω στο δεύτερο μέρος του βιβλίου και έχω να αντιμετωπίσω κάτι που πραγματικά δεν το περίμενα! Η γλυκανάλατη ιστορία που περίμενα να διαβάσω, έχει μετατραπεί σ' ένα θρίλερ που με κάνει να τρέμω, να ανατριχιάζω, να χάνω το μυαλό μου! Πραγματικά απίστευτα δυνατές εικόνες! Τι παθαίνεις όταν βλέπεις θρίλερ; Κλείνει τα μάτια σου, για να μην δεις την επόμενη σκηνή, κρατάς σφιχτά το χέρι αυτού που βρίσκετε δίπλα σου! Έλα όμως που εγώ είμαι μόνη και τρελαμένη! Κλείνω απότομα το βιβλίο και το σφίγγω στην αγκαλιά μου (τρεις και τέσσερις φορές έγινε αυτό!), λες και αυτό θα εμποδίσει την συνέχεια! Το ξανανοίγω δειλά γιατί πρέπει να μάθω... Και φτάνω στο τέλος και έχω μείνει στήλη άλατος! Μπορούν όλα αυτά να χωρέσουν σ' ένα βιβλίο; Πραγματικά δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κάποιος που θα μου πει μια δεύτερη γνώμη ή μπορεί και να το διαβάσει κάποιος και να του φανεί γελοίο, εγώ όμως έχω συγκλονιστεί!!!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Συγκάτοικοι...


Μετά από δώδεκα πολύ κουραστικές αλλά υπέροχες μέρες στην Σαλονίκη, δεν μπορώ παρά να νιώθω τυχερή για την συγκατοίκηση...
Ας πάρουμε τα πράγματα όμως απ' την αρχή. Μου προέκυψε δουλίτσα στην Δ.Ε.Θ. (να 'ναι καλά η Νικολέτα. Έτσι όμως είναι αυτά, οι φίλοι νοιάζονται!), για δέκα μερούλες με πάρα πολύ καλά λεφτά! Η δουλειά είχε πλάκα, πολύ κούραση, πολύ ορθοστασία, ένα τραυματισμό, δεύτερο μικροτραυματισμό, μια ανακάλυψη ταλέντου, γνωριμίες με καινούργιους και ενδιαφέροντες ανθρώπους... Τι παραπάνω να ζητήσω;
Όταν η Νικολέτα μου είπε για την δουλειά, πήρα την απόφαση στην στιγμής, χωρίς να το έχω μετανιώσει στο παραμικρό! Ειδικά όταν έμαθα ότι τις μέρες αυτές θα είναι στην Θεσσαλονίκη και ο κολλητός μου από τους Γαργαλιάνους, που είχα σχεδόν δυο χρόνια να τον δω. Έτσι λοιπόν μαζευτήκαμε σ' ένα σπίτι 3 άτομα, που τα "λέμε" όμως καλά! Πραγματικά ένιωσα ότι έζησα ένα φοιτητικό δεκαήμερο!!! Καφέδες, ξενύχτια, ποτά, πάρτι ραδιοφωνικών σταθμών, opening μαγαζιών, μαζώξεις στο σπίτι με όλη την παρέα, κουβέντα μέχρι αργά με τον Αντώνη (δυστυχώς ο Μανώλης δούλευε και έπρεπε να μας αφήνει σχετικά νωρίς)... Τι παραπάνω να ζητήσω;
Αφού έκανα ένα απίστευτο καταναλωτικό όργιο (αχ! γυναίκες!!!), γύρισα πίσω με γεμάτες μπαταρίες και με την διάθεση πολύ στα πάνω της!

Υ.Γ.1= Μανώλη σ' ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία! Α! Και όσο για την δουλειά που λέγαμε, το παλεύω και ελπίζω να μου κάτσει. Και τότε θα τα περνάμε σούπερ συνέχεια!
Υ.Γ.2= Κουμπάρε σ' ευχαριστώ πολύ για την καλή παρέα! Κανονίζουμε το ταξιδάκι που λέγαμε, περιμένω ημερομηνίες μόνο!

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Koukouvagia...

...Proudly presents:

"THE NEPHEW"!!!

Ο μικρός μας είναι υπέροχος, ένα πλασματάκι που απλά το λατρεύεις! Είναι όμορφος, γλυκούλης, ήσυχος! Έχει τα πιο όμορφα χειλάκια που έχω δει ποτέ! Έχει το πιο μαλακό δερματάκι που έχω αγγίξει ποτέ! Έχει το πιο μελωδικό κλάμα που έχω ακούσει ποτέ! Ξέρω τι θα λέτε τώρα: ότι είμαι μια ακόμα χαζοθεία! Όχι, όχι! Λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους! Αυτό το μωρό δεν κλαίει όπως τ' άλλα, ξέρετε "ουά, ουά". Όχι! Το λουλουδάκι μας κλαίει σε λα μείζονα και ακούγετε ένα "λα, λα"! Οι μαίες των φώναζαν "λα" στο νοσοκομείο! Ταλαιπωρήθηκε λιγάκι το ζουζουνάκι μας γιατί ανέβασε λιγάκι ίκτερο (πήρε και κάτι από την θεία του!!!), αλλά τώρα γύρισε σπίτι και απολαμβάνει τις περιποιήσεις όλων! Κρίμα που η θεία έπρεπε να επιστρέψει, αλλά το Σάββατο ξεκινάει μια δουλίτσα για 10 μέρες και δεν μπορούσα να την χάσω! See you soon darling!!!

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Ήρθε...

Πριν από δυο περίπου ώρες ήρθε στην ζωή μου ο άντρας που τόσο περίμενα! Είναι πανέμορφος (ή είσαι κουκουβάγια ή δεν είσαι!!!), ο πιο όμορφος άντρας! Δεν τον έχω δει ακόμα, αλλά τον αγαπάω πολύ! Ξέρω ότι είναι αυτός που θα είναι πάντα στην ζωή μου, θα μ' αγαπάει γιατί θα του το μάθουν οι γονείς του και γιατί θα τον κακομαθαίνω κι εγώ, θα είναι ο άντρας που δεν θα με προδώσει ποτέ!
Και γαμώτο είναι τόσο χαρούμενη η θεία για την έλευσή του αλλά και τόσο θλιμμένη ταυτόχρονα, που δεν ήταν εκεί την ώρα που ήρθε... Φεύγω όμως αύριο και θα πάω να τον δω! Πόσο άλλωστε να αντέξω μακρυά του; Αδερφούλα μου θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να είμαι δίπλα σου αυτές τις στιγμές! Να μας ζήσει!!!

Υ.Γ.= Φωτογραφίες δεν έχω ακόμα, αλλά μου είπαν ότι είναι κούκλος και περίεργος (από ποιον να πήρε άραγε;), επεξεργάζεται τους πάντες και τα πάντα! Μόλις όμως τον φωτογραφίσω θα σας παρουσιάσω τον ανεψιό μου!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Tricolore...

Η πρώτη μέρα του Φθινοπώρου είναι εδώ. Εδώ και δυο - τρεις μέρες η θερμοκρασία έχει πέσει αισθητά, το βράδυ μια ζακετούλα την χρειάζεσαι και η κουβερτούλες έκαναν δειλά - δειλά την εμφάνιση τους. Αυτό όμως δεν αλλάζουν την διάθεση που είναι ψηλά! Αποφασίζω μέσα στο πλαίσιο κάποιων αλλαγών που γίνονται αυτό το διάστημα, να κάνω και μια μικρή αλλάγη στο μαλλί. Ποια είναι η εύκολη λύση; Χρώμα. Διαλέγω λοιπόν ένα ωραίο καστανό σοκολατί, πολύ γλυκό και λαμπερό χρώμα. Η κοπέλα στο μαγαζί με διαβεβαίωσε ότι θα μου πηγαίνει τρέλα!
Απογευματάκι πλέον και η Ρούλα σκάει μύτη στο σπίτι για να κάνουμε την αναστύλωση! Η Ρούλα είναι πολύ σχολαστική, πέρασε την βαφή στο μαλλί και αράξαμε να τα πούμε λιγάκι. Πάνω στην κουβέντα βγήκαν άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Έχω τρέλα με τις φωτογραφίες και στην εποχή προ ψηφιακών μηχανών έχω 10 άλμπουμ γεμάτα. Η κουβέντα γυρνούσε γύρω από τα φοιτητικά χρόνια, στις αλλαγές στο μαλλί και στα κιλά... Μάλλον μ' αυτά και μ' αυτά ξεχαστήκαμε λιγάκι, πέρασε η ώρα και νομίζω ότι κράτησα την βαφή λίγο παραπάνω απ' το κανονικό στο κεφάλι μου. Εκείνη την στιγμή δεν το κατάλαβα, αλλά όταν έλουσα το μαλλί, το αποτέλεσμα με εξέπληξε!
Εντάξει, μπορεί να μην είναι tricolore, αλλά μια διχρωμία την έχω. Σκούρα καστανά στις άκρες και κοκκινοσοκολατοκασταντοπορτοκαλί στις ρίζες! Α πα πα! Φοβερό αποτέλεσμα! Για μια μικρή αλλαγή στο μαλλί πήγαινα, αλλά μαλλί είναι ρε παιδάκι μου και θα επανέλθει! Τίποτε δεν θα μου χαλάσει την διάθεση...

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Όλα αλλάζουν...

Το ξυπνητήρι χτύπησε. Η Έλσα σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε την ώρα. Ήταν 6:15... Σε 45 λεπτά πρέπει να φύγει για την δουλειά της. Μια δουλειά που με απλά λόγια θα την έλεγες τέλεια. Τέσσερα χρόνια τώρα εξελισσόταν σταθερά και το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα έφτανε πολύ ψηλά. Πως όμως να σηκωθεί απ' το κρεββάτι της; Ακόμα αντηχούσε στα αφτιά της ο καβγάς τους. Οι φωνές του! Ποτέ ξανά δεν τον είχε ακούσει να φωνάζει έτσι. Πως ένας άνθρωπός φτάνει σ' αυτήν την κατάσταση; Φώναζε χωρίς να ακούσει τι του λέει. Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια μαζί, χωρίς προβλήματα, χωρίς καβγάδες και ξαφνικά (ενώ την προηγούμενη μέρα της έλεγε χαριτολογώντας ότι έλεγε στους συναδέλφους του τα καλύτερα γι' αυτήν!) ξεσπάει πάνω της χωρίς λόγο. Είναι πιεσμένος απ' την δουλειά του και ξεσπάει πάνω της! Ένας καβγάς, ένα εμπόδιο και το βάζει στα πόδια. Της μίλησε σκληρά, της είπε πως δεν θέλει να την ξαναδεί, πως έτσι είναι καλύτερα και για τους δυο τους... Και ποιος είναι αυτός; Ο Θεός για να αποφασίζει τι είναι καλύτερα γι' αυτής; Η δική της άποψη δεν μετρούσε;
Άνοιξε της πόρτα του σπιτιού της και έφυγε. Του τηλεφωνούσε και της το έκλεινε. Του έστελνε μηνύματα και του ζητούσε να βρεθούν. Ήταν όμως σίγουρη... Από εγωισμό και μόνο, από την στιγμή που της είπε τέλος δεν θα ξαναγυρνούσε. Το είχε κάνει κι άλλες φορές στο παρελθόν του. Κι αυτή δεν πρόλαβε να του πει τίποτε. Ούτε αυτό που λαχταρούσε... Κι αύριο ήταν το ραντεβού της στο γιατρό. Δεν ήξερε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, αλλά ήξερε πως όποιο κι αν ήταν, από δω και πέρα ήταν μόνη της, έπρεπε να το περάσει μόνη της. Μόνη της... Βαριά κουβέντα... Την προηγούμενη φορά που είχε ξανασυμβεί, κάπου στην αρχή της σχέσης τους, είχε προσπαθήσει να του το κρύψει. Τότε αυτός ήταν τρυφερός, υποστηρικτικός και της είπε πως ήταν κάτι που αφορά και τους δυο. Ήταν 100% στο πλευρό της. Και τώρα; Τώρα μόνη της... Μάλλον έπρεπε να παρατήσει την τέλεια δουλειά της, την ζωή της στην Αθήνα και να πάει στην επαρχεία στους γονείς της. Μπορεί να είχε να αντιμετωπίσει την κατακραυγή του κόσμου (έτσι έχουν τα πράγματα εκεί), αλλά πάντα ήταν δυνατή σε τέτοιες καταστάσεις. Άλλωστε εκεί θα είχε την υποστήριξη των γονιών της, μια θεσούλα στην δουλειά του αδερφού της... Όλα φάνταζαν τόσο μίζερα, αλλά πολλές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή.
Επιλογή; Όχι, δεν έπρεπε να κάνει τώρα καμία επιλογή. Θα ήξερε σήμερα, μετά το ραντεβού με τον γιατρό της. Τώρα έπρεπε απλά να σηκωθεί απ' το κρεββάτι της, η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να πάει στην δουλειά της...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Σημεία των καιρών...

Πριν δυο χρόνια, που ταξίδεψα στην Νέα Υόρκη, επισκέφτηκα την κολλητή της μαμάς μου. Ξέρετε, η κολλητή που την ξέρεις σχεδόν από τότε που γεννήθηκες, που μένει ένα δρόμο πίσω από σένα, που παίζατε μαζί, που ζήσατε την εφηβεία μαζί, τα πρώτα σκιρτήματα... Η γυναίκα αυτή ξεκίνησε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 60 με μια φωτογραφία στο χέρι για την Αμερική, για να παντρευτεί τον άντρα της φωτογραφίας. Ναι! Το έχουμε ξανακούσει αυτό και το έχουμε δει στην ταινία του Βούλγαρη "Οι νύφες". Για καλή της τύχη ο άνθρωπος που συνάντησε αποδείχθηκε καλός, εργατικός, οικογενειάρχης...Έχουν κάνει 2 παιδιά και 4 εγγόνια και ζούνε πλέον αρμονικά, συντροφιά ο ένας με τον άλλο.
Στα χρόνια που ζούμε τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Οι γνωριμίες δεν γίνονται με αλληλογραφία, με χάρτινες φωτογραφίες... Τώρα γνωρίζεις ανθρώπους μέσα από μια οθόνη υπολογιστή. Μιλάς, ανταλλάσεις απόψεις και πλάθεις την άποψη σου για τον άλλο. Ξέρω ζευγάρια που γνωρίστηκαν μέσα σ' ένα chat room. Ζευγάρια που αντάλλαξαν e-mail. Ζευγάρια που ταξίδεψαν πολλά χιλιόμετρα για να βρεθεί ο ένας κοντά στον άλλο. Ζευγάρια που έχουν παντρευτεί, που έχουν παιδιά, που ζουν ευτυχισμένα.

Βέβαια γνωρίζω και περιπτώσεις ανθρώπων που γνωρίστηκαν μέσω ίντερνετ και συγκεκριμένα μέσω blog και δεν κατάφερα απολύτως τίποτε. Ίσως γιατί πολλές φορές προσπαθούμε να βγάλουμε, να παρουσιάσουμε κάτι άλλο απ' αυτό που είμαστε. Ίσως γιατί δεν γίνετε πάντα να δένει το γλυκό. Ξέρω όμως και περιπτώσεις ανθρώπων (πρόσφατα διάβασα μια σ' ένα blog και πραγματικά ελπίζω να ευδοκιμήσει!), που ταίριαξαν, που νιώθουν ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο.
Τέλος ξέρω ανθρώπους που γνωρίζονται, που συναστρέφονται καθημερινά, που νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλο, αλλά δεν έχουν τα κότσια να το εκφράσουν, δεν τολμούν να κάνουν το βήμα... Γιατί μην ξεχνάμε ότι αυτό που είμαστε, δεν αλλάζει! Ξέρω λοιπόν άνθρωπο που έκανε ερωτική εξομολόγηση μέσα από το msn, γιατί δεν είχε την πυγμή που χρειάζεται ένας άντρας. Είναι κι αυτό σημείο των καιρό! Μπορεί να ακούγετε χαριτωμένο, αλλά ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να σταθεί όπως πρέπει στα καλά, πως μπορεί να είναι στα κακά; Δηλαδή το ακόμα χειρότερο; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είχε τα αρχ....... να χωρίσει την σύντροφο του, που του φέρθηκε άψογα και της έστειλε απλά ένα ηλίθιο, ψυχρό και απρόσωπο μήνυμα!!! Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν καρδιά μου, ή μπορείς να ζεις ή το βάζεις στα πόδια με την πρώτη δυσκολία! Γι' αυτό μην στεναχωριέσαι γι' αυτόν. Δεν αξίζει! Είσαι σαφώς καλύτερη, γιατί μπορούσες πάντα να λες αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που θες! Γιατί εσύ τα παντελόνια που φοράς τα τιμάς...

Υ.Γ.1= Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα 2-3 άτομα που βοήθησαν στην μετακόμιση, η βοήθεια ήταν πολύτιμη! Κι ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα γι' αυτούς που τάζουν και μετά σε κρεμάνε...
Υ.Γ.2= Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη, που ενώ δεν ανήκει στους κολλητούς, μου στάθηκε! Τελικά είχες δίκαιο σε πολλά απ' αυτά που είπες... Θα κρατήσω και την συμβουλή, ο χρόνος...
Υ.Γ.3= It' s good to be back! Μερικές ώρες μόνο, αλλά τα στρουμφάκια μου με περίμεναν, μου έφτιαξαν τσιπουράκι, μου έκανα καλή παρεούλα, μα πάνω απ' όλα μου έφτιαξαν την διάθεση! Τι ευλογία να έχεις ανθρώπους γύρω σου...

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Η μετακόμιση...

Έχεις που λες ένα μικρό, αλλά πολύ όμορφο σπιτάκι. Εκεί μέσα χωράνε τα πάντα: εσύ, ο άνθρωπος σου, η ζωή σου όλη. Έχεις ζήσει εκεί όμορφα χρόνια. Το έχεις φτιάξει κουκλίστικο, γιατί μπορεί να είπαμε ότι είναι μικρό, αλλά δεν παύει να σου προσφέρει όλα όσα θέλεις κι επιθυμείς. Κι εκεί που όλα είναι ωραία και καλά, έρχεται ένα τρίτο πρόσωπο να σου αλλάξει τα δεδομένα. Το τρίτο αυτό πρόσωπο δεν έχει απαιτήσεις, αλλά εσύ θέλεις να του προσφέρεις ότι καλύτερο περνάει απ' το χέρι σου. Ένα σπιτικό όμορφο, μια γωνίτσα δική του, ένα μέρος που θα είναι το καταφύγιο του τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Και έχεις όρεξη, μεράκι και θέλεις να το φτιάξεις τέλειο. Γιατί μπορεί στην αρχή να μην καταλαβαίνει και πολλά, αλλά η αρμονία που του χαρίζεις, του δίνει αρμονία και στην ζωή του...

Μιλάω περίεργα, ε; Απλά σκέφτομαι πολλά τελευταία, αλλά δεν έχω χρόνο να τα βγάλω προς τα έξω. Σε λιγότερο από ένα μήνα όμως έρχεται στην ζωή ο ανεψιός μου! Δεν ήταν στο πρόγραμμα η αλλαγή σπιτιού, άδειασε όμως ένα διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία, μεγαλύτερο κατά ένα δωμάτιο και η μετακόμιση πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό. Είπαμε, ο μπόμπιρας έρχεται και πρέπει να τα βρει όλα έτοιμα! Κι επειδή σ' αυτή τη ζωή έχω μόνο μια αδερφή και της έχω και αδυναμία, πρέπει να κάνω τα πάντα: βάψιμο (μην γελάτε, είμαι πολύ καλός μάστορας!), καθάρισμα και μετακόμιση. Ελπίζω να προλάβουμε να ετοιμάσουμε τα πάντα, ώστε όταν έρθει ο μικρούλης να μπορέσουμε να τον υποδεχτούμε όπως του πρέπει, σε ένα όμορφο σπίτι και ξεκούραστοι ώστε να μπορέσει αυτός να μας κουράσει με τον τρόπο του. Σε καμιά βδομάδα φεύγω, όταν επιστρέψω με το καλό θα τα ξαναπούμε... Μέχρι τότε καλές διακοπές σ' όσους φεύγουν και κάντε ρε παιδιά και μια βουτιά και για μένα, που φέτος την θάλασσα θα την δω με κιάλια!

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Άλλος Θεός...

Όλη η χώρα καίγεται, οι θερμοκρασίες έχουν χτυπήσει κόκκινο και μεις εδώ κρυώνουμε! Γίνεται αυτό θα μου πεις; Όλα γίνονται! Όλη μέρα ο ήλιος δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί, έστω και για λίγο. Το απογευματάκι έπιασε δυνατή βροχή, ήμασταν για ψώνια και δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε σπίτι. Αράξαμε για ένα καφεδάκι μέχρι να κοπάσει η βροχή, αλλά ο καιρός είχε άλλα σχέδια. Δυστυχώς ξεκινήσαμε για το σπίτι με την βροχή να πέφτει στα κεφάλια μας και αυτό που με τσάτισε περισσότερο είναι ότι μόλις είχα φτιάξει τα μαλλιά μου! Τώρα είμαι ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου, με κλειστά παράθυρα και κουκουλωμένη με κουβέρτα! Μα που ζούμε επιτέλους; Γιατί κάθε χρόνο πρέπει να κυνηγάμε το καλοκαίρι με το ντουφέκι;
It's the time of the season... που πρέπει να κάνει ζέστη, που πρέπει να 'χει ήλιο, που πρέπει να κοιμόστε με τα παράθυρα ανοιχτά, που δεν πρέπει να ανεχόμαστε πάνω μας ούτε ένα σεντονάκι! Ας απολαύσουμε το τραγούδι, όπως το απολαμβάνω εγώ κάθε μέρα... Το 'χω για ringtone κι όσες περισσότερες φορές την μέρα το ακούω, τόσο καλύτερα!!!!!

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Απελευθέρωση...

Νομίζω ότι δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ανακούφιση για κάτι που τελειώνει... Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σεμιναρίου κι αν αναλογιστείς ότι ξεκίνησε στις 11 Ιανουαρίου και έληξε σήμερα, νομίζω ότι ήταν 6 μήνες χαμένοι απ' την ζωή μου! Δεν έμαθα τίποτε, δεν κέρδισα τίποτε από άποψη γνώσεων, δεν κέρδισα τίποτε από επαγγελματική άποψη. Εκνευρίστηκα πολύ και αποκόμισα "μούτρα"! Για το μόνο που μπορώ να πω θετικά πράγματα, είναι για 4-5 αξιόλογους ανθρώπους που γνώρισα και σκοπεύω να τους κρατήσω στην ζωή μου... Μη μου μιλήσει ξανά κανένας για πρόγραμμα, για κατάρτιση, για σεμινάρια... Δεν θέλω!!! Αύριο ξεκινάνε οι διακοπές μου, λίγο ασυνήθιστες διακοπές για μένα αλλά παραμένουν διακοπές! Και τις έχω τόσο ανάγκη...

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ακόμα ένα...

Έχει περάσει σχεδόν ένα εξάμηνο από τότε που ξεκίνησε το σεμινάριο. Λάθος μου! Κατάρτιση ανέργων το λένε. Καταρτιστήκαμε θα μου πείτε; Βέβαια! Στο να πλένουμε αυτοκίνητα και να καθαρίζουμε αποθήκες. Ήθελα ειδική εκπαίδευση γι' αυτό; Δεν ήξερα από πριν; Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και τώρα τι; Ποια δουλειά μας περιμένει; Ποιες πόρτες άνοιξαν για να πάμε ένα βήμα παρακάτω; Ποιον ακριβώς κοροϊδεύουν με αυτά τα προγράμματα; Εντάξει, θα πάρουμε το "πακέτο" από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά φάγαμε και 6 μήνες εκεί μέσα. Και από προοπτικές; Μηδέν...
Ακόμα ένα βιογραφικό μετά, βλέπω το μέλλον να διαγράφετε μπροστά μου θολό! Και δεν είναι τίποτε άλλο, το πήρα απόφαση ότι θα πεθάνω με έναν δίσκο στο χέρι, αλλά γιατί ρε γαμώ το σ' αυτή τη χώρα κανένας δεν μπορεί να λειτουργεί σωστά. Τι ζήτησα; Να πάρω μια απάντηση στο email που έστειλα, όπου θα με ενημερώνουν ότι η θέση έχει πληρωθεί! Μα τι ζητάω κι εγώ η τρελή; Δεν ζητάω το Λόττο καλύτερα; Πιο πολλές πιθανότητες έχω...
Υ.Γ.= Συγχωρέστε με που παραμιλάω...

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ιστορίες της νύχτας...

Μόνος του. Καθόταν πάντα μόνος του στην άκρη του μπαρ. Δεν ήθελε για παρέα του ούτε τον μπάρμαν. Ήθελε να περνάει τον χρόνο του βυθισμένος στις σκέψεις του. Πάντα σοβαρός, με το κεφάλι κατεβασμένο. Έπαιζε μηχανικά με τα κλειδιά του και σήκωνε το κεφάλι του μόνο όταν ήθελε να βρει το ποτήρι του. Έπινε πάντα το ίδιο ποτό. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό. Βαρύ σαν την ζωή του, σαν το παρελθόν του...
Μια ζωή που στα μάτια του φάνταζε άδεια. Είχε να θυμάται όμορφα παιδικά χρόνια, με πολλές στερήσεις αλλά όμορφα. Αυτός και τα δυο αδέρφια του μεγάλωναν ελεύθερα και ξέγνοιαστα σε μια μεγάλη αυλή στην επαρχία. Η μάνα γλυκιά και τρυφερή μαζί τους. Ο πατέρας δούλευε πολλές ώρες για να μπορέσει να τους παρέχει τα πάντα. Ο μικρότερος από τρία αδέρφια, χαϊδεμένος απ' όλους. Κι όταν τελείωσε το σχολείο και ποθούσε να σπουδάσει στην μεγάλη πόλη, όλοι ήταν σύμμαχοι του. Οι γονείς του ήταν διατεθειμένοι να του δώσουν τα πάντα και μαζί τους και τα αδέρφια του, που από μικρά είχαν μπει στο μεροκάματο. Ο μικρός τους θα γινόταν επιστήμονας! Και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τους απογοήτευσε ποτέ. Ούτε τους επιβάρυνε τα χρόνια που σπούδαζε, όσο κι αν αυτό δεν τους άρεσε. Αλλά αυτός ήθελε να έχει το δικό του χαρτζιλίκι. Δούλευε και σπούδαζε. Δούλευε και διάβαζε. Κανένα μάθημα δεν το έχανε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής γνώρισε την Ελένη. Ένα κορίτσι όμορφο και γλυκό, προσιτό προς όλους. Από την πρώτη στιγμή τον κέρδισε. Κάθε φορά που του χαμογελούσε η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Δεν τολμούσε όμως να της πει το παραμικρό. Φοβόταν την απόρριψη. Μέχρι πριν γνωρίσει την Ελένη, μπορούσε να έχει όποια γυναίκα θέλει. Καμιά όμως δεν μπορούσε να τον κρατήσει κοντά της. Και τώρα; Πως να της μιλήσει; Πως; Έξι μήνες του πήρε να της δείξει το ενδιαφέρον του κι αυτή δεν έδειχνε να το αρνείται. Για μια φορά στην ζωή του το πείσμα του του βγήκε σε καλό. Γιατί συνήθως το πείσμα του τον έβγαζα σε λάθος μονοπάτια...

Ένα χρόνο έμειναν μαζί. Η Ελένη ήταν πάντα δίπλα του, χωρίς τρελές απαιτήσεις, μόνο αυτόν ήθελε. Και αυτός τι έκανε γι' αυτό; Με το πείσμα του και την απότομη συμπεριφορά του την πλήγωνε καθημερινά. Και όταν ένα πρωί του είπε πως περιμένει το παιδί του, την κατακεραύνωσε με την άρνηση του να κάνει οικογένεια. Την ανάγκασε να "σκοτώσει" ότι πιο όμορφο είχε μέσα της και την σκότωσε κι αυτής μαζί... Απομακρύνθηκαν, χάσανε όλα τα ωραία. Και μετά ήρθε το πτυχίο του και η καλή δουλειά στον τόπο του, σίγουρη και με καλά λεφτά. Έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει μαζί του την Ελένη. Η Ελένη περίμενε, περίμενε, περίμενε... Κι αυτός μόνο δούλευε, δούλευε, δούλευε. Χωρίς ποτέ να σκέφτεται το παρελθόν του. Κάποια στιγμή η Ελένη έπαψε να περιμένει και ξαναέφτιαξε την ζωή της.
Σαράντα δύο χρόνια μετά πάνω σε ένα σκαμπό ενός μπαρ, σκεφτόταν την μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Σκεφτόταν την ζωή που κλότσησε για ένα πείσμα. Κρατούσε το ποτήρι του κι έπινε. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό...

Υ.Γ.= Μου λείπει τόσο πολύ ο κόσμος των blog, το γράψιμο, η ανθρώπινη επαφή! Όπως βέβαια μου λείπουν πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή στην ζωή μου... Παραμένουμε στο γνωστό μοτίβο του τελευταίου χρόνου: ΥΠΟΜΟΝΗ!!!

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Δεν προλαβαίνω...

... σου λέω. Δεν προλαβαίνω!!!
Εκεί που παραπονιόμουν πως είχα πολύ χρόνο και τίποτε να κάνω, τώρα έφτασα στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο! Όχι σου λέω, δεν επέλεξα να μείνω μακρυά απ' τα blogs. Απλά δεν προλαβαίνω.
Να σου πω πως έχουν τα πράγματα; Καλά θα σου πω! Είμαι σ' αυτό το χαζοσεμινάριο που σου είχα πει. Και ναι, τελείωσαν οι θεωρίες και ξεκινήσαμε πρακτική. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μου χρειάζεται ένα 8ώρο καθημερινά (πρωινής εργασίας) για το σεμινάριο. Επειδή όμως απ' το σεμινάριο δεν πληρωνόμαστε και πρέπει με κάποιον τρόπο να επιβιώσω, δουλεύω και βράδυ. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 8ώρο πρωινό, 8ώρο βραδινό, 6ώρο ύπνου... Τι μένει; Ένα 2ωράκι περίπου στο οποίο πρέπει να κάνω κανα μπάνιο, να προσέξω λίγο τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου... Γι' αυτό σου λέω ντε... Δεν προλαβαίνω πια, δεν προλαβαίνω...

Θα ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά όποτε μπορώ, μην μου παραπονιέσαι! Και από τις 12 Ιουλίου που τελειώνω το σεμινάριο, θα επιστρέψω δυναμικά!!!

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Έτσι απλά...

...γιατί το σκέφτηκα!

"...Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολύ ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγοι..."

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Barcelona (Part IV)

Μου συνέβησαν πολλά αυτές τις μέρες και έχασα την επαφή μου με τα blog. Πρέπει όμως να τελειώσω αυτά τα Post που είχα ξεκινήσει για την Βαρκελώνη. Βέβαια μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω τι θυμάμαι, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια! Ελπίζω το αφιέρωμα σ' αυτό το ταξίδι να τελειώσει πριν γίνει το επόμενο!!!
Μέρα τρίτη και μέρα που ξεκινάει με το καλύτερο αξιοθέατο της πόλης. Αν και νομίζω ότι μόνο οι άντρες θα ενθουσιαστούν! Στάση πρώτη: Campnou, το απόλυτο γήπεδο!Μόλις φτάσαμε, έξω απ' το γήπεδο το επιδεικνύω με χαρά!
Στα ταμεία του γηπέδου, με 17 ευρώ και μπήκαμε.
Στα αποδυτήρια.. ή μάλλον στα σπα!
Το γρασίδι...
Γηπεδάρα σας λέω!
Από ψηλά.
Press room.
Στο μουσείο του γηπέδου.
Κύπελλα της ομάδας μπάσκετ.
Τα παπούτσια που φορούσε ο Ronald Koeman όταν πέτυχε το νικητήριο γκολ, που έδωσε στην Μπαρτσελόνα το πρώτο Ευρωπαϊκό κύπελλο (Στάδιο Wembley, 20 Μαΐου 1992).
Τα γεγονότα της χρονιά που γεννήθηκα.
Φτάνει όμως με το γήπεδο, ας βγούμε πάλι έξω και ας κατευθυνθούμε προς το ωραιότερο πάρκο της Βαρκελώνης, το Parc Guell. Το πάρκο αυτό το σχεδίασε ο Gaudi, για να χτιστούν εκεί οι κατοικίες των πλουσίων την Βαρκελώνης, όπως του ανάθεσε ο Eusebi Guell. Πέρα από την κατοικία του Guell και μια ακόμα, δεν κατάφεραν να πουληθούν άλλα σπίτια. Έτσι μετά τον θάνατο του Guell και του Gaudi (δεν είχαν κληρονόμους και οι δυο), το πάρκο πέρασε στα χέρια του κράτους που το μετέτρεψε σε κρατικό πάρκο ανοιχτό σε όλους τους επισκέπτες.
Η είσοδος του πάρκου.
Η περιβόητη σαύρα.
Στο οφιοειδές παγκάκι, που καλύπτει ολόκληρη την τεράστια "βεράντα".
Κάπως έτσι είναι η βεράντα.
Και κάπως έτσι από κάτω.
Ο Gaudi είχε τρέλα με τους φοίνικες, ζωντανούς και πέτρινους.
Το σπίτι που έμενε ο Gaudi τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Όλο το πάρκο είναι κατασκευασμένο από ανακυκλώσιμα υλικά (κεραμικά, πλακάκια, οικιακές πορσελάνες, κ.α.), που οι εργάτες του Gaudi μάζεψαν από τα σκουπίδια ολόκληρης της πόλης.
Από το Parc Guell, κατευθυνθήκαμε στο μεγαλύτερο έργο, το έργο ζωής του Gaudi. Ποιο είναι αυτό; Μα η Sagrada Familia! Άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα αντικρίσω! Πριν όμως να επισημάνω κάποια βασικά πράγματα για την Αγία Οικογένεια. Ξεκίνησε να χτίζετε το 1882 από τον αρχιτέκτονα Φρανσέσκ ντελ Βιλάρ, ο οποίος όμως παραιτήθηκε ένα χρόνο μετά όπου ανέλαβε ο Αντόνιο Γκαουντί. Για 43 χρόνια ήταν το έργο της ζωής του, μέχρι που τον πάτησε ένα διερχόμενο τραμ. Τραγικός θάνατος για τον μεγάλο αρχιτέκτονα και τραγικότερο όλων ότι δεν τον αναγνώρισε κανένας και τον βρήκαν μέρες μετά οι συνεργάτες του στο νεκροτομείο. Μετά τον Γκαουντί ανέλαβε ο Ζοζέπ Μαρία Σουμπιράκ, που συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Αυτό που βλέπει πραγματικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί στις φωτογραφίες!
Η πρόσοψη της γέννησης. Έχει λαξευτεί πάνω σε πέτρα η γέννηση του Κυρίου.
Η πρόσοψη των Παθών. Η πρόσοψη αυτή δεν θυμίζει καθόλου την πρόσοψη της γέννησης, που ξεκίνησε ο Γκαουντί. Αλλά ο ίδιος ο Γκαουντί δεν ήθελε να υπάρχουν σχέδια, αλλά να συνεχιστεί το έργο αυτό ελεύθερα χωρίς περιορισμούς.
Φοβερές λεπτομέρειες.
Και πάνω από την σταύρωση, βλέπει την Ανάσταση.
Πίσω μου το σχολείο που έχτισε ο Γκαουντί στην αυλή της Αγίας Οικογένειας. Ανάγκαζε τους εργάτες του να πηγαίνουν εκεί τα παιδιά τους, γιατί θεωρούσε βασικό να εκπαιδεύονται τα παιδιά.
Μετά από μια πολύ γεμάτη μέρα, επιστρέψαμε στην γοτθική συνοικία και ψάξαμε να βρούμε ένα εστιατόριο που μου είχε συστήσει μια πολύ καλή μου φίλη. Με την σειρά μου το συνιστώ ανεπιφύλακτα, γιατί το φαγητό του ήταν εξαιρετικό και ο χώρος απίθανος. Els Quatres Gats, δηλαδή οι τέσσερις γάτες που υπήρξε στέκι του Πικάσο.
Ο υπέροχος χώρος.
Φοβερή σαλάτα, όχι μόνο σε όψη αλλά και σε γεύση!
Μπακαλιάρος με σπανάκι ογκρατέν. Δεν φαντάζεστε!
To be continious...