Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ακόμα ένα...

Έχει περάσει σχεδόν ένα εξάμηνο από τότε που ξεκίνησε το σεμινάριο. Λάθος μου! Κατάρτιση ανέργων το λένε. Καταρτιστήκαμε θα μου πείτε; Βέβαια! Στο να πλένουμε αυτοκίνητα και να καθαρίζουμε αποθήκες. Ήθελα ειδική εκπαίδευση γι' αυτό; Δεν ήξερα από πριν; Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και τώρα τι; Ποια δουλειά μας περιμένει; Ποιες πόρτες άνοιξαν για να πάμε ένα βήμα παρακάτω; Ποιον ακριβώς κοροϊδεύουν με αυτά τα προγράμματα; Εντάξει, θα πάρουμε το "πακέτο" από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά φάγαμε και 6 μήνες εκεί μέσα. Και από προοπτικές; Μηδέν...
Ακόμα ένα βιογραφικό μετά, βλέπω το μέλλον να διαγράφετε μπροστά μου θολό! Και δεν είναι τίποτε άλλο, το πήρα απόφαση ότι θα πεθάνω με έναν δίσκο στο χέρι, αλλά γιατί ρε γαμώ το σ' αυτή τη χώρα κανένας δεν μπορεί να λειτουργεί σωστά. Τι ζήτησα; Να πάρω μια απάντηση στο email που έστειλα, όπου θα με ενημερώνουν ότι η θέση έχει πληρωθεί! Μα τι ζητάω κι εγώ η τρελή; Δεν ζητάω το Λόττο καλύτερα; Πιο πολλές πιθανότητες έχω...
Υ.Γ.= Συγχωρέστε με που παραμιλάω...

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Ιστορίες της νύχτας...

Μόνος του. Καθόταν πάντα μόνος του στην άκρη του μπαρ. Δεν ήθελε για παρέα του ούτε τον μπάρμαν. Ήθελε να περνάει τον χρόνο του βυθισμένος στις σκέψεις του. Πάντα σοβαρός, με το κεφάλι κατεβασμένο. Έπαιζε μηχανικά με τα κλειδιά του και σήκωνε το κεφάλι του μόνο όταν ήθελε να βρει το ποτήρι του. Έπινε πάντα το ίδιο ποτό. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό. Βαρύ σαν την ζωή του, σαν το παρελθόν του...
Μια ζωή που στα μάτια του φάνταζε άδεια. Είχε να θυμάται όμορφα παιδικά χρόνια, με πολλές στερήσεις αλλά όμορφα. Αυτός και τα δυο αδέρφια του μεγάλωναν ελεύθερα και ξέγνοιαστα σε μια μεγάλη αυλή στην επαρχία. Η μάνα γλυκιά και τρυφερή μαζί τους. Ο πατέρας δούλευε πολλές ώρες για να μπορέσει να τους παρέχει τα πάντα. Ο μικρότερος από τρία αδέρφια, χαϊδεμένος απ' όλους. Κι όταν τελείωσε το σχολείο και ποθούσε να σπουδάσει στην μεγάλη πόλη, όλοι ήταν σύμμαχοι του. Οι γονείς του ήταν διατεθειμένοι να του δώσουν τα πάντα και μαζί τους και τα αδέρφια του, που από μικρά είχαν μπει στο μεροκάματο. Ο μικρός τους θα γινόταν επιστήμονας! Και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τους απογοήτευσε ποτέ. Ούτε τους επιβάρυνε τα χρόνια που σπούδαζε, όσο κι αν αυτό δεν τους άρεσε. Αλλά αυτός ήθελε να έχει το δικό του χαρτζιλίκι. Δούλευε και σπούδαζε. Δούλευε και διάβαζε. Κανένα μάθημα δεν το έχανε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής γνώρισε την Ελένη. Ένα κορίτσι όμορφο και γλυκό, προσιτό προς όλους. Από την πρώτη στιγμή τον κέρδισε. Κάθε φορά που του χαμογελούσε η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Δεν τολμούσε όμως να της πει το παραμικρό. Φοβόταν την απόρριψη. Μέχρι πριν γνωρίσει την Ελένη, μπορούσε να έχει όποια γυναίκα θέλει. Καμιά όμως δεν μπορούσε να τον κρατήσει κοντά της. Και τώρα; Πως να της μιλήσει; Πως; Έξι μήνες του πήρε να της δείξει το ενδιαφέρον του κι αυτή δεν έδειχνε να το αρνείται. Για μια φορά στην ζωή του το πείσμα του του βγήκε σε καλό. Γιατί συνήθως το πείσμα του τον έβγαζα σε λάθος μονοπάτια...

Ένα χρόνο έμειναν μαζί. Η Ελένη ήταν πάντα δίπλα του, χωρίς τρελές απαιτήσεις, μόνο αυτόν ήθελε. Και αυτός τι έκανε γι' αυτό; Με το πείσμα του και την απότομη συμπεριφορά του την πλήγωνε καθημερινά. Και όταν ένα πρωί του είπε πως περιμένει το παιδί του, την κατακεραύνωσε με την άρνηση του να κάνει οικογένεια. Την ανάγκασε να "σκοτώσει" ότι πιο όμορφο είχε μέσα της και την σκότωσε κι αυτής μαζί... Απομακρύνθηκαν, χάσανε όλα τα ωραία. Και μετά ήρθε το πτυχίο του και η καλή δουλειά στον τόπο του, σίγουρη και με καλά λεφτά. Έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει μαζί του την Ελένη. Η Ελένη περίμενε, περίμενε, περίμενε... Κι αυτός μόνο δούλευε, δούλευε, δούλευε. Χωρίς ποτέ να σκέφτεται το παρελθόν του. Κάποια στιγμή η Ελένη έπαψε να περιμένει και ξαναέφτιαξε την ζωή της.
Σαράντα δύο χρόνια μετά πάνω σε ένα σκαμπό ενός μπαρ, σκεφτόταν την μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Σκεφτόταν την ζωή που κλότσησε για ένα πείσμα. Κρατούσε το ποτήρι του κι έπινε. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό...

Υ.Γ.= Μου λείπει τόσο πολύ ο κόσμος των blog, το γράψιμο, η ανθρώπινη επαφή! Όπως βέβαια μου λείπουν πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή στην ζωή μου... Παραμένουμε στο γνωστό μοτίβο του τελευταίου χρόνου: ΥΠΟΜΟΝΗ!!!

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Δεν προλαβαίνω...

... σου λέω. Δεν προλαβαίνω!!!
Εκεί που παραπονιόμουν πως είχα πολύ χρόνο και τίποτε να κάνω, τώρα έφτασα στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο! Όχι σου λέω, δεν επέλεξα να μείνω μακρυά απ' τα blogs. Απλά δεν προλαβαίνω.
Να σου πω πως έχουν τα πράγματα; Καλά θα σου πω! Είμαι σ' αυτό το χαζοσεμινάριο που σου είχα πει. Και ναι, τελείωσαν οι θεωρίες και ξεκινήσαμε πρακτική. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι μου χρειάζεται ένα 8ώρο καθημερινά (πρωινής εργασίας) για το σεμινάριο. Επειδή όμως απ' το σεμινάριο δεν πληρωνόμαστε και πρέπει με κάποιον τρόπο να επιβιώσω, δουλεύω και βράδυ. Έχουμε λοιπόν και λέμε: 8ώρο πρωινό, 8ώρο βραδινό, 6ώρο ύπνου... Τι μένει; Ένα 2ωράκι περίπου στο οποίο πρέπει να κάνω κανα μπάνιο, να προσέξω λίγο τον εαυτό μου, να δω τους φίλους μου... Γι' αυτό σου λέω ντε... Δεν προλαβαίνω πια, δεν προλαβαίνω...

Θα ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά όποτε μπορώ, μην μου παραπονιέσαι! Και από τις 12 Ιουλίου που τελειώνω το σεμινάριο, θα επιστρέψω δυναμικά!!!