Μόνος του. Καθόταν πάντα μόνος του στην άκρη του μπαρ. Δεν ήθελε για παρέα του ούτε τον μπάρμαν. Ήθελε να περνάει τον χρόνο του βυθισμένος στις σκέψεις του. Πάντα σοβαρός, με το κεφάλι κατεβασμένο. Έπαιζε μηχανικά με τα κλειδιά του και σήκωνε το κεφάλι του μόνο όταν ήθελε να βρει το ποτήρι του. Έπινε πάντα το ίδιο ποτό. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό. Βαρύ σαν την ζωή του, σαν το παρελθόν του...
Μια ζωή που στα μάτια του φάνταζε άδεια. Είχε να θυμάται όμορφα παιδικά χρόνια, με πολλές στερήσεις αλλά όμορφα. Αυτός και τα δυο αδέρφια του μεγάλωναν ελεύθερα και ξέγνοιαστα σε μια μεγάλη αυλή στην επαρχία. Η μάνα γλυκιά και τρυφερή μαζί τους. Ο πατέρας δούλευε πολλές ώρες για να μπορέσει να τους παρέχει τα πάντα. Ο μικρότερος από τρία αδέρφια, χαϊδεμένος απ' όλους. Κι όταν τελείωσε το σχολείο και ποθούσε να σπουδάσει στην μεγάλη πόλη, όλοι ήταν σύμμαχοι του. Οι γονείς του ήταν διατεθειμένοι να του δώσουν τα πάντα και μαζί τους και τα αδέρφια του, που από μικρά είχαν μπει στο μεροκάματο. Ο μικρός τους θα γινόταν επιστήμονας! Και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τους απογοήτευσε ποτέ. Ούτε τους επιβάρυνε τα χρόνια που σπούδαζε, όσο κι αν αυτό δεν τους άρεσε. Αλλά αυτός ήθελε να έχει το δικό του χαρτζιλίκι. Δούλευε και σπούδαζε. Δούλευε και διάβαζε. Κανένα μάθημα δεν το έχανε. Και κάπου στην μέση της διαδρομής γνώρισε την Ελένη. Ένα κορίτσι όμορφο και γλυκό, προσιτό προς όλους. Από την πρώτη στιγμή τον κέρδισε. Κάθε φορά που του χαμογελούσε η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Δεν τολμούσε όμως να της πει το παραμικρό. Φοβόταν την απόρριψη. Μέχρι πριν γνωρίσει την Ελένη, μπορούσε να έχει όποια γυναίκα θέλει. Καμιά όμως δεν μπορούσε να τον κρατήσει κοντά της. Και τώρα; Πως να της μιλήσει; Πως; Έξι μήνες του πήρε να της δείξει το ενδιαφέρον του κι αυτή δεν έδειχνε να το αρνείται. Για μια φορά στην ζωή του το πείσμα του του βγήκε σε καλό. Γιατί συνήθως το πείσμα του τον έβγαζα σε λάθος μονοπάτια...
Ένα χρόνο έμειναν μαζί. Η Ελένη ήταν πάντα δίπλα του, χωρίς τρελές απαιτήσεις, μόνο αυτόν ήθελε. Και αυτός τι έκανε γι' αυτό; Με το πείσμα του και την απότομη συμπεριφορά του την πλήγωνε καθημερινά. Και όταν ένα πρωί του είπε πως περιμένει το παιδί του, την κατακεραύνωσε με την άρνηση του να κάνει οικογένεια. Την ανάγκασε να "σκοτώσει" ότι πιο όμορφο είχε μέσα της και την σκότωσε κι αυτής μαζί... Απομακρύνθηκαν, χάσανε όλα τα ωραία. Και μετά ήρθε το πτυχίο του και η καλή δουλειά στον τόπο του, σίγουρη και με καλά λεφτά. Έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να πάρει μαζί του την Ελένη. Η Ελένη περίμενε, περίμενε, περίμενε... Κι αυτός μόνο δούλευε, δούλευε, δούλευε. Χωρίς ποτέ να σκέφτεται το παρελθόν του. Κάποια στιγμή η Ελένη έπαψε να περιμένει και ξαναέφτιαξε την ζωή της.
Σαράντα δύο χρόνια μετά πάνω σε ένα σκαμπό ενός μπαρ, σκεφτόταν την μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Σκεφτόταν την ζωή που κλότσησε για ένα πείσμα. Κρατούσε το ποτήρι του κι έπινε. Ουίσκι σκέτο, χωρίς πάγο, χωρίς νερό. Δυνατό, βαρύ ποτό...
Υ.Γ.= Μου λείπει τόσο πολύ ο κόσμος των blog, το γράψιμο, η ανθρώπινη επαφή! Όπως βέβαια μου λείπουν πολλά πράγματα αυτή τη στιγμή στην ζωή μου... Παραμένουμε στο γνωστό μοτίβο του τελευταίου χρόνου: ΥΠΟΜΟΝΗ!!!
