Όλα μαύρα...

Πέρασα ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο με τον καλό μου στην Θεσσαλονίκη. Περιείχε καλή παρέα, βραδινή έξοδο σε μουσική σκηνή, ξενύχτι, ποτό, βόλτες για φαγητό... Λίγο πολύ όλα αυτά που μ' αρέσουν, αυτά που θέλω για να θεωρώ ότι δεν πήγε χαμένο το Σαββατοκύριακο μου!

Παρ' όλα αυτά σήμερα ξύπνησα πάρα πολύ άσχημα! Νιώθω μια μαυρίλα, δεν με ικανοποιεί τίποτε, θέλω να φύγω απ' την δουλειά, θέλω να πάω σπίτι μου, δεν θέλω να βλέπω κανέναν! Ίσως φταίει λίγο ο καιρός, λίγο η κούραση, λίγο ότι τα οικονομικά πάνε κατά διαόλου, αρκετά ότι άκουσα κάτι δυσάρεστο για κάποιο πρόσωπο του οικογενειακού μου περίγυρου (αυτό το έμαθα πριν λίγο) και νιώθω ότι δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου! Είναι απ' τις στιγμές που θέλεις να κλειστείς στο δωμάτιο σου, να κλείσεις το κινητό σου, να κόψεις κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο (πράγμα σπάνιο για μένα που μιλάω πολύ - όπως λένε οι φίλοι μου - και δεν κλείνω το κινητό μου ούτε το βράδυ!), να μιλήσεις με τον εαυτό σου, να δεις τι σου φταίει, να τον μαλώσεις, να τον επιβραβεύσεις, να κλάψεις αν χρειαστεί...

Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπει πολύ αυτό που είχα σαν φοιτήτρια. Το δικό μου σπίτι, έναν δικό μου χώρο όπου μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα!