Νοσταλγία...

Ξύπνησα με μια νοσταλγική διάθεση σήμερα! Θυμήθηκα όταν πήγαινα σχολείο, που ξυπνούσα νωρίς για να δω την μαμά να βάφει τα αυγά. Τα αυγά να βράζουν στην κατσαρόλα, την μυρωδιά από το ξίδι, το λάδι που χρησιμοποιούσαμε για να γυαλίσουν.. Πως λαχταρούσα να τα δω κατακόκκινα και γυαλιστερά! Να τα τοποθετήσω μέσα στο μεγάλο, ψάθινο καλάθι, με τον κόκκινο φιόγκο!Που έχωνα τα μικρά μου χεράκια στο ζυμάρι από τα τσουρέκια. Που με χίλια παρακάλια κατάφερνα να πάρω ένα κομματάκι ζυμάρι, για να φτιάξω το δικό μου μικρό τσουρεκάκι! Που από το πολύ πλάσιμο, γινόταν μαύρο, αλλά εγώ το καμάρωνα! Που έπαιρνε την θέση του στην λαμαρίνα, δίπλα στα μεγάλα τσουρέκια! Το σουσάμι που κολλούσε στα χέρια μας... Που μεταφέραμε την λαμαρίνα στον φούρνο απέναντι απ' την εκκλησία του Αϊ Γιάννη!

Κάθε μέρα στην εκκλησία από νωρίς, με το βιβλιαράκι μας στο χέρι! Να ξενυχτάμε την Μεγάλη Πέμπτη και να γυρνάμε από εκκλησία σε εκκλησία! Η περιφορά του επιταφίου!

Το σπίτι καθαρό, με μυρωδιές από σαρακοστιανά! Η προετοιμασία για το γιορτινό τραπέζι: η μαγειρίτσα (που παρεμπιπτόντως σιχαίνομαι!), το κοκορέτσι, το αρνί! Η αναμονή της λαμπάδα και του αυγού! Ποιος θα έχει την πιο όμορφη λαμπάδα; Ποιος θα σπάσει τα περισσότερα αυγά; Είχα πάντα μια διαμάχη γι' αυτό με τον αδερφό μου!!!

Τόσες αναμνήσεις!!!

Είχαν άλλη διάσταση αυτές οι μέρες στο μυαλό μου! Και τώρα τι; Δουλειά μέχρι τελευταία στιγμή! Δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις τι πραγματικά γίνεται! Φτάνεις μέχρι την εκκλησία και δεν καταφέρνεις να μπεις μέσα! Ακούς την λειτουργία, αλλά δεν την παρακολουθείς! Χάθηκε η μαγεία των γιορτών... μαζί με την αθωότητα μας;;;