Καινούργια δουλειά;;;

Χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή μου κοπέλα, συνάδελφος και παλιά συνεργάτης. Τώρα είναι σε άλλη δουλειά. Με παίρνει για να μου πει ότι στην εταιρεία που δουλεύει, ψάχνουν κοπέλα να κάνει τις δουλειές που έκανα και στην προηγούμενη δουλειά μου. Θέλουν όμως άτομο με εμπειρία, γιατί έχουν πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνουν να εκπαιδεύσουν κάποιον νέο! Εκεί εγώ, με τα τόσα χρόνια εμπειρίας, χαίρομαι και λέω στον εαυτό μου: "Επί τέλους! Κάπου που θα μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία σου!" ...λέμε τώρα! Το μόνο κακό (για αρχή, γιατί δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει!) ήταν ότι η δουλειά αυτή είναι σε άλλη πόλη, περίπου 20 λεπτά μακριά. Εντάξει λέω, παλεύεται!

Ξυπνάω που λέτε πρωί-πρωί, ντύνομαι, στολίζομαι, παίρνω το αμάξι μου και ξεκινάω να πάω να μιλήσω για την δουλειά! Το αφεντικό δεν το είδα πουθενά, δεν έκανε καν τον κόπο να περάσει απ' το γραφείο! Ευτυχώς η μια κοπέλα που δουλεύει στο γραφείο αυτό, είναι πολύ καλή φίλη μιας φίλης μου και με ενημέρωσε σχετικά! Δηλαδή τις υπέροχες συνθήκες εργασίας! Ωράριο; 8:30 το πρωί έως 2:00 το μεσημέρι. 5 1/2 ώρες για πρωί, συν τα δυο 20λεπτα του πηγαινέλα, μας κάνουν 6 ώρες και κάτι! Μετά ακολουθεί το απογευματινό ωράριο, από τις 5 έως τις 9, δηλαδή άλλες 4 ώρες, συν τα δυο 20λεπτα που λέγαμε, μας κάνουν άλλες 5 ωρίτσες! Σύνολο; Ε, κάπου 11 ωρίτσες καθημερινά! Σιγά τα λάχανα θα μου πεις τώρα εσύ, που ζεις στην Αθήνα και κάνεις 1 ώρα να φτάσεις στην δουλειά σου! Εδώ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά! Πριν έκανα 5 λεπτά για να φτάσω στην δουλειά μου και γενικά οι αποστάσεις σε μια μικρή επαρχιακή πόλη είναι μηδενικές! Α! Και το καλύτερο δεν σας το είπα! Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και Σάββατο!!!

Κι άντε να πούμε ότι παραβλέπω το υπέροχο ωράριο και θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα προσαρμοστώ! Έλα μου όμως που έχει και συνέχεια! Δεν έχει λέει συγκεκριμένο αντικείμενο, μια κάνεις αυτό και μια εκείνο! Κι αυτό που το ξεκίνησα εγώ, μπορεί αύριο να το τελειώσεις εσύ! Κι έρχομαι εκεί εγώ, με το φτωχό μυαλουδάκι μου να ρωτήσω: "Κι αν γίνει ένα λάθος, ποιος το φορτώνεται;" Πήρα όμως απάντηση που με κάλυψε: "Έλα μωρέ! Ποιος φταίει; Κι εγώ κι εσύ, όλοι μας" Τι ακούω Χριστέ μου η γυναίκα!!!!!!

Το τελικό χτύπημα (χτύπημα κάτω απ' την μέση!!!) το αφεντικό αρέσκεται να περνάει τις 3 πρώτες ώρες της ημέρας φωνάζοντας, μέχρι να συντονίσει το προσωπικό! Μα μόνο 3 ώρες βρε παιδιά; Και γω που θα το συνηθίσω; Πως θα ζήσω μετά;

Από ότι ήδη καταλάβατε, η δουλειά αυτή ήταν τρελό κελεπούρι και προτίμησα να μείνω με τα 418 ευρώ που μου δίνει ο ΟΑΕΔ και με την ψυχική μου υγεία! Τι με περιμένει από δω και πέρα;

Να 'μαι κι εγώ...

Επέστρεψα!!! Γεμάτη εικόνες, αναμνήσεις και μια καταθλιψάρα "ΝΑ"!!! Ναι, ναι! Πολύ καλά διαβάσατε! Νομίζω ότι αυτό που έζησα ήταν μια απίστευτη εμπειρία ζωής, την ρούφηξα μέχρι τελευταία σταγόνα, αλλά πάντα όλα τα όμορφα κρατούν λίγο!

Από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση από την πρώτη στιγμή που πάτησα το ποδαράκι μου στην Νέα Υόρκη, ήταν ότι όλα ήταν τεράστια και ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν χάσει την αίσθηση των μεγεθών! Γι' αυτά όμως θα σας μιλήσω σε post που θα κάνω αποκλειστικά για την Νέα Υόρκη... Σύντομα!

(Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μου περιήγηση στην ΝΥ, μέσα από το αυτοκίνητο)

Σήμερα θα σας μιλήσω μόνο για το ταξίδι του πηγαιμού!!! Πρώτα απ' όλα θέλω να ευχαριστήσω την Ολυμπιακή Αεροπορία για το υπέροχο ταξίδι που μας προσέφερε! Έφυγα από το σπίτι μου την Πέμπτη 14 Αυγούστου, πήγα Θεσσαλονίκη, έμεινα εκεί στον φίλο μου τον Μανώλη (περάσαμε super εκείνη την μέρα!), δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ από το άγχος μου, έφτασα στο αεροδρόμιο "Μακεδονία" στις 6:30 το πρωί του 15Αύγουστου, πέταξα για Αθήνα και είχα την κρυφή ελπίδα ότι θα φύγω με την προγραμματισμένη πτήση των 11:25 για ΝΥ! Έλα μου όμως που υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την ΟΑ! Φύγαμε τελικά στις 2:30 το μεσημέρι και μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι (10 μισή ώρες καρφωμένη σ' ένα κάθισμα και από πίσω μου ακριβώς μια οικογένεια με 4 παιδάκια, από 2 έως 6 χρονών!!!), έπρεπε να περιμένουμε άλλα 45 λεπτά για να προσγειωθούμε! Και σαν να μην μας έφτανε όλο αυτό, περάσαμε τον ίδιο έλεγχο, που είχαμε περάσει πριν μερικούς μήνες για να πάρουμε την visa! Δηλαδή φωτογραφίες, δαχτυλικά αποτυπώματα και συνεντεύξεις. Φρίκαρα λέμε! Μέχρι να πάρω αποσκευές, χτύπησα κάπου και το πόδι μου, αλλά χαμπάρι δεν πήρα που! Έτσι λοιπόν πέρασα όλες τις μέρες μ' ένα νύχι να αιωρείται! Κερασάκι στην τούρτα; Βγαίνω απ' το αεροδρόμιο, ρίχνει καρέκλες και έχει τέτοια κίνηση που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου!

Τα υπόλοιπα θα σας τα πω σύντομα, πρέπει πρώτα να ενημερωθώ λιγάκι για σας, γιατί μου φαίνεται ότι έχω χάσει πολλά επεισόδια: ο Φώτης εγκατάλειψε την χώρα, ο Apo ετοιμάζει πάλι ταξίδι, ο κολλητός μου έχει μήνες να γράψει, ο Βασίλης δέχεται υβριστικά μηνύματα, η Moukelis έφυγε για Κάλυμνο, το ψιθυράκι πήρε το δίπλωμα οδήγησης....... Μα πόσο καιρό έλειψα;