Το πουλάκι πέταξε...

...Ή μάλλον θα πετάξει αύριο το πρωί! Ποιο πουλάκι; Η κουκουβάγια ντε!!! Αφήνει το laptop της και αύριο πουρνό - πουρνό θα μπει σ' ένα μεγαλύτερο απ' αυτήν, μεταλλικό πουλί που θα την πάει μακρυά! Συγγνώμη που δεν θα επικοινωνώ μαζί σας αυτές τις μέρες, αλλά η Χριστουγεννιάτικη Βιέννη με καλεί! Και πιστέψτε με, τα ταξίδια είναι η ζωή μου! Γίνομαι σοφότερη...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα, να περάσετε όλοι καλά και μην φάτε του σκασμού! Γιατί; Ακολουθεί και η Πρωτοχρονιά και πρέπει να έχουμε λίγο περιθώριο! Και μόλις γυρίσω, θα γράψω ένα post για όλα όσα είδα και όλα όσα έζησα... Εννοείται ότι θα υπάρξει και φωτογραφικό υλικό! Φιλιάααααααααααα!!!

Έχω κέφια...

Ξύπνησα καλά σήμερα! Λίγο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, λίγο που σε μερικές μέρες πάω ταξιδάκι... Όλα συντελούν! Ήρθε και ο γαμπρούλης μου σήμερα και είπα να του μαγειρέψω το κάτι τις μου!Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα. Ισπανική παέγια θαλασσινών... Δηλαδή μια ανάμειξη 5-6 συνταγών που βρήκα στο ίντερνετ! Δεν ξέρω αν είναι καλό, θα φάμε και θα σας πω!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!

Μου πήρε πολλά το οχτώ...

Δυο - τρία ποτηράκια drambuie, καλή παρέα (οι κολλητές που είχαμε μέρες να μαζευτούμε όλες μαζί!), καλή μουσική, κουβεντούλα, πειράγματα και γελάκια...
Τι άλλο να ζητήσεις όταν γυρνάς αργά το βράδυ σπίτι σου;

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Πρώτη εκτέλεση: Τρίφωνο

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά.

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό.
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό.

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί.
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί.
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν.
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν.

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά.
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά.
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός.
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός.

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί.
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή.

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού.
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού.

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά.
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί.

Γιατί δεν θέλω να μου πάρει άλλα, καμία άλλη χρονιά...

Η ζωγραφιά...

Την ζωγραφιά αυτή μου την χάρισε ένα γλυκύτατο, ντροπαλό και πανέμορφο κοριτσάκι! Ένα κοριτσάκι με γαλανά, λαμπερά, γεμάτα καλοσύνη ματάκια! Σήμερα η κουκλίτσα αυτή έχει την γιορτή της και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να ευχηθώ ολόψυχα:

Χρόνια Πολλά Σία!

Χρόνια δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάει! Χρόνια γεμάτα υγεία, αγάπη και ευτυχία! Χρόνια που θα την κάνουν να παραμείνει ο άνθρωπος που είναι!

Μαμάκα να την χαίρεσαι! Και που είσαι; Την επόμενη φορά θα έχουμε περισσότερο χρόνο να τα πούμε! Φιλιά και στις δυο, αλλά και στον άντρα του σπιτιού!!!

Από πόρτα σε πόρτα...

Ήθελα να βάλω τίτλο στο post μου "Ένας ταχυδρόμος που τον έλεγαν στόκο", αλλά μου φάνηκε άκομψος και πολύ μεγάλος. Είχα κάνει αίτηση για το ίντερνετ από τέλη Οκτωβρίου και είχα ραντεβού για να παραλάβω το ρούτερ στις 3 Νοεμβρίου. Επειδή όμως ο αδερφός μου δουλεύει στα ΕΛΤΑ (συμβασιούχος είναι ο καημένος) δεν μπήκα στην διαδικασία να πάω για να δω αν ήρθε το ρούτερ μου. Ρωτούσε ο αδερφός μου καθημερινά και κάποια στιγμή πήρα τηλέφωνο στην Οτενέτ και έκανα τα ανάλογα παράπονα. Ευγενικοί όπως πάντα, μου είπαν πως θα επιληφθούν της καταστάσεως.Περνούν οι μέρες, κλέβω πλέον συστηματικά ίντερνετ από τον γείτονα, φεύγω ταξιδάκι... Και τσουπ, χτυπάει το κινητό μου, είναι από την Οτενέτ και με ρωτάνε γιατί δεν παρέλαβα το ρούτερ μου (που παρεμπιπτόντως βρισκόταν στα ΕΛΤΑ από 3/11) και το επέτρεψα!!! Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!!! Τηλεφωνώ στον αδερφό μου έξαλλη και μου λέει πως ο τύπος (μόνιμος παρακαλώ) είχε ζητήσει μια εξυπηρέτηση από τον αδερφό μου, την οποία δεν μπόρεσε να του την κάνει λόγω φόρτου εργασίας και αυτός ήταν ο τρόπος του για να τον εκδικηθεί... Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;
Σήμερα επί τέλους το παρέλαβα και συζήτησα με τον προϊστάμενο, ο οποίος με συμβούλεψε να κάνω μια έγγραφη διαμαρτυρία. Για ποιον λόγο όμως; Δεν μπορώ να βλάψω τον τύπο, απλά μπορεί να ανοίξει μια καινούργια θέση, γιατί δεν προλαβαίνει το παλικάρι! Που να προλάβεις μέσα σε ένα μήνα που έχεις ένα δέμα, να το παραδώσεις στον παραλήπτη του;

Μπαταρίες στο full...

Επί τέλους επέστρεψα! Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα έκανα μέσα σε 8 μέρες, ξέρω όμως ότι το ευχαριστήθηκα πολύ! Ξεκίνησα με πρώτη στάση στην Θεσσαλονίκη, την πόλη που έχω ερωτευθεί κεραυνοβόλα εδώ και 12 χρόνια και δεν μπορώ από τότε να το ξεπεράσω... Ήταν ένα υπέροχο βράδυ, γιατί μαζεύτηκε η παλιοπαρέα (σχεδόν...) και περάσαμε τέλεια... Γέλιο μέχρι δακρύων! Ήπια κομματάκι και πήγα για ύπνο στις 6 το πρωί... Όχι πως ήθελα, αλλά είχα ταξίδι την επόμενη μέρα. Πήρα τον κολλητό μου (με ανέχεται 8 χρόνια, έχει κουράγιο και υπομονή αυτό το παιδί!) και φύγαμε για Αθήνα. Μείναμε το βράδυ και πρωί-πρωί κινήσαμε για Πελοπόννησο. Πρώτη φορά έκανα αυτό το ταξίδι με το αυτοκίνητο και το ευχαριστήθηκα πολύ.

Όταν πρωτοπήγα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές άκουγα διάφορα να λέγονται για τους ανθρώπου "κάτω απ' το αυλάκι"! Όταν γνώρισα τον Αντώνη αναρωτιόμουν αν πρέπει να διατηρώ σχέσεις μαζί του! Όταν πριν 5 χρόνια πήγα για πρώτη φορά στο χωριό του, κατάλαβα ότι οι φήμες που κυκλοφορούν, βγαίνουν από κάποιους που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν στην ζωή τους!!! Εννοείται ότι από τότε έχω αλλάξει γνώμη ριζικά, ο Αντώνης είναι κολλητός μου, ξέρει τα πάντα για μένα και γω γι' αυτόν. Έχω γίνει πάρα πολύ καλή φίλη με την αδερφή του και παρ' ότι είμαστε τόσο μακριά, δεν χανόμαστε! Το κέρδισα αυτό, έτσι δεν είναι κουμπάρε;

Πέρασα πολύ καλά! Βγήκαμε, διασκεδάσαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε... Είδα ανθρώπους που ήξερα και εκτιμώ, γνώρισα νέα πρόσωπα που κέρδισαν την συμπάθεια μου... Έπαιξα με τα ζωάκια...

Ταΐσαμε το προβατάκι!

Με τον Αντώνη για φαγητό σε ιταλικό! Πεντανόστιμο!!!

Στην φάτνη με απίστευτο αέρα!

Στην φάτνη με τα δυο μωρά!!!

Και μια φωτογραφία αφιερωμένη στον Αντώνη, που καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου έλεγε πως τον σκυλί τους είναι άγριο. Γαβγίζει τους πάντες και δαγκώνει! Δεν πρέπει να χαλαρώσω και να αποφεύγω να το πλησιάζω... Δεν υπάρχει τέτοιο σκυλί για μένα!!!

Δεν θα σας μιλήσω τώρα για την επίσκεψη που έκανα στην επιστροφή κατά Πάτρα μεριά... Ούτε θα σχολιάσω την ευγενική μου καταγωγή (πόντια είμαι! Μην αναρωτιέστε!!!), την οποία δεν χάνω στιγμή να την αποδεικνύω! Έβαλα μια επιλογή στο GPS, που με έβγαλε από κάτι κατσικόδρομους απίστευτους! Ευτυχώς το κατάλαβα κάπου στον Πύργο και έφτασα στον προορισμό μου! Φαντάζομαι ότι ακόμα γελάει ο άνθρωπος στο φανάρι έξω απ' τον Πύργο, που είδε μια τρελή να παραμιλάει και να μουντζώνετε!!!

Μυρωδιές Χριστουγέννων...

Πριν μερικές μέρες έκανε ένα post ο Φώτης για τα Χριστούγεννα στη Notre Dame. Του μίλησα για την ομορφότερη φάτνη που έχω δει ποτέ! Ήταν πριν δυο χρόνια στην Πράγα και ήταν φτιαγμένη από άχυρα! Απλά υπέροχη...

Αφιερωμένη στον Φώτη, που μου ζήτησε να την δει!
Φεύγω σήμερα για Πελοπόννησο, see you soon...

Λουλούδια...

Βαριέμαι... Νομίζω ότι σας το έχω ξαναπεί αυτό! Όταν δεν δουλεύεις όμως οι μέρες είναι μεγαλύτερες. Προσπαθώ να τις γεμίσω με ύπνο (πραγματικά πολύ ύπνο!), τηλεόραση, ελάχιστο ίντερνετ (δυστυχώς ακόμα κλέβω κάπου-κάπου ίντερνετ απ' τον γείτονα!), πολλά επεισόδια Grey's anatomy, καφέδες, βόλτες... Θέλω όμως να νιώθω και λίγο παραγωγική. Παλιότερα έφτιαχνα τσάντες από τζιν υφάσματα και κοσμήματα από χάντρες και πέτρες. Τώρα τα βαρέθηκα αυτά! Ώσπου μου ήρθε μια πολύ ωραία ιδέα. Πέρσι τα Χριστούγεννα είχα πάει στην Γερμανία και είχα πάρει από ένα Weihnachtsmarkt (Χριστουγεννιάτικο παζάρι) ένα λουλούδι από τσόχα. Να σας δείξω τι έφτιαξα;Κόκκινο τριαντάφυλλο και το χεράκι μου!Δυο λουλουδάκια!

Το cirtoenάκι μου! Μήπως τελικά έχω λαλήσει;

Βάρος...

Κοντεύει να ξημερώσει. Έχεις ξαπλώσει και προσπαθείς να κοιμηθείς. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Τόσο δυνατά που νιώθεις μια καρδιά να χτυπάει στο στήθος και μια στο αριστερό σου χέρι. Στο αριστερό χέρι που ακουμπάει χαλαρά το πιγούνι σου. Η καρδιά χτυπάει από το βάρος. Από το βάρος που δεν μπορεί κανένας να το μοιραστεί μαζί σου. Γιατί δεν θέλει να σε ακούσει. Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Μάλλον γιατί δεν μπορεί να το ξεφορτωθείς. Γιατί έχει γίνει δικό σου. Γιατί είναι μέρος από σένα. Γιατί κοιμάται και ξυπνάει μαζί σου, μέσα σου. Γιατί δεν θα φύγει αν δεν λυθούν κάποια γιατί. Γιατί ξέρεις ότι κάποιος ξέρει. Γιατί δεν σου έδωσε ποτέ απαντήσεις. Γιατί είναι νωρίς ακόμα. Γιατί χρειάζεσαι τον χρόνο σου...

Το έχετε ζήσει ποτέ αυτό;

Υ.Γ.= Έχω ανάγκη από ένα ταξίδι, γι' αυτό λέω να κάνω δυο. Το ένα σε μερικές μέρες. Εκεί στο νότο που λέει και το τραγούδι. Το άλλο τα Χριστούγεννα στην Βιέννη! Ανυπομονώ!!!