Δεσποινίς Πελαγία

Ήταν Σάββατο βράδυ (ένα βράδυ που δεν θα ξεχάσω ποτέ για άλλους λόγους, πριν από 3 μήνες περίπου) και ήμουν Θεσσαλονίκη. Είχα ραντεβού για ποτάκι και κατέβηκα στο κέντρο. Δεν σκέφτηκα καν να πάρω το αυτοκίνητο, γιατί έχω βιώσει πολύ καλά το θέμα "παρκάρισμα στο κέντρο της πόλη Σαββατόβραδο"! Εννοείται πως όταν κινείσαι με το λεωφορείο δεν μπορείς να υπολογίσεις απόλυτα τον χρόνο σου και γι' αυτό φτάνω 20 λεπτά νωρίτερα.

Δεν με χάλασε καθόλου αυτό, ήταν πολύ όμορφη βραδιά και χάζευα βιτρίνες για να περάσει η ώρα. Κατηφόριζα λοιπόν την Αριστοτέλους και χάζευα... Κάποια στιγμή βρίσκομαι μπροστά στην βιτρίνα ενός μεγάλου βιβλιοπωλείου. Βλέπω τις καινούργιες εκδόσεις και το μάτι μου καρφώνετε σ' ένα βιβλίο που περίμενα καιρό! Και λέω περίμενα καιρό γιατί ξέρω ότι ο πολυαγαπημένος μου Ξανθούλης κάθε χρόνο γράφει κι ένα βιβλίο! Ευτυχώς αυτός ο άνθρωπος είναι πολυγραφότατος, γιατί πραγματικά ποτέ δεν μου φτάνει ένα βιβλίο του! Θα 'θελα να 'χω 2-3 μαζεμένα, όπως παλιά που ξεκίνησα να τον διαβάζω! Τώρα όμως που έχω διαβάσει τα πάντα, περιμένω απλά κάτι καινούργιο...
Αρκετά όμως με την πολυλογία μου! Και ας περάσουμε στο βιβλίο...

Από το οπισθόφυλλο:
Τα παράτησε όλα η Πελαγία από ανάγκη. Μαθηματικά, έρωτες, κοριτσίστικες απλές φαντασιώσεις, την πολυτέλεια να ονειρεύεται... Όλα. Έπρεπε να δουλέψει, για να βοηθήσει την οικογένεια να μεγαλώσει τα δύο αδέρφια της, που ήρθαν με καθυστέρηση δέκα χρόνων. Όμορφα και αρτιμελή. Ακριβώς το αντίθετο από κείνη. Η Πελαγία ξέχασε πως ήταν αδερφή τους κι έπαιξε ρόλο «ετεροθαλούς» μάνας, κι ας είχαν μάνα καθ όλα άξια.
Ο δικός της ρόλος καθορίστηκε από πολύ νωρίς. Δουλειά και μικρές ανάσες. Δουλειά και προσήλωση στην ασήμαντη καθημερινότητα. Και μια φαντασία που σκλήραινε με τον καιρό. Όταν πια η ζωή έδειχνε να χει πάρει τον δρόμο της -μια ύποπτη ευθεία που γίνεται καθεστώς μέσ' από την αποδοχή της ήττας και των συμβιβασμών- συνέβη, σαν ακραίο καιρικό φαινόμενο, κάτι τόσο απρόσμενο, που ακύρωσε όλη της την πραγματικότητα. Ωστόσο υπερασπίστηκε με πείσμα τον επίπονα κατακτημένο τίτλο της «Δεσποινίδος Πελαγίας», ως μοναδική της άμυνα. Εκείνο που δεν σκέφτηκε ποτέ ήταν αυτό που οι τζογαδόροι τρελαίνονται να αποκαλούν «συνωμοσία της τύχης». Μια δύσκολη συναστρία ζωδίων, με μαθηματικό οίστρο και μια απέραντη γκάμα δοκιμασιών για κάθε επίλεκτο συνωμότη... Από κεί και πέρα, όλα ήταν θέμα αισθηματικής αντοχής και σωστής διαχείρισης του φόβου για το άγνωστο.
Ένα νέο, απρόβλεπτο μυθιστόρημα από τον μάστορα της νεοελληνικής σάτιρας Γιάννη Ξανθούλη που συνδυάζει την gothic ατμόσφαιρα με στοιχεία ευρωπαϊκού παραμυθιού.

Ότι και να γράψω, ότι και να πω θα είναι λίγο... Εντάξει είμαι προκατειλημμένη υπέρ του συγγραφέα θα μου πεις! Δίκαιο έχεις, αλλά η γραφή του εξακολουθεί να με μαγεύει και να με ταξιδεύει! Και μπορεί να το έχω ξαναπεί, αλλά αν μπορούσα να γράψω, έτσι θα ήθελα να γράφω!!!
Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ιστορία, για μια γυναίκα που ποτέ, τίποτε δεν της χαρίστηκε. Αντίθετα, πάλευε για όλα στην ζωή της, για να προσφέρει στους γύρω της τα πάντα... Κι ας μην τους τα χρωστούσε! Και κει που κάνει μια καλή πράξη (όχι γιατί είναι του χαρακτήρα της, αλλά για να μπεις στο μάτι των αδερφών της), εκεί η ζωή της ανταποδίδει πολλά, όσα δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό ενός ανθρώπου...
Καλή ανάγνωση!