Ο βράχος...

Από την ζωή κάθε ανθρώπου περνούν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γνωρίζει και συναναστρέφεται από την μέρα που γεννιέται μέχρι και την μέρα που πεθαίνει. Άλλοι περνούν για λίγο και φεύγουν σύντομα, χωρίς να αφήνουν σημάδια. Άλλοι μένουν για χρόνια και σου γεμίζουν την ζωή ευχάριστα. Άνθρωποι που αγαπάς, που σ' αγαπούν, που νομίζεις ότι αγαπάς (αλλά κάποια στιγμή σε διαψεύδει ο ίδιος σου ο εαυτός), που νομίζουν ότι σ' αγαπούν (αλλά κάποια στιγμή κάνουν πίσω), που μισείς, που σε μισούν...
Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για μένα είναι η οικογένεια μου. Νιώθω διπλά ευλογημένη γιατί μεγάλωσα με δυο μαμάδες. Η μια είναι η μανούλα μου, που με κουβαλούσε 9 μήνες στην κοιλιά της, που με γέννησε, που έτρεχε για μένα στα νοσοκομεία, που με μεγάλωσε, που με καλοανάθρεψε, που δεν με άφησε στιγμή από δίπλα της. Η άλλη είναι η αδερφή μου, που αν και μόνο 5 χρόνια μεγαλύτερη μου, ήταν πάντα δίπλα μου σαν να 'ναι μάνα μου. Με ντάντευε, με πρόσεχε, με φρόντιζε, μου μιλούσε για ότι μπορείς να φανταστείς, με μύησε στην λογοτεχνία, στην ποίηση... Η αγάπη της δεν διαφέρει από αυτή της μάνας. Με αγαπάει χωρίς όρους, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα Κι ας την αποπαίρνω πολλές φορές εγώ, κι ας της μιλάω απότομα όταν έχω νεύρα! Ξέρω ότι δεν θα μου κρατήσει κακία και θα είναι πάντα δίπλα μου σε ότι κάνω.
Οι δυο αυτές γυναίκες ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο βράχος στην ζωή μου! Ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω τους σε κάθε μου δυσκολία... Έτσι γίνετε! Όταν είμαι κακόκεφη, όταν νιώθω δυστυχισμένη, όταν έχω συναισθηματικά προβλήματα, όταν έχω οικονομικά προβλήματα... σε όλα εκεί! Μετά από 3 μέρες στο νοσοκομείο, όπου ευτυχώ η μαμά γύρισε σπίτι καλά, ένιωσα για ακόμα μια φορά τον βράχο μου να κλονίζετε Είχε ξαναγίνει πριν μερικά χρόνια, που για πρώτη φορά ένιωσα ότι μπορεί να της συμβεί κάτι κακό. Το βίωσα πολύ άσχημα, έχασα την γη κάτω απ' τα πόδια μου! Νόμιζα ότι θα είναι πάντα εκεί... Και έγινα εγώ ο βράχος για να στηριχθεί. Όμως και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να πάθει κάτι με τρελαίνει. Και να σκεφτεί κανένας ότι είμαι 32 χρονών γυναίκα! Κι όμως οι ώρες έξω απ' το χειρουργείο μου φάνηκαν ατελείωτες! Και η μοναξιά αμέτρητη, που δεν είχα δίπλα μου την αδερφή μου να στηρίζουμε η μια την άλλη... Πάντα όμως καταλαβαίνεις ότι η δύναμη σου είναι τελικά πιο μεγάλη απ' αυτή που νόμιζες...

Υ.Γ.= Ένα μεγάλο ευχαριστώ σ' αυτούς που ήταν δίπλα μου αυτές τις μέρες...