Θέλω σουβλάκια...

Ακόμα μια Τσικνοπέμπτη έλαβε τέλος! Μετά βίας κρατάω τα ματάκια μου ανοιχτά... Τι τρελός χαμός ήταν αυτός χθες; Το να διασχίσεις το στενό, αποτελούσε χθες λόγο ένταξης στο βιβλίο Γκίνες! Γι' αυτό και γω απέφυγα να κυκλοφορίσω προς τα κει. Έβλεπες ότι μεταμφίεση μπορεί να φανταστείς. Στα φόρτε τους φέτος οι άγγελοι! Πως δεν το σκέφτηκα;..........(Μια πολύ μικρή άποψη από το τι γινόταν χθες βράδυ)

Η εξέδρα είχε στηθεί στην κεντρική πλατεία (εκεί που ξεκινάει το στενό), μεγάφωνα υπήρχαν καθ' όλο το μήκους του στενού και κάπου πριν τις 10 ξεκίνησαν τα χάλκινα! Καλά ήταν, δεν μπορώ να πω! Αν και κάποια στιγμή με κούρασαν... Βέβαια το θέμα σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι να έχεις καλή παρέα κι απ' αυτό δόξα το Θεό, παράπονο δεν έχω!

Τώρα πρέπει να βάλω την αφεντομουτσουνάρα μου μασκαρεμένη! Με μάσκα ή χωρίς; Το μόνο βέβαιο είναι ότι γι' αυτό που θα δείτε, υπάρχει κάποιος που θα χαρεί ιδιαίτερα! (Άρη περιμένω εντυπώσεις!)Οι μάγειρες είχαν γίνει και γκαρσόνια και μπάρμαν! Έτρεχαν πανικόβλητοι και προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο που ήθελε ποτά και σουβλάκια!

Τι μέσον πρέπει να έχει ρε παιδιά κανένας σ' αυτό το μαγαζί για να φάει ένα σουβλάκι! Δεν αρκούν τα τέσσερα άτομα που δουλεύουν και είναι κολλητοί μου; Ολόκληρη Τσικνοπέμπτη και την έβγαλα με ένα σουβλάκι μόνο... Και μου 'χουν καρφωθεί στο μυαλό (με τα ξυλάκια!) και ξύπνησα πεινασμένη... Αλλά θα περιμένω μέχρι το βράδυ που θα χτυπήσω κάτι γυρώνια...

Μασκαρέματα...

Αύριο είναι το μεγάλο πάρτυ! Όλα τα μαγαζιά (τα ξενυχτάδικα ντε!) ενώνονται και κάνουν ένα μεγάλο πάρτυ, που θα ενώσει το στενό! Τι είναι το στενό; Το στενό της αμαρτίας ντε! Όνομα που δόθηκε στον δρόμο που φιλοξενεί χρόνια τώρα τις καφετέριες και τα μπαράκι την πόλης μου! Δεν ξέρω ποιος εμπνευσμένος άνθρωπος έδωσε αυτή την ονομασία, αλλά μάλλον ήταν βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος! Χθες το βράδυ που διέσχισα το στενό (αμαρτωλό πλάσμα!!!), είδα σημαιοστολισμούς (όχι την Ελληνική σημαία, αλλά πολύχρωμα καρναβαλικά σημαιάκια ντε!) και πολλές ντισκομπάλες! Τα τραπεζοκαθίσματα έχουν στρωθεί, αν και ο καιρός εδώ στον βορά, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Αριστερά-δεξιά έβλεπες και από καμιά ψησταριά! Η δική μας ψησταριά (του στεκιού ντε!) δεν έχει στηθεί ακόμα, αλλά έρχεται... Α! Το καλύτερο; Θα έχουν μια μουσική (δεν μετράτε κοριτσάκι μου αυτό!)... Χάλκινα! Τρέλα!

Βέβαια εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα! Τι να ντυθώ εγώ; Θα μπορούσα να ακολουθήσω το ρεύμα του μαγαζιού, αλλά το τι εμπνευσμένο βρήκαν στην στολή του μάγειρα, ακόμα το ψάχνω... Δεν θέλω να βάλω το καπέλο του μάγειρα, ούτε την ποδιά...

Δεν θέλω να γίνω πριγκίπισσα, έχω μεγαλώσει πολύ από τότε που είχα τέτοιες βλέψεις! Δεν θέλω όλες αυτές τις τρομακτικές μάσκες που κυκλοφορούν στο εμπόριο! Δεν θέλω ούτε τις μουτσούνες των πολιτικών αντρών (λέμε τώρα) της χώρας μας!

Πείτε καμιά ιδέα βρε παιδιά! Τι να ντυθώ; Μήπως να ντυθώ κουκουβάγια να τελειώνει η υπόθεση! Άλλωστε κανένας δεν θα με αναγνωρίσει...

Σιγοψιθυρίζω...

Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνάτε το πρωί και να σιγοψιθυρίζετε ένα τραγούδι που έχετε καιρό να ακούσετε; Να σας κολλάει τόσο πολύ, που να γίνεται εκνευριστικό! Στην διάρκεια της μέρας, να ακούτε ραδιόφωνο, να σιγοτραγουδάτε κι άλλα τραγούδια... και πάλι να καταλήγετε εκεί που ξεκινήσατε: στο τραγούδι κόλλημα!!!

Παρ' ότι κοιμήθηκα ελάχιστα (για τα δικά μου δεδομένα πάντα) και ανήσυχα χθες, σήμερα ξύπνησα με πολύ καλή διάθεση... συνήθως το πρωί δεν μιλιέμαι! Από το πρωί έχει καρφωθεί στο μυαλό μου ένα τετράστιχο, από ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι των Πυξ-Λαξ:

Κάθε που νιώθω μοναξιά

Σκέφτομαι πως υπάρχεις

Και θέλω να 'ρθω εκεί κοντά

Τίποτα να μην πάθεις

Μου θυμίζει φοιτητικά χρόνια, ανεκπλήρωτους έρωτες, συναυλίες με την κολλητή... Θέλω όμως στο μέλλον να με δέσει με κάτι καινούργιο... Δεν ξέρω τι!

Ήρθε η άνοιξη;

Ο καιρός τρελάθηκε κομματάκι! Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο έριχνε καρέκλες και αυτό... άλλη εποχή! Τέτοια λιακάδα είχα καιρό να γευτώ! Γεγονός που βοήθησε πολύ στην εκδρομούλα του Σαββατοκύριακου!

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, ο δρόμος με έβγαλε στην Καρδίτσα. Πάλι! Τι να κάνω που με τραβάνε τα μέρη που υπάρχουν καλοί και αγαπημένοι φίλοι; Ο καιρός λοιπόν ήταν ιδανικός για βόλτες στα μαγαζιά (με μέτρο πάντα!) και καφέδες! Αράξαμε στα τραπεζάκια που βρίσκονταν έξω, μαζέψαμε μπόλικο ήλιο και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας (ξέρεις εσύ!) με πολύ κουβεντούλα, πολλά πρόσωπα, πολύ αγάπη... για να αντέξουμε την εβδομάδα που ξεκίνησε...

Ευτυχώς η καλοκαιρία συνεχίζεται και αυτή τη βδομάδα... με την ελπίδα ότι δεν θα έχουμε πάλι κοσμοχαλασιά! Κι ας ανοίγει μαζί με τον καιρό και η δουλειά... κι ας τρέχω σαν παλαβή να προλάβω τις δουλειές μου...

Blogοπαίχνιδο: Το κοντινότερο βιβλίο!

Καινούργιο παιχνίδι εν όψει! Με κάλεσε ο φίλος και γείτονας Φώτης να παίξω στο παιχνίδι που λέγεται: Blogoπαίχνιδο: Το κοντινότερο βιβλίο. Οι κανόνες είναι οι εξής:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησε το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Δυστυχώς ο υπολογιστής που γράφω βρίσκεται στην δουλειά μου και το μόνο που μπορείς να βρεις εδώ είναι τιμολόγια, βιβλία εσόδων-εξόδων, τεύχη έργων και άλλα τέτοια υπέροχα! Γι' αυτό αναγκάστηκα να αλλάξω λιγάκι τους κανόνες του παιχνιδιού (συγνώμη Φώτη μου, αλλά δεν γινόταν διαφορετικά!), πήγα σπίτι μου, πήρα ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη μου και σας παρουσιάζω το απόσπασμα, όπως λένε οι κανόνες!

Το βιβλίο που έπιασα λέγεται "Μια μικρή Αλλαγή Φέρνει μια Μεγάλη" και είναι βιβλίο ψυχολογίας. Το έχει γράψει ένας εξαιρετικός ψυχολόγος, ο Γιώργος Πιντέρης! Πολύ αγαπημένος μου συγγραφέας, έχω διαβάσει πολλά απ' τα βιβλία του και με έχουν βοηθήσει σε δύσκολες καταστάσεις! Αυτό όμως είναι κάτι παραπάνω από ένα βιβλίο ψυχολογίας, είναι υπνοθεραπεία!!!

Ανοίγω το βιβλίο στην σελίδα 123. Βρίσκομαι στο Κεφάλαιο 6, με τίτλο "η τεχνική του judo". Τι είναι η τεχνική του judo; Είναι ένα είδος συναισθηματικής αυτοάμυνας. Θα καταλάβετε αν διαβάσετε το απόσπασμα του βιβλίου.

Βρίσκω την 6η περίοδο έως την 8η:

"...Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, σε μια τέτοια περίπτωση είναι να συμφωνείς με την εξωπραγματική ιδέα του και να την προεκτείνεις σε ακόμα πιο παράλογα επίπεδα απ' ότι ο ίδιος. Αν ,για παράδειγμα, σε μια συννεφιασμένη φθινοπωρινή μέρα ο άλλος διατείνεται ότι έχει λιακάδα, εσύ του προτείνεις να φορέσετε τα μαγιό σας και να πάτε για ηλιοθεραπεία. Εν όψει του επικείμενου κρυολογήματος που τον περιμένει, ενδέχεται να αναθεωρήσει τις απόψεις του..."

Και τώρα πρέπει να βάλω κι άλλους στο τρυπάκι να παίξουν το παιχνίδι αυτό. Γι' αυτό θα καλέσω Τη Τρελλή γειτόνισσα, την Παλιόγατα λουκρητία, τον Πέτρο μαύρο-Πητ και τον Ούτε ένα βήμα πίσω Νίκο!

Επιφανειακά...

Η φίλη,γειτόνισσα, τρελλή και πριγκιπέσσα με κάλεσε σε blogοπαίχνιδο και γω έσπευσα να ανταποκριθώ! (Φώτη μου, εσύ θα περιμένεις μια μέρα μόνο!) Μου ζήτησε λοιπόν να δει την επιφάνεια εργασίας μου. Θα σας παρουσιάσω πρώτα την επιφάνεια του υπολογιστή που χρησιμοποιώ στη δουλειά μου! Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί με τα χεράκια μου, το καλοκαίρι που μας πέρασε στην υπέροχη Σύρο! Από τις καλύτερες διακοπές της ζωής μου (αυτές στην Σύρο και κάποιες περασμένες στην Ικαρία!) γιατί είχα και φοβερή παρέα! Το ηλιοβασίλεμα είναι στο Σαν Μιχάλη... αν βρεθείτε εκεί, μην το χάσετε! Τα προγράμματα που βλέπεται έχουν να κάνουν με την δουλειά, αλλά κάπου υπάρχει και ένα πρόγραμμα για δίαιτα... δεν θέλω σχόλια!Στο υπολογιστή στο σπίτι έχω άλλη φωτογραφία, θα σας την παρουσιάσω απλά!

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν ένα χρόνο στην Πράγα... Μεγάλη αγάπη η Πράγα! Πέρασα υπέροχα κι ας είχα 39 πυρετό σε όλο το ταξίδι κι ας επισκέφτηκα και το νοσοκομείο... λίγο γκαντέμα, ε; Θέλω να ξαναπάω σύντομα! Και για να μην αφήσουμε το παιχνιδάκι στην μέση, να μας δείξουν την επιφάνεια εργασίας τους η Μιρέλα, η Χελωνίτσα, ο Νίκος και ο Φώτης (σου το χρωστούσα Φώτη μου!).

Που θα βρω ότι χρειάζομαι;

Μετά από τα σχόλια που έλαβα για το προηγούμενο post, μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ πως θα είμαστε όλοι εμείς, που ζούμε παρέα με τους υπολογιστές μας σε 30-40 χρονάκια!

Κάπως έτσι μάλλον...

Καλημέρα σε όλους!

Οι πρώτες αντιδράσεις!

Την ιδέα για το laptop την είχα καιρό τώρα. Κάπου προς τις αρχές του Σεπτέμβρη, που αλλάξαμε γραφείο (καινούργιος, ιδιόκτητος και πολύ μεγάλος χώρος!) υπολόγιζα ότι αφού όλα αγοράστηκαν καινούργια, θα γίνει κάτι αντίστοιχο και με τους υπολογιστές μας. Ονειρευόμουν ότι θα δώσω ένα συμβολικό ποσό και θα πάρω για δικό μου το laptop που χρησιμοποιώ αποκλειστικά εγώ τα τελευταία πέντε χρόνια! Έλα μου όμως που τα έξοδα ξεπέρασαν κάθε φαντασία και οι παλιοί υπολογιστές πήραν την θέση τους στα καινούργια γραφεία. Κάθε ελπίδα για να τσιμπήσω το laptop που χρησιμοποιούσα χάθηκε δια πάντως! Τότε είπα θα περιμένω μέχρι τον Αύγουστο, που τελειώνουν οι δόσεις του αυτοκινήτου, για να πάρω ένα ολοκαίνουργιο δικό μου laptop... Και τότε ήρθε ο χωρισμός, η απογοήτευση και άλλα τέτοια όμορφα! Πέφτει στα χέρια μου και η απίστευτη προσφορά, 260€ φθηνότερος, δώρο πολυμηχάνημα και 8 μήνες ίντερνετ! Τι άλλο πια να ζητούσα;

Αντίδραση Νο1: Πρώτη έμαθε την απόφαση μου η αγαπημένη μου αδερφούλα. Ποια ήταν η αντίδραση της; "Αυτό το πολυμηχάνημα κάνει και καφέ;" Ναι γλυκιά μου! Βάζει και πλυντήριο άμα λάχει! Είναι λίγο άσχετη με ότι έχει να κάνει με τεχνολογία, αλλά έκανε πλάκα!

Αντίδραση Νο 2: Μόλις τον πήρα σπίτι, πετάγεται ο μπαμπάς μου:

-Τι είναι αυτό; (Καφετιέρα καλέ μου! Δεν βλέπεις;)

-Υπολογιστής!

-Και αυτός που έχεις μέσα στο δωμάτιο τι είναι; (Αυτός που λέγαμε στο προηγούμενο post, που αγοράστηκε πριν 11 χρόνια)

-.............. (Η σιωπή μου προς απάντηση του... συνοδευόμενη μ' ένα άγριο βλέμμα τύπου "δεν σηκώνω και πολλά πολλά")

Και εκεί ακριβώς έρχεται η καταλυτική παρέμβαση της αδερφής μου:

-Είναι σαν να πηγαίνεις στην τουαλέτα, να μου ζητάς χαρτί υγείας και γω να σου δίνω εφημερίδα και να σου λέω σκουπίσου!!!

Θεά λέμε!!! Τον αποστόμωσε και δεν ξανά ασχολήθηκε με μένα και τον υπολογιστούλη μου!!!

Αντίδραση Νο 3: Τρίτο και τελευταίο χτύπημα: η δόλια μάνα! Η μάνα που μιλάει συνέχεια για οικονομία, που δεν θέλει άσκοπα έξοδα και αφού έχεις υπολογιστή στο γραφείο τι τον θες και στο σπίτι;...... και άλλα τέτοια όμορφα! Για να την μεταπείσω και να της δείξω τις χρησιμότητες, ξεκινάω να της δείχνω φωτογραφίες και βιντεάκια με την εγγονή της. Έχει χάσει το μυαλό της και ζήτω και μπράβο... αλλά βαρέθηκα και είπα να παίξω ένα παιχνιδάκι! Δεν θυμάμαι πως το λένε στα vista, εγώ το ήξερα σαν shangai. Και είναι δίπλα μου και έχει χάσει το υπόλοιπο μυαλό, όσο είχε απομείνει απ' τα εγγόνια της... και τότε ακούω την κορυφαία ατάκα:

-Να μου πεις τον κωδικό σου, όταν δεν έχω τι να κάνω να παίζω κανα παιχνιδάκι!!!

Τι άλλο θα ακούσω Θεέ μου μέσα σ' αυτό το σπίτι; Μήπως θέλεις να κάνεις και chat;

Τ' αυγά και τα πασχάλια...

Αν με ρωτούσε κάποιος, θα του έλεγα ότι έχω περάσει την μισή ζωή μου μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή! Τον πρώτο μου υπολογιστή τον πήρα σε ηλικία 19 χρονών, όταν μας απείλησαν καθηγητές στην σχολή ότι δεν θα περνάμε τα μαθήματα εάν οι εργασίες δεν είναι δακτυλογραφημένες... Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, άπειρες εργασίες (δικές μου και για φίλες μου... γιατί το 'χω, πως να το κάνουμε;) και μια τεράστια πτυχιακή εργασία, όπου ξοδεύτηκε πολύς χρόνος και άπειροι τόνοι χαρτιού... γιατί έπεσα και πάνω σε άσχετους όταν πήγα για την εκτύπωση των σχεδίων!

Αργότερα, βγαίνοντας στην αγορά εργασίας, συνειδητοποίησα ότι δεν κάνεις τίποτε χωρίς υπολογιστή! Έτσι κι εγώ για να μην πάω κόντρα στο ρεύμα παρακολούθησα μαθήματα Autocad (το έχω ξεχάσει βέβαια τώρα, δεν ξέρω καν αν το έχω γράψει σωστά!), πήρα και ένα πτυχίο. Ακολούθησαν άλλα μαθήματα, άπειρες βαρετές ώρες σ' ένα φροντιστήριο (δεν νομίζω ότι έμαθα κάτι παραπάνω, απ' αυτά που ήδη ήξερα!) και ακόμα ένα πτυχίο, αυτό του πανεπιστημίου του cambridge! Τώρα πλέον που δουλεύω 5+ χρονάκια, επί 8 ώρες, είμαι κολλημένη μπροστά στο laptop μου, δουλεύω όλα τα σχετικά με την δουλειά μου πρόγραμμα, έχω κάνει δικό μου πρόγραμμα στο excel για να υπολογίζω τα σίδερα (όχι δεν είμαι για τα σίδερα, μιλάω για τα σίδερα σε οικοδομικές κατασκευές!)...

Γενικά νιώθω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε ότι έχει να κάνει με την τεχνολογία! Κι εκεί έρχεται το νέο μου απόκτημα και μου αναιρεί αυτά που πίστευα! Έχω στο σπίτι το καινούργιο laptop και νιώθω ότι ξεκινάω πάλι απ' την αρχή! Καταρχήν έχω να καταγγείλω ότι είναι πολύ μεγάλη μούφα αυτά τα vista! Καλά δεν ήμασταν με τα xp; Ωραία και στρωτά δουλεύαμε... και τώρα τι; Ξανά απ' την αρχή; Δεν βρίσκω τίποτε λέμε! Θα τα μάθω ποτέ; Πελάγωσα... Ευτυχώς έρχεται αύριο ο γαμπρός μου να με ξεστραβώσει λιγάκι, γιατί αλλιώς θα κάνω κανά χρόνο να καταλάβω τι γίνεται... και ξέρετε; Μέχρι τότε θα έχουν βγει καινούργια windows και θα τρέχω πάλι και δεν θα φτάνω!

Καλό Σαββατοκύριακο σύντροφοι και αν τα καταφέρω με αυτόν τον διάβολο που έβαλα στο κεφάλι μου, θα τα πούμε πολύ σύντομα!

Δώρο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου...

Και για να αλλάξουμε λιγάκι κλίμα, γιατί το βάρυνα κομματάκι με το προηγούμενο μου post, θα σας μιλήσω για το καλύτερο δώρο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου! Πρώτα απ' όλα πρέπει να πω ότι αναφέρομαι στο φετινό μου δώρο... ναι το ξέρω ότι μόλις χώρισα (που λέει και ο τίτλος της ταινίας που βγαίνει σήμερα στους κινηματογράφους) και ότι ακόμα δεν έχω βρει κάποιον καινούργιο έρωτα! Αλλά τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν μπορώ και γω να' χω ένα καλό δώρο σήμερα! Ένα δώρο που κάνω εγώ στον εαυτό μου... Νομίζω ότι μου αξίζει!!!Το δώρο μου, λοιπόν είναι ένα ολοκαίνουργιο laptop! Είναι το notebook Toshiba Satellite 200P-11L, έχει 17άρα οθόνη, πολυμηχάνημα δώρο και 8 μήνες ίντερνετ! Έχω μέρες που το παράγγειλα, αλλά σήμερα που με πήραν να μου πουν ότι το έχουν παραλάβει, πίστεψα ότι είναι συμβολικό! Πρέπει εγώ να αγαπάω τον εαυτό μου και να του κάνω υπέροχα δωράκια! Με γεια μου λοιπόν, καλοτάξιδος στην blogόσφαιρα!

Η μέρα των ερωτευμένων...

Ανήκω στο μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, δεν πιστεύω σ' αυτή τη γιορτή! Είναι μια γιορτή εμπορευματοποιημένη, γίνεται μόνο και μόνο για να βγάλουν χρήματα τα ανθοπωλεία, η Ρεζέρβα, κλπ. Αυτά που νιώθουμε, τον έρωτα μας και την αγάπη μας, πρέπει να τα δείχνουμε κάθε μέρα! Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να έχει μια ζεστή αγκαλιά, ένα χάδι, ένα λουλούδι κάθε μέρα κι όχι μόνο αυτή τη μέρα! Ελάχιστες φορές την έχω γιορτάσει κι αυτό πάνω στον ενθουσιασμό μου! Ήμουν μικρή τότε και αχαλίνωτα ρομαντική...Θα 'θελα όμως να υπήρχε ένας άνθρωπος, που να μπορεί να με πλησιάσει...

...που να μπορεί να με νοιώσει...

...που να μπορεί να δει μέσα απ' τα δικά μου μάτια...

...που να μπορεί να με κρατάει ζεστά στην αγκαλία του...

...που να μπορεί να μου δώσει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο αυτή τη μέρα...

...που να μπορεί να μου πει μια γλυκιά κουβέντα...

...που να μπορεί να μοιράσει απλόχερα αυτά που νιώθει...

...Δεν είναι τίποτε, πιστέψτε με! Μια γλυκιά μελαγχολία μόνο...

Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν

Το κουκλόσπιτο...

Πάντα πίστευα ότι η επαρχία ζει λιγάκι έξω απ' τον κόσμο! Δεν την αγγίζουν όλα αυτά που συμβαίνουν στην πρωτεύουσα και στην συμπρωτεύουσα, δεν τα μαθαίνει ποτέ! Γενικά πίστευα ότι ο πολιτισμός κατοικεί πολύ μακριά! Όχι πως εδω ζούμε στα σπήλαια, αλλά έχουμε πολλές και σοβαρές ελείψεις! Δεν μπορεί ας πούμε μια πόλη 40.000 κατοίκων να έχει μόνο έναν κινηματογράφο, που πάιζει ταινίες που πολλές φορές δεν ενδιαφέρουν κανέναν!

Τον τελευταίο καιρό όμως αρχίζω να αλλάζω γνώμη! Πως αυτό; Απλά πιστεύω ότι αυτοί που ενδιαφέρονται, θα βρουν πράγματα να κάνουν που θα τους διερύνουν τους ορίζοντες! Βλέπω να γίνονται αξιόλογες κινήσεις από κάποιους επιχειρηματίες (το θετικό είναι ότι εμας μας βγαίνει σε καλό!) και παρακολουθούμε τραγουδηστές όπως ο Ζερβουδάκης, ο Μάλαμας, ο Χαρούλης κα. Ή ταξιδεύουν καλές θεατρικές παραστάσεις στην επαρχία όπως ήταν το "Σεσουάρ για δολοφόνους". Πέρα όμως από αυτά που έρχονται από τας Αθήνας, είδαμε πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις και από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης. Αυτή που ξεχώρησα πραγματικά και θέλω να την μοιραστώ μαζί σας είναι "Το κουκλόσπιτο" του Ίψεν. Και δεν γράφω όλα αυτά γιατί βλέπω ένα πολύ γνώριμο και αγαπημένο μου πρόσωπο στην σκηνή, αλλά γιατί πραγματικά έγινε μια πολύ καλή δουλειά! Ένα εξαίρετικό σκηνικό, υπέροχα κουστούμια εποχής και έξι ηθοποιοί που δίνουν την ψυχή τους επί σκηνής! Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Ακόμα και οι πιο μικροί ρόλοι, είναι εξίσου καλοί!

Λίγα λόγια για το έργο: Με το «κουκλόσπιτο» ο συγγραφέας καταπιάνεται με το θέμα του γάμου. Ένα σπίτι φιλοξενεί μια αγαπημένη και «ιδανική» οικογένεια. Είναι Χριστούγεννα κι ο Τόρβαλτ Χέλμερ, πρόκειται να αναλάβει τη διοίκηση της Μετοχικής Τράπεζας από τον καινούριο χρόνο. Αυτό του δίνει μεγάλη χαρά, το ίδιο και στη σύζυγο του, τη Νόρα. Έχουν τρία μικρά παιδιά και μέχρι τώρα τα κατάφερναν με πολλές οικονομικές δυσκολίες. Όμως σε λίγο όλα θα αλλάξουν, ο Τόρβαλτ θα παίρνει πολλά λεφτά και επιτέλους η ζωή τους θα γίνει όπως την ονειρεύονταν. Τα εμπόδια και οι δυσκολίες θα ξεχαστούν στο παρελθόν… Όμως το παρελθόν κρύβει ένα μυστικό, που η Νόρα το φυλάει καλά κρυμμένο, εδώ και οκτώ χρόνια. Όσα χρόνια ζούσε με το μυστικό αυτό, τρεφόταν από το μικρό κατόρθωμά της και τώρα μέσα σε τρεις μέρες, όλα θα αλλάξουν… Το μικρό σύμπαν του Τόρβαλτ και της Νόρας θα καταρρεύσει και η ζωή τους θα πάρει ένα άλλο δρόμο, που κανείς από τους δυο τους δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί, πριν τα Χριστούγεννα…

Μετάφραση: Λέων Κουκούλας

Σκηνοθεσία & δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Καραχισαρίδης

Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Χαλκιάς

Χορογραφίες: Τατιάνα Μύρκου

Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Καραχισαρίδης

Φωτισμοί: Αντώνης Χαλκιάς – Γιάννης Καραχισαρίδης

Βοηθός σκηνογράφου: Μαίρη Τετράδη

Ερμηνεύουν τους ρόλους (με σειρά εμφάνισης)

Νόρα Χέλμερ: Μαίρη Ακριβοπούλου

Τόρβαλτ Χέλμερ: Ισίδωρος Σταμούλης

Ελένη – υπηρέτρια: Βασιλική Αμοιρίδου

Χριστίνα Λίντε: Ειρήνη Γραμματικοπούλου

Νιλς Κρόγκσταγκ: Γιώτης Βασιλειάδης

Δόκτωρ Ρανκ: Δημήτρης Παλαιοχωρίτης

Τα 7 κακά της μοίρας μου...

Ο Αρούλης μας (http://no-name.pblogs.gr/2008/02/7-kaka-ths-moiras-moy-mplogkopaignido.html) μου πέταξε το μπαλάκι και τώρα πρέπει κι εγώ να παίξω μαζί του! Ποια είναι λοιπόν τα 7 κακά της μοίρας μου ή πιο απλά ποια είναι τα 7 πράγματα στα οποία είμαι πολύ κακή!!! Καταρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι: είμαι πάρα μα πάρα πολύ καλή σε ότι κάνω στην ζωή μου....... και πάρα μα πάρα πολύ ψώνιο απ' ότι καταλάβατε!

Για να σοβαρευτούμε όμως, είναι πολλά τα αρνητικά μου και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω:

1. Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο, είμαι πολύ καλοπροαίρετη, με αποτέλεσμα να την πατάω κάποιες φορές!

2. Μου είναι πολύ δύσκολο να πω όχι! Ειδικά όταν μου ζητάνε κάτι πολύ ευγενικά!

3. Στους ανθρώπους, που αγαπώ και μ' αγαπούν (και τους θεωρώ δεδομένους!) μπορώ να είμαι πολύ απόλυτη, αυστηρή, απαιτητική... βάζω τις φωνές χωρίς ιδιαίτερο λόγο, γίνομαι απότομη!

4. Έχω μνήμη ελέφαντα με αποτέλεσμα να απαιτώ από τους γύρω μου να θυμούνται γενέθλια, γιορτές, επετείους... και όταν δεν γίνεται αυτό να πληγώνομαι... Άρη μακριά εσύ!!!

5. Όταν είμαι σε σχέση και βαρεθώ, μπορεί να ανέχομαι τα πάντα γιατί δεν ξέρω πως να χωρίσω τον άλλο... φοβάμαι μην πληγωθεί!

6. Πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου! Δηλαδή: Δεν με πήρε τηλέφωνο, άρα δεν με σκέφτεται ή δεν νοιάζεται για μένα. 'Οταν δε η σχέση είναι από απόσταση και δεν έχω καθημερινή επαφή, η παράνοια μου μεγαλώνει και σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει βρει και καμιά άλλη και τώρα να τα πίνουν και να γελάνε μαζί μου... Θέλετε κι άλλο; Νομίζω ότι αρκετά ξεφτιλίστηκα!

7. Καλή, καλή... μέχρι να μου πατήσεις τον κάλο! Τότε βλέπεις έναν καινούργιο άνθρωπο, που ούτε φανταζόσουν ότι υπάρχει! Δεν σηκώνω κουβέντα, δεν πισωγυρίζω, ειρωνεύομαι και άλλα πολλά όμορφα και τρυφερά!

Όσο πάω και χαλάω την εικόνα μου εδώ μέσα... σε λίγο δεν θα μου μιλάει κανένας! Anyway, μέχρι να μείνω μόνη μου, πρέπει να πετάξω το μπαλάκι και σε άλλους. Ποιος δεν έχει πάιξει; Εεεεεεεεε; Άντε καλά! Να μας πουν τα 7 κακά της μοίρας τους η Άννα, η Moukelis, η Μιρέλα, η Χελωνίτσα, Λαχανάκι και από άντρες ο Γκρινιάρης, ο Φώτης και όποιος άλλος έχει την διάθεση να παίξει!

Άντρες - Γυναίκες στο super market...

Μία συγκριτική μελέτη της συμπεριφοράς ανδρών-γυναικών στο σούπερ-μάρκετ

Γυναίκες:

1. Προσπαθούν να παρκάρουν...

2. Παίρνουν ένα καροτσάκι.

3. Το γεμίζουν με χρήσιμα πράγματα σε χρόνο ρεκόρ.

4. Βάζουν τα ψώνια στις σακούλες με απόλυτα λογικό τρόπο (ό,τι είναι για το ψυγείο σε μία σακούλα, τα λαχανικά σε άλλη, τα απορρυπαντικά σε άλλη κλπ).

5. Πληρώνουν.

6. Γυρίζουν στο σπίτι.

7. Αδειάζουν τις σακούλες και τακτοποιούν τα ψώνια.

Αντρες:

1. Παρκάρουν παράνομα.

2. Μπαίνουν στο σούπερ-μάρκετ...

3. Ξαναβγαίνουν για να πάρουν καροτσάκι.

4. Αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν κέρμα.

5. Πηγαίνουν στο περίπτερο να κάνουν ψιλά.

6. Βρίσκουν ευκαιρία και διαβάζουν το φίλαθλο (σε σπάνιες κλινικές περιπτώσεις την ημερησία και τον επενδυτή).

7. Παίρνουν το καροτσάκι.

8. Κάνουν όλες τις πιθανές διαδρομές στο σουπερ-μάρκετ (κατα μήκος, κατα πλάτος και διαγώνια).

9. Τελικά αγοράζουν ένα ζευγάρι κάλτσες, 2 κατεψυγμένες πίτσες, φιστίκια, λουκάνικα,μπύρες και ένα κόμικ.

10. Δεν ασχολούνται με άχρηστα πράγματα όπως βούτυρο, γάλα, γιαούρτι, απορρυπαντικό και λοιπές αηδίες.

11. Πηγαίνουν στο ταμείο με την πιο ξανθιά και ......εννοείται πιο αργή ταμία.

12. Βάζουν στη σακούλα τις πίτσες μαζί με τις κάλτσες και το κόμικ.

13. Γυρίζουν σπίτι.

14. Βάζουν τις σακούλες σ'ένα τραπέζι (ίσως πάλι νομίζουν ότι τα ψώνια θα βαρεθούν και θα βγουν μόνα τους).

15. Βάζουν όμως τις μπύρες στο ψυγείο (μα για τι τους περάσατε... για άσχετους;)

16. Την πέφτουν στον καναπέ με το κόμικ και τα φυστίκια και περιμένουν να κρυώσουν οι μπύρες.

Έφυγες...

Έφυγες... Δεν γύρισες να κοιτάξεις πίσω σου... Δεν σ' ένοιαξε καθόλου... Συντρίμμια ο κόσμος γύρω μου κι ας γέλαγα... Κουράστηκα να μαζεύω κομμάτια... Κομμάτια που εσύ σκόρπησες... Κομμάτια σε Δύση και Ανατολή... Κομμάτια απ' την αδιαφορία σου και την κυνικότητα σου... Κομμάτια απ' τις βαριές κουβέντες που πέταξες φεύγοντας... Κομμάτια απ' τα συναισθήματα που δεν υπήρχαν (εσύ το είπες, θυμάσαι;)... Έτσι είσαι είπες... Δεν αλλάζεις είπες... Δεν δίνεσαι είπες...

Κουράστηκα!!!

Και τώρα που έχω σταθεί στα πόδια μου... Τώρα που νιώθω δυνατή... Τώρα που βλέπω μπροστά... Τώρα που μπορώ και χαμογελάω ξανά... Τώρα που ταξιδεύω ξανά, όπως μόνο εγώ ξέρω... Τώρα που έχασες όλα αυτά που είχες σε πληθώρα... Τώρα που είδες ότι είμαι κι εγώ δυνατή... Τώρα που είδες ότι ζω και χωρίς εσένα... Τώρα που νιώθω σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω μου... Και το σπουδαιότερο, τώρα που με ξενέρωσες άγρια... Τώρα με θυμήθηκες;

Τι ψάχνεις πάλι; Τι ζητάς; Δεν ξέρεις ότι όταν χάνεις κάτι, το χάνεις για πάντα; Δεν ξέρεις ότι ο κάθε άνθρωπος έχει αξιοπρέπεια; Δεν ξέρεις μάλλον να βάσεις τελεία...

Εφηβικά ατοπ(οι)ήματα!!!

Στην χθεσινή μου βόλτα στην blogόσφαιρα, διάβασα μια απόπειρα του blogόφιλου Φώτη http://fvasileiou.wordpress.com/ (όπως λέμε παλιόφιλου!) στα μικρά του χρόνια, να γράψει στίχους για έναν φίλο του. Θυμήθηκα τις δικές μου εφηβικές απόπειρες, μέσα από πόνο και ανεκπλήρωτους έρωτες!... Γιατί είχα μεγάλο ρεκόρ σε ανεκπλήρωτους έρωτες! Ποιος άλλωστε δεν είχε κάνει ανάλογες απόπειρες στην εφηβεία του; Έψαξα αρκετά χθες βράδυ για να βρω κάποιο "ποίημα" απ' αυτά που είχα γράψει, αλλά δεν τα κατάφερα! Είχα όμως υποσχεθεί στον Φώτη ότι θα του αφιερώσω ένα! Γι' αυτό έστυψα το μυαλό μου και κάτι ψιλοθυμήθηκα, που μάλιστα ο τότε δικός μου φίλος Δημήτρης είχε μελοποιήσει... τρομάρα μας!!! Κάπου πρέπει να βρίσκετε μια κασέτα! Τι αναμνήσεις μου ξύπνησες Φώτη!!! Το παραθέτω όπως το θυμάμαι και όσο θυμάμαι. Παρακαλώ να είσαστε επιεικείς στην κριτική σας, το ξέρω ότι είναι λιγάκι παιδαριώδες, αλλά ήμουν μικρή (ακόμα είμαι μικρή βέβαια!), άμυαλη (αυτό ευτυχώς το ξεπέρασα!!!) και πονεμένη για έναν Τάσο (που να βρίσκεται άραγε αυτή η ψυχή;)! Επιτρέπω βέβαια στον Βασίλη να το ξεφτιλίσει όπως μόνο αυτός ξέρει!!!

Τα μάτια σου τα μαύρα, τα μεγάλα,

με πότισαν φαρμάκι στάλα-στάλα.

Να σε δω και στο λεπτό ας τυφλωθώ,

μόνο η εικόνα σου να μείνει στο μυαλό!

.

Δεν θέλω άλλα δάκρυα, δεν θέλω.

Δεν θέλω άλλους καημούς να υποφέρω.

Κάπου εδώ είχε έναν στίχο ακόμα, αλλά το αλτσχάϊμερ δεν μ' αφήνει να τον θυμηθώ!!!

.......................................................................................................

Φεύγω...... πάω να κρυφτώ...... και ίσως περνούσα για σοβαρός άνθρωπος...... αλλά τώρα...... τζίφος λέμε!!!

Καλημέρα σε όλους!

Η Χαρά μου!

Ο μικρός μου ανεψιός ήρθε και όλο αυτό το διάστημα της αναμονής (απ' το καλοκαίρι που άρχισε να είναι εμφανής η εγκυμοσύνη της νύφης μου) άρχισα να έχω μια φοβία! Πως θα αντιδράσει η ανεψιά μου; Θα το αντέξει; Θα ζηλεύει; Ίσως είχε να κάνει με το γεγονός ότι εγώ είμαι το μικρότερο παιδί στην οικογένεια και ποτέ δεν ένοιωσα να απειλείται η θέση μου από ένα καινούργιο μέλος... τους βρήκα όλους όταν εμφανίστηκα και αυτό ήταν για μένα δεδομένο! Η μικρή μου όμως πως θα το αντιμετώπιζε όλο αυτό; Και πάντα λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι το πρώτο εγγόνι και από τις δυο μεριές και πολύ-πολύ χαϊδεμένη... μέχρι αηδίας μερικές φορές!Αυτό που έχω εξακριβώσει τις τελευταίες μέρες, που ζει στο ίδιο σπίτι με το "νινί", είναι ότι ο κάθε άνθρωπος όσο μικρός κι αν είναι, έχει μια απίστευτη ικανότητα να διεκδικεί την ζωή του, της προσοχή και την αγάπη των γύρω του! Σήμερα η Χαρά μου γίνεται 2 χρονών κι όμως η συναισθηματική ευφυϊα της είναι απίστευτη! Δεν μπήκαμε στην διαδικασία να αποφύγουμε τον μικρό για να μην ζηλέψει! Όχι, δίνουμε την αρμόζουσα προσοχή στον μικρούλη, αλλά από κει και πέρα κερδίζει στα σημεία! Χθες το μεσημέρι φάγαμε στου αδερφού μου κι η μικρή χόρευε οχτώ ανθρώπους στον δικό της ρυθμό! Όχι άσχημα και εκνευριστικά, αλλά γλυκά και τρυφερά! Μια απίστευτη τρυφερότητα από ένα πλασματάκι μόλις δυο χρονών, που αντιμετωπίζει στωικά τον τελευταίο μήνα ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα υγείας για το πόσο μικρή είναι!

Γλυκό μου κοριτσάκι να είναι πολλά τα χρόνια σου, γλυκά και όμορφα όπως εσύ... Να μας χαρίζεις πάντα απλόχερα την γλύκα σου, την τρυφερότητα σου, την αγάπη σου, το χαμόγελο σου, την "Χαρά" σου!!!