Θεσσαλονίκη...

Παγκόσμια μέρα Ποίησης σήμερα και λέω να βάλω στην άκρη τις μπουρδολογίες (το ξέρω ότι δεν ταιριάζει αυτή η λέξη στην σημερινή μέρα, αλλά...) του προηγούμενου post! Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα διαμάντι, που συνδυάζει δυο πολύ μεγάλες μου αγάπες: τον Καββαδία και την Θεσσαλονίκη! Με τον Καββαδία έμαθα να διαβάζω και να εκτιμώ την ποίηση, από τότε έχουν ακολουθήσει πολλά! Ο Καββαδίας όμως παραμένει ο πρώτος, ο μεγάλος, ο μοναδικός και ο αξεπέραστος έρωτας μου! Το ίδιο και η Θεσσαλονίκη! Τα συμπεράσματα δικά σας...

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά
σ' έστειλε ο πρώτος τα νερά να πας για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανε οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού
εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη
πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου είπες σ' αγαπώ
αύριο σαν τότε και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Ντεπό

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους, μελωδικό και ποιητικό!