Στο σπίτι με τις κερασιές...

Θα ξεκινήσω με μια μικρή γκρίνια (μια σταλίτσα θα 'ναι! Μην τρομάζετε!!!) που έχει να κάνει ασφαλώς με το ίντερνετ. Έχω κάνει αίτηση εδώ και 3 βδομάδες. Υποτίθεται ότι θα παραλάμβανα τον εξοπλισμό στις 3 Νοεμβρίου... Ποιου Νοεμβρίου όμως δεν μου είπαν! Του 2009; Του 2010; Ποιος ξέρει; Άλλωστε νέα είμαι, έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να σερφάρω! Και σαν να μην μου έφτανε όλο αυτό, έχω και τον αντίχριστο γείτονα (η θρησκεία μας δεν λέει ο έχον 2 χιτώνες, να δίνει τον ένα; Ε! Αυτός δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα!) που έχει κλειδώσει το δίκτυο και έχω τρεις μέρες που χτυπιέμαι να μπω, να δω τι κάνουν οι φίλοι μου και τίποτε: Το απόλυτο κενό! Γι' αυτό συγχωρέστε με που χάθηκα πάλι, μόλις συνδεθώ ξανά δεν θα 'χω δικαιολογίες για απουσίες!

Τελικά έχει και τα καλά του το να εκτελείς χρέη σοφέρ! Χθες που λέτε, συνόδευσα την αδερφή μου σε μια εκδήλωση όπου θα απήγγειλε ποίηση. Ήταν μια εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου, που έλαβε χώρα στην Κοζάνη. Εννοείται στην Κοζάνη, γιατί στην πόλη μου είμαστε χρόνια πίσω...Την εκδήλωση την διοργάνωνε ο Φιλοπρόοδος σύλλογος, ένας σύλλογος που αριθμεί παραπάνω από 20 χρόνια ύπαρξης, ένας σύλλογος που κάνει αξιόλογες εκδηλώσεις καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο, παλιό σπίτι που έχει παραχωρήσει ο δήμος στον σύλλογο. Ένα σπίτι με μια υπέροχη αυλή (εκεί γίνονται οι καλοκαιρινές τους εκδηλώσεις) με κερασιές και πλακόστρωτο. Ένα σπίτι από τα παλιά, που τα εξωτερικά ντουβάρια έχουν μισό μέτρο πάχος. Ένα σπίτι με τεράστια δωμάτια, που πολύ σύντομα γέμισαν με πολύ κόσμο. Το φοβερό σ' αυτή την εκδήλωση ήταν η σύνθεση του κοινού. Σίγουρα περιμένεις να δεις ανθρώπους άνω των σαράντα. Το εκπληκτικό ήταν όμως ότι έβλεπες πολλούς γύρω στα 20-25. Και ακόμα καλύτερα έφηβους και μικρά παιδιά! Ήταν απίστευτο ότι είχα απέναντί μου μια κοπελίτσα, γύρω στα 16 που ήρθε με τα βιβλία της απ' το φροντιστήριο και είχε καθηλωθεί από την μουσική και την ποίηση! Μου ήταν απίστευτο ότι την έβλεπα να σιγοτραγουδάει, μαζί με όλους τους μεγάλους (σ' αυτή την κατηγορία βάζω και τον εαυτό μου), "...Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει, κάνε λιγάκι υπομονή..." Υπάρχουν δηλαδή ακόμα γονείς, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς Βανδή, Ζήνα και Τσαλίκη! Δόξα το Θεό!!!
Ας περάσω όμως και στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης. Επίσημος προσκαλεσμένος ήταν ο Κούτρας. Είναι χρόνια τώρα (από τότε που τραγουδούσε με τον Μικρούτσικο και τον Κότσιρα) που προσπαθούσα να τον δω σε συναυλία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τραγούδια από "Τον Σταυρό Του Νότου"... Τι άλλο; Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο για μένα! Λυπήθηκα όμως που δεν είχα δίπλα μου ανθρώπους που πραγματικά θα το εκτιμούσαν αυτό... Ναι, ναι! Μην κρύβεσαι! Για σένα τα λέω Αντώνη!!!

Μετά πέρασαν σε τραγούδια του Πολυτεχνείου, που διακόπτονταν για να ακουστούν ποιήματα αξιόλογων Ελλήνων ποιητών, όπως ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Αναγνωστάκης και άλλοι πολύ!

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα "Η μάνα του Χριστού" του Βάρναλη, που έκλεψε το χειροκρότημα του κόσμου:

Α! πώς είχα σα μάνα κι εγώ λαχταρήσει
(ήταν όνειρο κι έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ’ από μίση!
[...]
Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά ’μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!
[...]
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ’ρθει το δείλι,
το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου κι οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;», τι ’πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Η εκδήλωση τελείωσε με αρκετά τραγούδια όπως αυτό που σιγοψιθύριζε το κοριτσάκι παραπάνω. Χατζηδάκης, Τσιτσάνης, Κουγιουμτζής... Και ο κόσμος έδειχνε γεμάτος, «χορτασμένος»...