Κωνσταντινούπολη...

Όχι! Δεν είναι ακόμα ένα ταξιδιωτικό post! Θα μπορούσε βέβαια να είναι, γιατί η Κωνσταντινούπολη είναι ένας πολύ αγαπημένος μου προορισμός. Την έχω επισκεφτεί δυο φορές μέχρι τώρα (ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες!) κι έχω "χαθεί" απίστευτα στους δρόμους της, στις ομορφιές της! Είναι μια πόλη που συνδυάζει τον Δυτικό πολιτισμό, με την Ανατολή. Τον πλούτο, με την φτώχεια και την αθλιότητα. Οι αντιθέσεις που συναντάς είναι τεράστιες! Μα το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι όλα θυμίζουν μια χαμένη Ελλάδα, που όσο πάει κι απομακρύνεται... Ας αφήσω όμως τα άσχετα για να μιλήσω για ένα βιβλίο που με μάγεψε! Ο τίτλος αυτού: "Κωνσταντινούπολη, Των ασεβών μου φόβων" και συγγραφέας του ο Γιάννης Ξανθούλης. Το κόλλημα μου με τον Ξανθούλη (το έχω αναφέρει και σε άλλο παλιότερο post: Του φιδιού το γάλα) κρατάει χρόνια, γι' αυτό σαν γνήσιος παλιός βιβλιοφάγος, που έχει βρει τελευταία την φόρμα του, το καταβρόχθισα!!!Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
"Η Πόλη "αλλιώς". Όπως την ένιωσα περπατώντας επίμονα στα σοκάκια, στις καινούργιες λεωφόρους, στους μπαχτσέδες και τις όχθες του Κεράτιου και του Βόσπορου.
Ψελλίζοντας τα τούρκικα με λάθη, που με παρασέρνουν σε περιπέτειες φανερώνοντας την ασέβεια της ευσεβούς φήμης της, την ανάγκη της σιωπής μεσ το πολύχρωμο πολύβουο παρόν της, τη νοσταλγία των αληθινών της φόβων που οργάνωσαν το μεγαλείο της.
Πολλές φορές ταξίδεψα στην Κωνσταντινούπολη. Πόλη - Ιστανμπούλ. Όμως εκείνη τη φορά, που αφέθηκα στη φιλόξενη αμετροέπεια ενός θεότρελου φίλου Τούρκου, έμαθα κι άλλα. Και για την πόλη, που υποτίθεται ότι γνώριζα καλά σαν αυτονομημένος περιπατητής και για μένα τον ίδιο φωτισμένο από σκιές που καθορίζουν το μυστήριό της. Αυτά έγραψα εδώ..." Γιάννης Ξανθούλης
Δεν είναι ένα μυθιστόρημα, μια ακόμα ιστορία... Αλλά οι προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα, που περπάτησε και έζησε στην Πόλη. Από την Αγιά Σοφιά και το μπλε τζαμί, στον Κεράτιο. Από τα γυαλιά, δηλαδή τα επιβλητικά και πολυτελή σπίτια στις όχθες του Βοσπόρου, στους αποπνικτικούς ατμούς των χαμάμ.
"...Απέναντί μας η Πόλη των δημοφιλών καρτ-ποστάλ,με τους φημισμένους μιναρέδες της Αγια-Σοφιάς, του Σουλεϊμανιγιέ και του Γενί τζαμιού, η Πόλη των Κωνσταντίνων και των τρελών Πατισάχ, η Πόλη των θρύλων, των θρήνων και της ασεβούς ευσέβειας..." Ο Ξανθούλης τα λέει καλύτερα από μένα!
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό, ταξίδεψα, ξανάζησα στιγμές δικές μου...

Ο βασιλιάς της μοναξιάς...

Είναι στιγμές, που ενώ βρίσκεσαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους, νιώθεις τόσο μόνος...

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας
Μουσική: Μπάμπης Στόκας
Πρώτη εκτέλεση: Μπάμπης Στόκας

Έλα και πάρε με από δω
έχει νυχτώσει και φοβάμαι
δεν το'χω πια για μυστικό
ότι για σένα δεν κοιμάμαι.

Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες
φωτογραφίες θλιμμένες
περνούν και δεν κοιτάζουν πίσω
σαν τα τραγούδια που πετούν
σαν τα τραγούδια που πετούν,
μέσα στη νύχτα.

Μέσα στο βούρκο της σκέψης
της φυλακής σου δραπέτης
ο βασιλιάς της μοναξιάς
ήσουν φίλε μου για μας

Χιλιάδες στιγμές ξεχασμένες
φωτογραφίες σκισμένες
περνούν και δεν κοιτάζουν πίσω
σαν τα τραγούδια που πετούν,
σαν τα τραγούδια που πετούν
μέσα στη νύχτα.

Καλό βράδυ σ' αυτούς που ξενυχτούν, σε όλα τα νυχτοπούλια!

Ο χρόνος...

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Ο χρόνος

μοιραίος ίσως και μάταιος

ασύλληπτος.

Ο χρόνος

καθαρός πολύτιμος

σταθερός απείραχτος

δυνατός συμπαγής

ολόκληρος νοητός ατελείωτος

αιώνιος αστείρευτος αέναος άθιχτος

ακέραιος ακατάπαυστος

διαρκής ασάλευτος

αδίσταχτος αδιαίρετος

ακίνητος άκρατος αδέσμευτος

πυκνός αδιάφορος αδιαπέραστος

ο χρόνος αδιάλλαχτος

αδιάλεχτος απρόσιτος αδιήγητος

αγνώριστος άγνωστος άδηλος

πολύπλοκος ποικίλος ανεξήγητος

βέβαιος αβέβαιος

χρόνος αβίαστος απροσδόκητος

αδοκίμαστος αδιέξοδος

χρόνος βαθύς και τραχύς.

Αγέρωχος πλούσιος, άφθονος

o χρόνος ακριβής αιφνίδιος

φανερός ο δίκαιος υπερήφανος

ένας ο μοναδικός χρόνος, λαμπρός

ο έξοχος νέος διαρκώς

ένδοξος θείος ο χρόνος.

Της Ζωής Καρέλλη

Τι είναι τελικά ο χρόνος; Γιατί κάποιες φορές νιώθω ότι δεν περνάει με τίποτε κι άλλες ότι δεν μου φτάνει;...Κι όμως είναι τόσα πολλά πράγματα ο χρόνος! Κι εγώ πρέπει να δώσω χρόνο. Πόσο χρόνο χρειάζομαι; Πόσο χρόνο χρειάζονται; Πόσο χρόνο; Και ο χρόνος περνάει διαρκώς από πάνω μου...

Το μονοπάτι...

Ανοίγεις τα μάτια σου...

Κοιτάς γύρω σου...

Το γνωστό δωμάτιο...

Σηκώνεσαι...

Στέκεσαι στα πόδια σου...

Το ξέρεις ότι μπορούν να σε κρατήσουν τα πόδια σου...

Το έχουν κάνει στο παρελθόν...

Είναι δυνατά, με θέληση...

Ρίχνεις κάτι πάνω σου...

Βγαίνεις έξω...

Περπατάς...

Μπλέκεσαι με τον κόσμο...

Χωμένος στις δικές σου σκέψεις...

Όλοι κάπως έτσι μοιάζουν...

Είναι σαν να είσαι μόνος σου...

Δεν σου αρέσει καθόλου αυτό...

Αναζητάς ένα βλέμμα...

Μια επαφή...

Κοιτάζεις μπροστά σου...

Ένα μονοπάτι ανοίγετε...Ανηφορικό...
Λίγο στενό...

Δύσβατο...

Λάθος μου! Δεν ξέρω αν είναι δύσβατο...

Είναι σίγουρα διαφορετικό...

Διαφορετικό από αυτά που έχεις περπατήσεις...

Έχει κάτι που σε μαγεύει...

Μια λάμψη μπροστά σου...

Στο τέλος του μονοπατιού...

Είναι πραγματική λάμψη ή η ανάγκη σου να είναι λάμψη;

Μια λάμψη που μπορεί να αλλάξει την ζωή σου...

Γιατί θέλεις να αλλάξει...

Έχεις περάσει δύσκολα...

Να το τολμήσεις;

Μπορείς ακόμα μια φορά;

Να προχωρήσεις;

Άλλωστε ποτέ δεν σου άρεσε να κοιτάς πίσω...

Ότι έχει μείνει πίσω, δεν άξιζε να είναι μπροστά...

Φύγαμε...

Βιέννη (Part ΙV - τελευταίο)

Ούτε η Λάμψη να ήταν αυτό το ταξίδι! Σήμερα όμως είμαι αποφασισμένη να τελειώσω με την ξενάγηση στην πανέμορφη Βιέννη... Λάθος! Η Βιέννη έχει τελειώσει, αφού την τελευταία μέρα του ταξιδιού παραμείναμε μόνο μερικές ώρες (κάτι τελευταία ψώνια κάναμε!) και ξεκινήσαμε εκδρομούλα! Πρώτη στάση σε ένα υπέροχο μεσαιωνικό κάστρο! Το κάστρο των Λίχτενσταϊν πολύ κοντά στην Βιέννη. Το πριγκιπάτο των Λίχτενσταϊν, είναι ένα μικρό κράτος ανάμεσα στην Ελβετία και στην Αυστρία. Και απ' ότι μας είπε ο ξεναγός, είχε αρκετά ακίνητα μέσα στην Αυστρία.Το κάστρο από μακριά. Όσο πλησιάζεις, γίνετε ακόμα καλύτερο! Ένα γλυπτό έξω από το κάστρο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος!
Και κάπου εδώ ξεκινάει το Αλτσχάιμερ!!! Της ηλικίας είναι βρε παιδιά! Αλλά, να... Πήγαμε σε ένα μοναστήρι που δεν θυμάμαι ούτε που ακριβώς βρίσκετε, ούτε τίποτε! Απλά θα σας δείξω μερικές φωτογραφίες κι εσείς θα κάνετε ότι κάτι καταλάβατε!!!Η είσοδος του μοναστηριού. Έριχνε ένα ψιλό χιονάκι την ώρα που φτάσαμε! Ένα γλυπτό (από τα αμέτρητα του είδους που είδαμε στην Αυστρία) που ήταν μέσα στον αυλόγυρο του μοναστηριού. Ο ναός του μοναστηριού.
Κι από κει στην λουτρόπολη του Μπάντεν.Δεν είχε την κίνηση που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τις προηγούμενες μέρες!Το σπίτι όπου έμεινε ο Beethoven και συνέθεσε τον "Ύμνο της Χαράς"!

Κι επειδή δεν αρκεί να ξέρουμε ότι εκεί γράφτηκε ο "Ύμνος της Χαράς", τον βλέπουμε και σε πλακάκι πεζοδρομίου!

Το Rathaus στο Μπάντεν. Μια όμορφη ξύλινη φάτνη! Αυτή τη φορά η φάτνη έχει ένα βρέφος!!! Η είσοδος ενός καφέ, που κοσμείται μεταξύ άλλων με ένα ξύλινο ομοίωμα της πριγκίπισσας Σίσυ!

Ότι είδαμε από λουτρά! Έκανε τρομερό κρύο εκείνη την μέρα και ήταν πολύ σύντομη η βόλτα μας... Προτιμήσαμε να πάμε για φαγητό!
Και κλείνω αυτό το υπέροχο πενταήμερο ταξίδι, με ένα βιντεάκι που τράβηξα με την φωτογραφική μηχανή, μέσα από το λεωφορείο. Δεν έχει πολύ καλή απόδοση, κρατάει ελάχιστα, αλλά βλέπεις τις ομορφιές ενός Αυστριακού χωριού και ακούς υπέροχη μουσική! Καλή διασκέδαση!!!

Η Ρ Α Κ Λ Α Ρ Α !!!

Αχουουου! Το μάτι είναι πρησμένο, ο μαύρος κύκλος έχει φτάσει κάπου κοντά στο πάτωμα, ο λαιμός πονάει φριχτά (κάτι περιμένω γι' αυτό!), αλλά η διάθεση είναι στα ύψη! Κι όλα αυτά βέβαια γιατί πέρασα ένα Σαββατοκύριακο σούπερ! Ναι! Οι παλιοί έρωτες δεν περνούν έτσι εύκολα κι όταν βρίσκεσαι κοντά τους, περνάς σίγουρα καλά... Όχι, δεν μιλάω για άντρα, αλλά για την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη!Δεν θα κάτσω να σας πω με λεπτομέρειες πως πέρασα. Ήταν ένα πραγματικά γεμάτο Σαββατοκύριακο. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα! Τι; Γήπεδο παιδιά, γήπεδο! Στα γεράματα με έσυρε ο Μανώλης στο γήπεδο! Δηλαδή είχαμε πάει για ουζάκια (πίναμε από τις 2:30 έως τις 6:30!) και μετά από κει ο Μανώλης ήταν να πάει στο γήπεδο, καθ' ότι γνωστός πωρωμένος Ηρακλάκια! "Ούτε να το σκέφτεσαι..." του λέω! Προσπαθώ με κάθε τρόπο να τον πίσω... Τι ότι είμαι γκαντέμο... Τι ότι είμαι κρυουλιάρα... Τι ότι φοβάμαι μην γίνουν επεισόδια... Τίποτε! Να πάω κι ας χάσουν... Να πάω κι αν χρειαστεί θα μου δώσουν τα μπουφάν τους... Να πάω κι αν χρειαστεί θα με υπερασπιστούν... Πέφτουν και τα σχετικά τηλεφωνήματα... Θέλουν συμπαράσταση λέει ο Άρης! ...Τελικά μ' έπεισαν! Τραβάτε με κι ας κλαίω, που λέει κι ο λαός!!! Έκανε απίστευτο κρύο, αλλά ευτυχώς είχα καβάντζα τα ουζάκια μου! Πρώτη φορά πήγαινα στο γήπεδο και μου άρεσε πολύ. Αν και ήμουν λιγάκι σαν την μύγα μες το γάλα! Μα χρυσέ μου, ο κόσμος τα λέει αυτά. Πάρε με και πες μου ότι θα πάμε στο γήπεδο, να φέρω μαζί μου μπουφάν και γούνινες μπότες! Όχι που πήγα με το παλτό και την λουστρίνι μπότα! Δεν με κοιτούσαν άδικα με μισό μάτι εκεί μέσα... Σαν κάτι κοκότες, που τις παίρνει η κάμερα στο γήπεδο και γελάει όλος ο κόσμος μαζί τους! Πάντως ήταν καταπληκτικό το θέαμα! Και τολμώ να πω ότι δεν γκρίνιαξα καθόλου! Προσπαθούσαν τα παιδιά να μου μάθουν και συνθήματα, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι τίποτε!

Τελείωσε ο αγώνας (χάσαμε λιγάκι, αλλά είπαμε ότι δεν φταίω εγώ γι' αυτό!!!), έγιναν κάτι επεισόδια (τα δυσάρεστα της υπόθεση: υπήρξε κι ένας νεκρός κατά την διάρκεια του αγώνα) και μεις φύγαμε άρον - άρον (εκεί σαν να γκρίνιαξα λιγάκι!). Πάντως τα παιδιά υποσχέθηκαν να με ξαναπάρουν μαζί τους!

Υ.Γ.1= Μανώλη μου, το post αυτό είναι αφιερωμένο σε σένα! Το καλό που σου θέλω όμως είναι να κρατήσεις την υπόσχεση σου για την μάζωξη της παρέας για μπανάκι!
Υ.Γ.2= Βασούλα κλείσε το υπολογιστή τώρα! Δεν είναι ώρα για να κάνεις βόλτες στα blogs, αλλά για να ανοίξεις κανένα βιβλίο!
Υ.Γ.3= Εσύ! Εσύ ντε, που μου χρωστάς εκείνο το σιροπάκι για τον βήχα, κράτησε μου καλύτερα κι ένα κουτάκι από εκείνα που ήταν στο ράφι πίσω σου! Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου χρειαστεί σ' αυτή τη ζωή...

Δίλλημα...

Αύριο κλείνω έξι μήνες άνεργη! Έξι ολόκληρους μήνες!!! Πότε πέρασε ο καιρός; Σαν να ήταν χθες, που άφησα το σπιτάκι μου για να πάω στην Θεσσαλονίκη! Εκεί έζησα όμορφα χρόνια, ξέγνοιαστα.. Τον Γενάρη του 2003 επέστρεψα πλέον μόνιμα (είχα ήδη καιρό που δούλευα) στο πατρικό μου και μπήκα για τα καλά στον χορό της παραγωγής. Δουλειά... Οχτάωρο... Παραγωγικότητα... Δεν μπορείς να ζεις χωρίς αυτά κι ας γκρινιάζεις καμιά φορά για όλα αυτά!

Τον πρώτο χρόνο το έψαχνα συνέχεια. Μήπως και μου κάτσει κάτι καλύτερο. Έκανα κάπου - κάπου και τα χαρτιά μου για το δημόσιο. Μετά όμως επαναπαύτηκα! Λες και ήμουν σε δική μου δουλειά και όχι υπάλληλος σε ιδιώτη! Όσο κι αν δε μου αρέσει αυτό που θα γράψω, είχα βολευτεί! Είχα την καρεκλίτσα μου, τον μισθό μου, τις αρμοδιότητες μου! Ένιωθα ότι στηρίζονται πράγματα και άνθρωποι σε μένα! Ένιωθα ότι αν λείψω... Δεν μπορώ να λείψω! Δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς εμένα!

Έλα όμως που όλα αυτά θα ίσχυαν σ' έναν ιδανικό κόσμο! Και αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι ιδανικός! Έτσι έμεινα χωρίς δουλειά, χωρίς οχτάωρο, χωρίς παραγωγικότητα! Και τώρα τι; Το αυτονόητο καλή μου! Ξανά από την αρχή... Αλλά αυτή τη φορά με πιο σταθερά βήματα! Πρέπει να κάνω σωστότερη επιλογή... Όσο μπορώ δηλαδή! Τους έξι αυτούς μήνες έχω κάνει χαρτιά για πολλές θέσεις στην ειδικότητα μου! Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Ηγουμενίτσα, Σύρος, Χίος, Μύκονος, Τήνος, Αθήνα, Κεφαλλονιά, Ρόδος... Είναι λίγες από τις θέσεις που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό μου! Έχω ένα ταπεινό πτυχίο από ΤΕΙ, ένα ακόμα πιο ταπεινό lower, ένα πτυχίο στους υπολογιστές και 67 μήνες προϋπηρεσία. Δηλαδή κάπου στα 1100 μόρια. Έλα όμως που έχω να κάνω με ανθρώπους που έχουν καλύτερο βαθμό πτυχίου, περισσότερες από μια γλώσσες, μεταπτυχιακά, διδακτορικά...

Και τώρα σκάει μύτη μια θέση που μπορώ πραγματικά να διεκδικήσω. Πως γίνεται αυτό; Δεν νομίζω ότι την θέλουν πολλοί την θέση αυτή! Είναι σε ένα νησί, με μόλις ένα χωριουδάκι, ένα σχολείο, ένα μπακάλικο, καμία τράπεζα, μόνο ταχυδρομικό ταμιευτήριο, δυο ταβέρνες (λειτουργούν άραγε το χειμώνα;), ένα ζαχαροπλαστείο, πολλούς ψαράδες και ίσως καθόλου ανθρώπους στην ηλικία μου! Δεν το φωτογραφίζω τυχαία! Είναι που λατρεύω αυτούς τους προορισμούς για καλοκαιρινές διακοπές και ήμουν εκεί πριν 7 χρόνια! Άσε που η Βικιπαίδεια αναφέρει ότι έχει 1469 μόνιμους κατοίκους!

Το ερώτημα όμως είναι: μπορώ εγώ να επιβιώσω εκεί; Ή θα πέσω να πνιγώ σε κανα εξάμηνο; Να τα κάνω τα χαρτιά μου ή όχι; Μπορεί να φαίνεται γελοίο σε κάποιους όλο αυτό, αλλά εμένα με απασχολεί από το πρωί! Και το τρελό κέφι που είχα αυτές τις μέρες, έχει μπει στην άκρη! Και ξέχασα το χαβαλέ που είχαμε αυτές τις μέρες! Και πόσο ωραία περάσαμε! Και που βγήκαμε, που ήπιαμε, που χορέψαμε! Εσύ τι θα έκανες αν ήσουν εγώ; Μήπως σε μπέρδεψα λιγάκι;

Υ.Γ.1= Δεν ξέχασα το post που σας χρωστάω!

Υ.Γ.2= Δεν τα μπορώ εγώ τα διλήμματα! Πρέπει να ξεσκάσω λιγάκι... Παίρνω λοιπόν τον κολλητό τηλέφωνο, ετοιμάζω βαλιτσούλα και αύριο το πρωί πάω Θεσσαλονίκη... Λίγο shopping therapy, λίγο τσίπουρα και κουβεντούλα, λίγο και Το Τριπλό Κλικ... Ε! Που θα πάει; Θα φτιάξει η διάθεση!!! Καλό Σαββατοκύριακο!

Βιέννη (Part ΙΙΙ)

Έτσι που το πάω, θα έρθει Πάσχα και εγώ ακόμα θα γράφω για τα Χριστούγεννα! Τι να κάνω όμως; Μ' έχουν φάει τα ξενύχτια και γέρασα και δεν τα αντέχω πια!!!
Επιστρέφουμε λοιπόν στο Χριστουγεννιάτικο ταξίδι στην Βιέννη και ακόμα πιο συγκεκριμένα στην τέταρτη μέρα. Μέρα ελεύθερη για να κάνουμε ότι τραβάει η όρεξη μας! Ξυπνήσαμε λοιπόν αρκετά νωρίς, πήραμε το πλούσιο πρωινό μας (κτηνωδίες σας λέω! Αλλά μετά την πείνα της παραμονής...) και ξεκινήσαμε την βόλτα στην πόλη. Διασχίσαμε όλη την Mariahilfer (με απίστευτη παγωνιά!) για ακόμα μια φορά, αν και δεν είχε καμία σχέση μ' αυτό που είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες μέρες...

Ο πιο εμπορικός δρόμος που έσφυζε από ζωή, τελείως άδειος!

Περπατήσαμε λοιπόν μέχρι το Hofburg ή σχεδόν μέχρι το Hofburg. Αφού κάναμε πρώτα μια στάση (σχεδόν τρίωρη) στο μουσείο Kunsthistorisches, δηλαδή το μουσείο Καλών Τεχνών που στεγάζεται σ' ένα εξαιρετικό κτήριο!

Άποψη του εξωτερικού του μουσείου.

Τμήμα της εντυπωσιακής οροφής του μουσείου. Ένα αγγείο με μια κουκουβάγια! Κι επειδή (όπως είχατε δει και στα post μου από την Νέα Υόρκη) έχω ένα κόλλημα με τον αιγυπτιακό πολιτισμό, αφιέρωσα αρκετό χρόνο στα ανάλογα εκθέματα! Οι μάσκες αυτές χρησιμοποιούνταν για να καλύπτουν τα πρόσωπα των νεκρών. Είδα απίστευτα πράγματα, λιγότερα απ' όσα είχα δει στην Νέα Υόρκη! Και ακόμα αναρωτιέμαι, αν υπάρχουν τόσα σε όλο τον κόσμο, έχει μείνει τίποτε στην Αίγυπτο!!! Μια σαρκοφάγος.... Την ακριβώς ίδια είχα φωτογραφίσει στο Μητροπολιτικό μουσείο! Από το εσωτερικό του μουσείου.

Το άγαλμα της Μαρίας Θηρεσία, ακριβώς απέναντι από το μουσείο! Και από την άλλη μεριά του αγάλματος, το Μουσείο Naturhistorisches. Μέσα στην αυλή του Hofburg. Αριστερά έφιππος ανδριάντας του πρίγκιπα Ευγενίου και στο κέντρο το μπαλκόνι που εξήγγειλε ο Χίτλερ την ένωση της Αυστρίας με την Γερμανία. (Εδώ να ευχαριστήσουμε τον γαμπρούλη, που έχει καλύτερη μνήμη από μένα!) Ακόμα μέσα στην αυλή του Hofburg, ένα αμαξάκι που κάνει βόλτα. Πίσω αχνοφαίνεται το Rathaus.

Λεπτομέρεια του παλατιού.

Μέσα στην στοά βρίσκετε το Μουσείο της πριγκίπισσας Σίσυ. Δυστυχώς ο πολύς κόσμος στάθηκε απαγορευτικός και δεν το είδαμε!

Και μετά από τόσο ποδαρόδρομο και τόση τέχνη, ήρθε η ώρα για καφεδάκι! Το Cafe Central, ένα από τα πιο γνωστά καφέ της πόλης, που ήταν χώρος συνάντησης για τους διανοούμενος τον 19ο αιώνα. Ακόμα και ο Λεό Τρότσκι ήταν ένας από τους τακτικούς πελάτες κατά την διάρκεια της εξορίας του στην Βιέννη. Κι αν είσαι τυχερός, μπορεί να ακούσεις και το πιάνο να παίζει... Εμείς δεν ήμασταν!

Μέσα στο Central. Ο κύριος δίπλα μου είναι ένα ομοίωμα πελάτη, που στολίζει την είσοδο του καφέ! Εγώ τελικά δεν ήπια σοκολάτα (δεν μου άρεσε καθόλου, όπου κι αν ήπια!) και γι' αυτό δοκίμασα μια εξαιρετική σουπίτσα! Και μετά το Central, μια περιήγηση στην πόλη.
Και κάπου κοντά στο Άγιο Στέφανο, ξεπροβάλει μια Ελληνική σημαία και το σήμα της Ελληνικής αστυνομίας! Μη με ρωτάτε γιατί;
Έξω από το παλάτι Albertina. Φιλοξενούσε μια έκθεση που με ενδιέφερε πολύ, με τίτλο "από τον Monet στον Picasso", αλλά δυστυχώς δεν το γνωρίζαμε και δεν την προλάβαμε! Το κτίριο της όπερας!
Μια σύντομη βολτίτσα και επιστροφή στο ξενοδοχείο... Ατελείωτος ποδαρόδρομος... Ένα σύντομο μπανάκι και βουρ στο ψητό! Κυριολεκτώ!!! Γιόρταζε ο γαμπρός μου και βγήκαμε να το γιορτάσουμε! Το τραπέζι το είχαμε κλείσει από Ελλάδα (να 'ναι καλά η κουμπάρα της αδερφής μου, που είναι γνώστης της γερμανικής) σε ένα μαγαζί που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα! Μάλλον σας λέω ότι επιβάλετε, αν θέλεις να φας πραγματικά καλά! Αφήσω την διεύθυνση, για όσους έχουν σκοπό να επισκεφτούν την Βιέννη στα κοντά: http://puerstner.com/international/puerstner-english.html Ας αφήσω όμως τις φωτογραφίες να μιλήσουν!

Το εσωτερικό του μαγαζιού, διακοσμημένο με βαρέλια κι άλλα παλιά αντικείμενα!

Περιμένοντας το φαγητό πίνουμε μπύρα τα παιδιά και σπιτικό κρασάκι εγώ!

Η ξύλινη τάβλα περιέχει δυο τεράστια χοιρινά παϊδάκια, πολλές πατατούλες, δυο μπολάκια με σος και ένα μπολ με σαλάτα! Περιττό να πω ότι τα έφαγα ΟΛΑ!

Κι επειδή μιλάμε για παραδοσιακή ταβέρνα, πρέπει να επισημάνω ότι τα γκαρσόν ήταν ντυμένα ανάλογα! Το γκαρσόν μας είχε πολύ πλάκα και όλη την διάθεση να βγει φωτογραφία με μια τρελή τουρίστρια!

Βιέννη by night! Μια ακόμα βόλτα και ραντεβού με την παρέα, που μόλις έφτασε από το Σάλτσμπουργκ (επιλέξαμε διαφορετικές εκδρομές) για ποτάκι!

Παρ' ότι είχα φάει του σκασμού, είπα να χτυπήσω κι ένα γλυκάκι! Πως νομίζετε ότι τα έβαλα τα κιλάκια;
Αυτό το Post μου βγήκε πιο μεγάλο από τα προηγούμενα! Πως τα κατάφερα έτσι; Έχω εξοντωθεί όμως... Πολύ ώρα χρειάζεται για να γίνει μεταφόρτωση των εικόνων, γι' αυτό λέω να υπάρξει ακόμα ένα part! Δεν δείχνω καθόλου οίκτο!!!

Βιέννη (Part ΙΙ)

Το προηγούμενο post το έκοψα λιγάκι απότομα, αλλά επέστρεψα και θα σας μεταφέρω το εορταστικό κλίμα στην Βιέννη! Που είχαμε μείνει λοιπόν; Α! Ναι, στην μέση της δεύτερης μέρας, δηλαδή στην παραμονή των Χριστουγέννων. Μετά από την επίσκεψη μας στον ναό του Αγίου Στεφάνου, η ξενάγηση περιλάμβανε βόλτα στο ανάκτορο Schonbrunn, την πρώην θερινή κατοικία των Αψβούργων. Το κακό είναι ότι όταν τελείωσε η ξενάγηση, είχε νυχτώσει και δεν μπόρεσα να αποθανατίσω τους υπέροχους κήπους. Αν και δεν ήταν έτσι όπως πρέπει να τους δει ο κάθε επισκέπτης. Την προηγούμενη φορά που είχα επισκεφτεί το ανάκτορο, ήταν Πάσχα και οι κήποι ήταν φανταστικοί! Καμία σχέση μ' αυτό που είδαμε τώρα!Το ανάκτορο Schonbrunn από μακρυά.Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το ανάκτορο και μερικά από τα ξύλινα σπιτάκια, που αποτελούσαν το Χριστουγεννιάτικο παζάρι στο Schonbrunn.
Το ανάκτορο ήταν πολύ επιβλητικό, αλλά δυστυχώς δεν επιτρεπόταν να βγάλουμε φωτογραφίες στο εσωτερικό του! Το πιο ωραίο όμως ήταν ο ξεναγός μας ο Φάνης! Ένας άνθρωπος που είχε απίστευτες γνώσεις, αλλά τις μετέδιδε με έναν ασυνήθιστο τρόπο! Ένιωθα σαν να βλέπω μεσημεριανή εκπομπή (ο τρόπος που μιλούσε θύμιζε τον Σόμπολο! Ναι, τον γνωστό δημοσιογράφο!), δηλαδή μας έλεγε όλα τα ιστορικά στοιχεία, αλλά τα συνδύαζε με τα κουτσομπολιά της εποχής! Απολαυστικότατος!!!
Μετά το τέλος της ξενάγησης είχαμε χρόνο ελεύθερο, έτσι αποφασίσαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι. Έλα όμως που δεν τα υπολογίσαμε σωστά! Την παραμονή των Χριστουγέννων, στις 2-3 το μεσημέρι, κλείνουν τα πάντα και οι καθολικοί έχουν συνήθειο να μένουν στα σπίτια του! Μάταια λοιπόν περπατήσαμε όλη την Mariahilfer για να βρούμε κάτι να φάμε... Έστω KFC! Τίποτε!!! Έτσι αποκαμωμένοι, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο, όπου είχαμε κάνει κράτηση για το Χριστουγεννιάτικο δείπνο. Και ενώ υπολογίζαμε να φάμε κατά τις 9, τελικά αλλάξαμε άποψη (η πείνα βλέπεις!) και κατεβήκαμε στις 7! Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να πω ότι στο ίδιο ξενοδοχείο, διέμενε η Μαίρη Λίντα, ο Τέρης Χρυσός, η Λιζέτα Νικολάου, η Άννα Μουζάκη... Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Ρωτήστε την γιαγιά σας ή τον παππού σας και θα σας ανοίξουν τα μάτια! Περάσαμε λοιπόν πολλές ώρες γελώντας μαζί τους, με την διακριτική τους παρουσία στο ξενοδοχείο (φορούσαν γυαλιά ηλίου όλη μέρα για να μην τους αναγνωρίσουν... Γυαλιά πραγματική υπερπαραγωγή!!!) και τα υπέροχα αγγλικά τους! Ακόμα θυμάμαι το γέλιο του σερβιτόρου όταν ο Τέρης Χρυσός παράγγελνε για όλη την παρέα!!!Εύχομαι στην υγεία μας, λίγο πριν έρθει το φαγητό! Δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει!!! Μείναμε νηστικοί! Το δείπνο αποτελούνταν από τέσσερα πιάτα, αλλά τα πιάτα αυτά ήταν άδεια!!! Αυτή η Γαλλική κουζίνα μας έφαγε! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σούπα, με το άγνωστης προελεύσεως κεφτεδάκι μέσα της (όχι, δεν το το χαρακτηρίσω όπως η αδερφή μου!) και το βλέμμα απόγνωσης του γαμπρού μου από την πείνα! Τουλάχιστον το διασκεδάσαμε...
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πολύ νωρίς, για μια ημερήσια εκδρομούλα στο Σάλτσμπουργκ. Πρώτη μας στάση όμως ήταν ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι στις Άλπεις, το Sankt Gilgen όπου γεννήθηκε η μητέρα του Motzart.

Μια φάτνη-ζωγραφιά από το international school του χωριού. Από το χωριουδάκι ξεκινούσε το τελεφερίκ, που πήγαινε τους σκιέρ στις πίστες! Η πλατεία του χωριού. Μια από τις χιλιάδες βιτρίνες, γεμάτες με τα πασίγνωστα σοκολατάκια Motzart! Ο ξεναγός μας, μας είπε πως τα καλύτερα είναι της Mirabell, παρ' όλα αυτά εξακολουθώ να τα σιχαίνομαι! Αυτό το μάρτσιπαν είναι άθλιο! Η εκκλησία του χωριού. Πραγματικά το χωριουδάκι αυτό με μάγεψε! Στην διαδρομή προς Σάλτσμπουργκ, συναντήσαμε και το ξενοδοχείο που είχε μείνει η Εθνική μας το καλοκαίρι στο Euro! Το ξέρω ότι η φωτογραφία είναι χάλια, αλλά την έβγαλε η αδερφή μου μέσα από το λεωφορείο!

Και φτάσαμε επί τέλους στο Σάλτσμπουργκ! Στο Mirabell Palace.

Στο Mirabell Palace φιλοξενούνται διάφορες εκθέσεις... Όχι ότι προλάβαμε να δούμε και τίποτε!

Το άγαλμα του μεγαλύτερου μαέστρου που πέρασε από την Αυστρία. Μιλάω βέβαια για τον Ελληνικής καταγωγής Χέρμπερτ φον Κάραγιαν!

Πανέμορφο το Σάλτσμπουργκ! Ήθελα πολύ να επισκεφτώ το κάστρο (αυτό που φαίνεται πάνω ψηλά), αλλά οι ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας, αλλά και το κρύο, δεν μας επέτρεψαν να φτάσουμε εκεί... Next time!

Το σπίτι που γεννήθηκε ο Motzart!

Το μικρότερο σπίτι στο Σάλτσμπουργκ, ούτε δυο μέτρα μήκος!

Η κουκουβάγια παρέα με πολλές ξυλόγλυπτες κουκουβάγιες! Και βέβαια κρατάω μια κούπα ζεστό κρασάκι, αφού έχω καταβροχθίσει κάτι λουκάνικα, μια ολόκληρη πατάτα (υπέροχη! Ψητή με σάλτσα ταρτάρε... Ελπίζω να την λέω σωστά!) και μερικά πρέτσελ!

Σ' αυτό το όμορφο καφενεδάκι ήπιαμε σοκολάτα... Όμορφο περιβάλλον, πολύ ωραίο γλυκάκι, αλλά άθλια σοκολάτα! Είχε τόσο γάλα μέσα, που έπιασε πέτσα! Μπλιάχ!!!
Έφτασε στο τέλος και το δεύτερο μέρος, άρα αναγκαστικά θα υπάρξει και τρίτο... Καλό σας κουράγιο!