Αναμνήσεις...

Πριν μερικά χρόνια, όταν επέστρεψα από την Θεσσαλονίκη και πήρα απόφαση ότι θα μείνω πάλι στο παιδικό μου δωμάτιο, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη αλλαγή. Πέταξα το κρεβάτι έξω (που μου μπούκωνε το χώρο!), πήρα έναν υπέροχο καναπέ - κρεββάτι, έβαψα τους τοίχους (με τα χεράκια μου!) κίτρινο με πορτοκαλί και έβαλα χάρτινη μπορντούρα ενδιάμεσα στα δυο χρώματα, γέμισα τους τοίχους βιβλιοθήκες, έβαλα ασορτί κουρτίνες και κρέμασα έναν όμορφο, μικρό, διακοσμητικό πολυέλαιο! Το δωμάτιο μου έγινε όμορφο, ζεστό και πολύ φιλόξενο... Τι να κάνω; Δεν μπορώ να επιβιώσω μέσα σ' ένα χώρο που δεν με εμπνέει!

Τον τελευταίο καιρό όμως είχε απογίνει το κακό! Είχα μαζέψει χιλιάδες χαρτιά, εφημερίδες, περιοδικά, προκηρύξεις (ψάχνω και για δουλειά... Τρομάρα μου!) που σχημάτιζαν στοίβες στο πάτωμα! Πολλές φορές έπρεπε να πηδάω πάνω από πράγματα για να φτάσω από την μια άκρη του δωματίου στην άλλη! Μην φανταστείτε ότι έχω κανένα τεράστιο δωμάτιο, μια σταλιά είναι και μπούκωσε αμέσως! Επίσης δεν θα δεχτώ σχόλια του στυλ: "Ανοικοκύρευτη!!!"! Κάνω όλες τις δουλειές στο σπίτι, αλλά είναι κάποια πράγματα, δικά μου, που δύσκολα τα αποχωρίζομαι! Την προηγούμενη βδομάδα όμως έφτασε η ώρα του αποχωρισμού! Πήρα μαύρες σακούλες σκουπιδιών και έκανα αυτό που απέφευγα εδώ και 2-3 μήνες... Το έκανα παλατάκι!!!

Κι αφού έκανα το δωμάτιο κουκλάκι, είπα να κάνω και μια εκκαθάριση στον πίνακα ανακοινώσεων (ξέρετε! Αυτόν που είναι από φελλό και καρφώνεις πάνω ότι σου την βαρέσει!) που βρίσκετε πίσω από την πόρτα μου! Και τι δεν βρήκα εκεί! Δυο τούρκικα χαρτονομίσματα, από την εποχή που είχα τα εκατομμύρια (μιλάμε για πολλά μηδενικά!), ένα ματάκι που μου είχε χαρίσει κάποιος στην Τουρκία, εισιτήρια από συναυλίες, εισιτήρια και προσκλήσεις από θεατρικές παραστάσεις, κάρτες από γενέθλια του παρελθόντος, παλιές φωτογραφίες με φίλους και υποτιθέμενους φίλους... Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση (είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν!) ήταν κάποια μικροσκοπικά χαρτάκια, που έγραφαν πάνω ότι μου έκανε εντύπωση. Δηλαδή ένα στίχος από τραγούδι: "...αξίζει φίλε να υπάρχει για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...", ή ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο: "...το να αρνείσαι να εκτεθείς συναισθηματικά, από φόβο μην πληγωθείς στο μέλλον, είναι σαν να αποφεύγεις να φας ένα υπέροχο δείπνο, μην τυχόν και σε βάλουν ύστερα να πλύνεις τα πιάτα..." της Σάντρα Δόμβου από το βιβλίο «Έρωτας είναι θα περάσει...» (δεν ξέρω πότε ακριβώς το διάβασα αυτό το αριστούργημα!!!) ή κάποιο αγνώστης ταυτότητας: "...το παρελθόν δεν μπορεί να είναι το πανωφόρι στο ρούχο του παρόντος...", που μάλλον κάπου το άκουσα και μου έμεινε! Τα πιο τρελά όμως ήταν αυτά που είχα γράψει ακούγοντας Ερωτικό FM, ο αγαπημένος μου ραδιοφωνικός σταθμός όταν ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Ο σταθμός έπαιζε non-stop music, χωρίς εκφωνητές. Το μόνο που έσπαγε την μονοτονία ήταν κάποια ερωτικά μηνυματάκια που έσκαγαν μύτη από το πουθενά ή κάποιοι αναστεναγμοί! Τέτοια μηνυματάκια βρήκα και στον πίνακα μου όπως: "...Η ζωή σου δίνει απλόχερα ότι έχεις δώσει: είτε ευτυχία, είτε δυστυχία! Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο..." ή "...Η απόλυτη διαστροφή του έρωτα είναι να κυνηγάς αυτό που σε πληγώνει και να πληγώνεις αυτό που σε κυνηγά..."! Γέλασα πολύ με όλα αυτά (θυμήθηκα τα φοιτητικά χρόνια, τις ατελείωτες κουβέντες τότε, τις καψούρες και τις ώρες που πέρασα ακούγοντας ραδιόφωνο), αλλά μελαγχόλησα λιγάκι! Πως μεγαλώνουμε; Πως αλλάζουμε; Μπα! Μου αρέσει που αλλάζουμε! Τα κατεβάζω όλα αυτά τώρα και ψάχνω άλλα, καινούργια να αναρτήσω... πιο ψαγμένα πλέον, πιο κουλτουριάρικα! Καμιά ιδέα κανείς;

ΥΓ= Ακριβώς κάτω από το καραβάκι, έχω κρεμάσει το βραχιολάκι που μου φόρεσαν στο νοσοκομείο μόλις γεννήθηκα! Χωράει μόλις το επώνυμό μου (16 γράμματα, που να χωρέσουν;) και την λέξη θήλυ και αυτή τη στιγμή τυλίγει μόνο τον αντίχειρα μου! Είναι από τα αντικείμενα που θα κρατάω μέχρι να πεθάνω...