Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Αναμνήσεις...

Πριν μερικά χρόνια, όταν επέστρεψα από την Θεσσαλονίκη και πήρα απόφαση ότι θα μείνω πάλι στο παιδικό μου δωμάτιο, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη αλλαγή. Πέταξα το κρεβάτι έξω (που μου μπούκωνε το χώρο!), πήρα έναν υπέροχο καναπέ - κρεββάτι, έβαψα τους τοίχους (με τα χεράκια μου!) κίτρινο με πορτοκαλί και έβαλα χάρτινη μπορντούρα ενδιάμεσα στα δυο χρώματα, γέμισα τους τοίχους βιβλιοθήκες, έβαλα ασορτί κουρτίνες και κρέμασα έναν όμορφο, μικρό, διακοσμητικό πολυέλαιο! Το δωμάτιο μου έγινε όμορφο, ζεστό και πολύ φιλόξενο... Τι να κάνω; Δεν μπορώ να επιβιώσω μέσα σ' ένα χώρο που δεν με εμπνέει!
Τον τελευταίο καιρό όμως είχε απογίνει το κακό! Είχα μαζέψει χιλιάδες χαρτιά, εφημερίδες, περιοδικά, προκηρύξεις (ψάχνω και για δουλειά... Τρομάρα μου!) που σχημάτιζαν στοίβες στο πάτωμα! Πολλές φορές έπρεπε να πηδάω πάνω από πράγματα για να φτάσω από την μια άκρη του δωματίου στην άλλη! Μην φανταστείτε ότι έχω κανένα τεράστιο δωμάτιο, μια σταλιά είναι και μπούκωσε αμέσως! Επίσης δεν θα δεχτώ σχόλια του στυλ: "Ανοικοκύρευτη!!!"! Κάνω όλες τις δουλειές στο σπίτι, αλλά είναι κάποια πράγματα, δικά μου, που δύσκολα τα αποχωρίζομαι! Την προηγούμενη βδομάδα όμως έφτασε η ώρα του αποχωρισμού! Πήρα μαύρες σακούλες σκουπιδιών και έκανα αυτό που απέφευγα εδώ και 2-3 μήνες... Το έκανα παλατάκι!!!
Κι αφού έκανα το δωμάτιο κουκλάκι, είπα να κάνω και μια εκκαθάριση στον πίνακα ανακοινώσεων (ξέρετε! Αυτόν που είναι από φελλό και καρφώνεις πάνω ότι σου την βαρέσει!) που βρίσκετε πίσω από την πόρτα μου! Και τι δεν βρήκα εκεί! Δυο τούρκικα χαρτονομίσματα, από την εποχή που είχα τα εκατομμύρια (μιλάμε για πολλά μηδενικά!), ένα ματάκι που μου είχε χαρίσει κάποιος στην Τουρκία, εισιτήρια από συναυλίες, εισιτήρια και προσκλήσεις από θεατρικές παραστάσεις, κάρτες από γενέθλια του παρελθόντος, παλιές φωτογραφίες με φίλους και υποτιθέμενους φίλους... Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση (είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν!) ήταν κάποια μικροσκοπικά χαρτάκια, που έγραφαν πάνω ότι μου έκανε εντύπωση. Δηλαδή ένα στίχος από τραγούδι: "...αξίζει φίλε να υπάρχει για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...", ή ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο: "...το να αρνείσαι να εκτεθείς συναισθηματικά, από φόβο μην πληγωθείς στο μέλλον, είναι σαν να αποφεύγεις να φας ένα υπέροχο δείπνο, μην τυχόν και σε βάλουν ύστερα να πλύνεις τα πιάτα..." της Σάντρα Δόμβου από το βιβλίο «Έρωτας είναι θα περάσει...» (δεν ξέρω πότε ακριβώς το διάβασα αυτό το αριστούργημα!!!) ή κάποιο αγνώστης ταυτότητας: "...το παρελθόν δεν μπορεί να είναι το πανωφόρι στο ρούχο του παρόντος...", που μάλλον κάπου το άκουσα και μου έμεινε! Τα πιο τρελά όμως ήταν αυτά που είχα γράψει ακούγοντας Ερωτικό FM, ο αγαπημένος μου ραδιοφωνικός σταθμός όταν ζούσα στην Θεσσαλονίκη. Ο σταθμός έπαιζε non-stop music, χωρίς εκφωνητές. Το μόνο που έσπαγε την μονοτονία ήταν κάποια ερωτικά μηνυματάκια που έσκαγαν μύτη από το πουθενά ή κάποιοι αναστεναγμοί! Τέτοια μηνυματάκια βρήκα και στον πίνακα μου όπως: "...Η ζωή σου δίνει απλόχερα ότι έχεις δώσει: είτε ευτυχία, είτε δυστυχία! Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο..." ή "...Η απόλυτη διαστροφή του έρωτα είναι να κυνηγάς αυτό που σε πληγώνει και να πληγώνεις αυτό που σε κυνηγά..."! Γέλασα πολύ με όλα αυτά (θυμήθηκα τα φοιτητικά χρόνια, τις ατελείωτες κουβέντες τότε, τις καψούρες και τις ώρες που πέρασα ακούγοντας ραδιόφωνο), αλλά μελαγχόλησα λιγάκι! Πως μεγαλώνουμε; Πως αλλάζουμε; Μπα! Μου αρέσει που αλλάζουμε! Τα κατεβάζω όλα αυτά τώρα και ψάχνω άλλα, καινούργια να αναρτήσω... πιο ψαγμένα πλέον, πιο κουλτουριάρικα! Καμιά ιδέα κανείς;

ΥΓ= Ακριβώς κάτω από το καραβάκι, έχω κρεμάσει το βραχιολάκι που μου φόρεσαν στο νοσοκομείο μόλις γεννήθηκα! Χωράει μόλις το επώνυμό μου (16 γράμματα, που να χωρέσουν;) και την λέξη θήλυ και αυτή τη στιγμή τυλίγει μόνο τον αντίχειρα μου! Είναι από τα αντικείμενα που θα κρατάω μέχρι να πεθάνω...

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολυ πολυ ομορφο το δωματιο σου ρε!!!

εγω παντως θα κραταγα τα χαρτακια με τα μηνυματα στον πινακα ανακοινωσεων, μ αρεσει να βλεπω τετοια.καποια δε απο αυτα που γραφεις ειναι τελεια!!

ελπιζω να μην τα πεταξες, να τα κρατησες τουλαχισοτν σε ενα κουτι, οπως και τα εισιτηρια απο συναυλιες και ταξιδια (εγω το κανω αυτο!!)

Σοφία είπε...

Χαίρομαι πολύ που σου αρέσει ψιθυράκι μου, το έφτιαξα με πολύ μεράκι! Κερνάω καφεδάκι όποτε θέλεις!

Δεν πέταξα τίποτε απ' όλα αυτά, μου είναι γενικά πολύ δύσκολο να πετάω αντικείμενα που μου θυμίζουν το παρελθόν! Είναι στιγμές που ψάχνω τα συρτάρια μου, ανασύρω πράγματα και γελάω ή μελαγχολώ μόνη μου!
Φιλιάαα!!!

Σοφία είπε...

Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Κι εγώ μαζεύω πολύ σαβούρα κι έχω μετατρέψει ένα ολόκληρο διαμέρισμα, όχι μόνο ένα δωμάτιο σε αποθήκη! Το έχω πάρει απόφαση όμως, πριν φύγει ο μήνας θα έχω βάλει τάξη (άντε μέχρι τα μέσα Μαρτίου το αργότερο) γιατί ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ!!!

Φωτογραφίες από το δωμάτιο όπως ήταν ΠΡΙΝ, έβγαλες;

Ανώνυμος είπε...

Παλατάκι... χιχι
Είναι περίεργο στα αλήθεια όταν πέτας χαρτάκια και παλιά αντικείμενα που κάτι θυμίζουν.. Μετά από μετακόμιση και για λίγο καιρό στο σπίτι της μαμάς μου, στο παιδικό μου δωμάτιο μαζί με το παλιό μου παλτό. Και μετά Καναδά...για νέο ξεκίνημα!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα... χμμμ κάτι για τον πίνακα...μισό
"Η ζωη δε μετριεται με το ποσες φορες ανασανες, αλλα απο τις στιγμες που εχασες την ανασα σου: απο το γελιο απο εκπληξεις απο εκσταση απο ευτυχια"
Μου αρέσει πολύ :)

pendulum είπε...

Σοφούλι , πρέπει που και που να κάνουμε τέτοια ξεκαθαρίσματα. Άλλωστε , οι περισσότερες στιγμές είναι βαθιά χαραγμένες στο μυαλό μας και δεν χρειάζονται χαρτάκια ποστ ιτ για να τα θυμηθούμε.
Σε κάθε βήμα σου ,θα συναντάς νέα αποφθεύγματα που θα σε εκφράζουν , νέους στίχους , νέες ζωγραφιές..θα βγάζεις , θα πετάς , θα θυμάσαι.
Το βραχιολάκι όμως, θα είναι η -για πάντα- ταυτοτητούλα σου. θα τη δείχνεις στα παιδάκια σου και θα τους εξηγείς πως η ζωή βρίσκει χώρο για να χωρέσει και να ανθίσει..
Σε φιλώ:)

Ανώνυμος είπε...

να σου πω, δεν έρχεσαι μια βόλτα κι από το δικό μου δωμάτιο να βοηθήσεις λίγο γιατί γίνεται πανικός από βιβλία κι εφημερίδες? :) το δωματιάκι το βρίσκω super, είναι τέλειο. ειδικά όταν το διακοσμείς με το δικό σου μεράκι, γίνεται ακόμα καλύτερο! τέτοιες αναμνησούλες έχουμε όλοι. κι όταν τα κοιτάμε, αρκεί ένα χαμόγελο για να μας θυμίσει από πού τα αποκτήσαμε. μεγαλώνουμε, αλλά είναι ωραίο κι αυτό! σε φιλώ! καλό βραδάκι!

Σοφία είπε...

Αχ! Σοφάκι άσε τα χρονοδιαγράμματα στην άκρη! Πόσες φορές είπα: αύριο θα κάνω εκκαθάριση; Άπειρες! Και το κακό είναι ότι όταν το κάνω, μετά από μερικές μέρες οι στοίβες αναγεννούνται!!!
Το παλιό δωμάτιο δεν το έχω φωτογραφίες (βλέπεις τότε δεν είχαμε τις ψηφιακές!), αλλά δεν το νοσταλγώ καθόλου! Υπάρχει κάπου βαθιά στο μυαλό μου...
Καλό βράδυ!

Σοφία είπε...

Μάνια μου, πολύ όμορφο αυτό που μου έγραψες! Το αντιγράφω και το κολλάω στον πίνακα μου, έτσι θα θυμάμαι κι εσένα!
Φιλάκιααααααα!!!

Σοφία είπε...

Το βραχιολάκι μου Νανά μου, το πήρα στα χέρια μου στην εφηβεία (μέχρι τότε, μου το φύλαγε η μαμά μου!), όταν άρχισα πλέον να καταλαβαίνω τι μου γίνεται και δεν σκοπεύω να το αποχωριστώ για τίποτε και για κανένα! Μου θυμίζει πάντα, όταν "πέφτω", ότι έζησα όταν πολλοί πίστευαν ότι δεν μπορώ να το κάνω! Μου θυμίζει την δύναμη που κρύβω μέσα μου!
Σε φιλώ γλυκά, καλό βράδυ!

Σοφία είπε...

Τα ίδια μου λέει και η φίλη μου η Βασούλα! Πότε θέλεις να έρθω για καθάρισμα; Μιας που είμαι άνεργη, λέω να αλλάξω καριέρα!
Το δωματιάκι μου το αγαπώ πολύ, το έφτιαξα με πολύ μεράκι και είναι το καταφύγιο μου! Έχω περάσει τόσα εδώ μέσα...
Δεν ξέρω για σένα Σκρουτζάκο μου, αλλά εγώ μεγαλώνω και μου αρέσει αυτό! Στο κατώφλι της τέταρτης δεκαετίας (πω,πω! Κάπως μου ήρθε αυτό!), νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, αγαπώ πιο πολύ τον εαυτό μου και όλες αυτές οι αναμνήσεις μου δίνουν δύναμη και τροφή για το μέλλον...
Καλό σου βράδυ, φιλάκι!