Να πάω κι ας μου βγει και σε κακό;

Μια φράση έχει κολλήσει στο μυαλό μου τις δυο τελευταίες μέρες: "Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό." Πότε η φράση αυτή κατέληγε με ένα έντονο θαυμαστικό, πότε με μια απλή τελεία και πότε από ένα τεράστιο ερωτηματικό! Κι εγώ προβληματισμένη ως εκεί που δεν παίρνει..

Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Την προηγούμενη Πέμπτη μου είπε η Βασούλα ότι βρήκε μια αγγελία, που ίσως με ενδιέφερε. Αγόρασα την εφημερίδα, μελέτησα την αγγελία και αποφάσισα να στείλω βιογραφικό. Άνοιξα τον υπολογιστή μου, έφτιαξα ένα βιογραφικό (τι έφτιαξα δηλαδή; Ούτε της Άρτας το γεφύρι να ήταν! Έσβηνα και έγραφα τέσσερις ώρες!) και μετά από πολύ σκέψη το έστειλα. Ώρα αποστολής 8:29 μμ και το τηλέφωνο χτυπάει στις 9:31 μμ! Πραγματικά δεν το περίμενα! Ήταν ένας κύριος, που μου έκανε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το πτυχίο, τις γνώσεις μου και πολύ περισσότερο την επαγγελματική μου εμπειρία. Μου ζήτησε να συναντηθούμε και το κανόνισα για την Δευτέρα το πρωί. Εδώ ξέχασα να αναφέρω ότι η δουλειά αυτή βρίσκετε περίπου 250 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Ξεκίνησα λοιπόν, ταξίδεψα και συναντήθηκα με τον κύριο Τάδε. Ο κύριος Τάδε ήταν πολύ ευγενικός, συζητήσαμε ότι έχει να κάνει με μένα και ότι έχει να κάνει με την δουλειά. Στο τέλος της συνάντησης ο κύριος Τάδε μου είπε ότι του κάνω για την δουλειά, αλλά πρέπει εγώ να αποφασίσω αν είναι διατεθειμένη να φύγω τόσο μακριά από το σπίτι μου! Όταν γύρισα σπίτι με ρώτησε η αδερφή μου τι είμαι διατεθειμένη να κάνω και της είπα ότι έχει τα αρνητικά του και τα θετικά του. Θέλησε να μάθει να θετικά και βρήκα μόνο δυο: είναι δουλειά (όχι Η δουλειά!) και θα μείνω επί τέλους μόνη μου! Είχα αποφασίσει να πάω, έστω και για ένα μήνα, δοκιμαστικά... Σήμερα όμως συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να φύγω! Δεν υπήρχε ίχνος ενθουσιασμού για ότι μου συνέβει! Ένιωθα σαν κάποιος να με έδιωχνε μακριά και εγώ ήμουν αναγκασμένη να ακολουθήσω... Έπρεπε σ' αυτή τη δουλειά να γίνω "άλογο κούρσας" που λέει κι η αδερφή μου! Να δουλεύω δεκάωρα καθημερινά και το Σάββατο! Να τρέχω χωρίς ανάσα! Ίσως έπρεπε να δεχτώ και υποβιβασμό, αντί για θέση μηχανικού, να έπαιρνα θέση γραμματέα στην αρχή... Και πόσο κρατάει αυτή η αρχή; "Ο μισθός δεν είναι συγκεκριμένος και εξαρτάτε από σένα" μου είπε ο κύριος Τάδε!

Δεν ξέρω αν είναι λάθος η απόφαση μου, αλλά ξέρω ότι από την στιγμή που αποφάσισα ότι δεν θα πάω, ξαναβρήκα το χαμόγελό μου! Ξέρω ότι πολλοί από τους γύρω μου θα με κατακρίνουν για την απόφαση μου! Όπως ξέρω ότι δεν τελειώνουν εδώ οι ευκαιρίες, και ελπίζω ότι "αύριο" θα έρθει μια καλύτερη για μένα...