Έχει πιάσει το blogάκι μου, λέει ο φίλος μου ο Φώτης! Όχι πως έχει άδικο, αλλά δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει. Παρ' ότι όλο αυτό τον καιρό που διατηρώ αυτό το φτωχό και ταπεινό blog, ζω την ζωή μου και παράλληλα αντλώ θέματα απ' αυτή, τον τελευταίο καιρό κρατάω τα θέματα καλά κρυμμένα μέσα μου. Νομίζω ότι μου βγαίνει έτσι, γιατί διαφορετικά το blog μου θα μετατρεπόταν σε μαύρο κι άραχνο... Και δεν το έχω συνηθίσει έτσι!
Δεν θα σας μιλήσω σήμερα για το όμορφο διήμερο που πέρασα με τις φίλες μου στην Κομοτηνή (θα συγκεντρώσω όλες τις φωτογραφίες και μετά!), αλλά για την σημερινή μου επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο. Πίναμε τον πρωινό μας καφέ με την Ρούλα και της πέταξα την ιδέα. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι καλό και ήθελα πολύ ένα βιβλίο για να με ταξιδέψει. Άλλωστε τώρα που καλοκαίριασε για τα καλά, ειδικά αργά το βράδυ που η πόλη έχει ηρεμήσει, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα βιβλίο! Ανοιχτά παράθυρα, καθαρός αέρας (λέμε τώρα!!!), ησυχία και γω αγκαλιά μ' ένα βιβλίο!
Κάθε φορά τρώω ώρες στο βιβλιοπωλείο, σήμερα όμως ήμουν πολύ γρήγορη. Μάλλον ήταν ο τίτλος που με κέρδισε: "Το τραμ το τελευταίο". Ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι! Διάβασα και το οπισθόφυλλο και πίστεψα ότι αυτό είναι ένα βιβλίο που μπορεί να με "ταξιδέψει" σε άλλες εποχές...
Στην προπολεμική Αθήνα, ο Νίκος Δερμάνης, γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας Δερμάνη, ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές του στο ωδείο. Ο πατέρας του δε βλέπει με καλό μάτι την κλίση του γιου του στη μουσική και θέλει να ασχοληθεί με το εργοστάσιο υφασμάτων που έχουν. Τον ίδιο καιρό, στις γειτονιές της Νίκαιας, τρία λαϊκά παιδιά, ο Γιώργος Στεφάνου, ο Μήτσος και ο Ανδρέας, προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή τους από τη μουσική. Βέβαια, το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς είναι απαγορευμένα όργανα, κάτι που καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς, η Ευτυχία, μια πανέμορφη δεκαοκτάχρονη προσφυγοπούλα, κερδίζει τη ζωή της δουλεύοντας σαν μοδιστρούλα. Παρότι έχει υπέροχη φωνή, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό της να τραγουδήσει. Η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε οι δρόμοι αυτών των πέντε παιδιών να διασταυρωθούν. Μέσα από τη φιλία, τον έρωτα και το μίσος, την ανάγκη για επιβίωση στην Κατοχή, τη συνεργασία, τον ανταγωνισμό και την αναγνώριση, θα πορευτούν για ένα τέταρτο του αιώνα άλλοτε μαζί, άλλοτε παράλληλα.
Διάβασα μόλις 50 σελίδες, αλλά μ' έχει ήδη μαγέψει. Δεν ξέρω αν οφείλετε στην ιστορία που αφηγείται ή στην όμορφη, στρωτή και καθόλου κουραστική γραφή! Πάντως είναι ένα βιβλίο που συνιστώ σε όσους αρέσει να ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
...Πήρα ακόμα ένα βιβλίο, αλλά γι' αυτό θα μιλήσω όταν το διαβάσω!
6 σχόλια:
Ωραία! Να μας ξαναπείς όταν το τελειώσεις γιατί ψάχνω κι εγώ για καλά βιβλία :-)
Σοφάκι μου το συγκεκριμένο βιβλίο φεύγει σαν νερό! Διάβασα μόνο για μια ωρίτσα χθες το βράδυ και έφτασα σχεδόν στην μέση. Μόλις το τελειώσω (πολύ σύντομα δηλαδή!) θα σας πω αν άξιζε όντως και θα σας μιλήσω και για το δεύτερο βιβλίο που πήρα!
Καλή σου μέρα!
Την ίδια φάση περνάμε: Κρατάω τα όσα συμβαίνουν μέσα μου καλά κλειδωμένα. Αισθάνομαι πάλι στο γνωστό μου σταυροδρόμι. Το μόνο που μου μένει είναι η διαπραγμάτευση με τον εαυτό μου για το πότε θα πάρω τον δρόμο που οδηγεί στην αντίθετη κατευθυνση.
Αισθάνομαι ότι δεν θα ριζώσω ποτέ και πουθενά...
Καλη αναγνωση λοιπον... Και μη σε νοιαζει γιαυτα που κρατας κλειδωμένα: ειναι για να μεστώσουν, να ωριμάσουν, και οταν ερθει η ωρα τους θα βγουν κι αυτα...
*fvasileiou
Δεν ξέρω Φώτη μου αν τελικά βρίσκομαι σε σταυροδρόμι ή σε αδιέξοδο! Να γυρίσω πίσω λοιπόν ή να μείνω εδώ κι ας μην με πάει παρακάτω; Όχου, πάλι μαυρίζω...
Όσο για το ρίζωμα, είμαι κατά! Αλλά δεν ξέρω αν μετράει η γνώμη ενός ανθρώπου που μόνιμα έχει τάσεις φυγής!!!
Φιλιά!
*Princess
Συνεχίζω την ανάγνωση και πολύ σύντομα θα έχει τελειώσει το βιβλίο μου!
Όσο για τα κλειδωμένα μου, ελπίζω απλά να φύγουν!
Καλό βράδυ πριγκηπέσα μου, φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου