Σκέψεις...

Σκέψεις πολλές. Σκέψεις τρελές. Σκέψεις που στοιχειώνουν την ύπαρξη σου. Σκέψεις που πηγαίνουν κι έρχονται... Σκέφτεσαι παράλογα, σχεδόν τρελά. Παίρνεις τα πράγματα στραβά, προσωπικά. Ξέρεις ότι δεν πρέπει. Δεν σκεφτόσουν έτσι και το βρίσκεις έξω από σένα. Το βρίσκεις παράλογο μόνο όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι ήρεμα και σοβαρά. Είναι λίγες αυτές οι στιγμές. Χάνεις αυτό που είσαι, ξεφτάει αυτό που είσαι. Πώς μπορεί να ξεφτάει ένας άνθρωπος σαν να είναι παλιό, φθαρμένο ύφασμα; Δεν ξέρω πως γίνετε, αλλά το βλέπω να γίνετε και δεν μου αρέσει...

Θέλεις να μείνεις. Θέλεις να φύγεις. Θέλεις να αλλάξεις πολλά, αλλά θέλεις να κρατήσεις πράγματα ίδια. Αλλαγές και σταθερότητα. Γίνετε; Μάλλον δεν γίνετε.
Τελικά η φυγή είναι η καλύτερη λύση;

Η ευγενική μου καταγωγή και άλλα...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Σάββατο πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι και παρ' ότι έχω ξενυχτίσει λιγάκι, πετάγομαι πάνω. Πλένομαι, ντύνομαι, στολίζομαι, βάζω στην βαλίτσα τα τελευταία πραγματάκια και κατεβαίνω στο του-τουτ μου. Φορτώνω και ξεκινάω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν πίνω καφέ και περιμένω το μάτι να ανοίξει από μόνο του! Συνήθως μου παίρνει καμιά ωρίτσα, αυτή τη φορά ήθελα παραπάνω (έχω ξεσυνηθίσει να ξυπνάω νωρίς!), αλλά με περίμεναν και έπρεπε να ξεκινήσω. "Εύκολος δρόμος" λέω, "θα τα καταφέρω"! Προορισμός μου; Καρδίτσα. Κυριακή πρωί βαφτίζει η κολλητή μου τον μπουμπούκο της και κανόνισα να πάω από Σάββατο, για να κάνουμε καμιά εκδρομούλα στην λίμνη.

Βγαίνω λοιπόν στον δρόμο, Εγνατία και πάω. Οδηγώ. Ακούω μουσικούλα. Οδηγώ. Σκέφτομαι. Οδηγώ. Χαζεύω την διαδρομή. Φτάνω Γρεβενά. Κοιτάζω το ρολόι και χαίρομαι που με τον καινούργιο δρόμο έκανα μόλις 35 λεπτά μέχρι εκεί. Το μυαλό ταξιδεύει... Εκεί συνειδητοποιώ ότι παραταξίδεψε το μυαλό και ότι έπρεπε να έχω βγει απ' την Εγνατία και να κατηφορίζω για Καλαμπάκα! Με πιάνει πανικός! "Τι κάνουμε τώρα;" Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω ξυπνήσει για τα καλά πλέον!!! Η Εγνατία συνεχίζει, εγώ ψάχνω απεγνωσμένα να βρω έξοδο και οι πινακίδες λένε "Γιάννενα 86 χλμ"! Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ για Καρδίτσα ξεκίνησα! Θα βρεθώ Γιάννενα; Δεν λέω, καλή ιδέα γιατί δεν έχω ξαναπάει Ήπειρο (άλλωστε λίμνη στην Καρδίτσα, λίμνη και στα Γιάννενα!), αλλά όχι τώρα... Με περιμένουν! Ευτυχώς έχω αυτό το άγχος και πριν μπω σε δρόμο φροντίζω να φουλάρω βενζίνη το αυτοκίνητο! Και πάω και πάω και έξοδο δεν βρίσκω! Και όσο δεν βρίσκω έξοδο, τόσο πανικοβάλλομαι, τόσο νευριάζω! Γιατί νευριάζω; Με την απίστευτη βλακεία που με δέρνει κάποιες φορές. Είμαι πόντια και δεν χάνω στιγμή να δείχνω την ευγενική μου καταγωγή!!! Το ρημάδι το GPS τι το έχω; Ναι, ναι... Πρέπει να αναβαθμίσω τους χάρτες μου, αυτόν τον δρόμο δεν τον έχει περασμένο...

Όλα αυτά σκεφτόμουν και έξοδο δεν έβρισκα. Ώσπου... Τι θείο δώρο; Αν και τι είχε μείνει; Μόνο καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα μέχρι τα Γιάννενα! Και όσο επιστρέφω σκέφτομαι πως είναι δυνατό να έχουν φτιάξει έναν υπερσύγχρονο δρόμο και να μην σου δίνουν την δυνατότητα να βγεις απ' αυτόν, να γυρίσεις πίσω. Πάντως είναι ένας πολύ καλός δρόμος, μια υπέροχη διαδρομή βουτηγμένη στο πράσινο. Επιστρέφω, στρίβω εκεί που έπρεπε να έχω στρίψει πριν 45 περίπου λεπτά και κατηφορίζω προς Καλαμπάκα. Φτάνω στην Καλαμπάκα, προσέχω που θα στρίψω (δεν αντέχω δεύτερη φορά σε μια μέρα!) και χαίρομαι που είμαι στην ηλιόλουστη Καλαμπάκα. Πάνω στην χαρά μου, θυμήθηκα έναν γκόμενο που γούσταρα κάποτε και ήταν από δω! Δεν έγινε ποτέ τίποτε... Έτσι θυμήθηκα εκείνο το δίστιχο από τους "απαράδεκτους":

"Κι ήπια τον πόνο με την τσανάκα,

στην Καλαμπάκα, στην Καλαμπάκα"

και ξαναγελάω μόνη μου σαν την χαζή! Φτάνω Τρίκαλα και από κει σε 15 λεπτά στην Καρδίτσα. Τι ανακούφιση!

Τα παιδιά με περίμεναν και ξεκινάμε για την λίμνη. Ευτυχώς δεν οδηγώ εγώ, γιατί μπορεί και να τους πήγαινα στην Κερκίνη! Τέσσερα αυτοκίνητα, πάμε κομβόι. Μια σταγόνα προσγειώνετε στο τζάμι του αυτοκινήτου. Η μια σταγόνα γίνετε δύο, οι δυο γίνονται τρεις και πάει λέγοντας! Ώσπου ξεσπάει μια απίστευτη μπόρα. Μπόρα είναι θα περάσει, σκέφτομαι. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Οι σταγόνες αλλάζουν μορφή και γίνονται χοντρό χαλάζι που χτυπάει με μανία το αυτοκίνητο! Φτάνουμε στην ταβέρνα και δεν μπορούμε να βγούμε απ' τα αυτοκίνητα! Περιμένουμε να ηρεμήσει λιγάκι και βγαίνουμε. Μουσκεύτηκα αρκετά. Έξω λυσσάει ο αέρας και το χαλάζι γίνεται πάλι βροχή, δυνατή βροχή! Και γω (που πάντα το καλοκαίρι σκάω στην Καρδίτσα!) είμαι με τα πεδιλάκια και το σορτσάκι! Το ρεύμα είναι κομμένο και μας σερβίρουν μόνο σαλάτες και ψητά κρέατα. Πίνουμε κρασάκι για να ζεσταθούμε. Ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες ή βίντεο, αλλά με το κρύο (13 βαθμούς μέσα στο κατακαλόκαιρο!) δεν τολμώ να σηκωθώ από την θέση μου!

Πηγαίνουμε για καφέ στις Ναϊάδες, ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έχει πιάτο την λίμνη!

(Από το καφέ στις Ναϊάδες)

Πίνω τσαγάκι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου!

(Η θέα στην λίμνη)
(Λίγη θέα ακόμα)
Όταν επιστρέψαμε ήμουν κομμάτια και ολίγον από κατεψυγμένη. Βγάζουμε όμως βόλτα τον μικρούλη στο Παυσίλυπων, γιατί έχει γκρίνια.
(Ένα δέντρο που το έκοψε στα δυο ένας κεραυνός)

(Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα!)

Χαζεύω τα παγόνια!

Δεν είναι πανέμορφα;

Το βράδυ απολαύσαμε το ποτάκι μας και νωρίς για ύπνο, γιατί η επόμενη μέρα είχε πολύ τρέξιμο. Είχα αναλάβει να κάνω κάποιους στολισμούς για το τραπέζι της βάφτισης και έτρεχα απ' το πρωί. Πήγε να μας τα χαλάσει λιγάκι ο καιρός, αλλά ευτυχώς έφτιαξε την τελευταία στιγμή και όλα πήγαν καλά!

Ευτυχώς η γκαντεμιά της προηγούμενης μέρας δεν συνεχίστηκε...

... ή μήπως να πω η βλακεία; Η επιστροφή ήταν πολύ πιο σύντομη και τώρα είμαι στο κρεββατάκι μου!

Παραμύθια...

Έχω αράξει στο κρεββατάκι μου, έχω το laptop μου στα πόδια και την τηλεόραση ανοιχτή για να κάνει φασαρία. Εμφανίζετε η μικρή με τα βιβλία της στο χέρι. Ξέρω ότι αν δεν της διαβάσω, δεν θα κοιμηθεί. Άλλωστε έχει ήδη ξεπαστρέψει τον μπαμπά της, που κοιμάται γαλήνιος στον καναπέ! Διαβάσαμε πρώτα το "Νιλς ο τάρανδος του Αϊ-Βασίλη"... Ναι, ναι! Το ξέρω είναι κατακαλόκαιρο, ότι έξω σκάει ο τζίτζικας, αλλά τι να κάνω που όλα τα μωρά έχουν μια εμμονή με τον Αϊ-Βασίλη και τα Χριστούγεννα!

Εδώ κάπου κάνουμε ένα διάλειμμα από το διάβασμα, για να κάνουμε το ανάλογο κήρυγμα που περιλαμβάνει: το πόσο πολύ αγαπάμε και προσέχουμε τα βιβλία μας (τα δυο επόμενα βιβλία που διαβάσαμε δεν έχουν εξώφυλλα και πονάει η ψυχή μου!), πως τα βιβλία γίνονται από τα δέντρα και όσο χαλάμε τα βιβλία, είναι σαν να χαλάμε τα δάση, πως τώρα που θα πάνε στο καινούργιο τους σπίτι θα έχουν κι αυτοί δέντρα και στα δέντρα αυτά θα ζουν σκιουράκια... Στέγνωσε το στόμα μου από την φλυαρία!
Τα δυο επόμενα βιβλία ανήκουν στην ίδια σειρά και λέγονται "Θυμός - Τι νιώθεις" και "Θέληση - Τι νιώθεις" και είναι δυο απίστευτα βιβλία. Ίσως η μικρή μας να είναι λιγάκι μικρή γι' αυτά τα βιβλία (είναι μόλις 3,5 χρονών!), αλλά παρ' όλα αυτά σε κοιτάει μέσα στα μάτια όταν της τα διαβάζεις και συμμετέχει σ' αυτά που λέει το βιβλίο!

Ο θυμός έχει χρώματα! Όταν θυμώνουμε αλλάζουμε χρώματα: μοβ, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί και στο τέλος κόκκινο. Κάθε που αλλάζουμε χρώμα πρέπει να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα από την μύτη και να την βγάζουμε από το στόμα. Και όταν φτάνουμε στο τελευταίο χρώμα, πρέπει να σκεφτόμαστε όλους όσους μας αγαπούν και δεν θέλουν να μας βλέπουν θυμωμένους! Εκεί η μικρή αρχίζει να απαριθμεί όλους όσους την αγαπούν: "οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι θείες, ο θείος Μανώλης, ο μπαμπάς, η μαμά, ο Κωνταντίνος (όχι, δεν το έγραψα εγώ λάθος!)..." Μαζί με την μικρή που απαριθμεί τους δικούς της ανθρώπους, σκέφτομαι τα δικά μου ξεσπάσματα θυμού και τους ανθρώπους που μ' αγαπούν. Σίγουρα η δική μου λίστα είναι μεγαλύτερη και γεμάτη με ανθρώπους που πραγματικά θέλω στην λίστα μου... Δεν προλαβαίνεις να σκεφτεί και πολλά, γιατί καπάκι ακολουθεί το επόμενο παραμύθι. Ο Ζήκος που θέλει να γίνει αστροναύτης και τα παιδάκια στην τάξη του τον κοροϊδεύουν, γιατί είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αλλά ο Θεϊκός Μάντης, του δείχνει το μέλλον και του λέει ότι αν θέλουμε κάτι πολύ και προσπαθούμε γι' αυτό, τότε θα πετύχουμε τους στόχους μας...
Μάλλον τα παραμύθια ήταν περισσότερα για την θεία, παρά για την ανεψιά! Με έβαλαν σε σκέψη... Πρέπει να ελέγχο το θυμό μου (και τα νεύρα μου!), αλλά πρέπει να προσπαθώ και γι' αυτά που θέλω... Ούτε που το φανταζόμουν ότι η μικρή θα μου έκανε μαθήματα ζωής βραδιάτικα!!!

Φαντάσματα...

Είναι αυτά, που όταν ήμασταν μικροί, νομίζαμε ότι ζούσαν μέσα στις ντουλάπες μας, κάτω απ' τα κρεβάτια μας. Μας τρομοκρατούσαν, μας φόβιζαν. Μαθαίναμε να ζούμε μαζί τους και προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Ήταν δύσκολο αυτό, αλλά με τον καιρό το παλεύαμε και καταφέρναμε να μην τους δίνουμε σημασία! Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Μου αρέσει μάλιστα να σκέφτομαι τα φαντάσματα, όπως τα είχα στο παιδικό μυαλουδάκι μου. Αυτά όμως που υπάρχουν και δεν μου αρέσουν, είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος! Έρχονται πολλές φορές, χωρίς εσύ να τα θέλεις, και στοιχειώνουν το παρόν σου. Ανακατεύουν την ζωή σου χωρίς να το θέλεις... Εντάξει, εσύ το επιτρέπεις και γίνεται! Σε γυρίζουν πίσω, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να ταράζεσαι, να αναπολείς. Και τι κερδίζεις; Απλά χάνεις την ψυχική σου ηρεμία, την γαλήνη που τόσο πολύ λατρεύεις...
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα πολύ ξεκούραστη και ήρεμη. Ένιωθα ότι όλα βρίσκονται στα δικά μου χέρια. Και αποφάσισα να αφήσω τα φαντάσματα και να πάω παραπέρα. Γιατί οι ζωντανοί ζουν με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους!

Είμαι σύρμα...

Κάπως έτσι νιώθω τις τελευταίες μέρες. "Σύρμα από ρεύμα κομμένο... Ονειρέψου με, μα μη μ' αγγίζεις..." Μέσα στο κεφάλι μου επικρατεί το χάος. Μια παράνοια. Αυτά που ήθελες τότε, γίνονται τώρα. Αυτά που ήθελες να ακούσεις τότε, τα ακούς τώρα. Και δεν είναι πως δεν περίμενες αρκετά, πως δεν έδωσες τον απαιτούμενο χρόνο. Ίσως πιο πολύ απ' όσο περίμεναν όλοι... Και κει που λες ότι βγάζεις μια άκρη μ' αυτά που συμβαίνουν, μ' αυτά που σκέφτεσαι, μ' αυτά που θέλεις (ή νομίζεις ότι θέλεις!), εκεί ακούς άλλα κι άλλα... Αποπροσανατολίζεσαι! Επηρεάζεσαι! Βέβαια πάντα υπάρχει η αδερφή μου, που με πολύ τρυφερό βρίσιμο με επαναφέρει στην τάξη. Παρ' όλα αυτά, νιώθω αυτό. Ποιο; Αυτό ντε! Μη μ' αγγίζεις!

Έτσι...