Παραμύθια...

Έχω αράξει στο κρεββατάκι μου, έχω το laptop μου στα πόδια και την τηλεόραση ανοιχτή για να κάνει φασαρία. Εμφανίζετε η μικρή με τα βιβλία της στο χέρι. Ξέρω ότι αν δεν της διαβάσω, δεν θα κοιμηθεί. Άλλωστε έχει ήδη ξεπαστρέψει τον μπαμπά της, που κοιμάται γαλήνιος στον καναπέ! Διαβάσαμε πρώτα το "Νιλς ο τάρανδος του Αϊ-Βασίλη"... Ναι, ναι! Το ξέρω είναι κατακαλόκαιρο, ότι έξω σκάει ο τζίτζικας, αλλά τι να κάνω που όλα τα μωρά έχουν μια εμμονή με τον Αϊ-Βασίλη και τα Χριστούγεννα!

Εδώ κάπου κάνουμε ένα διάλειμμα από το διάβασμα, για να κάνουμε το ανάλογο κήρυγμα που περιλαμβάνει: το πόσο πολύ αγαπάμε και προσέχουμε τα βιβλία μας (τα δυο επόμενα βιβλία που διαβάσαμε δεν έχουν εξώφυλλα και πονάει η ψυχή μου!), πως τα βιβλία γίνονται από τα δέντρα και όσο χαλάμε τα βιβλία, είναι σαν να χαλάμε τα δάση, πως τώρα που θα πάνε στο καινούργιο τους σπίτι θα έχουν κι αυτοί δέντρα και στα δέντρα αυτά θα ζουν σκιουράκια... Στέγνωσε το στόμα μου από την φλυαρία!
Τα δυο επόμενα βιβλία ανήκουν στην ίδια σειρά και λέγονται "Θυμός - Τι νιώθεις" και "Θέληση - Τι νιώθεις" και είναι δυο απίστευτα βιβλία. Ίσως η μικρή μας να είναι λιγάκι μικρή γι' αυτά τα βιβλία (είναι μόλις 3,5 χρονών!), αλλά παρ' όλα αυτά σε κοιτάει μέσα στα μάτια όταν της τα διαβάζεις και συμμετέχει σ' αυτά που λέει το βιβλίο!

Ο θυμός έχει χρώματα! Όταν θυμώνουμε αλλάζουμε χρώματα: μοβ, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί και στο τέλος κόκκινο. Κάθε που αλλάζουμε χρώμα πρέπει να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα από την μύτη και να την βγάζουμε από το στόμα. Και όταν φτάνουμε στο τελευταίο χρώμα, πρέπει να σκεφτόμαστε όλους όσους μας αγαπούν και δεν θέλουν να μας βλέπουν θυμωμένους! Εκεί η μικρή αρχίζει να απαριθμεί όλους όσους την αγαπούν: "οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι θείες, ο θείος Μανώλης, ο μπαμπάς, η μαμά, ο Κωνταντίνος (όχι, δεν το έγραψα εγώ λάθος!)..." Μαζί με την μικρή που απαριθμεί τους δικούς της ανθρώπους, σκέφτομαι τα δικά μου ξεσπάσματα θυμού και τους ανθρώπους που μ' αγαπούν. Σίγουρα η δική μου λίστα είναι μεγαλύτερη και γεμάτη με ανθρώπους που πραγματικά θέλω στην λίστα μου... Δεν προλαβαίνεις να σκεφτεί και πολλά, γιατί καπάκι ακολουθεί το επόμενο παραμύθι. Ο Ζήκος που θέλει να γίνει αστροναύτης και τα παιδάκια στην τάξη του τον κοροϊδεύουν, γιατί είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αλλά ο Θεϊκός Μάντης, του δείχνει το μέλλον και του λέει ότι αν θέλουμε κάτι πολύ και προσπαθούμε γι' αυτό, τότε θα πετύχουμε τους στόχους μας...
Μάλλον τα παραμύθια ήταν περισσότερα για την θεία, παρά για την ανεψιά! Με έβαλαν σε σκέψη... Πρέπει να ελέγχο το θυμό μου (και τα νεύρα μου!), αλλά πρέπει να προσπαθώ και γι' αυτά που θέλω... Ούτε που το φανταζόμουν ότι η μικρή θα μου έκανε μαθήματα ζωής βραδιάτικα!!!