Φαντάσματα...

Είναι αυτά, που όταν ήμασταν μικροί, νομίζαμε ότι ζούσαν μέσα στις ντουλάπες μας, κάτω απ' τα κρεβάτια μας. Μας τρομοκρατούσαν, μας φόβιζαν. Μαθαίναμε να ζούμε μαζί τους και προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Ήταν δύσκολο αυτό, αλλά με τον καιρό το παλεύαμε και καταφέρναμε να μην τους δίνουμε σημασία! Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Μου αρέσει μάλιστα να σκέφτομαι τα φαντάσματα, όπως τα είχα στο παιδικό μυαλουδάκι μου. Αυτά όμως που υπάρχουν και δεν μου αρέσουν, είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος! Έρχονται πολλές φορές, χωρίς εσύ να τα θέλεις, και στοιχειώνουν το παρόν σου. Ανακατεύουν την ζωή σου χωρίς να το θέλεις... Εντάξει, εσύ το επιτρέπεις και γίνεται! Σε γυρίζουν πίσω, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να ταράζεσαι, να αναπολείς. Και τι κερδίζεις; Απλά χάνεις την ψυχική σου ηρεμία, την γαλήνη που τόσο πολύ λατρεύεις...
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα πολύ ξεκούραστη και ήρεμη. Ένιωθα ότι όλα βρίσκονται στα δικά μου χέρια. Και αποφάσισα να αφήσω τα φαντάσματα και να πάω παραπέρα. Γιατί οι ζωντανοί ζουν με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους!