Φεύγω!!!

Μετρούσα και ξαναμετρούσα... Επί τέλους όμως έφτασε η μέρα που φεύγω. Την Τετάρτη το πρωί πετάω για Βαρκελώνη και ήδη έχω αρχίσει να πετάω! Η βαλίτσα μου δεν είναι ακόμα έτοιμη, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο σε κάποιους! Αλλά αύριο το πρωί θα το τακτοποιήσω κι αυτό. Έχω τόσο μεγάλη ανάγκη γι' αυτό το ταξίδι, που πολλές φορές προσπαθούσα να σκέφτομαι ότι δεν θα γίνει. Γιατί; Γιατί μου έβγαινε μια φοβία, ότι κάτι θα γίνει την τελευταία στιγμή και δεν θα πραγματοποιηθεί... Πάντα το παθαίνω αυτό όταν κανονίζω ταξίδι. Ανασφάλεια νομίζω το λένε! Τώρα όμως μπήκαμε στην τελική ευθεία!!!

Υ.Γ.= Η Τετάρτη είναι μια δύσκολη μέρα. Παρ' ότι φεύγω, θα μου κρατήσει το μυαλό μου πίσω. Η αδερφούλα μου θα κάνει μια σημαντική εξέταση και ένας δικό μου άνθρωπος μια μικροεπέμβαση. Το μόνο που εύχομαι είναι να πάνε όλα καλά και όταν γυρίσω με το καλό, να μπορέσω να σας μιλήσω για όλα όσα είδα!

Raistlin the Wishmaster...

Το ξέρω ότι αυτό που βλέπετε και ακούτε δεν σας θυμίζει σε τίποτα εμένα!

Είναι όμως αφιερωμένο στον Raistlin the Wishmaster και στο σπαθί του... Για όλα τα τραγούδια που άκουσα σήμερα και για τις ώρες που μου κράτησες συντροφιά!

Γράμμα από το 2070...

Είμαι ένας άνθρωπος που καταναλώνει σε καθημερινή βάση πάρα πολύ νερό. Πίνω τουλάχιστον 1,5 λίτρο, χώρια από αυτό που χρησιμοποιώ για να φτιάξω τσάι. Κάνω μπάνιο τουλάχιστον μια φορά κάθε μέρα. Το καλοκαίρι ο αριθμός αυτός μπορεί να γίνει 2 ή και 3 φορές την μέρα. Δυστυχώς με την δουλειά, αναγκάζομαι να φοράω τα ρούχα μου μόνο μια φορά και αμέσως μετά να τα πλένω. Τι να κάνω; Δεν αντέχω την τσιγαρίλα πάνω μου. Κάπου - κάπου πλένω το αυτοκίνητο μου, αλλά όχι υπερβολές. Τέλος έχω την κακή συνήθεια να αφήνω την βρύση ανοιχτή όταν πλένω πιάτα...
Όλα αυτά μέχρι σήμερα, που μέσω κάποιου ανακάλυψα το παρακάτω βιντεάκι. Πραγματικά σας μιλάω, συγκλονίστηκα! Γιατί μπορεί να τα ξέρουμε όλα αυτά, αλλά ποτέ δεν μπήκαμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τι θα γίνει στο μέλλον. Βέβαια εννοείται ότι δεν θα πάθω αφυδάτωση για να "βοηθήσω", αλλά μπορώ να βελτιώσω πολλά στις καθημερινές μου συνήθειες! Για σκεφτείτε...

Και να μην ξεχνάμε ότι ό κόσμος που ζούμε, δεν μας ανήκει. Τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας και πρέπει να τους τον επιστρέψουμε πίσω, όπως ακριβώς μας τον έδωσαν! Μήπως πρέπει να τον δώσουμε πίσω σε καλύτερη κατάσταση;

Υ.Γ.= Ελπίζω να καταφέρεται να δείτε το βιντεάκι μέχρι το τέλος. Είναι λιγάκι "βαρύ"!

Βαριέμαι...

... θανάσιμα! Από την ώρα που ξύπνησα είμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου σαν λεχώνα! Έξω χιονίζει για πολλοστή φορά κι εγώ πρέπει να ετοιμαστώ για μάθημα και δεν θέλω. Θέλω να ξανακοιμηθώ, να χαζέψω στο ίντερνετ, στην τηλεόραση...

Να διαβάσω λίγο ακόμα απ' τον ταξιδιωτικό μου οδηγό. Έναν οδηγό που τον έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές (Πράγα, Βιέννη, κ.α.) και νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί στην Ελληνική αγορά. Έχω ήδη κυκλώσει τα αξιοθέατα που θέλω να δω, τα εστιατόρια που θέλω να κτηνωδιάσω, τα καφέ που θέλω να χαλαρώσω, τα πάρκα που θέλω να περπατήσω... Ε! Τι έμεινε μωρέ; Μόνο δυο βδομαδούλες κι έφυγα!!!

Τα τρένα που φύγαν...

Μου αρέσουν πολύ οι μεγάλες πόλεις. Όχι να ζω σ' αυτές (εκτός κι αν μιλάμε για την Θεσσαλονίκη), αλλά να τις εξερευνώ, να περνάω χρόνο σ' αυτές. Μου αρέσουν όμως ακόμα περισσότερο οι χώροι που ξεκινούν τα ταξίδια, δηλαδή τα αεροδρόμια, οι σταθμοί των τρένων, τα λιμάνια. Με τους σταθμούς των Κ.Τ.Ε.Λ. μόνο έχω ένα θεματάκι κι αυτό γιατί δεν αντέχω την βρωμιά που επικρατεί! Όσο κι αν ακούγετε ηλίθιο μου αρέσουν και οι αποχωρισμοί σ' αυτούς τους χώρους, γιατί έχω την ελπίδα ότι θα τους ακολουθήσουν επανενώσεις! Είναι για μένα μαγικό να σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι πέρασαν από κει, πόσοι ταξίδεψαν, πόσοι αποχωρίστηκαν κάποιον που αγαπούσαν, για ποιο ταξίδι κίνησαν... Το σπίτι του κολλητού μου στην Θεσσαλονίκη είναι κυριολεκτικά δυο βήματα από τον σταθμό των τρένων. Μου αρέσει τόσο πολύ να ανοίγω το παράθυρο και να χαζεύω τα τρένα που βρίσκονται εκεί. Κάποια είναι σχετικά καινούργια, αλλά έχει επέμβει ο άνθρωπος και τα έχει αλλάξει όψη.
Κάποια νομίζεις ότι βρίσκονται εκεί μια ολόκληρη ζωή, ότι έχουν δει πάρα πολλά. Κόσμο να πάει και να 'ρχεται. Ίσως ακόμα και πολέμους. Πλάθω ιστορίες με το μυαλό μου γι' αυτά! Αυτό όμως που με τρελαίνει είναι οι ήχοι που συνοδεύουν τα τρένα! Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βράδυ που έφευγα για Αμερική. Δεν κοιμήθηκα λεπτό από την αγωνία μου! Το πέρασα να ακούω τα τρένα που φεύγαν και κάπου - κάπου έριχνα κλεφτές ματιές απ' το παράθυρο, για να "ρουφήξω" όσο περισσότερα χρώματα της νύχτας μπορούσα!

Υ.Γ.= Για να ξέρεις τι κάνω στο σπίτι σου όταν εσύ λείπεις! Αφιερωμένο καλέ μου...