Barcelona (Part IV)

Μου συνέβησαν πολλά αυτές τις μέρες και έχασα την επαφή μου με τα blog. Πρέπει όμως να τελειώσω αυτά τα Post που είχα ξεκινήσει για την Βαρκελώνη. Βέβαια μετά από τόσο καιρό δεν ξέρω τι θυμάμαι, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια! Ελπίζω το αφιέρωμα σ' αυτό το ταξίδι να τελειώσει πριν γίνει το επόμενο!!!

Μέρα τρίτη και μέρα που ξεκινάει με το καλύτερο αξιοθέατο της πόλης. Αν και νομίζω ότι μόνο οι άντρες θα ενθουσιαστούν! Στάση πρώτη: Campnou, το απόλυτο γήπεδο!Μόλις φτάσαμε, έξω απ' το γήπεδο το επιδεικνύω με χαρά!
Στα ταμεία του γηπέδου, με 17 ευρώ και μπήκαμε.
Στα αποδυτήρια.. ή μάλλον στα σπα!
Το γρασίδι...
Γηπεδάρα σας λέω!
Από ψηλά.
Press room.
Στο μουσείο του γηπέδου.
Κύπελλα της ομάδας μπάσκετ.
Τα παπούτσια που φορούσε ο Ronald Koeman όταν πέτυχε το νικητήριο γκολ, που έδωσε στην Μπαρτσελόνα το πρώτο Ευρωπαϊκό κύπελλο (Στάδιο Wembley, 20 Μαΐου 1992).
Τα γεγονότα της χρονιά που γεννήθηκα.
Φτάνει όμως με το γήπεδο, ας βγούμε πάλι έξω και ας κατευθυνθούμε προς το ωραιότερο πάρκο της Βαρκελώνης, το Parc Guell. Το πάρκο αυτό το σχεδίασε ο Gaudi, για να χτιστούν εκεί οι κατοικίες των πλουσίων την Βαρκελώνης, όπως του ανάθεσε ο Eusebi Guell. Πέρα από την κατοικία του Guell και μια ακόμα, δεν κατάφεραν να πουληθούν άλλα σπίτια. Έτσι μετά τον θάνατο του Guell και του Gaudi (δεν είχαν κληρονόμους και οι δυο), το πάρκο πέρασε στα χέρια του κράτους που το μετέτρεψε σε κρατικό πάρκο ανοιχτό σε όλους τους επισκέπτες.
Η είσοδος του πάρκου.
Η περιβόητη σαύρα.
Στο οφιοειδές παγκάκι, που καλύπτει ολόκληρη την τεράστια "βεράντα".
Κάπως έτσι είναι η βεράντα.
Και κάπως έτσι από κάτω.
Ο Gaudi είχε τρέλα με τους φοίνικες, ζωντανούς και πέτρινους.
Το σπίτι που έμενε ο Gaudi τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Όλο το πάρκο είναι κατασκευασμένο από ανακυκλώσιμα υλικά (κεραμικά, πλακάκια, οικιακές πορσελάνες, κ.α.), που οι εργάτες του Gaudi μάζεψαν από τα σκουπίδια ολόκληρης της πόλης.
Από το Parc Guell, κατευθυνθήκαμε στο μεγαλύτερο έργο, το έργο ζωής του Gaudi. Ποιο είναι αυτό; Μα η Sagrada Familia! Άκουγα, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα αντικρίσω! Πριν όμως να επισημάνω κάποια βασικά πράγματα για την Αγία Οικογένεια. Ξεκίνησε να χτίζετε το 1882 από τον αρχιτέκτονα Φρανσέσκ ντελ Βιλάρ, ο οποίος όμως παραιτήθηκε ένα χρόνο μετά όπου ανέλαβε ο Αντόνιο Γκαουντί. Για 43 χρόνια ήταν το έργο της ζωής του, μέχρι που τον πάτησε ένα διερχόμενο τραμ. Τραγικός θάνατος για τον μεγάλο αρχιτέκτονα και τραγικότερο όλων ότι δεν τον αναγνώρισε κανένας και τον βρήκαν μέρες μετά οι συνεργάτες του στο νεκροτομείο. Μετά τον Γκαουντί ανέλαβε ο Ζοζέπ Μαρία Σουμπιράκ, που συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Αυτό που βλέπει πραγματικά δεν μπορεί να αποτυπωθεί στις φωτογραφίες!
Η πρόσοψη της γέννησης. Έχει λαξευτεί πάνω σε πέτρα η γέννηση του Κυρίου.
Η πρόσοψη των Παθών. Η πρόσοψη αυτή δεν θυμίζει καθόλου την πρόσοψη της γέννησης, που ξεκίνησε ο Γκαουντί. Αλλά ο ίδιος ο Γκαουντί δεν ήθελε να υπάρχουν σχέδια, αλλά να συνεχιστεί το έργο αυτό ελεύθερα χωρίς περιορισμούς.
Φοβερές λεπτομέρειες.
Και πάνω από την σταύρωση, βλέπει την Ανάσταση.
Πίσω μου το σχολείο που έχτισε ο Γκαουντί στην αυλή της Αγίας Οικογένειας. Ανάγκαζε τους εργάτες του να πηγαίνουν εκεί τα παιδιά τους, γιατί θεωρούσε βασικό να εκπαιδεύονται τα παιδιά.
Μετά από μια πολύ γεμάτη μέρα, επιστρέψαμε στην γοτθική συνοικία και ψάξαμε να βρούμε ένα εστιατόριο που μου είχε συστήσει μια πολύ καλή μου φίλη. Με την σειρά μου το συνιστώ ανεπιφύλακτα, γιατί το φαγητό του ήταν εξαιρετικό και ο χώρος απίθανος. Els Quatres Gats, δηλαδή οι τέσσερις γάτες που υπήρξε στέκι του Πικάσο.
Ο υπέροχος χώρος.
Φοβερή σαλάτα, όχι μόνο σε όψη αλλά και σε γεύση!
Μπακαλιάρος με σπανάκι ογκρατέν. Δεν φαντάζεστε!
To be continious...