Η δύναμη μιας λέξης!

Η ελληνική γλώσσα θεωρείται από τις πιο πλούσιες γλώσσες του κόσμου. Μια γλώσσα που έχει τις ρίζες τις βαθιά μέσα στους αιώνες. Στην καθημερινότητα μας χρησιμοποιούμε χιλιάδες λέξεις. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν σκέφτονται πόσο πολύ μπορούν να πληγώσουν τους γύρω τους χρησιμοποιώντας δυο - τρις μόνο λέξεις. Λέξεις σκληρές! Όπως υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν κάποιες λέξεις, όπως την λέξη συγγνώμη. Ανήκω στους ανθρώπους που μου αρέσει να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να ζητάω συγγνώμη. Θα μου πεις ότι θα ήταν καλύτερο να μην κάνω λάθη, ώστε να μην χρειάζεται να ζητάω συγγνώμη. Έλα μου όμως που είμαι άνθρωπος και δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν κάνει λάθη. Είναι όμως πολύ σημαντικό να μπορείς να σκέφτεσαι λογικά (λίγο μετά την καταιγίδα!) και να μπορείς να αγκαλιάζεις τον άνθρωπο που αγαπάς και να του ζητάς συγγνώμη. Και ξέρετε πιο είναι ακόμα σημαντικό; Όταν ο άνθρωπος αυτός σε σφίγγει πάνω του και σου ανταποδίδει την συγγνώμη, γιατί ποτέ δεν φταίει μόνο ένας!
Ο καυγάς αυτός μ' έκανε να σκεφτώ πολύ και να εκτιμήσω πολύ τους ανθρώπους που αγαπώ, που έχω γύρω μου. Και μόνο στην σκέψη ότι μπορεί να χάσεις έναν άνθρωπο που είναι χρόνια στην ζωή σου, που έχεις μοιραστεί τόσα πολλά, που μπορείς να στηρίζεσαι πάνω του... Τρομάζω! Ευτυχώς φίλη εμείς δεν θα μαλώσουμε ποτέ σοβαρά ή μάλλον δεν θα κρατήσουμε ποτέ κακία η μια στην άλλη!

Κουβάρι...

Κουβάρι οι σκέψεις στο μυαλό μου. Μαύρο κουβάρι. Μεγάλο κουβάρι. Ένα τεράστιο κουβάρι χωρίς τέλος κι αρχή. Ψάχνω. Ξαναψάχνω. Χαμένη η άκρη του και γω ψάχνω απεγνωσμένα να την βρω. Κι όμως, κάπου εκεί πρέπει να υπάρχει μια άκρη. Μάταια ψάχνω; Ποιος το ξέρει. Έχω κουράγιο και αντοχή και ψάχνω. Για πόσο αυτό; Θέλω όμως να βρω τι γίνετε. Έχω ανάγκη να καταλάβω. Θα συνεχίσω να ψάχνω...

"...απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη,

απόψε λύγισε και η λογική..."

Πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται... Κάποτε μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω ότι επιθυμούσα. Κι όμως έχει ανοίξει πολύ ο κύκλος και δεν το ήθελα αυτό. Δεν ήταν δική μου επιλογή, πάντα πίστευα λίγοι και καλοί. Και τώρα; Και τώρα ο χώρος, ο δικός μου χώρος, "φιλοξενεί" πολύ κόσμο. Κι αυτό με πνίγει, δεν μ' αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα... Εγώ δεν ήμουν έτσι! Γιατί;

Συνταγές για... λάθη!!!

Χάθηκα λίγο, αλλά είπαμε πως είμαι στην εφηβεία και δεν με χωράει το σπίτι! Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά στην καρέκλα σου, πάτα το play, άκου και διάβασε...

Είναι Πέμπτη βράδυ, δουλεύω και σχολάω νορμάλ ώρα. Η παρέα είναι έξω για ποτάκι και πάω να τους βρω. Ε! Πως να γίνει βρε παιδάκι μου; Δεν με πιάνει ύπνος νωρίς και έχω διάθεση για βόλτα και παρεούλα! Στο μαγαζί που ήταν οι φίλες (ένα απ' τα καλύτερα της πόλης) ήταν παρέα με κάποιους γνωστούς, μεταξύ των οποίων και ένας πρώην μου. Περάσαμε πολλά χρόνια χωρίς να ανταλλάσσουμε ούτε καν καλημέρα. Δηλαδή έβλεπε ο ένας τον άλλο και αλλάζαμε δρόμο! Τώρα έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, το 'χουμε ξεπεράσει και οι δυο και λέμε και καμιά σαχλαμάρα για να περάσει η ώρα! Πάνω στην κουβέντα λοιπόν θυμήθηκε ότι μου αρέσει πολύ η μαγειρική και είμαι πολύ καλή όταν πιάνω στα χέρια μου κουτάλα.
"Θα μου πεις πως κάνεις την μπεσαμέλ;" με ρωτάει.
Εδώ που φτάσαμε να 'μαστε φιλαράκια, ας ανταλλάξουμε και καμιά συνταγή... Και που ξέρεις αύριο - μεθαύριο μπορεί να πλέξουμε και παρέα!!!
"Χρειάζεσαι 4 κούπες γάλα, 8 κουταλιές αλεύρι και...", όχι δεν θα σας γράψω πως γίνεται η μπεσαμέλ! Στο ίντερνετ βρισκόμαστε όλοι και μπορείτε να βρείτε χιλιάδες συνταγές. Την επόμενη μέρα έχω ρεπό και κάνουμε τις βόλτες μας με την φίλη Ρούλα και κάποια στιγμή ο δρόμος μας βγάζει στο ίδιο μαγαζί. "Α!" σκέφτομαι "να δω αν πέτυχε η μπεσαμέλ"... Τι να σας πω; Η απάντηση ήταν ξεκαρδιστική!
"Τι συνταγή μου έδωσες; Έκανα ζυμάρι για πίτσα! Μα, 8 κούπες αλεύρι"!!!!!!!!!
Ναι, ναι! Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος! Υπήρχε περίπτωση να φτιάξει κάτι ρευστό με 8 κούπες αλεύρι; Μα κι η μάνα μου που φτιάχνει πάρα πολύ συχνά στο σπίτι πίτες, δεν έχουμε τόσο αλεύρι! Άσε που του είχα πει ότι χτυπάμε το αλεύρι στο σέικερ με την μισή κούπα γάλα!!! Πως χωράνε 8 κούπες αλεύρι σ' ένα σέικερ; Πως λιώνεις 8 κούπες αλεύρι σε μισή κούπα γάλα; Άλυτα ερωτήματα!!!

Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι δεν θα μου ξαναζητήσει συνταγή και βέβαια αν αυτό γίνει, την επόμενη φορά θα προτιμήσω να του φτιάξω εγώ ένα ταψί παστίτσιο!

3

Όχι δεν είναι το καινούργιο σήριαλ του Παπακαλιάτη! Ξέρεις, από το 4 στο 3... Αλλά είναι τα χρόνια που κλείνει αυτό το μικρό και ταπεινό blogάκι! Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν φαντάστηκα ούτε μια στιγμή ότι αυτό θα διαρκέσει παραπάνω από 4-5 μήνες. Ίσως γιατί δεν ήξερα ότι μπορώ να γράψω το οτιδήποτε. Όχι βέβαια πως τα 3 χρόνια με κάνουν κανέναν τρανό συγγραφέα, αλλά τουλάχιστον αποδείχθηκε ότι είναι κάτι που τελικά το κουτσοκαταφέρνω και που μου αρέσει πολύ! Όπως μου αρέσει πολύ και η επικοινωνία που έχω "κερδίσει" με τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα στα blogs. Ελπίζω αυτό να κρατήσει όσο με σηκώνει το κλίμα και όσο ακόμα το απολαμβάνω! Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας για τα 3 αυτά υπέροχα χρόνια!!! Τα χρόνια που εδώ μέσα μοιραστήκαμε πολλά...

Χωρίς ειρμό...

Τι νύχτα και η χθεσινή; Λίγο που έπιασε τρελό κρύο και βρέχει ασταμάτητα; Ο κόσμος το σκέφτεται να βγει έξω, προτιμά να μείνει σπίτι του να χουχουλιάσει. Λίγο που εφαρμόστηκε το μέτρο για το κάπνισμα; Ο κόσμος αποφάσισε να μείνει σπίτι του και να καπνίσει με την ησυχία του. Λίγο που πάντα αυτή η εποχή είναι περίεργη; Ε! Όλα αυτά μαζί και χθες το βράδυ βαρούσαμε μύγες. Όχι πως η προηγούμενη ήταν καλύτερη, αλλά είχα καλή παρεούλα και δεν κατάλαβα πως πέρασε. Κατά τη 1 το μαγαζί είχε αδειάσει, είχαν μείνει 3 ξέμπαρκοι να πίνουν το ποτό τους και να μιλάνε μεταξύ τους. Δεν είχαμε κι εμείς τίποτε να κάνουμε και αράξαμε με την Ρούλα στο Χρήστο που έπαιζε μουσική. Ο Χρήστος βάλθηκε να μας ρίξει με την μουσική που έπαιζε και μάλλον δεν δυσκολεύτηκε πολύ! Και λέω στον εαυτό μου: (που δεν ξέρω αν σας το 'πα, αλλά περνάει την δεύτερη εφηβεία του!) "δεν ξεφορτώνεσαι από το κινητό σου κάποια ανόητα μηνύματα που φιλοξενείς εδώ και καιρό και δεν μπορούσες μέχρι πριν λίγο να τα αντιμετωπίσεις". Βγάζω λοιπόν την κρεμάστρα από το στόμα...

Υποσημείωση: Κρεμάστρα στο στόμα, έκφραση που λέμε όταν είμαστε χαρούμενοι. Είναι δηλαδή τέτοια η χαρά μας, που το χαμόγελο φτάνει μέχρι τ' αφτιά, τόσο που μόνο αν σου έχωναν μια κρεμάστρα στο στόμα θα γινόταν!

... παίρνω το κινητό στο χέρι και ξεκινάω. Νομίζω ότι έσβησα πάνω από 600 μηνύματα, τα ξεφορτώθηκα πραγματικά και αν και μου έριξε λίγο την διάθεση νομίζω ότι τώρα πάω μπροστά. Φεύγουμε απ' το μαγαζί κατά τις 2:30, η φίλη καταλαβαίνει ότι δεν είμαι και στα καλύτερα μου και ξεκινάμε την καθιερωμένη μας νυχτερινή βόλτα. Ποια βόλτα; Κάθε βράδυ παίρνουμε το αυτοκίνητο και θερίζουμε την πόλη (όχι πως είναι και πολύ μεγάλη!) για ώρες. Μέρος της εφηβείας μου κι αυτό. Κάναμε μια στάση σ' ένα μπουγατσατζίδικο, φορτώσαμε πράγμα (ακόμα θα γελάει το παιδί που δούλευε...) και εν μέσο βροχής κάναμε πάλι πολλά χιλιόμετρα. Το βράδυ είδα πάλι απίστευτα όνειρα, κάτι που μου συμβαίνει ούτως ή άλλως τελευταία. Τα χθεσινά μάλλον ήταν επηρεασμένα από την βραδιά...

Κανένας ειρμός σ' αυτό το ποστ, συγχωρέστε με! Και για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, να σας πω ότι έκλεισα εισητηριάκι και σε 28 μέρες πάω ταξιδάκι! Βασούλααααααααα! Σου 'ρχομαι...

Υ.Γ.= Ένα απ' τα τραγούδια που μου έμαθε ο Χρήστος. Και μου αρέσει πολύ...