Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Κουβάρι...

Κουβάρι οι σκέψεις στο μυαλό μου. Μαύρο κουβάρι. Μεγάλο κουβάρι. Ένα τεράστιο κουβάρι χωρίς τέλος κι αρχή. Ψάχνω. Ξαναψάχνω. Χαμένη η άκρη του και γω ψάχνω απεγνωσμένα να την βρω. Κι όμως, κάπου εκεί πρέπει να υπάρχει μια άκρη. Μάταια ψάχνω; Ποιος το ξέρει. Έχω κουράγιο και αντοχή και ψάχνω. Για πόσο αυτό; Θέλω όμως να βρω τι γίνετε. Έχω ανάγκη να καταλάβω. Θα συνεχίσω να ψάχνω...

"...απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη,
απόψε λύγισε και η λογική..."
Πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται... Κάποτε μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω ότι επιθυμούσα. Κι όμως έχει ανοίξει πολύ ο κύκλος και δεν το ήθελα αυτό. Δεν ήταν δική μου επιλογή, πάντα πίστευα λίγοι και καλοί. Και τώρα; Και τώρα ο χώρος, ο δικός μου χώρος, "φιλοξενεί" πολύ κόσμο. Κι αυτό με πνίγει, δεν μ' αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα... Εγώ δεν ήμουν έτσι! Γιατί;

2 σχόλια:

Roadartist είπε...

Μας αλλάζει ο χρόνος.. Αλλάζουν οι προτεραιότητες μας.. Ίσως το να επιλέγεις με ποιους ταιριάζεις περισσότερο να μην είναι κακό..

fvasileiou είπε...

Μπορεί να μην είναι αυτολογοκρισία, αλλά μια διαφορετική αίσθηση της ευθύνης για οσα εκφράζεις δημόσια. Κι αυτό, όσο βασανιστικό κι αν είναι μερικές φορές, δεν είναι κακό. Το αντίθετο: Φανερώνει ωριμότητα :)