Στο σπίτι με τις κερασιές...

Θα ξεκινήσω με μια μικρή γκρίνια (μια σταλίτσα θα 'ναι! Μην τρομάζετε!!!) που έχει να κάνει ασφαλώς με το ίντερνετ. Έχω κάνει αίτηση εδώ και 3 βδομάδες. Υποτίθεται ότι θα παραλάμβανα τον εξοπλισμό στις 3 Νοεμβρίου... Ποιου Νοεμβρίου όμως δεν μου είπαν! Του 2009; Του 2010; Ποιος ξέρει; Άλλωστε νέα είμαι, έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να σερφάρω! Και σαν να μην μου έφτανε όλο αυτό, έχω και τον αντίχριστο γείτονα (η θρησκεία μας δεν λέει ο έχον 2 χιτώνες, να δίνει τον ένα; Ε! Αυτός δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα!) που έχει κλειδώσει το δίκτυο και έχω τρεις μέρες που χτυπιέμαι να μπω, να δω τι κάνουν οι φίλοι μου και τίποτε: Το απόλυτο κενό! Γι' αυτό συγχωρέστε με που χάθηκα πάλι, μόλις συνδεθώ ξανά δεν θα 'χω δικαιολογίες για απουσίες!

Τελικά έχει και τα καλά του το να εκτελείς χρέη σοφέρ! Χθες που λέτε, συνόδευσα την αδερφή μου σε μια εκδήλωση όπου θα απήγγειλε ποίηση. Ήταν μια εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου, που έλαβε χώρα στην Κοζάνη. Εννοείται στην Κοζάνη, γιατί στην πόλη μου είμαστε χρόνια πίσω...Την εκδήλωση την διοργάνωνε ο Φιλοπρόοδος σύλλογος, ένας σύλλογος που αριθμεί παραπάνω από 20 χρόνια ύπαρξης, ένας σύλλογος που κάνει αξιόλογες εκδηλώσεις καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο, παλιό σπίτι που έχει παραχωρήσει ο δήμος στον σύλλογο. Ένα σπίτι με μια υπέροχη αυλή (εκεί γίνονται οι καλοκαιρινές τους εκδηλώσεις) με κερασιές και πλακόστρωτο. Ένα σπίτι από τα παλιά, που τα εξωτερικά ντουβάρια έχουν μισό μέτρο πάχος. Ένα σπίτι με τεράστια δωμάτια, που πολύ σύντομα γέμισαν με πολύ κόσμο. Το φοβερό σ' αυτή την εκδήλωση ήταν η σύνθεση του κοινού. Σίγουρα περιμένεις να δεις ανθρώπους άνω των σαράντα. Το εκπληκτικό ήταν όμως ότι έβλεπες πολλούς γύρω στα 20-25. Και ακόμα καλύτερα έφηβους και μικρά παιδιά! Ήταν απίστευτο ότι είχα απέναντί μου μια κοπελίτσα, γύρω στα 16 που ήρθε με τα βιβλία της απ' το φροντιστήριο και είχε καθηλωθεί από την μουσική και την ποίηση! Μου ήταν απίστευτο ότι την έβλεπα να σιγοτραγουδάει, μαζί με όλους τους μεγάλους (σ' αυτή την κατηγορία βάζω και τον εαυτό μου), "...Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει, κάνε λιγάκι υπομονή..." Υπάρχουν δηλαδή ακόμα γονείς, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς Βανδή, Ζήνα και Τσαλίκη! Δόξα το Θεό!!!
Ας περάσω όμως και στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης. Επίσημος προσκαλεσμένος ήταν ο Κούτρας. Είναι χρόνια τώρα (από τότε που τραγουδούσε με τον Μικρούτσικο και τον Κότσιρα) που προσπαθούσα να τον δω σε συναυλία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τραγούδια από "Τον Σταυρό Του Νότου"... Τι άλλο; Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο για μένα! Λυπήθηκα όμως που δεν είχα δίπλα μου ανθρώπους που πραγματικά θα το εκτιμούσαν αυτό... Ναι, ναι! Μην κρύβεσαι! Για σένα τα λέω Αντώνη!!!

Μετά πέρασαν σε τραγούδια του Πολυτεχνείου, που διακόπτονταν για να ακουστούν ποιήματα αξιόλογων Ελλήνων ποιητών, όπως ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Αναγνωστάκης και άλλοι πολύ!

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα "Η μάνα του Χριστού" του Βάρναλη, που έκλεψε το χειροκρότημα του κόσμου:

Α! πώς είχα σα μάνα κι εγώ λαχταρήσει
(ήταν όνειρο κι έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ’ από μίση!
[...]
Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά ’μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!
[...]
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ’ρθει το δείλι,
το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου κι οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;», τι ’πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Η εκδήλωση τελείωσε με αρκετά τραγούδια όπως αυτό που σιγοψιθύριζε το κοριτσάκι παραπάνω. Χατζηδάκης, Τσιτσάνης, Κουγιουμτζής... Και ο κόσμος έδειχνε γεμάτος, «χορτασμένος»...

Πώρωση...

Το καλύτερο μου είναι να είμαι μέσα στο αυτοκινητάκι μου και να κάνω χιλιόμετρα! Με ηρεμεί, με χαλαρώνει, μου δίνει χρόνο να σκεφτώ όλα όσα θέλω. Μου αρέσει επίσης να βλέπω καινούργιες διαδρομές, μέρη που δεν έχω ξαναδεί Αυτές τις μέρες εκτελώ χρέη ταξιτζή, κάνοντας ένα πολύ συγκεκριμένο δρομολόγιο. Αυτό δεν με πειράζει καθόλου, αρκεί να νιώθω ότι φεύγω... Ξέρω τώρα τι θα πείτε: Αυτό το παιδί έχει τάσεις φυγής! Πάντα είχα και δεν με πειράζει καθόλου αυτό!!! Είναι ένας τρόπος για να μπορώ να επανέρχομαι σε όλα αυτά που θεωρώ ρουτίνα! Αυτές τις μέρες λοιπόν μου κρατάει συντροφιά στο αυτοκίνητο, το καινούργιο cd του Μιχάλη Χατζηγιάννη κι έχω κολλήσει αφάνταστα στο τραγούδι της πολυκατοικίας!

Μπορεί να μην παρακολουθώ πολύ τηλεόραση, αλλά ένα-δυο επεισόδια που είδα, μου άρεσαν! Όπως μου είχε αρέσει και το Promo Video που είχε κάνει το mega για την πολυκατοικία... Ίσως γιατί λατρεύω τον Ζακ Στεφάνου!

Μαύρισε η ψυχή μου...

Τις τελευταίες μέρες (λες και όλα γίνονται για κάποιον λόγο) οι συζητήσεις με τους φίλους μου κινούνται γύρω από ατυχήματα. Πρώτα απ' όλα μια φίλη, μας ενημερώνει για μια φίλη της: πήγε εκδρομή με τον καλό της, ένα αδέσποτο πετάχτηκε μπροστά τους και βρέθηκαν με μια στραβοτιμονιά στον γκρεμό. Αποτέλεσμα; Δεν άνοιξαν οι αερόσακοι του ολοκαίνουργιου Jeep και ο νεαρός δεν άντεξε... Η κοπέλα επέζησε με λιγότερα τραύματα εξωτερικά, γιατί αυτό που έζησε δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσει ποτέ!

Με λίγες μέρες διαφορά μια άλλη φίλη μου, μου μιλάει για φίλη της, που κάνει στραβοτιμονιά για να αποφύγει μια γάτα. Αποτέλεσμα; Ευτυχώς η κοπέλα δεν έπαθε κάτι, εκτός από ένα φοβερό σοκ. Χτύπησε όμως ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο, αυτό καβάλησε το πεζοδρόμιο και μπήκε σε μια βιτρίνα! Καταστράφηκαν δυο αυτοκίνητα, μια τζαμαρία και η ψυχολογία της κοπέλας!

Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και ένα post της πριγκιπέσσας, που είχε να κάνει με ατυχήματα... (Ειναι σκληρο.. κι ειναι για ολους μας.. )

Συζητούσαμε λοιπόν και έλεγα στις φίλες μου, ότι το σωστότερο είναι να μην προσπαθήσεις να σώσεις το ζωάκι. Όχι γιατί έχω κάτι με τα ζώα, αντιθέτως έχουμε οικογενειακώς τρέλα με τα ζώα. Έχουμε ένα μικρό σκυλάκι, το δεύτερο που ζει στο σπίτι μας και η μαμά μου ταΐζει κάπου 10 γατούλες στην γειτονιά και ότι αδέσποτο κυκλοφορεί σε σκύλο! Όμως τις περισσότερες φορές είναι μάταιο να προσπαθήσεις να σώσεις το ζώο, γιατί όσο μικρή και να είναι η ορμή του αυτοκινήτου, σίγουρα είναι υπερβολικά μεγάλη για το μέγεθος ενός ζώου! Άσε που παίζεις την ζωή σου κορώνα γράμματα... Όπως και να το κάνουμε θεωρούμε πιο τραγικό το θάνατου ενός ανθρώπου, από αυτόν ενός ζώου!

Όλα αυτά τα έλεγα μέχρι την Κυριακή, που γύρισα από το Πόζαρ. Γιατί; Γιατί γύρισα και βρήκα τους γονείς μου σε άθλια κατάσταση! Την Κυριακή το πρωί χτύπησε ένα αυτοκίνητο τον μικρό μας Χούκι! Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το θέαμα που αντίκρισα... Σέρνει τα πίσω του πόδι! Δευτέρα πρωί-πρωί τον πήγα στην γιατρό μας, του έβγαλε ακτινογραφία, αλλά αυτά που μου είπε δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά! Δεν έχει εσωτερική αιμορραγία, δεν έχει κάταγμα ή σπάσιμο. Έχει όμως (ας με συγχωρέσουν οι γνώστες, απλά προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια της γιατρού) γωνίωση στην σπονδυλική του στήλη. Μίλησε με τον καθηγητή της η γιατρός μας, που συνεργάζονται σε χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά μας βεβαίωσε πως η περίπτωση αυτή δεν επιδέχεται χειρουργείο! Ξεκινήσαμε μια αγωγή με κορτιζόνη και αν δεν ανταποκριθεί σε 15 μέρες, πρέπει να γίνει ευθανασία...

Εγώ την παλεύω, αυτό που δεν ξέρω είναι πως θα το πάρει η αδερφή μου, που σήμερα επιστρέφει από Αθήνα! Εννοείται ότι δεν της έχω πει ακόμα τίποτε! Πως άλλωστε να της το πω;

Είσαι μακριά...

Χθες είχε γενέθλια ένα άνθρωπος που αγάπησα πολύ! Ένας άνθρωπος, που αν με άφηνε ο εγωισμός μου, θα έλεγα ότι αγαπώ ακόμα! Ένας άνθρωπος που μου πρόσφερε τα πάντα! Ένας άνθρωπος που πήρε πίσω τα πάντα, χωρίς να μου πει το γιατί! Ένας άνθρωπος που ακούμπησε την ψυχή μου! Ένας άνθρωπος που άφησε σημάδι......

Σε βλέπω να φεύγεις
να παίρνεις μια μπλούζα, μια τσάντα στον ώμο.
Σε βλέπω να φεύγεις
να κλείνεις την πόρτα, να βγαίνεις στο δρόμο.

Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.
Με βλέπεις να φεύγω,
να παίρνω δυο μάτια κλαμένα μαζί μου.
Με βλέπεις να φεύγω,
να σφίγγω έναν κόμπο βαθιά στη φωνή μου.

Ανοίγω το βήμα, δειλά καταφέρνω να βρω έναν δρόμο.
Απόψε το σώμα, βαρύ σαν ατσάλι, σηκώνει τον κόσμο.

Είσαι μακριά απ' την καρδιά μου πια.
Πόσα χιλιόμετρα απέχεις; Κι εγώ μακριά.
Δεν φεύγω να σωθώ, φεύγω να μη σε δω, που φεύγεις.
Σε βλέπω να φεύγεις
να βγάζεις μια φλόγα, ν' ανάβεις τσιγάρο.
Σε βλέπω να φεύγεις
δεν έχω άλλα χέρια αγκαλιά να σε πάρω.

Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.

Χρόνια Πολλά!!!

Υ.Γ.= Αυτό το post είχε γίνει για να δημοσιευθεί χθες, σαν αυτόματη εγγραφή, αλλά δεν τα κατάφερα! Εγώ βρισκόμουν μακριά, στο Πόζαρ (το καθιερωμένο ετήσιο Σαββατοκύριακο!) με την καλύτερη παρέα ever (παλιά και δοκιμασμένη!) και πέρασα super! Δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας χαλάσει την διάθεση! Λεπτομέρειες μόλις ξεκουραστώ...

Ας παίξουμε...

Πάλι ξεχάστηκα! Με είχε καλέσει η φίλη μου η Νανά να παίξω σ' ένα blogοπαίχνιδο! Πάλι καλά που το θυμήθηκα...

Τι ζητούσε το παιχνίδι; Απλά, πρέπει να απευθύνω ερωτήσεις σε πέντε πρόσωπα.

• Σ' ένα φιλόσοφο: Βρήκες απαντήσεις σ' αυτά που σε απασχολούν; Εγώ ακόμα ψάχνω...
• Σ' έναν παλιό μου έρωτα: Γιατί σκαλίζεις παλιές πληγές; Άφησε τες να κλείσουν...
• Σ' ένα μέντιουμ: Ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω; Μη μου πεις, δεν θέλω να ξέρω...
• Σ' ένα παιδί: Γιατί βιάζεσαι να μεγαλώσεις; Είναι ωραία να είσαι παιδί...

• Στον καθρέφτη μου: Πως έχεις γίνει έτσι; Δεν θα σας πω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο το αποτέλεσμα...

Τώρα που έχουν περάσει αιώνες από τότε που παιζόταν το εν λόγο παιχνιδάκι; Δεν ξέρω ποιοι έχουν παίξει και ποιοι όχι! So, be my guest!!!

Τι έμαθες;

Τον τελευταίο καιρό έχω πάρα πολύ χρόνο. Αυτό είναι και καλό και κακό! Δεν θα σας πω το γιατί είναι κακό, γιατί σκεφτόμαστε μόνο τα καλά αυτή την εποχή!!! Καλό γιατί κοιμάμαι πολύ, πραγματικά πολύ περισσότερο απ’ ότι είχα συνηθίσει τον εαυτό μου! Επίσης έχω απίστευτο χρόνο για βόλτες, τους φίλους μου και πράγματα που πριν δεν είχα καν χρόνο να τα σκεφτώ! Έτσι λοιπόν, ένα από αυτά που δεν προλάβαινα να κάνω πριν, είναι το διάβασμα. Τι διαβάζω; Τα πάντα! Λογοτεχνία, αστυνομικά μυθιστορήματα, ψυχολογία... Ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες, λέγεται "Τι έμαθες;" και συγγραφέα του είναι ο ψυχολόγος Γιώργος Πιντέρης.Πιντέρη έχω διαβάσει πολύ, αλλά το τελευταίο του βιβλίο δεν θυμίζει αυτά που ήξερα. Όπως αναγράφετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίο, "...ο συγγραφέας αντικρίζει φαινόμενα, που είναι στα όρια της επιστήμης και τα παρακολουθεί με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού: Τι σημαίνουν άραγε; Και πως εξηγούνται; ..."
Τι έμαθα όμως εγώ από αυτό το βιβλίο; Τι κρατάω μέσα μου; Θα παραθέσω ακριβώς τα λόγια του συγγραφέα:

"...γεννιόμαστε με δυο έμφυτες τάσεις: Η μια είναι να διατηρούμε την ύπαρξη μας όσο περισσότερο μπορούμε. Η άλλη, να εξελισσόμαστε μέχρι να κάνουμε πραγματικότητα όλες τις πτυχές του «είναι» μας...
...Αν όμως, διατηρώ απλά και μόνο την ύπαρξη μου, τότε δεν ζω. Επιβιώνω. Δηλαδή «σέρνω» καθημερινά την ύπαρξη μου, και κάποια μέρα, με πιάνει κατάθλιψη.."

Τα γιατί...

Υπάρχουν στιγμές στις ζωές όλων μας, που κάποια "γιατί" καρφώνονται στο μυαλό μας! Μας κυνηγούν και απαιτούν απαντήσεις. Κάποια τέτοια αδηφάγα "γιατί" έχουν καρφωθεί και στο δικό μου μυαλό. Ήταν μικρά κι ασήμαντα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός (ποιος είπε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρό; ε;) έπαιρναν διαστάσεις τραγικές στο μυαλό μου! Έφτασαν σε σημείο να με πνίξουν... Εκεί κάπου άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές το φτωχό μου μυαλουδάκι! Αξίζει τελικά να φορτώνεις το μυαλό σου με τόσα γιατί; Που θα σου χρειαστούν οι απαντήσεις; Μήπως όλα είναι στο δικό σου χέρι; Μήπως πρέπει να πάρεις πάλι την ζωή σου στα χέρια σου;

Θέλω να πιστεύω ότι έφτασα εκεί! Που; Στο πάτο!!! Εκεί που πατάω γερά στα πόδια μου, δίνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου (ευτυχώς στο παρελθόν μου την έχουν δώσει αυτή τη σφαλιάρα, άνθρωποι που αγαπώ πολύ!) και του λέω ότι πρέπει να συνεχίσει! Ανοίγω το μεγάλο ντουλάπι της ζωής μου, που ακόμα έχει πολύ χώρο, βάζω ότι με πείραξε τελευταία, ότι με προβλημάτισε και πάω παρακάτω! Ίσως ποιο κουρασμένη, πιο προβληματισμένη, πιο ανασφαλή, πιο προδομένη, πιο πληγωμένη... Αλλά σίγουρα πιο γεμάτη και πιο δυνατή! Γιατί; Γιατί είδα τις αντοχές μου για ακόμα μια φορά! Είδα ότι αντέχω παραπάνω απ' όσο πίστευα! Είδα ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατή! Το ξέρω ότι αποτελεί κλισέ αυτή η φράση, αλλά τι άλλο μπορώ να πω;

Υ.Γ.1= Αυτό το post θα το πληρώσω ακριβά... Μου φαίνεται ότι πρέπει να ανοίξω καινούργιο blog, που δεν θα το ξέρει κανένας!

Υ.Γ.2= Αυτό το post είναι μια ευγενική προσφορά του άγνωστου γείτονα!