Το μονοπάτι...

Ανοίγεις τα μάτια σου...

Κοιτάς γύρω σου...

Το γνωστό δωμάτιο...

Σηκώνεσαι...

Στέκεσαι στα πόδια σου...

Το ξέρεις ότι μπορούν να σε κρατήσουν τα πόδια σου...

Το έχουν κάνει στο παρελθόν...

Είναι δυνατά, με θέληση...

Ρίχνεις κάτι πάνω σου...

Βγαίνεις έξω...

Περπατάς...

Μπλέκεσαι με τον κόσμο...

Χωμένος στις δικές σου σκέψεις...

Όλοι κάπως έτσι μοιάζουν...

Είναι σαν να είσαι μόνος σου...

Δεν σου αρέσει καθόλου αυτό...

Αναζητάς ένα βλέμμα...

Μια επαφή...

Κοιτάζεις μπροστά σου...

Ένα μονοπάτι ανοίγετε...Ανηφορικό...
Λίγο στενό...

Δύσβατο...

Λάθος μου! Δεν ξέρω αν είναι δύσβατο...

Είναι σίγουρα διαφορετικό...

Διαφορετικό από αυτά που έχεις περπατήσεις...

Έχει κάτι που σε μαγεύει...

Μια λάμψη μπροστά σου...

Στο τέλος του μονοπατιού...

Είναι πραγματική λάμψη ή η ανάγκη σου να είναι λάμψη;

Μια λάμψη που μπορεί να αλλάξει την ζωή σου...

Γιατί θέλεις να αλλάξει...

Έχεις περάσει δύσκολα...

Να το τολμήσεις;

Μπορείς ακόμα μια φορά;

Να προχωρήσεις;

Άλλωστε ποτέ δεν σου άρεσε να κοιτάς πίσω...

Ότι έχει μείνει πίσω, δεν άξιζε να είναι μπροστά...

Φύγαμε...