Είμαι σύρμα...

Κάπως έτσι νιώθω τις τελευταίες μέρες. "Σύρμα από ρεύμα κομμένο... Ονειρέψου με, μα μη μ' αγγίζεις..." Μέσα στο κεφάλι μου επικρατεί το χάος. Μια παράνοια. Αυτά που ήθελες τότε, γίνονται τώρα. Αυτά που ήθελες να ακούσεις τότε, τα ακούς τώρα. Και δεν είναι πως δεν περίμενες αρκετά, πως δεν έδωσες τον απαιτούμενο χρόνο. Ίσως πιο πολύ απ' όσο περίμεναν όλοι... Και κει που λες ότι βγάζεις μια άκρη μ' αυτά που συμβαίνουν, μ' αυτά που σκέφτεσαι, μ' αυτά που θέλεις (ή νομίζεις ότι θέλεις!), εκεί ακούς άλλα κι άλλα... Αποπροσανατολίζεσαι! Επηρεάζεσαι! Βέβαια πάντα υπάρχει η αδερφή μου, που με πολύ τρυφερό βρίσιμο με επαναφέρει στην τάξη. Παρ' όλα αυτά, νιώθω αυτό. Ποιο; Αυτό ντε! Μη μ' αγγίζεις!

Έτσι...