Η ευγενική μου καταγωγή και άλλα...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Σάββατο πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι και παρ' ότι έχω ξενυχτίσει λιγάκι, πετάγομαι πάνω. Πλένομαι, ντύνομαι, στολίζομαι, βάζω στην βαλίτσα τα τελευταία πραγματάκια και κατεβαίνω στο του-τουτ μου. Φορτώνω και ξεκινάω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν πίνω καφέ και περιμένω το μάτι να ανοίξει από μόνο του! Συνήθως μου παίρνει καμιά ωρίτσα, αυτή τη φορά ήθελα παραπάνω (έχω ξεσυνηθίσει να ξυπνάω νωρίς!), αλλά με περίμεναν και έπρεπε να ξεκινήσω. "Εύκολος δρόμος" λέω, "θα τα καταφέρω"! Προορισμός μου; Καρδίτσα. Κυριακή πρωί βαφτίζει η κολλητή μου τον μπουμπούκο της και κανόνισα να πάω από Σάββατο, για να κάνουμε καμιά εκδρομούλα στην λίμνη.

Βγαίνω λοιπόν στον δρόμο, Εγνατία και πάω. Οδηγώ. Ακούω μουσικούλα. Οδηγώ. Σκέφτομαι. Οδηγώ. Χαζεύω την διαδρομή. Φτάνω Γρεβενά. Κοιτάζω το ρολόι και χαίρομαι που με τον καινούργιο δρόμο έκανα μόλις 35 λεπτά μέχρι εκεί. Το μυαλό ταξιδεύει... Εκεί συνειδητοποιώ ότι παραταξίδεψε το μυαλό και ότι έπρεπε να έχω βγει απ' την Εγνατία και να κατηφορίζω για Καλαμπάκα! Με πιάνει πανικός! "Τι κάνουμε τώρα;" Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω ξυπνήσει για τα καλά πλέον!!! Η Εγνατία συνεχίζει, εγώ ψάχνω απεγνωσμένα να βρω έξοδο και οι πινακίδες λένε "Γιάννενα 86 χλμ"! Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ για Καρδίτσα ξεκίνησα! Θα βρεθώ Γιάννενα; Δεν λέω, καλή ιδέα γιατί δεν έχω ξαναπάει Ήπειρο (άλλωστε λίμνη στην Καρδίτσα, λίμνη και στα Γιάννενα!), αλλά όχι τώρα... Με περιμένουν! Ευτυχώς έχω αυτό το άγχος και πριν μπω σε δρόμο φροντίζω να φουλάρω βενζίνη το αυτοκίνητο! Και πάω και πάω και έξοδο δεν βρίσκω! Και όσο δεν βρίσκω έξοδο, τόσο πανικοβάλλομαι, τόσο νευριάζω! Γιατί νευριάζω; Με την απίστευτη βλακεία που με δέρνει κάποιες φορές. Είμαι πόντια και δεν χάνω στιγμή να δείχνω την ευγενική μου καταγωγή!!! Το ρημάδι το GPS τι το έχω; Ναι, ναι... Πρέπει να αναβαθμίσω τους χάρτες μου, αυτόν τον δρόμο δεν τον έχει περασμένο...

Όλα αυτά σκεφτόμουν και έξοδο δεν έβρισκα. Ώσπου... Τι θείο δώρο; Αν και τι είχε μείνει; Μόνο καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα μέχρι τα Γιάννενα! Και όσο επιστρέφω σκέφτομαι πως είναι δυνατό να έχουν φτιάξει έναν υπερσύγχρονο δρόμο και να μην σου δίνουν την δυνατότητα να βγεις απ' αυτόν, να γυρίσεις πίσω. Πάντως είναι ένας πολύ καλός δρόμος, μια υπέροχη διαδρομή βουτηγμένη στο πράσινο. Επιστρέφω, στρίβω εκεί που έπρεπε να έχω στρίψει πριν 45 περίπου λεπτά και κατηφορίζω προς Καλαμπάκα. Φτάνω στην Καλαμπάκα, προσέχω που θα στρίψω (δεν αντέχω δεύτερη φορά σε μια μέρα!) και χαίρομαι που είμαι στην ηλιόλουστη Καλαμπάκα. Πάνω στην χαρά μου, θυμήθηκα έναν γκόμενο που γούσταρα κάποτε και ήταν από δω! Δεν έγινε ποτέ τίποτε... Έτσι θυμήθηκα εκείνο το δίστιχο από τους "απαράδεκτους":

"Κι ήπια τον πόνο με την τσανάκα,

στην Καλαμπάκα, στην Καλαμπάκα"

και ξαναγελάω μόνη μου σαν την χαζή! Φτάνω Τρίκαλα και από κει σε 15 λεπτά στην Καρδίτσα. Τι ανακούφιση!

Τα παιδιά με περίμεναν και ξεκινάμε για την λίμνη. Ευτυχώς δεν οδηγώ εγώ, γιατί μπορεί και να τους πήγαινα στην Κερκίνη! Τέσσερα αυτοκίνητα, πάμε κομβόι. Μια σταγόνα προσγειώνετε στο τζάμι του αυτοκινήτου. Η μια σταγόνα γίνετε δύο, οι δυο γίνονται τρεις και πάει λέγοντας! Ώσπου ξεσπάει μια απίστευτη μπόρα. Μπόρα είναι θα περάσει, σκέφτομαι. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Οι σταγόνες αλλάζουν μορφή και γίνονται χοντρό χαλάζι που χτυπάει με μανία το αυτοκίνητο! Φτάνουμε στην ταβέρνα και δεν μπορούμε να βγούμε απ' τα αυτοκίνητα! Περιμένουμε να ηρεμήσει λιγάκι και βγαίνουμε. Μουσκεύτηκα αρκετά. Έξω λυσσάει ο αέρας και το χαλάζι γίνεται πάλι βροχή, δυνατή βροχή! Και γω (που πάντα το καλοκαίρι σκάω στην Καρδίτσα!) είμαι με τα πεδιλάκια και το σορτσάκι! Το ρεύμα είναι κομμένο και μας σερβίρουν μόνο σαλάτες και ψητά κρέατα. Πίνουμε κρασάκι για να ζεσταθούμε. Ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες ή βίντεο, αλλά με το κρύο (13 βαθμούς μέσα στο κατακαλόκαιρο!) δεν τολμώ να σηκωθώ από την θέση μου!

Πηγαίνουμε για καφέ στις Ναϊάδες, ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έχει πιάτο την λίμνη!

(Από το καφέ στις Ναϊάδες)

Πίνω τσαγάκι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου!

(Η θέα στην λίμνη)
(Λίγη θέα ακόμα)
Όταν επιστρέψαμε ήμουν κομμάτια και ολίγον από κατεψυγμένη. Βγάζουμε όμως βόλτα τον μικρούλη στο Παυσίλυπων, γιατί έχει γκρίνια.
(Ένα δέντρο που το έκοψε στα δυο ένας κεραυνός)

(Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα!)

Χαζεύω τα παγόνια!

Δεν είναι πανέμορφα;

Το βράδυ απολαύσαμε το ποτάκι μας και νωρίς για ύπνο, γιατί η επόμενη μέρα είχε πολύ τρέξιμο. Είχα αναλάβει να κάνω κάποιους στολισμούς για το τραπέζι της βάφτισης και έτρεχα απ' το πρωί. Πήγε να μας τα χαλάσει λιγάκι ο καιρός, αλλά ευτυχώς έφτιαξε την τελευταία στιγμή και όλα πήγαν καλά!

Ευτυχώς η γκαντεμιά της προηγούμενης μέρας δεν συνεχίστηκε...

... ή μήπως να πω η βλακεία; Η επιστροφή ήταν πολύ πιο σύντομη και τώρα είμαι στο κρεββατάκι μου!