Κόλλησα...

Το έχω παρατηρήσει. Κατά καιρούς τρώω φοβερά κολλήματα με κάποια τραγούδια. Συνήθως είναι ένα κάθε φορά. Τα σιγοτραγουδάω στην δουλειά, όταν βλέπω τηλεόραση, όταν κάνω μάθημα... Μου κρατάει λίγο ή και πολύ. Λίγες μέρες μετά είμαι καλά! Είναι όμως δυο-τρεις μέρες τώρα, που έχω κολλήσει με δυο συγκεκριμένα τραγούδια. Ένα ξένο και ένα ελληνικό. Το ξένο το κόλλησα μέσα στο ίντερνετ. (Σαν αρρώστια ακούγετε!!!) Το ελληνικό το ακούω κάθε βράδυ στο μαγαζί που δουλεύω. Λίγο που νιώθω ότι δεν ανήκω κάπου αυτή τη στιγμή, λίγο που τελευταία οι άνθρωποι δεν εννοούν το "Ναι" που λένε... Ε! Κόλλησα! Θα ήθελα να είχε γραφτεί από μένα, οι στίχοι με εκφράζουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει... αλλά δυστυχώς δεν είμαι ποιήτρια!

Θέλω όμως να το ακούσω για 392 φορά σήμερα και να το ακούσουν κι άλλοι μαζί μου!

Θα έρθει μια φορά, να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου.
Θα έρθει σαν το φώς, άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά, σφιχτά το χέρι,
και λόγια καθαρά, μόνο να μου φέρει.

Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και να το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο του εκεί.
Θα 'ν' τα λόγια του χρυσάφι, θα 'χει λόγο, θα 'χει μπέσα.
Θα χαράζει, θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα.
Μες τα μάτια να τον βλέπω και να μένω ο εαυτός μου.
Να το λέω, να το εννοώ, πως είναι αυτός ο Άνθρωπός μου.

Κι αν πέρασα πολλά, μόνο σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει,
δύο λόγια καθαρά, στ άδειο μου χέρι.

.............Μελαγχόλησα.