Κουβάρι...

Κουβάρι οι σκέψεις στο μυαλό μου. Μαύρο κουβάρι. Μεγάλο κουβάρι. Ένα τεράστιο κουβάρι χωρίς τέλος κι αρχή. Ψάχνω. Ξαναψάχνω. Χαμένη η άκρη του και γω ψάχνω απεγνωσμένα να την βρω. Κι όμως, κάπου εκεί πρέπει να υπάρχει μια άκρη. Μάταια ψάχνω; Ποιος το ξέρει. Έχω κουράγιο και αντοχή και ψάχνω. Για πόσο αυτό; Θέλω όμως να βρω τι γίνετε. Έχω ανάγκη να καταλάβω. Θα συνεχίσω να ψάχνω...

"...απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη,

απόψε λύγισε και η λογική..."

Πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνεται... Κάποτε μπορούσα να σκεφτώ και να γράψω ότι επιθυμούσα. Κι όμως έχει ανοίξει πολύ ο κύκλος και δεν το ήθελα αυτό. Δεν ήταν δική μου επιλογή, πάντα πίστευα λίγοι και καλοί. Και τώρα; Και τώρα ο χώρος, ο δικός μου χώρος, "φιλοξενεί" πολύ κόσμο. Κι αυτό με πνίγει, δεν μ' αφήνει να εκφραστώ ελεύθερα... Εγώ δεν ήμουν έτσι! Γιατί;