Τα γιατί...

Υπάρχουν στιγμές στις ζωές όλων μας, που κάποια "γιατί" καρφώνονται στο μυαλό μας! Μας κυνηγούν και απαιτούν απαντήσεις. Κάποια τέτοια αδηφάγα "γιατί" έχουν καρφωθεί και στο δικό μου μυαλό. Ήταν μικρά κι ασήμαντα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός (ποιος είπε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρό; ε;) έπαιρναν διαστάσεις τραγικές στο μυαλό μου! Έφτασαν σε σημείο να με πνίξουν... Εκεί κάπου άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές το φτωχό μου μυαλουδάκι! Αξίζει τελικά να φορτώνεις το μυαλό σου με τόσα γιατί; Που θα σου χρειαστούν οι απαντήσεις; Μήπως όλα είναι στο δικό σου χέρι; Μήπως πρέπει να πάρεις πάλι την ζωή σου στα χέρια σου;

Θέλω να πιστεύω ότι έφτασα εκεί! Που; Στο πάτο!!! Εκεί που πατάω γερά στα πόδια μου, δίνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου (ευτυχώς στο παρελθόν μου την έχουν δώσει αυτή τη σφαλιάρα, άνθρωποι που αγαπώ πολύ!) και του λέω ότι πρέπει να συνεχίσει! Ανοίγω το μεγάλο ντουλάπι της ζωής μου, που ακόμα έχει πολύ χώρο, βάζω ότι με πείραξε τελευταία, ότι με προβλημάτισε και πάω παρακάτω! Ίσως ποιο κουρασμένη, πιο προβληματισμένη, πιο ανασφαλή, πιο προδομένη, πιο πληγωμένη... Αλλά σίγουρα πιο γεμάτη και πιο δυνατή! Γιατί; Γιατί είδα τις αντοχές μου για ακόμα μια φορά! Είδα ότι αντέχω παραπάνω απ' όσο πίστευα! Είδα ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατή! Το ξέρω ότι αποτελεί κλισέ αυτή η φράση, αλλά τι άλλο μπορώ να πω;

Υ.Γ.1= Αυτό το post θα το πληρώσω ακριβά... Μου φαίνεται ότι πρέπει να ανοίξω καινούργιο blog, που δεν θα το ξέρει κανένας!

Υ.Γ.2= Αυτό το post είναι μια ευγενική προσφορά του άγνωστου γείτονα!