Λίγο πριν το τέλος...

Να φύγει και να μην ξαναγυρίσει!!! Θα μου πεις τι σου φταίει το καημένο το 2009. Η Ρούλα λέει ότι πρέπει να μου φταίει το 2008, γιατί το 2008 απολύθηκα από την δουλειά μου και χώρισα από τον "αγαπημένο μου"... Δεν τα συνειδητοποίησα όμως όλα αυτά μέσα στο 2008! Άσε που το 2008 είχε και υπέροχα πράγματα (έναν γάμο, ένα ταξίδι στην ΝΥ) που θα μου μείνουν για πάντα στην καρδιά μου!

Πες πως δέχομαι ότι 2008 ήταν άθλιο, το 2009 έκανε κάτι για να διορθώσει τα πράγματα; Με βοήθησε να βρω δουλειά που χτυπιέμαι σαν το χταπόδι τόσο καιρό; Όχι!!! Μου έστειλε έναν άνθρωπο νορμάλ να μπορώ να επικοινωνήσω επιτέλους; Όχι!!! Και σαν να μην μου έφταναν όλα αυτά, μου έστειλε και την "ταραχή" μέσα στο σπίτι μου! Είπε θα μείνει για τρεις μήνες (η "ταραχή" ντε!) και μου κατσικώθηκε!!! Ας όψεται.. Αχ! Και δεν μπορώ να πω άλλα!!!

Γι' αυτό το καλό που σου θέλω λατρεμένο μου 2010, να έρθεις με το καλό! Γιατί αν έχεις σκοπό να έρθεις και να είσαι μια απ' τα ίδια... σε προειδοποιώ... καλύτερα να μην έρθεις! Άντε, εεεεεεεεεεεεεεε!!!

Τι λέτε το τρόμαξα καθόλου ή θα περάσω μια απ' τα ίδια;

;-)

Καλή χρονιά να έχουμε όλοι! Υγεία σε όλους, αγάπη και δημιουργικότητα! Τα λέμε του χρόνου...

Επίδομα... ταλαιπωρίας!!!

Δεν ξέρω αν το ακούσατε, αλλά οι μακροχρόνια άνεργοι δικαιούνται το επίδομα αλληλεγγύης. Αν λοιπόν το δικαιούστε, οπλιστείτε από πολύ υπομονή, πάρτε μαζί σας ότι χαρτιά έχετε στο σπίτι σας και ξεκινήστε για τον Ο.Α.Ε.Δ.!
Μέρα 1η: Η πρώτη μέρα που ο Ο.Α.Ε.Δ. "δίνει" το επίδομα. Η κοπέλα παραλαμβάνει την κάρτα ανεργίας μου και διαπιστώνει ότι όντως το δικαιούμαι Με πληροφορεί λοιπόν ότι για να το πάρω, πρέπει να έχω λογαριασμό στην Εθνική τράπεζα, κάτι που εγώ δεν έχω... Γιατί να έχω όμως; Για τις υπέρογκες καταθέσεις μου; Μου δίνει ένα χαρτί με το οποίο πρέπει να πάω στην τράπεζα, για να εκδώσω βιβλιάριο. Φτάνω στην τράπεζα και βλέπω γύρω στα 15 άτομα να περιμένουν πριν από μένα. Ευτυχώς δεν περίμενα πολύ, ρώτησα αν χρειάζεται κάτι άλλο για την έκδοση του βιβλιαρίου (χρειαζόταν το εκκαθαριστικό της εφορείας. Τι άλλο θα μας ζητήσουν;) και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια!

Μέρα 2η: Ξύπνησα νωρίς (για τα δικά μου πάντα δεδομένα!) και πήγα στην τράπεζα για το περιβόητο βιβλιάριο. Και τι βλέπω μπροστά μου; Εξήντα άτομα μπροστά μου!!! Και μου είχε κακοφανεί η χθεσινή κατάσταση! Τι να κάνω όμως; Είπα ότι σήμερα θα βγάλω βιβλιάριο και θα το βγάλω! Κάνω μια βόλτα και επιστρέφω... Τα ίδια! Άλλα μια βόλτα... Τα ίδια! Έλιωσα ένα ζευγάρι παπούτσια και ο κόσμος δεν έλεγε να μειωθεί! Κάπου κατά τη 1:30 αποφάσισα να παλουκωθώ και να περιμένω. Από τις 11:30 που πρωτομπήκα στην τράπεζα, βγήκα με τα νεύρα κορδέλες στις 3:10, κρατώντας όμως ανά χείρας το πολυπόθητο βιβλιάριο!
Μέρα 3η: Πρωινό ξύπνημα πάλι και αυτή τη φορά προορισμός μου ο Ο.Α.Ε.Δ.. Η ουρά σε νορμάλ μέγεθος! Δήλωσα τον αριθμός τραπέζης στην κοπέλα και απομακρύνθηκα... Το καλύτερο σας το είπα; Το επίδομα είναι 400 ευρώ και θα το πάρουμε σε 2 δόσεις, μια στις 31/12 και το υπόλοιπο στις 01/06! Μπράβο βρε παιδιά, μας σκεφτήκατε και για τις καλοκαιρινές μας διακοπές!!!

Υ.Γ.= Αυτό που με πείραξε πολύ είναι ότι όσες περίμεναν στην τράπεζα ήταν 50+. Δηλαδή άνεργες νοικοκυρές, που πιθανόν δεν έχουν δουλέψει ποτέ και έχουν απλά εγγραφεί άνεργες! Και κάτι παιδιά που ξέρω (στην ηλικία μου και μικρότερα) δεν θα πάρουν το επίδομα, γιατί δεν έχουν 12 μήνες συνεχόμενης ανεργίας! Δουλεύουν για 6 μήνες, μένουν άνεργοι και ξαναψάχνουν για δουλειά...

Οι μπαταρίες...

Αγοράζεις καινούργιες μπαταρίες. Τετράδα συνήθως. Τις καλύτερες της αγοράς. Επαναφορτιζόμενες. Διαβάζεις τις οδηγίες χρήσεως και τις βάζεις στον φορτιστή και τον φορτιστή στην πρίζα. Φορτίζουν, φορτίζουν, φορτίζουν... Κάνεις όλα όσα πρέπει και οι μπαταρίες είναι έτοιμες για χρήση.Γιατί όμως να υπάρχουν "συσκευές" που σου χαλάνε τις καινούργιες μου μπαταρίες; Εγώ τις πλήρωσα, τις φόρτισα και τις χρησιμοποίησα όπως ακριβώς πρέπει. Και αυτές οι ρημάδες οι συσκευές μου τις καταστρέφουν σε λίγα μόλις λεπτά... Γιατί;

Υ.Γ.= Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... Εγώ πάντως εκτονώθηκα!

Η εκδίκηση...

Τετάρτη πρωί και έχω ραντεβού με την Ρούλα, να πάμε στην wind να δηλώσουμε τα καρτοκινητά μας. Από καιρό το ακούμε, πρέπει λέει για να μπορέσουμε να τα διατηρήσουμε.. Λες και η εξάλειψη της τρομοκρατίας θα ξεκινήσει από μας! Η κοπέλα στο κατάστημα θέλει φωτοτυπίες της αστυνομικής ταυτότητας και δεν μπορεί να μας την βγάλει αυτή. Παίρνουμε τα ποδαράκια μας και πάμε στο κοντινό βιβλιοπωλείο. Φτάνουμε στο ταμείο (άσχετο, αλλά 40 λεπτά για 2 φωτοτυπίες; Ήμαρτον λέμε!) και βλέπω μια τεράστια αφίσα με το όνομα του αγαπημένου μου πάνω... "Γιάννης Ξανθούλης - Η εκδίκηση της Σιλάνας".

Από το οπισθόφυλλο:
Όταν αποφάσισα να κάνω μυθιστόρημα τα τριάμισι από τα οχτώ συνολικά χρόνια που διήρκεσε η επεισοδιακή εφηβεία μου στην επαρχία, συναντήθηκα με ένα φάντασμα: την κυρία Σιλάνα Σαλιάγκου. Ένα πρόσωπο που πίστευα πως είχε κυοφορηθεί μέσα στην ταλαίπωρη επαγγελματική μου μήτρα απέκτησε σάρκα και οστά. Ήξερε όσα ήξερα, θύμωνε με όσα θύμωνα κι αγαπούσε τον τρόπο με τον οποίο αγαπούσα ότι αγάπησα.
Στο βιβλίο αυτό, με την αυτοβιογραφική ολισθηρότητα, η Σιλάνα Σαλιάγκουμε εκδικείται οξύνοντας την μνήμη μου για πράγματα που νόμιζα ότι είχαν παραγραφεί στο πέρασμα των δεκαετιών και των παραλλαγών της αλήθειας. Γ.Ξ.

Δεν θα ξεκινήσω να εξυμνώ τον συγγραφέα... Είναι άλλωστε γνωστή η λατρεία μου γι' αυτόν! Απλά θέλω να πω, ότι παρ' ότι είμαι βουτηγμένη στα ξενύχτια, βρήκα χρόνο και κυριολεκτικά ρούφηξα κάθε σελίδα του! Ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό, που όμως μέσα του βρήκα στοιχεία από πολλά βιβλία του Ξανθούλη που έχω διαβάσει. Βρήκα μέσα στις σελίδες του στιγμές που έζησε ο πρωταγωνιστή του αγαπημένου μου βιβλίου "Η Δευτέρα των αθώων", κάτι από "Το πεθαμένο λικέρ", κα. Νομίζω ότι το έχω αναφέρει ξανά: τον Ξανθούλη ή θα τον μισήσεις απ' την πρώτη του σελίδα ή θα τον λατρέψεις, όπως εγώ! Για μένα λοιπόν το βιβλίο αυτό ήταν απλά καταπληκτικό! Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Δεν σε ξέρω αλλά...

Έχω κολλήσει πολύ μ' αυτό το τραγούδι! Το ακούω 5-10 φορές συνεχόμενα, βάζω κάτι άλλο και ξανά πάλι... Δεν μπόρεσα βέβαια να μάθω ποιος έχει γράψει αυτούς τους υπέροχους στίχους, ούτε την μουσική. Το μόνο στοιχείο που βρήκα είναι ότι τραγουδάει κάποιος Dj Sanjuro. Μα ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος!

Δε σε ξέρω...μα έμαθα να σε ζηλεύω
Βλέπεις αυτή που αγαπώ στην αγκαλιά σου την βλέπω...
κι εγώ μόνος μου μένω...
Θεέ μου πόσο την θέλω...
Θα`θελα να`ταν δικιά μου χωρίς εκείνη πεθαίνω...γιατί...
Γιατί να μη μπορώ εγώ να την κερδίσω...
Ξεριζώνω την καρδιά μου για να την φέρω πίσω...
Μα δεν τα καταφέρνω πάλι εσύ μου την κλέβεις...
Τη μικρή μου νεράιδα από τα χέρια μου παίρνεις!
Όλα δικά σου τα θέλεις μα πριν έρθεις εσύ...
την περίμενα εγώ στην αγκαλιά μου να μπει...
μα δεν φάνηκε...
κι έχασα το κορίτσι μου,
από τότε πολεμάω να ξεφύγω από την θλίψη μου!
Μην με παρεξηγείς, ξέρω πώς δεν σε νοιάζει.
Ξέρω πως το τραγούδι μου αυτό σε αηδιάζει,μα είναι ότι έχω,
όλη μου η περιουσία,ένα κομμάτι χαρτί και λίγο φαντασία
Πρόσεχε την γιατί εγώ δεν μπορώ,
νόμιζα θα`ρθεί να με βρει όμως δεν είναι εδώ,
γιατί από μας τους δυο εγώ είμαι ο χειρότερος,
στην καρδιά της μέσα είσαι σημαντικότερος!!

Δεν σε ξέρω αλλά να την προσέχεις!
Αυτή που αγαπώ εσύ την έχεις!
Θα`θελα να μαι εσύ...
για μία ώρα!
Να την είχα αγκαλιά...
για λίγο τώρα!

Πρόσεχέ την έχει περάσει πολλά,
ο χειρότερός της φόβος είναι η μοναξιά,
όταν δεν είναι καλά χάιδεψε της τα μαλλιά
πες της γλυκόλογα στ`αυτί και κράτησέ την σφιχτά!
Μην μου την κάνεις να κλαίει τέτοιο πλάσμα είναι κρίμα,
τα ματάκια της στοίχοι από το πιο όμορφο ποίημα!
Κι αν ποτέ σου θυμώσει δώσ' της μόνο αγάπη,
κοίταξε μην ραγίσει γιατί είναι σαν πορσελάνη.
Όμορφη και πολύτιμη να της φέρεσαι έτσι,
Είναι ένας άγγελος που στην αυλή σου έχει πέσει.
Κάποια βράδια...κάτι θα πάθει νομίζει...
Να της κρατάς συντροφιά μέχρι τα μάτια να κλείσει
ή και να κοιμηθεί για να σε δει στα όνειρά της που θα είσαι ο φύλακας...
ο γλυκός πρίγκιπάς της.
Να πηγαίνετε βόλτες στα πιο όμορφα μέρη,
γιατί σιχάθηκε εδώ πέρα όλο τα ίδια να βλέπει...
Και μην ανησυχείς εγώ γίνομαι σκόνη,
δε θα την ενοχλήσω όσο κι αυτό αν με σκοτώνει!
Η καρδιά μου είναι μόνη να χαρείς επομένως
μ' αυτή που εσένα αγαπάει εγώ είμαι ερωτευμένος!

Δεν σε ξέρω αλλά να την προσέχεις!
Αυτή που αγαπώ εσύ την έχεις!
Θα`θελα να μαι εσύ...
για μία ώρα!
Να την είχα αγκαλιά...
για λίγο τώρα!

Υ.Γ.= Έχω τρελαθεί με το τραγούδι, αλλά τέτοια "υπέρ άνω" συμπεριφορά δεν την αντέχω!!!

Αποχή...

Το καλοκαίρι τελείωσε, όσο κι αν δεν θέλω να το πάρω απόφαση. Σ' αυτό βέβαια συνηγορεί και ο καιρός, που δεν βοηθάει στο να καταλάβω ότι κοντεύουμε στον χειμώνα! Άλλωστε μου φτάνει ο χειμώνας της ψυχής μου...
Έμεινα συνειδητά μακρυά από το ίντερνετ για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Το χρησιμοποιούσα μόνο για ανεύρεση εργασίας, δηλαδή ουσιαστικά για το τίποτε! Κάπου - κάπου έριχνα και από μια κλεφτή ματιά στους ανθρώπους που "αγαπώ" κι ας μην το ξέρουν αυτοί...

Επέστρεψα μετά από απαίτηση 2-3 ανθρώπων, που μάλλον βαρέθηκαν να βλέπουν τις "Σκέψεις" με το που μπαίνουν στο bloggάκι μου! Μπορεί η επιστροφή μου να είναι προσωρινή... Ποτέ δεν ξέρεις που θα γυρίσει πάλι το μυαλό. Δεν ξέρω επίσης ποιους θα βρω εδώ, ποιοι με θυμούνται, ποιοι με ξέχασαν... Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια "πρόσωπα αγαπημένα" μου έλειψαν πολύ αυτό το διάστημα.

Α! Πρέπει να επισημάνω ότι όλον αυτό τον καιρό επέλεξα να μην γράφω, γιατί αυτά που θα έγραφα θα ήταν μαύρα κι άραχνα... Ο Αντώνης είπε ότι δεν πειράζει, αρκεί να βλέπει ότι υπάρχω... Άρα μια μαυρίλα βλέπω να έρχεται! Γι' αυτό λοιπόν σαν καθιστώ υπεύθυνους για την είσοδο σας στο παρόν ιστολόγιο, μπαίνετε με δική σας ευθύνη και δεν ευθύνομαι για τυχών μελαγχολίες και καταθλίψεις!!!

Θα επανέλθω με φωτογραφίες από καταπληκτικές παραλίες και διακοπές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Φιλιά σε όλους!

Σκέψεις...

Σκέψεις πολλές. Σκέψεις τρελές. Σκέψεις που στοιχειώνουν την ύπαρξη σου. Σκέψεις που πηγαίνουν κι έρχονται... Σκέφτεσαι παράλογα, σχεδόν τρελά. Παίρνεις τα πράγματα στραβά, προσωπικά. Ξέρεις ότι δεν πρέπει. Δεν σκεφτόσουν έτσι και το βρίσκεις έξω από σένα. Το βρίσκεις παράλογο μόνο όταν κάθεσαι και σκέφτεσαι ήρεμα και σοβαρά. Είναι λίγες αυτές οι στιγμές. Χάνεις αυτό που είσαι, ξεφτάει αυτό που είσαι. Πώς μπορεί να ξεφτάει ένας άνθρωπος σαν να είναι παλιό, φθαρμένο ύφασμα; Δεν ξέρω πως γίνετε, αλλά το βλέπω να γίνετε και δεν μου αρέσει...

Θέλεις να μείνεις. Θέλεις να φύγεις. Θέλεις να αλλάξεις πολλά, αλλά θέλεις να κρατήσεις πράγματα ίδια. Αλλαγές και σταθερότητα. Γίνετε; Μάλλον δεν γίνετε.
Τελικά η φυγή είναι η καλύτερη λύση;

Η ευγενική μου καταγωγή και άλλα...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο...

Σάββατο πρωί. Χτυπάει το ξυπνητήρι και παρ' ότι έχω ξενυχτίσει λιγάκι, πετάγομαι πάνω. Πλένομαι, ντύνομαι, στολίζομαι, βάζω στην βαλίτσα τα τελευταία πραγματάκια και κατεβαίνω στο του-τουτ μου. Φορτώνω και ξεκινάω. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν πίνω καφέ και περιμένω το μάτι να ανοίξει από μόνο του! Συνήθως μου παίρνει καμιά ωρίτσα, αυτή τη φορά ήθελα παραπάνω (έχω ξεσυνηθίσει να ξυπνάω νωρίς!), αλλά με περίμεναν και έπρεπε να ξεκινήσω. "Εύκολος δρόμος" λέω, "θα τα καταφέρω"! Προορισμός μου; Καρδίτσα. Κυριακή πρωί βαφτίζει η κολλητή μου τον μπουμπούκο της και κανόνισα να πάω από Σάββατο, για να κάνουμε καμιά εκδρομούλα στην λίμνη.

Βγαίνω λοιπόν στον δρόμο, Εγνατία και πάω. Οδηγώ. Ακούω μουσικούλα. Οδηγώ. Σκέφτομαι. Οδηγώ. Χαζεύω την διαδρομή. Φτάνω Γρεβενά. Κοιτάζω το ρολόι και χαίρομαι που με τον καινούργιο δρόμο έκανα μόλις 35 λεπτά μέχρι εκεί. Το μυαλό ταξιδεύει... Εκεί συνειδητοποιώ ότι παραταξίδεψε το μυαλό και ότι έπρεπε να έχω βγει απ' την Εγνατία και να κατηφορίζω για Καλαμπάκα! Με πιάνει πανικός! "Τι κάνουμε τώρα;" Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω ξυπνήσει για τα καλά πλέον!!! Η Εγνατία συνεχίζει, εγώ ψάχνω απεγνωσμένα να βρω έξοδο και οι πινακίδες λένε "Γιάννενα 86 χλμ"! Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ για Καρδίτσα ξεκίνησα! Θα βρεθώ Γιάννενα; Δεν λέω, καλή ιδέα γιατί δεν έχω ξαναπάει Ήπειρο (άλλωστε λίμνη στην Καρδίτσα, λίμνη και στα Γιάννενα!), αλλά όχι τώρα... Με περιμένουν! Ευτυχώς έχω αυτό το άγχος και πριν μπω σε δρόμο φροντίζω να φουλάρω βενζίνη το αυτοκίνητο! Και πάω και πάω και έξοδο δεν βρίσκω! Και όσο δεν βρίσκω έξοδο, τόσο πανικοβάλλομαι, τόσο νευριάζω! Γιατί νευριάζω; Με την απίστευτη βλακεία που με δέρνει κάποιες φορές. Είμαι πόντια και δεν χάνω στιγμή να δείχνω την ευγενική μου καταγωγή!!! Το ρημάδι το GPS τι το έχω; Ναι, ναι... Πρέπει να αναβαθμίσω τους χάρτες μου, αυτόν τον δρόμο δεν τον έχει περασμένο...

Όλα αυτά σκεφτόμουν και έξοδο δεν έβρισκα. Ώσπου... Τι θείο δώρο; Αν και τι είχε μείνει; Μόνο καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα μέχρι τα Γιάννενα! Και όσο επιστρέφω σκέφτομαι πως είναι δυνατό να έχουν φτιάξει έναν υπερσύγχρονο δρόμο και να μην σου δίνουν την δυνατότητα να βγεις απ' αυτόν, να γυρίσεις πίσω. Πάντως είναι ένας πολύ καλός δρόμος, μια υπέροχη διαδρομή βουτηγμένη στο πράσινο. Επιστρέφω, στρίβω εκεί που έπρεπε να έχω στρίψει πριν 45 περίπου λεπτά και κατηφορίζω προς Καλαμπάκα. Φτάνω στην Καλαμπάκα, προσέχω που θα στρίψω (δεν αντέχω δεύτερη φορά σε μια μέρα!) και χαίρομαι που είμαι στην ηλιόλουστη Καλαμπάκα. Πάνω στην χαρά μου, θυμήθηκα έναν γκόμενο που γούσταρα κάποτε και ήταν από δω! Δεν έγινε ποτέ τίποτε... Έτσι θυμήθηκα εκείνο το δίστιχο από τους "απαράδεκτους":

"Κι ήπια τον πόνο με την τσανάκα,

στην Καλαμπάκα, στην Καλαμπάκα"

και ξαναγελάω μόνη μου σαν την χαζή! Φτάνω Τρίκαλα και από κει σε 15 λεπτά στην Καρδίτσα. Τι ανακούφιση!

Τα παιδιά με περίμεναν και ξεκινάμε για την λίμνη. Ευτυχώς δεν οδηγώ εγώ, γιατί μπορεί και να τους πήγαινα στην Κερκίνη! Τέσσερα αυτοκίνητα, πάμε κομβόι. Μια σταγόνα προσγειώνετε στο τζάμι του αυτοκινήτου. Η μια σταγόνα γίνετε δύο, οι δυο γίνονται τρεις και πάει λέγοντας! Ώσπου ξεσπάει μια απίστευτη μπόρα. Μπόρα είναι θα περάσει, σκέφτομαι. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Οι σταγόνες αλλάζουν μορφή και γίνονται χοντρό χαλάζι που χτυπάει με μανία το αυτοκίνητο! Φτάνουμε στην ταβέρνα και δεν μπορούμε να βγούμε απ' τα αυτοκίνητα! Περιμένουμε να ηρεμήσει λιγάκι και βγαίνουμε. Μουσκεύτηκα αρκετά. Έξω λυσσάει ο αέρας και το χαλάζι γίνεται πάλι βροχή, δυνατή βροχή! Και γω (που πάντα το καλοκαίρι σκάω στην Καρδίτσα!) είμαι με τα πεδιλάκια και το σορτσάκι! Το ρεύμα είναι κομμένο και μας σερβίρουν μόνο σαλάτες και ψητά κρέατα. Πίνουμε κρασάκι για να ζεσταθούμε. Ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες ή βίντεο, αλλά με το κρύο (13 βαθμούς μέσα στο κατακαλόκαιρο!) δεν τολμώ να σηκωθώ από την θέση μου!

Πηγαίνουμε για καφέ στις Ναϊάδες, ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο που έχει πιάτο την λίμνη!

(Από το καφέ στις Ναϊάδες)

Πίνω τσαγάκι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μου!

(Η θέα στην λίμνη)
(Λίγη θέα ακόμα)
Όταν επιστρέψαμε ήμουν κομμάτια και ολίγον από κατεψυγμένη. Βγάζουμε όμως βόλτα τον μικρούλη στο Παυσίλυπων, γιατί έχει γκρίνια.
(Ένα δέντρο που το έκοψε στα δυο ένας κεραυνός)

(Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα!)

Χαζεύω τα παγόνια!

Δεν είναι πανέμορφα;

Το βράδυ απολαύσαμε το ποτάκι μας και νωρίς για ύπνο, γιατί η επόμενη μέρα είχε πολύ τρέξιμο. Είχα αναλάβει να κάνω κάποιους στολισμούς για το τραπέζι της βάφτισης και έτρεχα απ' το πρωί. Πήγε να μας τα χαλάσει λιγάκι ο καιρός, αλλά ευτυχώς έφτιαξε την τελευταία στιγμή και όλα πήγαν καλά!

Ευτυχώς η γκαντεμιά της προηγούμενης μέρας δεν συνεχίστηκε...

... ή μήπως να πω η βλακεία; Η επιστροφή ήταν πολύ πιο σύντομη και τώρα είμαι στο κρεββατάκι μου!

Παραμύθια...

Έχω αράξει στο κρεββατάκι μου, έχω το laptop μου στα πόδια και την τηλεόραση ανοιχτή για να κάνει φασαρία. Εμφανίζετε η μικρή με τα βιβλία της στο χέρι. Ξέρω ότι αν δεν της διαβάσω, δεν θα κοιμηθεί. Άλλωστε έχει ήδη ξεπαστρέψει τον μπαμπά της, που κοιμάται γαλήνιος στον καναπέ! Διαβάσαμε πρώτα το "Νιλς ο τάρανδος του Αϊ-Βασίλη"... Ναι, ναι! Το ξέρω είναι κατακαλόκαιρο, ότι έξω σκάει ο τζίτζικας, αλλά τι να κάνω που όλα τα μωρά έχουν μια εμμονή με τον Αϊ-Βασίλη και τα Χριστούγεννα!

Εδώ κάπου κάνουμε ένα διάλειμμα από το διάβασμα, για να κάνουμε το ανάλογο κήρυγμα που περιλαμβάνει: το πόσο πολύ αγαπάμε και προσέχουμε τα βιβλία μας (τα δυο επόμενα βιβλία που διαβάσαμε δεν έχουν εξώφυλλα και πονάει η ψυχή μου!), πως τα βιβλία γίνονται από τα δέντρα και όσο χαλάμε τα βιβλία, είναι σαν να χαλάμε τα δάση, πως τώρα που θα πάνε στο καινούργιο τους σπίτι θα έχουν κι αυτοί δέντρα και στα δέντρα αυτά θα ζουν σκιουράκια... Στέγνωσε το στόμα μου από την φλυαρία!
Τα δυο επόμενα βιβλία ανήκουν στην ίδια σειρά και λέγονται "Θυμός - Τι νιώθεις" και "Θέληση - Τι νιώθεις" και είναι δυο απίστευτα βιβλία. Ίσως η μικρή μας να είναι λιγάκι μικρή γι' αυτά τα βιβλία (είναι μόλις 3,5 χρονών!), αλλά παρ' όλα αυτά σε κοιτάει μέσα στα μάτια όταν της τα διαβάζεις και συμμετέχει σ' αυτά που λέει το βιβλίο!

Ο θυμός έχει χρώματα! Όταν θυμώνουμε αλλάζουμε χρώματα: μοβ, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, ροζ, πορτοκαλί και στο τέλος κόκκινο. Κάθε που αλλάζουμε χρώμα πρέπει να παίρνουμε μια βαθιά ανάσα από την μύτη και να την βγάζουμε από το στόμα. Και όταν φτάνουμε στο τελευταίο χρώμα, πρέπει να σκεφτόμαστε όλους όσους μας αγαπούν και δεν θέλουν να μας βλέπουν θυμωμένους! Εκεί η μικρή αρχίζει να απαριθμεί όλους όσους την αγαπούν: "οι γιαγιάδες, οι παππούδες, οι θείες, ο θείος Μανώλης, ο μπαμπάς, η μαμά, ο Κωνταντίνος (όχι, δεν το έγραψα εγώ λάθος!)..." Μαζί με την μικρή που απαριθμεί τους δικούς της ανθρώπους, σκέφτομαι τα δικά μου ξεσπάσματα θυμού και τους ανθρώπους που μ' αγαπούν. Σίγουρα η δική μου λίστα είναι μεγαλύτερη και γεμάτη με ανθρώπους που πραγματικά θέλω στην λίστα μου... Δεν προλαβαίνεις να σκεφτεί και πολλά, γιατί καπάκι ακολουθεί το επόμενο παραμύθι. Ο Ζήκος που θέλει να γίνει αστροναύτης και τα παιδάκια στην τάξη του τον κοροϊδεύουν, γιατί είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αλλά ο Θεϊκός Μάντης, του δείχνει το μέλλον και του λέει ότι αν θέλουμε κάτι πολύ και προσπαθούμε γι' αυτό, τότε θα πετύχουμε τους στόχους μας...
Μάλλον τα παραμύθια ήταν περισσότερα για την θεία, παρά για την ανεψιά! Με έβαλαν σε σκέψη... Πρέπει να ελέγχο το θυμό μου (και τα νεύρα μου!), αλλά πρέπει να προσπαθώ και γι' αυτά που θέλω... Ούτε που το φανταζόμουν ότι η μικρή θα μου έκανε μαθήματα ζωής βραδιάτικα!!!

Φαντάσματα...

Είναι αυτά, που όταν ήμασταν μικροί, νομίζαμε ότι ζούσαν μέσα στις ντουλάπες μας, κάτω απ' τα κρεβάτια μας. Μας τρομοκρατούσαν, μας φόβιζαν. Μαθαίναμε να ζούμε μαζί τους και προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας. Ήταν δύσκολο αυτό, αλλά με τον καιρό το παλεύαμε και καταφέρναμε να μην τους δίνουμε σημασία! Τώρα που μεγάλωσα δεν πιστεύω στα φαντάσματα. Μου αρέσει μάλιστα να σκέφτομαι τα φαντάσματα, όπως τα είχα στο παιδικό μυαλουδάκι μου. Αυτά όμως που υπάρχουν και δεν μου αρέσουν, είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος! Έρχονται πολλές φορές, χωρίς εσύ να τα θέλεις, και στοιχειώνουν το παρόν σου. Ανακατεύουν την ζωή σου χωρίς να το θέλεις... Εντάξει, εσύ το επιτρέπεις και γίνεται! Σε γυρίζουν πίσω, σε κάνουν να σκέφτεσαι, να ταράζεσαι, να αναπολείς. Και τι κερδίζεις; Απλά χάνεις την ψυχική σου ηρεμία, την γαλήνη που τόσο πολύ λατρεύεις...
Σήμερα το πρωί, ξύπνησα χωρίς ξυπνητήρι. Ένιωθα πολύ ξεκούραστη και ήρεμη. Ένιωθα ότι όλα βρίσκονται στα δικά μου χέρια. Και αποφάσισα να αφήσω τα φαντάσματα και να πάω παραπέρα. Γιατί οι ζωντανοί ζουν με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους!

Είμαι σύρμα...

Κάπως έτσι νιώθω τις τελευταίες μέρες. "Σύρμα από ρεύμα κομμένο... Ονειρέψου με, μα μη μ' αγγίζεις..." Μέσα στο κεφάλι μου επικρατεί το χάος. Μια παράνοια. Αυτά που ήθελες τότε, γίνονται τώρα. Αυτά που ήθελες να ακούσεις τότε, τα ακούς τώρα. Και δεν είναι πως δεν περίμενες αρκετά, πως δεν έδωσες τον απαιτούμενο χρόνο. Ίσως πιο πολύ απ' όσο περίμεναν όλοι... Και κει που λες ότι βγάζεις μια άκρη μ' αυτά που συμβαίνουν, μ' αυτά που σκέφτεσαι, μ' αυτά που θέλεις (ή νομίζεις ότι θέλεις!), εκεί ακούς άλλα κι άλλα... Αποπροσανατολίζεσαι! Επηρεάζεσαι! Βέβαια πάντα υπάρχει η αδερφή μου, που με πολύ τρυφερό βρίσιμο με επαναφέρει στην τάξη. Παρ' όλα αυτά, νιώθω αυτό. Ποιο; Αυτό ντε! Μη μ' αγγίζεις!

Έτσι...

Παράβολο...

παράβολο το [parávolo]: χρηματικό ποσό που προκαταβάλλει κάποιος στο Δημόσιο Ταμείο είτε για να ασκήσει κάποιο ένδικο μέσο (έφεση, αναίρεση κτλ.) είτε για να ασκήσει κάποιο δικαίωμα (υποβολή υποψηφιότητας βουλευτή, αίτηση για δίπλωμα οδήγησης κτλ.) είτε για άλλους λόγους. το έντυπο που χορηγείται ως απόδειξη για την καταβολή του ποσού. (Από την ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/index.html)

παράβολο το [parávolo]: ο τρόπος που έχει βρει το Ελληνικό κράτος για να επιστρέφει ο καημένος ο άνεργος, τα χρήματα που του δίνονται από το Ελληνικό κράτος (σαν επίδομα ανεργίας) πίσω σε αυτό. (Από την προσωπική μου εμπειρία!)

Τους τελευταίους 10 μήνες που είμαι άνεργη, έχω δώσει απίστευτα ποσά για παράβολα! Κάθε φάκελος που φεύγει, μου στοιχίζει 20 ευρώ. Και πραγματικά δεν θα με πείραζε αν έβλεπα μια άνοδο στις θέσεις. Τι εννοώ; Εκεί που βγαίνουν τα αποτελέσματα σε έναν δήμο και είμαι στην τρίτη θέση, εκεί βγαίνουν τα επόμενα και έχω πέσει στην ενδέκατη!
Σήμερα όμως το παράβολο που πλήρωσα, κόστιζε 50 ευρώ και είναι για κάτι τελείως διαφορετικό απ' όλα όσα έχω κάνει μέχρι τώρα. Αν καταφέρω να περάσω απ' αυτόν τον διαγωνισμό, θα ξανακάτσω στα θρανία για δυο εξάμηνα και θέλω να πιστεύω ότι μετά θα αλλάξουν κατά πολύ τα πράγματα! Ας προσγειωθώ όμως τώρα, γιατί πάντα όταν πέφτω απ' το συννεφάκι μου, χτυπάω άσχημα...

Βροχή...

Λονδίνο γίναμε σήμερα! Όχι μόνο βρέχει όλη μέρα, αλλά έριξε κι ένα τρελό χαλάζι κάποια στιγμή. Και το φοβάμαι το χαλάζι! Για καλή μου τύχη ήμουν στο σπίτι και το χάζευα απ' το παράθυρο μου... Αστραπές και βροντές (ευτυχώς δεν είναι ο Χούκι εδώ!) και μια διακοπή ρεύματος, που κράτησε για μια ωρίτσα περίπου. Ήμουν έξω και ήταν πολύ όμορφα, μελαγχολικά όμορφα! Σκοτάδι, κεράκια να αχνοπαίζουν, αρκετή ησυχία για τα δεδομένα της πόλης και ο ήχος της βροχής στις σκεπές... Να μην σου φτάνει δηλαδή η μαυρίλα σου, να σε μαυρίζει κι άλλο ο καιρός. Και μέσα σε όλα αυτά μου έχουν κολλήσει δυο - τρία "βροχερά" τραγούδια! Όλα αγαπημένα και όλα ταιριάζουν στην διάθεση μου! Πάντα όμως ένα κερδίζει...

Πάω για διάβασμα...

Νυχτερίδες κι αράχνες γλυκιά μου...

Έχει πιάσει το blogάκι μου, λέει ο φίλος μου ο Φώτης! Όχι πως έχει άδικο, αλλά δεν ξέρω τι μ' έχει πιάσει. Παρ' ότι όλο αυτό τον καιρό που διατηρώ αυτό το φτωχό και ταπεινό blog, ζω την ζωή μου και παράλληλα αντλώ θέματα απ' αυτή, τον τελευταίο καιρό κρατάω τα θέματα καλά κρυμμένα μέσα μου. Νομίζω ότι μου βγαίνει έτσι, γιατί διαφορετικά το blog μου θα μετατρεπόταν σε μαύρο κι άραχνο... Και δεν το έχω συνηθίσει έτσι!

Δεν θα σας μιλήσω σήμερα για το όμορφο διήμερο που πέρασα με τις φίλες μου στην Κομοτηνή (θα συγκεντρώσω όλες τις φωτογραφίες και μετά!), αλλά για την σημερινή μου επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο. Πίναμε τον πρωινό μας καφέ με την Ρούλα και της πέταξα την ιδέα. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι καλό και ήθελα πολύ ένα βιβλίο για να με ταξιδέψει. Άλλωστε τώρα που καλοκαίριασε για τα καλά, ειδικά αργά το βράδυ που η πόλη έχει ηρεμήσει, δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα βιβλίο! Ανοιχτά παράθυρα, καθαρός αέρας (λέμε τώρα!!!), ησυχία και γω αγκαλιά μ' ένα βιβλίο!

Κάθε φορά τρώω ώρες στο βιβλιοπωλείο, σήμερα όμως ήμουν πολύ γρήγορη. Μάλλον ήταν ο τίτλος που με κέρδισε: "Το τραμ το τελευταίο". Ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι! Διάβασα και το οπισθόφυλλο και πίστεψα ότι αυτό είναι ένα βιβλίο που μπορεί να με "ταξιδέψει" σε άλλες εποχές...

Στην προπολεμική Αθήνα, ο Νίκος Δερμάνης, γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας Δερμάνη, ολοκληρώνει τις μουσικές σπουδές του στο ωδείο. Ο πατέρας του δε βλέπει με καλό μάτι την κλίση του γιου του στη μουσική και θέλει να ασχοληθεί με το εργοστάσιο υφασμάτων που έχουν. Τον ίδιο καιρό, στις γειτονιές της Νίκαιας, τρία λαϊκά παιδιά, ο Γιώργος Στεφάνου, ο Μήτσος και ο Ανδρέας, προσπαθούν να κερδίσουν τη ζωή τους από τη μουσική. Βέβαια, το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς είναι απαγορευμένα όργανα, κάτι που καθιστά ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Στα προσφυγικά της Κοκκινιάς, η Ευτυχία, μια πανέμορφη δεκαοκτάχρονη προσφυγοπούλα, κερδίζει τη ζωή της δουλεύοντας σαν μοδιστρούλα. Παρότι έχει υπέροχη φωνή, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό της να τραγουδήσει. Η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε οι δρόμοι αυτών των πέντε παιδιών να διασταυρωθούν. Μέσα από τη φιλία, τον έρωτα και το μίσος, την ανάγκη για επιβίωση στην Κατοχή, τη συνεργασία, τον ανταγωνισμό και την αναγνώριση, θα πορευτούν για ένα τέταρτο του αιώνα άλλοτε μαζί, άλλοτε παράλληλα.

Διάβασα μόλις 50 σελίδες, αλλά μ' έχει ήδη μαγέψει. Δεν ξέρω αν οφείλετε στην ιστορία που αφηγείται ή στην όμορφη, στρωτή και καθόλου κουραστική γραφή! Πάντως είναι ένα βιβλίο που συνιστώ σε όσους αρέσει να ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.

...Πήρα ακόμα ένα βιβλίο, αλλά γι' αυτό θα μιλήσω όταν το διαβάσω!

Roma (Part III) και τελευταίο ελπίζω!!!

Διατηρώ την αρχή του προηγούμενου post... Είναι μεσημέρι. Έχει μια υπέροχη ησυχία στην γειτονιά. Έχω αράξει στο μπαλκόνι, παρέα με το laptop μου (να 'ναι καλά το ίντερνετ to go!) και αποφάσισα (επί τέλους!) να γράψω το τρίτο μέρος για το ταξίδι στην Ρώμη!
Είχαμε μείνει κάπου στο μέσο της δεύτερης ημέρας. Από κει και πέρα δεν έχω και πάρα πολλές φωτογραφίες, αλλά θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ! Αράξαμε λοιπόν για φαγητό στην περιοχή Trastevere, σαν να λέμε στην Αθήνα Πλάκα ή στην Θεσσαλονίκη Άθωνος. Το φαγητό δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά ακολούθησε παγωτό σούπερ!!! Όποιος πάει στην Ιταλία και δεν δοκιμάσει παγωτό, δεν έχει φάει τίποτε! Το δικό μου παγωτό απαθανατίστηκε από το φακό της Μαρίας (4 ολόκληρες μέρες και έβγαλε 10 φωτογραφίες! Άρα το παγωτό μου άξιζε πολλά!), έφαγα την τρελής την καζούρα για το μέγεθος του, αλλά απέδειξα ότι όταν πρόκειται για παγωτό μπορώ να καταβροχθίσω τόνους!

Εννοείται ότι το δικό μου είναι στο χωνάκι! Το άλλο, το μικρό είναι την Μαρίας!

Στο μαγαζί με τα παγωτό εμένα μου έδωσαν κουτάλι της σούπας και τα κορίτσια του παγωτού!
Περπατήσαμε στα στενά του Trastevere και συναντήσαμε αυτό πάνω σε ένα αυτοκίνητο:

Τι γράφει; "Ciao Nini. Tanti smile per te. Ti voglio bene. Tanto bene per te. Tanti bachi per te. Ciao." Δεν είναι πολύ γλυκό; Θέλω κι εγώ...
Διασχίσαμε μια από τις δεκάδες γέφυρες του Τίβερη, την Cestio.

Η γέφυρα αυτή ενώνει το μοναδικό νησάκι που βρίσκετε στον Τίβερη το Isola Tiberina.

Το νησάκι αυτό φιλοξενεί μια από τις μεγαλύτερες γυναικολογικές κλινικές της Ρώμης!
Περπατήσαμε λιγάκι ακόμα, πήραμε το μετρό και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Το βράδυ είχε βόλτα το πρόγραμμα και θέλαμε να είμαστε φρέσκες! Βρήκαμε έναν οδηγό για νυχτερινή διασκέδαση και αποφασίσαμε να πάμε σ' ένα μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο μας, που έκλεινε στις 2! Ουουου! Τρελά γλέντια!
Στην διαδρομή έφαγα λιγάκι τα αφτιά των κοριτσιών, ήθελα να πάμε στο Hard Rock Cafe! Όχι ντε και καλά για να κάτσουμε, αλλά για να πάρω ακόμα ένα μπλουζάκι που τα συλλέγω. Τα καλά μου τα κορίτσια είπαν το οκ (με τέτοια μουρμούρα δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς!) και αφήσαμε πίσω το μπαράκι μας...
Πήρα μια τέλεια μπλουζίτσα και μια η Βασούλα για τον Ηρακλή της, με την υπογραφή του Bono!

Η φωτογραφία ήταν δώρο με το μπλουζάκι!

Τσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ...

Ήπιαμε κάτι...

Και φύγαμε χαρούμενες για το ξενοδοχείο! Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε shopping therapy και έπρεπε να ξεκουραστούμε!

Πρώτη στάση της τρίτης μέρας στην Piazza di Spagna. Και κάπου εκεί ξεκινάει ο μαραθώνιος μαγαζιών...

Στην Via Dei Condotti, το δρόμο με τα πιο ακριβά μαγαζιά! Αριστερά μου το κατάστημα της Prada και δεξιά της Gucci! Δεν αγοράζω, μόνο κοιτάω...
Εδώ έχουμε ένα κενό για 3-4 ωρίτσες, γιατί δεν αφήσαμε μαγαζί για μαγαζί! Ο μεγάλος μου καημός όμως ήταν που δεν βρήκα σούπερ μάρκετ! Έχω μια τρέλα, θέλω όποια χώρα επισκέπτομαι να κάνω κάποιες αγορές. Π.χ. από την Ιταλία ήθελα μακαρόνια και τα μόνα που βρήκα ήταν από κάποια μαγαζάκια τύπου delli και τα πλήρωσα χρυσό!

Επόμενη στάση στην Fontana di Trevi, ότι ομορφότερο είδα στην Ρώμη! Πραγματικά οι φωτογραφίες δεν είναι ικανές να δείξουν, αυτό που είδαν τα ματάκια μας!

Βασούλα πήρες τις σακούλες και άφησες εκτός φωτογραφίας το κεφάλι του αγάλματος! Γιατίιιιιιιιιιι;;;

Μια στάση για έναν σύντομο καφέ και συνέχεια στα ψώνια! Κάτω από το τραπέζι γίνεται της σακούλας!!!

Το ομορφότερο μαγαζί στην Ρώμη, το Bartolucci! Ξύλινα παιχνίδια κατασκευάζονται μπροστά στα μάτια σου! Και εννοείται με σήμα κατατεθέν τον Πινόκιο!

Δεν είναι σούπερ;

Τελευταία στάση πριν το φαγητό στο Πάνθεον. Είναι ο καλύτερα διατηρημένος από όλους τους αρχαίους ναούς και έχει τον μεγαλύτερο τρούλο από ξύλο στην Ευρώπη! Έχει μια μεγάλη τρύπα στο κέντρο του τρούλου, τον γνωστό ως οφθαλμό, που φωτίζει τον ναό αλλά δίνει και δομική στήριξη στον τρούλο. Δυστυχώς ήταν πολύς ο κόσμος και δεν μπόρεσα να πλησιάσω για να βγάλω το εσωτερικό του!
Την ώρα που τρώγαμε, πέρασε από μπροστά μας μια διαδήλωση. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμο, περνούσαν για τουλάχιστον 45'. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό! Γιατί; Γιατί σκέψου να γίνεται διαδήλωση στην Ομόνοια κι εσύ να κάθεσαι απέναντι, να τρως ανενόχλητος το φαγητό σου και να χαζεύεις την διαδήλωση! Μια διαδήλωση που θύμιζε γιορτή, αφού συνοδευόταν από DJ και άφθονη μπύρα! Οι αστυνομικές δυνάμεις ήταν αμέτρητες, αλλά δεν είχαν καμιά διαφορά από τους διαδηλωτές! Με λίγα λόγια; Τριτοκοσμικές καταστάσεις!!! Το μόνο κακό ήταν ότι είχε κοπεί η πόλη στα δυο, στάθηκε αδύνατο να βρούμε ταξί (τι να κάνουμε; Κάνει και ο μπαμπαστρούμφ λάθη!!!) και περπατήσαμε απίστευτα πολύ για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο! Η Ρούλα και η Μαρία γκρίνιαζαν, εγώ τους έλεγα: "κουράγιο στρουμφάκια μου, τρία τετράγωνο έμειναν..." που όμως τελειωμό δεν είχαν και το βράδυ κανένας δεν είχε κουράγιο για έξω. Άσε που η Ρούλα απειλούσε ότι θα βγει με τις παντόφλες απ' το ξενοδοχείο!
Την επόμενη μέρα αφήσαμε τα δωμάτια και ξεκινήσαμε για την τελευταία μας βόλτα. Το πρόγραμμα έλεγε ότι στις 4 έπρεπε να μαζευτούμε στο ξενοδοχείο για το αεροδρόμιο. Τι είχε απομείνει που δεν είχαμε δει; Τα μουσεία στο Βατικανό και πιο συγκεκριμένα η Καπέλα Σιξτίνα.

Πήραμε το μετρό, περπατήσαμε ως την είσοδο του Βατικανού και εκεί έγινε η μεγάλη έκπληξη! Τα μουσεία του Βατινακού είναι κλειστά κάθε Κυριακή, εκτός από την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα, όπου είναι και ελεύθερη η είσοδος. Μα, δεν είναι σήμερα η τελευταία Κυριακή του μήνα; Ναι είναι, αλλά έπρεπε να ήσουν εδώ στις 12 και όχι στις 12:30 χρυσό μου! Η πατάτας μας ήταν απίστευτα μεγάλη, αλλά πραγματικά δεν είχαμε ακούσει τίποτε σχετικό, και έμεινα με την όρεξη! Ευτυχώς που πήγε μια φίλη μου το Πάσχα και μου έφερε φωτογραφίες να δω! Next time ίσως...
Ήθελα να βάλω ένα απ' τα βιντεάκια μας για να κλείσω αυτήν την τριλογία, αλλά δεν μου το φορτώνει! Θα το προσπαθήσω ξανα και θα το δημοσιεύσω! Φιλιά!

Άσχετο...

Είναι μεσημέρι. Έχει μια υπέροχη ησυχία στην γειτονιά. Λατρεύω την ησυχία! Σας το 'χω πει ποτέ; Έχω αράξει στο μπαλκόνι, παρέα με το laptop μου (να 'ναι καλά το ίντερνετ to go!) και διαβάζω τους φίλους μου. Αλλού αφήνω σχόλια (όταν έχω κάτι να πω) και αλλού απλά διαβάζω, κουνάω το κεφάλι μου και πάω παρακάτω. Μου έχει λείψει πολύ ο κόσμος των blog. Εδώ ένιωθα πάντα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω ότι θέλω, να επικοινωνήσω με όποιους θέλω, να μοιραστώ απόψεις και συναισθήματα.
Οι φίλοι μου με ρωτάνε γιατί απέχω. Ξέρουν ότι πάντα εδώ βγάζω κάτι από μένα. Και αυτόν τον καιρό περισσότερο από τα blog, μου λείπει ο χρόνος για τον εαυτό μου. Μου λείπει ο χώρος μου. Μου λείπει η ηρεμία. Και εκεί που λέω ότι είμαι καλά, ότι ισορρόπησα πάλι... Εκεί κάτι με κλονίζει!

Πρόσφατα έμαθα ότι είμαι κάτι σαν μπαμπούλας! Ξέρετε; Αυτό που τρομάζεις τα μικρά παιδάκια για να μην κάνουν σκανταλιές, για να τρώνε όλο τους το φαγητό; Αυτό! Μην γελάτε μ' αυτό που γράφω ντε! Αυτό είμαι λέμε! Δεν ξέρω πως να νιώσω γι' αυτό. Περήφανη που έχω προσδιοριστεί σ' αυτή τη ζωή ή όχι; Νομίζω ότι θα προτιμούσα να ήμουν η Μπου! Μπορώ να γίνω η Μπου; Θέλω να γίνω τώρα η Μπου!!! Ναι, το ξέρω. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω αλλιώς, μόνο με χιούμορ. Ξέρω ντε! Και με υπομονή. Έχω λίγη ακόμα... Θα επανέλθω!

Υ.Γ.1= Δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνετε! Αρκεί που "εκτονώθηκα"...

Υ.Γ.2= Βάσουλα σου το έταξα και θα το έχεις σύντομα: Roma part III, άλλωστε αυτό δεν θα ξεχαστεί έτσι εύκολα!

Roma (Part II)

Το ξέρω ότι άργησα, ότι χάθηκα... αλλά συμβαίνουν πολλά και διάφορα στην ζωή μου τελευταία. Το κακό είναι ότι με επηρεάζουν δυσάρεστα και προσπαθώ να ισορροπήσω.. Αν και μου είναι λιγάκι δύσκολο, νιώθω ότι περπατάω σε τεντωμένο σκοινί! Ας ελπίσουμε ότι δεν θα σπάσει!
Και τι κάνεις όταν η διάθεση σου δεν είναι καλά; Προσπαθείς να περάσεις όσο περισσότερο χρόνο μπορείς με ανθρώπους που αγαπάς! Κι όταν ο χρόνος αυτός δεν σου φτάνει, ξεθάβεις απ' το χρονοντούλαπο όμορφες στιγμές, τις χαζεύεις και χαμογελάς! Κάπως έτσι θυμήθηκα ότι έχω αφήσει ένα κενό στα post μου και χρωστάω την συνέχεια της Ρώμης! Πάμε λοιπόν...
Είχαμε μείνει κάπου στα μέσα της πρώτης μέρας, στην ξενάγηση στο Βατικανό και πιο συγκεκριμένα στον ναό του Αγίου Πέτρου. Ακολούθησε ο γύρος της πόλης με λεωφορείο, όπου κομμάτια πια όλοι μας αποκοιμηθήκαμε γλυκά ακούγοντας την ξεναγό! Και όμως, ένα ολόκληρο γκρουπ αποκοιμήθηκε, γιατί κανένας μας δεν είχε κοιμηθεί ολόκληρο το βράδυ και βολοδέρναμε από τις 7 το πρωί στο κέντρο της Ρώμης! Μας ξεφόρτωσαν στο ξενοδοχείο, μας έδωσαν τα δωμάτια μας (δυστυχώς σε διαφορετικούς ορόφους, αν και αυτό δεν μας εμπόδισε να κυκλοφορούμε από δωμάτιο σε δωμάτιο!) και πήγαμε για μπάνιο και ξεκούραση! Η ώρα πέρασε, ξεκουραστήκαμε λιγάκι και αποφασίσαμε να μην χάσουμε το πρώτο μας βράδυ στην Ρώμη. Βγάλαμε χάρτες και αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στην Piazza di Spagna που ήταν μόνο δυο στάσεις με το μετρό από το ξενοδοχείο. Βέβαια βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να κάνουμε την απόσταση με τα πόδια. Δεν μας ήταν αρκετός ο πρωινός ποδαρόδρομος! Αν η Ρώμη σε μαγεύει μια φορά κατά την διάρκεια της μέρας, την νύχτα φωτισμένη είναι ονειρική! Δυστυχώς οι φωτογραφίες μου δεν είναι κάτι το φοβερό...

Η Piazza di Spagna ή τα ισπανικά σκαλιά, η πλατεία με σχήμα κλεψύδρας που πήρε το όνομα της από της Ισπανική πρεσβεία του Βατικανού που βρίσκετε εκεί κοντά. Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια και αποφασίσαμε να γευτούμε πίτσες και μακαρονάδες. Στις πίτσες ευτυχώς πετύχαμε, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο για τις μακαρονάδες! Η Ρούλα ακόμα θυμάται την καρμπονάρας της και τρέχει... Το βράδυ αυτό αποφασίσαμε να αποκοπούμε από το ελεεινό γκρουπ και να συνεχίσουμε την περιήγηση στην πόλη μόνη μας! Πραγματικά έχω κάνει αρκετά ταξίδια και πρώτη φορά συνάντησα τέτοιο γκρουπ! Εκτός από εμάς τις τέσσερις, όλοι οι άλλοι ήταν ζευγάρια που δεν μιλούσαν ούτε καν μεταξύ τους!
Την επόμενη μέρα ξεκούραστε, καθαρές και χορτάτες (πολύ ταλαιπωρηθήκαμε την πρώτη μέρα!) πήγαμε να πάρουμε το μετρό για το Κολοσσαίο...

Μια καθόλου στημένη φωτογραφία... Στο μετρό ψάχνουμε να βρούμε σε ποια στάση θα κατεβούμε!
Κι επί τέλους Κολοσσαίο!

Το εισιτήριο ήταν λιγάκι τσιμπημένο (14 ευρώ για Κολοσσαίο και Παλατίνο), αλλά πραγματικά άξιζε! Μπορεί να ήμασταν και δυο ώρες εκεί μέσα, η Ρούλα μας έκανε μια απίθανη ξενάγηση...

Είναι χτισμένο σε τέσσερα επίπεδα...

Στο πρώτο υπέργειο επίπεδο βρισκόταν οι αυτοκράτορες...Στο κατώτερο επίπεδο βρίσκονταν τα θηρία και οι μονομάχοι... Και όχι οι μοναχοί που είπε μια ψυχή!!!

Καλά που περνούσε και κανένας περαστικός και μας έβγαζε φωτογραφία, γιατί παρά λίγο δεν θα είχαμε φωτογραφία και με τις τέσσερις μας!

Από το μουσείο του Κολοσσαίου, ότι έχει απομείνει...

Μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες!

Η Αψίδα του Κωνσταντίνου όπως την φωτογράφισα από το ψηλότερο διάζωμα του Κολοσσαίου. Λένε ότι χτίστηκε για την νίκη του πρώτου Χριστιανού αυτοκράτορα επί του Μαξεντίου, αν και πολλοί λένε ότι προϋπήρχε και απλά χρησιμοποιήθηκε τότε.

Η τελευταία φωτογραφία πριν βγούμε χαρούμενες από το Κολοσσαίο...

Πολύ χαρούμενες...

Για να κατευθυνθούμε στον λόφο Παλατίνο!
Η λέξη παλάτι στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες προέρχεται από το όνομα αυτού του λόφου. Ο λόφος αυτό υπήρξε πολύ σημαντικός για την ιστορία της Ρώμης, πρώτα ως τόπος γέννησης της και έπειτα ως τόπος πολυτελής κατοικίας πλήθους ηγετών. Νομίζω ότι είναι από τα μέρη που πραγματικά αξίζουν να επισκεφτεί όποιος βρεθεί στην Ρώμη. Απλά υπέροχο!

Ανεβαίνοντας τις πρώτες σκάλες για να συναντήσουμε αρχικά...

Μια βυθισμένη ορθογώνια περιοχή (πιθανώς κάποιος ιππόδρομος ή απλά μεγάλος κήπος) που ήταν μέρος του παλατιού του Δομιτιανού.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που φωτογράφισα (όπως και οι παρακάτω φωτογραφίες), αλλά ήταν πολύ όμορφα!

Ακόμα στο Παλατίνο...

Η απόλυτη ηρεμία και ομορφιά της φύσης!

Τεράστιες αψίδες και σπαράγματα τειχών που απόμειναν από την επέκταση του Ντόμους Αυγουστάνα.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η φωτογράφηση...

Και συνεχίζετε...

Και συνεχίζετε...

Και μέσα στα λουλουδάκια!

Κι από κει μια σύντομη βόλτα στο Καπιτώλιο.

Τελευταίος σταθμός πριν το ξενοδοχείο, μια εκκλησία στο πλάι του Καπιτωλίου. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια εκκλησία είναι, νομίζω ότι είναι η Santa Maria in Aracoeli. Τα σκαλιά αυτά τα ψάχναμε μέρες, είναι εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας από την ταινία "Μοντέρνα σταχτοπούτα"!!!
Κάπου εκεί, αφού περπατήσαμε με τις ώρες, αράξαμε για φαγητό. Συνεχίζετε...