Δευτέρα!

Η Δευτέρα είναι η χειρότερη μέρα της εβδομάδας! Όταν χτυπάει το πρωί το ξυπνητήρι, νιώθω περίπου δώδεκα χρονών. Όπως τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου για να πάω στο σχολείο! Και παρότι έχουν παρέλθει τόσα χρόνια από τότε, η στάνταρ ατάκα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι: "Δεν θέλω να πάω σχολείο!" Κι ας πάνε πολλά χρόνια από τότε που τελείωσα το σχολείο, κι ακόμα περισσότερα από τότε που με ξυπνούσε η μαμά μου. (Έχω το χούι να θέλω να ξυπνάω μόνη μου, όταν με ξυπνάνε μεταμορφώνομαι σε τέρας!!!)

Θυμάμαι μετά και το τραγουδάκι που έλεγαν τα στρουμφάκια:

...Δευτέρα κάτι έχω,

την Τρίτη δεν αντέχω,

Τετάρτη πως βαριέμαι,

την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...

Γενικά είναι ένα δράμα οι καθημερινές!

Αλλά η Δευτέρα, μετά από ένα τόσο γεμάτο και όμορφο Σαββατοκύριακο, είναι ακόμα δυσκολότερη! Ένα Σαββατοκύριακο μαζί με τα γλυκά μου τα ματάκια...! Μπορεί τις καθημερινές να τον βλέπω ελάχιστα, τα Σαββατοκύριακα όμως δεν μπορεί να γλυτώσει από μένα... φαντάζομαι πως δεν το θέλει!

Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν το περάσαμε στην Θεσσαλονίκη. Την λατρεύω την Θεσσαλονίκη! Έζησα απίστευτα φοιτητικά χρόνια, οι αναμνήσεις που κουβαλάω απ' αυτήν την πόλη είναι μεγάλη κληρονομιά! Έτσι ο δρόμος μας έβγαλε στην Ζώγια, να ακούσουμε τον Ηρακλή (ή seftelo) να παίζει το μπουζούκι του. Ένα πολύ ωραίο σχήμα, έντεχνο όπως μας είχε προειδοποιήσει η Βασούλα του. Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να πάμε κάπου και να μην γίνει χαμός. Έτσι το πρόγραμμα ξαφνικά μετατράπηκε σε λαϊκό! Τσιφτετέλια, χαρτοπετσέτες... Πολύ χάζι, πολύ γέλιο, όλα σε υπερθετικό βαθμό. Μπράβο παιδιά!

Αχ! Αυτές οι Δευτέρες... τα κεφάλια μέσα τώρα!