Το πουλάκι πέταξε...

...Ή μάλλον θα πετάξει αύριο το πρωί! Ποιο πουλάκι; Η κουκουβάγια ντε!!! Αφήνει το laptop της και αύριο πουρνό - πουρνό θα μπει σ' ένα μεγαλύτερο απ' αυτήν, μεταλλικό πουλί που θα την πάει μακρυά! Συγγνώμη που δεν θα επικοινωνώ μαζί σας αυτές τις μέρες, αλλά η Χριστουγεννιάτικη Βιέννη με καλεί! Και πιστέψτε με, τα ταξίδια είναι η ζωή μου! Γίνομαι σοφότερη...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα, να περάσετε όλοι καλά και μην φάτε του σκασμού! Γιατί; Ακολουθεί και η Πρωτοχρονιά και πρέπει να έχουμε λίγο περιθώριο! Και μόλις γυρίσω, θα γράψω ένα post για όλα όσα είδα και όλα όσα έζησα... Εννοείται ότι θα υπάρξει και φωτογραφικό υλικό! Φιλιάααααααααααα!!!

Έχω κέφια...

Ξύπνησα καλά σήμερα! Λίγο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, λίγο που σε μερικές μέρες πάω ταξιδάκι... Όλα συντελούν! Ήρθε και ο γαμπρούλης μου σήμερα και είπα να του μαγειρέψω το κάτι τις μου!Ιδού λοιπόν το αποτέλεσμα. Ισπανική παέγια θαλασσινών... Δηλαδή μια ανάμειξη 5-6 συνταγών που βρήκα στο ίντερνετ! Δεν ξέρω αν είναι καλό, θα φάμε και θα σας πω!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!

Μου πήρε πολλά το οχτώ...

Δυο - τρία ποτηράκια drambuie, καλή παρέα (οι κολλητές που είχαμε μέρες να μαζευτούμε όλες μαζί!), καλή μουσική, κουβεντούλα, πειράγματα και γελάκια...
Τι άλλο να ζητήσεις όταν γυρνάς αργά το βράδυ σπίτι σου;

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Πρώτη εκτέλεση: Τρίφωνο

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά.

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό.
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό.

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί.
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί.
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν.
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν.

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά.
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά.
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός.
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός.

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί.
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή.

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού.
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού.

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά.
Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί.

Γιατί δεν θέλω να μου πάρει άλλα, καμία άλλη χρονιά...

Η ζωγραφιά...

Την ζωγραφιά αυτή μου την χάρισε ένα γλυκύτατο, ντροπαλό και πανέμορφο κοριτσάκι! Ένα κοριτσάκι με γαλανά, λαμπερά, γεμάτα καλοσύνη ματάκια! Σήμερα η κουκλίτσα αυτή έχει την γιορτή της και το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να ευχηθώ ολόψυχα:

Χρόνια Πολλά Σία!

Χρόνια δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάει! Χρόνια γεμάτα υγεία, αγάπη και ευτυχία! Χρόνια που θα την κάνουν να παραμείνει ο άνθρωπος που είναι!

Μαμάκα να την χαίρεσαι! Και που είσαι; Την επόμενη φορά θα έχουμε περισσότερο χρόνο να τα πούμε! Φιλιά και στις δυο, αλλά και στον άντρα του σπιτιού!!!

Από πόρτα σε πόρτα...

Ήθελα να βάλω τίτλο στο post μου "Ένας ταχυδρόμος που τον έλεγαν στόκο", αλλά μου φάνηκε άκομψος και πολύ μεγάλος. Είχα κάνει αίτηση για το ίντερνετ από τέλη Οκτωβρίου και είχα ραντεβού για να παραλάβω το ρούτερ στις 3 Νοεμβρίου. Επειδή όμως ο αδερφός μου δουλεύει στα ΕΛΤΑ (συμβασιούχος είναι ο καημένος) δεν μπήκα στην διαδικασία να πάω για να δω αν ήρθε το ρούτερ μου. Ρωτούσε ο αδερφός μου καθημερινά και κάποια στιγμή πήρα τηλέφωνο στην Οτενέτ και έκανα τα ανάλογα παράπονα. Ευγενικοί όπως πάντα, μου είπαν πως θα επιληφθούν της καταστάσεως.Περνούν οι μέρες, κλέβω πλέον συστηματικά ίντερνετ από τον γείτονα, φεύγω ταξιδάκι... Και τσουπ, χτυπάει το κινητό μου, είναι από την Οτενέτ και με ρωτάνε γιατί δεν παρέλαβα το ρούτερ μου (που παρεμπιπτόντως βρισκόταν στα ΕΛΤΑ από 3/11) και το επέτρεψα!!! Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!!! Τηλεφωνώ στον αδερφό μου έξαλλη και μου λέει πως ο τύπος (μόνιμος παρακαλώ) είχε ζητήσει μια εξυπηρέτηση από τον αδερφό μου, την οποία δεν μπόρεσε να του την κάνει λόγω φόρτου εργασίας και αυτός ήταν ο τρόπος του για να τον εκδικηθεί... Πόσο καραγκιόζης μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;
Σήμερα επί τέλους το παρέλαβα και συζήτησα με τον προϊστάμενο, ο οποίος με συμβούλεψε να κάνω μια έγγραφη διαμαρτυρία. Για ποιον λόγο όμως; Δεν μπορώ να βλάψω τον τύπο, απλά μπορεί να ανοίξει μια καινούργια θέση, γιατί δεν προλαβαίνει το παλικάρι! Που να προλάβεις μέσα σε ένα μήνα που έχεις ένα δέμα, να το παραδώσεις στον παραλήπτη του;

Μπαταρίες στο full...

Επί τέλους επέστρεψα! Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα έκανα μέσα σε 8 μέρες, ξέρω όμως ότι το ευχαριστήθηκα πολύ! Ξεκίνησα με πρώτη στάση στην Θεσσαλονίκη, την πόλη που έχω ερωτευθεί κεραυνοβόλα εδώ και 12 χρόνια και δεν μπορώ από τότε να το ξεπεράσω... Ήταν ένα υπέροχο βράδυ, γιατί μαζεύτηκε η παλιοπαρέα (σχεδόν...) και περάσαμε τέλεια... Γέλιο μέχρι δακρύων! Ήπια κομματάκι και πήγα για ύπνο στις 6 το πρωί... Όχι πως ήθελα, αλλά είχα ταξίδι την επόμενη μέρα. Πήρα τον κολλητό μου (με ανέχεται 8 χρόνια, έχει κουράγιο και υπομονή αυτό το παιδί!) και φύγαμε για Αθήνα. Μείναμε το βράδυ και πρωί-πρωί κινήσαμε για Πελοπόννησο. Πρώτη φορά έκανα αυτό το ταξίδι με το αυτοκίνητο και το ευχαριστήθηκα πολύ.

Όταν πρωτοπήγα στην Θεσσαλονίκη για σπουδές άκουγα διάφορα να λέγονται για τους ανθρώπου "κάτω απ' το αυλάκι"! Όταν γνώρισα τον Αντώνη αναρωτιόμουν αν πρέπει να διατηρώ σχέσεις μαζί του! Όταν πριν 5 χρόνια πήγα για πρώτη φορά στο χωριό του, κατάλαβα ότι οι φήμες που κυκλοφορούν, βγαίνουν από κάποιους που δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν στην ζωή τους!!! Εννοείται ότι από τότε έχω αλλάξει γνώμη ριζικά, ο Αντώνης είναι κολλητός μου, ξέρει τα πάντα για μένα και γω γι' αυτόν. Έχω γίνει πάρα πολύ καλή φίλη με την αδερφή του και παρ' ότι είμαστε τόσο μακριά, δεν χανόμαστε! Το κέρδισα αυτό, έτσι δεν είναι κουμπάρε;

Πέρασα πολύ καλά! Βγήκαμε, διασκεδάσαμε, ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, γελάσαμε... Είδα ανθρώπους που ήξερα και εκτιμώ, γνώρισα νέα πρόσωπα που κέρδισαν την συμπάθεια μου... Έπαιξα με τα ζωάκια...

Ταΐσαμε το προβατάκι!

Με τον Αντώνη για φαγητό σε ιταλικό! Πεντανόστιμο!!!

Στην φάτνη με απίστευτο αέρα!

Στην φάτνη με τα δυο μωρά!!!

Και μια φωτογραφία αφιερωμένη στον Αντώνη, που καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού μου έλεγε πως τον σκυλί τους είναι άγριο. Γαβγίζει τους πάντες και δαγκώνει! Δεν πρέπει να χαλαρώσω και να αποφεύγω να το πλησιάζω... Δεν υπάρχει τέτοιο σκυλί για μένα!!!

Δεν θα σας μιλήσω τώρα για την επίσκεψη που έκανα στην επιστροφή κατά Πάτρα μεριά... Ούτε θα σχολιάσω την ευγενική μου καταγωγή (πόντια είμαι! Μην αναρωτιέστε!!!), την οποία δεν χάνω στιγμή να την αποδεικνύω! Έβαλα μια επιλογή στο GPS, που με έβγαλε από κάτι κατσικόδρομους απίστευτους! Ευτυχώς το κατάλαβα κάπου στον Πύργο και έφτασα στον προορισμό μου! Φαντάζομαι ότι ακόμα γελάει ο άνθρωπος στο φανάρι έξω απ' τον Πύργο, που είδε μια τρελή να παραμιλάει και να μουντζώνετε!!!

Μυρωδιές Χριστουγέννων...

Πριν μερικές μέρες έκανε ένα post ο Φώτης για τα Χριστούγεννα στη Notre Dame. Του μίλησα για την ομορφότερη φάτνη που έχω δει ποτέ! Ήταν πριν δυο χρόνια στην Πράγα και ήταν φτιαγμένη από άχυρα! Απλά υπέροχη...

Αφιερωμένη στον Φώτη, που μου ζήτησε να την δει!
Φεύγω σήμερα για Πελοπόννησο, see you soon...

Λουλούδια...

Βαριέμαι... Νομίζω ότι σας το έχω ξαναπεί αυτό! Όταν δεν δουλεύεις όμως οι μέρες είναι μεγαλύτερες. Προσπαθώ να τις γεμίσω με ύπνο (πραγματικά πολύ ύπνο!), τηλεόραση, ελάχιστο ίντερνετ (δυστυχώς ακόμα κλέβω κάπου-κάπου ίντερνετ απ' τον γείτονα!), πολλά επεισόδια Grey's anatomy, καφέδες, βόλτες... Θέλω όμως να νιώθω και λίγο παραγωγική. Παλιότερα έφτιαχνα τσάντες από τζιν υφάσματα και κοσμήματα από χάντρες και πέτρες. Τώρα τα βαρέθηκα αυτά! Ώσπου μου ήρθε μια πολύ ωραία ιδέα. Πέρσι τα Χριστούγεννα είχα πάει στην Γερμανία και είχα πάρει από ένα Weihnachtsmarkt (Χριστουγεννιάτικο παζάρι) ένα λουλούδι από τσόχα. Να σας δείξω τι έφτιαξα;Κόκκινο τριαντάφυλλο και το χεράκι μου!Δυο λουλουδάκια!

Το cirtoenάκι μου! Μήπως τελικά έχω λαλήσει;

Βάρος...

Κοντεύει να ξημερώσει. Έχεις ξαπλώσει και προσπαθείς να κοιμηθείς. Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Τόσο δυνατά που νιώθεις μια καρδιά να χτυπάει στο στήθος και μια στο αριστερό σου χέρι. Στο αριστερό χέρι που ακουμπάει χαλαρά το πιγούνι σου. Η καρδιά χτυπάει από το βάρος. Από το βάρος που δεν μπορεί κανένας να το μοιραστεί μαζί σου. Γιατί δεν θέλει να σε ακούσει. Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Μάλλον γιατί δεν μπορεί να το ξεφορτωθείς. Γιατί έχει γίνει δικό σου. Γιατί είναι μέρος από σένα. Γιατί κοιμάται και ξυπνάει μαζί σου, μέσα σου. Γιατί δεν θα φύγει αν δεν λυθούν κάποια γιατί. Γιατί ξέρεις ότι κάποιος ξέρει. Γιατί δεν σου έδωσε ποτέ απαντήσεις. Γιατί είναι νωρίς ακόμα. Γιατί χρειάζεσαι τον χρόνο σου...

Το έχετε ζήσει ποτέ αυτό;

Υ.Γ.= Έχω ανάγκη από ένα ταξίδι, γι' αυτό λέω να κάνω δυο. Το ένα σε μερικές μέρες. Εκεί στο νότο που λέει και το τραγούδι. Το άλλο τα Χριστούγεννα στην Βιέννη! Ανυπομονώ!!!

Στο σπίτι με τις κερασιές...

Θα ξεκινήσω με μια μικρή γκρίνια (μια σταλίτσα θα 'ναι! Μην τρομάζετε!!!) που έχει να κάνει ασφαλώς με το ίντερνετ. Έχω κάνει αίτηση εδώ και 3 βδομάδες. Υποτίθεται ότι θα παραλάμβανα τον εξοπλισμό στις 3 Νοεμβρίου... Ποιου Νοεμβρίου όμως δεν μου είπαν! Του 2009; Του 2010; Ποιος ξέρει; Άλλωστε νέα είμαι, έχω πολλά χρόνια μπροστά μου να σερφάρω! Και σαν να μην μου έφτανε όλο αυτό, έχω και τον αντίχριστο γείτονα (η θρησκεία μας δεν λέει ο έχον 2 χιτώνες, να δίνει τον ένα; Ε! Αυτός δεν διακατέχεται από τέτοια συναισθήματα!) που έχει κλειδώσει το δίκτυο και έχω τρεις μέρες που χτυπιέμαι να μπω, να δω τι κάνουν οι φίλοι μου και τίποτε: Το απόλυτο κενό! Γι' αυτό συγχωρέστε με που χάθηκα πάλι, μόλις συνδεθώ ξανά δεν θα 'χω δικαιολογίες για απουσίες!

Τελικά έχει και τα καλά του το να εκτελείς χρέη σοφέρ! Χθες που λέτε, συνόδευσα την αδερφή μου σε μια εκδήλωση όπου θα απήγγειλε ποίηση. Ήταν μια εκδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου, που έλαβε χώρα στην Κοζάνη. Εννοείται στην Κοζάνη, γιατί στην πόλη μου είμαστε χρόνια πίσω...Την εκδήλωση την διοργάνωνε ο Φιλοπρόοδος σύλλογος, ένας σύλλογος που αριθμεί παραπάνω από 20 χρόνια ύπαρξης, ένας σύλλογος που κάνει αξιόλογες εκδηλώσεις καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Στεγάζονται σε ένα υπέροχο, παλιό σπίτι που έχει παραχωρήσει ο δήμος στον σύλλογο. Ένα σπίτι με μια υπέροχη αυλή (εκεί γίνονται οι καλοκαιρινές τους εκδηλώσεις) με κερασιές και πλακόστρωτο. Ένα σπίτι από τα παλιά, που τα εξωτερικά ντουβάρια έχουν μισό μέτρο πάχος. Ένα σπίτι με τεράστια δωμάτια, που πολύ σύντομα γέμισαν με πολύ κόσμο. Το φοβερό σ' αυτή την εκδήλωση ήταν η σύνθεση του κοινού. Σίγουρα περιμένεις να δεις ανθρώπους άνω των σαράντα. Το εκπληκτικό ήταν όμως ότι έβλεπες πολλούς γύρω στα 20-25. Και ακόμα καλύτερα έφηβους και μικρά παιδιά! Ήταν απίστευτο ότι είχα απέναντί μου μια κοπελίτσα, γύρω στα 16 που ήρθε με τα βιβλία της απ' το φροντιστήριο και είχε καθηλωθεί από την μουσική και την ποίηση! Μου ήταν απίστευτο ότι την έβλεπα να σιγοτραγουδάει, μαζί με όλους τους μεγάλους (σ' αυτή την κατηγορία βάζω και τον εαυτό μου), "...Μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κοντά σου θα 'ρθει μια χαραυγή, καινούργια αγάπη να σου ζητήσει, κάνε λιγάκι υπομονή..." Υπάρχουν δηλαδή ακόμα γονείς, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς Βανδή, Ζήνα και Τσαλίκη! Δόξα το Θεό!!!
Ας περάσω όμως και στο καλλιτεχνικό μέρος της εκδήλωσης. Επίσημος προσκαλεσμένος ήταν ο Κούτρας. Είναι χρόνια τώρα (από τότε που τραγουδούσε με τον Μικρούτσικο και τον Κότσιρα) που προσπαθούσα να τον δω σε συναυλία. Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τραγούδια από "Τον Σταυρό Του Νότου"... Τι άλλο; Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο για μένα! Λυπήθηκα όμως που δεν είχα δίπλα μου ανθρώπους που πραγματικά θα το εκτιμούσαν αυτό... Ναι, ναι! Μην κρύβεσαι! Για σένα τα λέω Αντώνη!!!

Μετά πέρασαν σε τραγούδια του Πολυτεχνείου, που διακόπτονταν για να ακουστούν ποιήματα αξιόλογων Ελλήνων ποιητών, όπως ο Καβάφης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Βάρναλης, ο Αναγνωστάκης και άλλοι πολύ!

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα "Η μάνα του Χριστού" του Βάρναλη, που έκλεψε το χειροκρότημα του κόσμου:

Α! πώς είχα σα μάνα κι εγώ λαχταρήσει
(ήταν όνειρο κι έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ’ από μίση!
[...]
Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά ’μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου!
[...]
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ’ρθει το δείλι,
το σταυρό σου καρφώσαν κι οχτροί σου κι οι φίλοι.

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;», τι ’πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει τι λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Η εκδήλωση τελείωσε με αρκετά τραγούδια όπως αυτό που σιγοψιθύριζε το κοριτσάκι παραπάνω. Χατζηδάκης, Τσιτσάνης, Κουγιουμτζής... Και ο κόσμος έδειχνε γεμάτος, «χορτασμένος»...

Πώρωση...

Το καλύτερο μου είναι να είμαι μέσα στο αυτοκινητάκι μου και να κάνω χιλιόμετρα! Με ηρεμεί, με χαλαρώνει, μου δίνει χρόνο να σκεφτώ όλα όσα θέλω. Μου αρέσει επίσης να βλέπω καινούργιες διαδρομές, μέρη που δεν έχω ξαναδεί Αυτές τις μέρες εκτελώ χρέη ταξιτζή, κάνοντας ένα πολύ συγκεκριμένο δρομολόγιο. Αυτό δεν με πειράζει καθόλου, αρκεί να νιώθω ότι φεύγω... Ξέρω τώρα τι θα πείτε: Αυτό το παιδί έχει τάσεις φυγής! Πάντα είχα και δεν με πειράζει καθόλου αυτό!!! Είναι ένας τρόπος για να μπορώ να επανέρχομαι σε όλα αυτά που θεωρώ ρουτίνα! Αυτές τις μέρες λοιπόν μου κρατάει συντροφιά στο αυτοκίνητο, το καινούργιο cd του Μιχάλη Χατζηγιάννη κι έχω κολλήσει αφάνταστα στο τραγούδι της πολυκατοικίας!

Μπορεί να μην παρακολουθώ πολύ τηλεόραση, αλλά ένα-δυο επεισόδια που είδα, μου άρεσαν! Όπως μου είχε αρέσει και το Promo Video που είχε κάνει το mega για την πολυκατοικία... Ίσως γιατί λατρεύω τον Ζακ Στεφάνου!

Μαύρισε η ψυχή μου...

Τις τελευταίες μέρες (λες και όλα γίνονται για κάποιον λόγο) οι συζητήσεις με τους φίλους μου κινούνται γύρω από ατυχήματα. Πρώτα απ' όλα μια φίλη, μας ενημερώνει για μια φίλη της: πήγε εκδρομή με τον καλό της, ένα αδέσποτο πετάχτηκε μπροστά τους και βρέθηκαν με μια στραβοτιμονιά στον γκρεμό. Αποτέλεσμα; Δεν άνοιξαν οι αερόσακοι του ολοκαίνουργιου Jeep και ο νεαρός δεν άντεξε... Η κοπέλα επέζησε με λιγότερα τραύματα εξωτερικά, γιατί αυτό που έζησε δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσει ποτέ!

Με λίγες μέρες διαφορά μια άλλη φίλη μου, μου μιλάει για φίλη της, που κάνει στραβοτιμονιά για να αποφύγει μια γάτα. Αποτέλεσμα; Ευτυχώς η κοπέλα δεν έπαθε κάτι, εκτός από ένα φοβερό σοκ. Χτύπησε όμως ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο, αυτό καβάλησε το πεζοδρόμιο και μπήκε σε μια βιτρίνα! Καταστράφηκαν δυο αυτοκίνητα, μια τζαμαρία και η ψυχολογία της κοπέλας!

Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και ένα post της πριγκιπέσσας, που είχε να κάνει με ατυχήματα... (Ειναι σκληρο.. κι ειναι για ολους μας.. )

Συζητούσαμε λοιπόν και έλεγα στις φίλες μου, ότι το σωστότερο είναι να μην προσπαθήσεις να σώσεις το ζωάκι. Όχι γιατί έχω κάτι με τα ζώα, αντιθέτως έχουμε οικογενειακώς τρέλα με τα ζώα. Έχουμε ένα μικρό σκυλάκι, το δεύτερο που ζει στο σπίτι μας και η μαμά μου ταΐζει κάπου 10 γατούλες στην γειτονιά και ότι αδέσποτο κυκλοφορεί σε σκύλο! Όμως τις περισσότερες φορές είναι μάταιο να προσπαθήσεις να σώσεις το ζώο, γιατί όσο μικρή και να είναι η ορμή του αυτοκινήτου, σίγουρα είναι υπερβολικά μεγάλη για το μέγεθος ενός ζώου! Άσε που παίζεις την ζωή σου κορώνα γράμματα... Όπως και να το κάνουμε θεωρούμε πιο τραγικό το θάνατου ενός ανθρώπου, από αυτόν ενός ζώου!

Όλα αυτά τα έλεγα μέχρι την Κυριακή, που γύρισα από το Πόζαρ. Γιατί; Γιατί γύρισα και βρήκα τους γονείς μου σε άθλια κατάσταση! Την Κυριακή το πρωί χτύπησε ένα αυτοκίνητο τον μικρό μας Χούκι! Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το θέαμα που αντίκρισα... Σέρνει τα πίσω του πόδι! Δευτέρα πρωί-πρωί τον πήγα στην γιατρό μας, του έβγαλε ακτινογραφία, αλλά αυτά που μου είπε δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντικά! Δεν έχει εσωτερική αιμορραγία, δεν έχει κάταγμα ή σπάσιμο. Έχει όμως (ας με συγχωρέσουν οι γνώστες, απλά προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια της γιατρού) γωνίωση στην σπονδυλική του στήλη. Μίλησε με τον καθηγητή της η γιατρός μας, που συνεργάζονται σε χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά μας βεβαίωσε πως η περίπτωση αυτή δεν επιδέχεται χειρουργείο! Ξεκινήσαμε μια αγωγή με κορτιζόνη και αν δεν ανταποκριθεί σε 15 μέρες, πρέπει να γίνει ευθανασία...

Εγώ την παλεύω, αυτό που δεν ξέρω είναι πως θα το πάρει η αδερφή μου, που σήμερα επιστρέφει από Αθήνα! Εννοείται ότι δεν της έχω πει ακόμα τίποτε! Πως άλλωστε να της το πω;

Είσαι μακριά...

Χθες είχε γενέθλια ένα άνθρωπος που αγάπησα πολύ! Ένας άνθρωπος, που αν με άφηνε ο εγωισμός μου, θα έλεγα ότι αγαπώ ακόμα! Ένας άνθρωπος που μου πρόσφερε τα πάντα! Ένας άνθρωπος που πήρε πίσω τα πάντα, χωρίς να μου πει το γιατί! Ένας άνθρωπος που ακούμπησε την ψυχή μου! Ένας άνθρωπος που άφησε σημάδι......

Σε βλέπω να φεύγεις
να παίρνεις μια μπλούζα, μια τσάντα στον ώμο.
Σε βλέπω να φεύγεις
να κλείνεις την πόρτα, να βγαίνεις στο δρόμο.

Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.
Με βλέπεις να φεύγω,
να παίρνω δυο μάτια κλαμένα μαζί μου.
Με βλέπεις να φεύγω,
να σφίγγω έναν κόμπο βαθιά στη φωνή μου.

Ανοίγω το βήμα, δειλά καταφέρνω να βρω έναν δρόμο.
Απόψε το σώμα, βαρύ σαν ατσάλι, σηκώνει τον κόσμο.

Είσαι μακριά απ' την καρδιά μου πια.
Πόσα χιλιόμετρα απέχεις; Κι εγώ μακριά.
Δεν φεύγω να σωθώ, φεύγω να μη σε δω, που φεύγεις.
Σε βλέπω να φεύγεις
να βγάζεις μια φλόγα, ν' ανάβεις τσιγάρο.
Σε βλέπω να φεύγεις
δεν έχω άλλα χέρια αγκαλιά να σε πάρω.

Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.

Χρόνια Πολλά!!!

Υ.Γ.= Αυτό το post είχε γίνει για να δημοσιευθεί χθες, σαν αυτόματη εγγραφή, αλλά δεν τα κατάφερα! Εγώ βρισκόμουν μακριά, στο Πόζαρ (το καθιερωμένο ετήσιο Σαββατοκύριακο!) με την καλύτερη παρέα ever (παλιά και δοκιμασμένη!) και πέρασα super! Δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας χαλάσει την διάθεση! Λεπτομέρειες μόλις ξεκουραστώ...

Ας παίξουμε...

Πάλι ξεχάστηκα! Με είχε καλέσει η φίλη μου η Νανά να παίξω σ' ένα blogοπαίχνιδο! Πάλι καλά που το θυμήθηκα...

Τι ζητούσε το παιχνίδι; Απλά, πρέπει να απευθύνω ερωτήσεις σε πέντε πρόσωπα.

• Σ' ένα φιλόσοφο: Βρήκες απαντήσεις σ' αυτά που σε απασχολούν; Εγώ ακόμα ψάχνω...
• Σ' έναν παλιό μου έρωτα: Γιατί σκαλίζεις παλιές πληγές; Άφησε τες να κλείσουν...
• Σ' ένα μέντιουμ: Ξέρεις τι θα γίνει παρακάτω; Μη μου πεις, δεν θέλω να ξέρω...
• Σ' ένα παιδί: Γιατί βιάζεσαι να μεγαλώσεις; Είναι ωραία να είσαι παιδί...

• Στον καθρέφτη μου: Πως έχεις γίνει έτσι; Δεν θα σας πω αν είναι καλύτερο ή χειρότερο το αποτέλεσμα...

Τώρα που έχουν περάσει αιώνες από τότε που παιζόταν το εν λόγο παιχνιδάκι; Δεν ξέρω ποιοι έχουν παίξει και ποιοι όχι! So, be my guest!!!

Τι έμαθες;

Τον τελευταίο καιρό έχω πάρα πολύ χρόνο. Αυτό είναι και καλό και κακό! Δεν θα σας πω το γιατί είναι κακό, γιατί σκεφτόμαστε μόνο τα καλά αυτή την εποχή!!! Καλό γιατί κοιμάμαι πολύ, πραγματικά πολύ περισσότερο απ’ ότι είχα συνηθίσει τον εαυτό μου! Επίσης έχω απίστευτο χρόνο για βόλτες, τους φίλους μου και πράγματα που πριν δεν είχα καν χρόνο να τα σκεφτώ! Έτσι λοιπόν, ένα από αυτά που δεν προλάβαινα να κάνω πριν, είναι το διάβασμα. Τι διαβάζω; Τα πάντα! Λογοτεχνία, αστυνομικά μυθιστορήματα, ψυχολογία... Ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες, λέγεται "Τι έμαθες;" και συγγραφέα του είναι ο ψυχολόγος Γιώργος Πιντέρης.Πιντέρη έχω διαβάσει πολύ, αλλά το τελευταίο του βιβλίο δεν θυμίζει αυτά που ήξερα. Όπως αναγράφετε στο οπισθόφυλλο του βιβλίο, "...ο συγγραφέας αντικρίζει φαινόμενα, που είναι στα όρια της επιστήμης και τα παρακολουθεί με την περιέργεια ενός μικρού παιδιού: Τι σημαίνουν άραγε; Και πως εξηγούνται; ..."
Τι έμαθα όμως εγώ από αυτό το βιβλίο; Τι κρατάω μέσα μου; Θα παραθέσω ακριβώς τα λόγια του συγγραφέα:

"...γεννιόμαστε με δυο έμφυτες τάσεις: Η μια είναι να διατηρούμε την ύπαρξη μας όσο περισσότερο μπορούμε. Η άλλη, να εξελισσόμαστε μέχρι να κάνουμε πραγματικότητα όλες τις πτυχές του «είναι» μας...
...Αν όμως, διατηρώ απλά και μόνο την ύπαρξη μου, τότε δεν ζω. Επιβιώνω. Δηλαδή «σέρνω» καθημερινά την ύπαρξη μου, και κάποια μέρα, με πιάνει κατάθλιψη.."

Τα γιατί...

Υπάρχουν στιγμές στις ζωές όλων μας, που κάποια "γιατί" καρφώνονται στο μυαλό μας! Μας κυνηγούν και απαιτούν απαντήσεις. Κάποια τέτοια αδηφάγα "γιατί" έχουν καρφωθεί και στο δικό μου μυαλό. Ήταν μικρά κι ασήμαντα, αλλά όσο περνούσε ο καιρός (ποιος είπε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρό; ε;) έπαιρναν διαστάσεις τραγικές στο μυαλό μου! Έφτασαν σε σημείο να με πνίξουν... Εκεί κάπου άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές το φτωχό μου μυαλουδάκι! Αξίζει τελικά να φορτώνεις το μυαλό σου με τόσα γιατί; Που θα σου χρειαστούν οι απαντήσεις; Μήπως όλα είναι στο δικό σου χέρι; Μήπως πρέπει να πάρεις πάλι την ζωή σου στα χέρια σου;

Θέλω να πιστεύω ότι έφτασα εκεί! Που; Στο πάτο!!! Εκεί που πατάω γερά στα πόδια μου, δίνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου (ευτυχώς στο παρελθόν μου την έχουν δώσει αυτή τη σφαλιάρα, άνθρωποι που αγαπώ πολύ!) και του λέω ότι πρέπει να συνεχίσει! Ανοίγω το μεγάλο ντουλάπι της ζωής μου, που ακόμα έχει πολύ χώρο, βάζω ότι με πείραξε τελευταία, ότι με προβλημάτισε και πάω παρακάτω! Ίσως ποιο κουρασμένη, πιο προβληματισμένη, πιο ανασφαλή, πιο προδομένη, πιο πληγωμένη... Αλλά σίγουρα πιο γεμάτη και πιο δυνατή! Γιατί; Γιατί είδα τις αντοχές μου για ακόμα μια φορά! Είδα ότι αντέχω παραπάνω απ' όσο πίστευα! Είδα ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατή! Το ξέρω ότι αποτελεί κλισέ αυτή η φράση, αλλά τι άλλο μπορώ να πω;

Υ.Γ.1= Αυτό το post θα το πληρώσω ακριβά... Μου φαίνεται ότι πρέπει να ανοίξω καινούργιο blog, που δεν θα το ξέρει κανένας!

Υ.Γ.2= Αυτό το post είναι μια ευγενική προσφορά του άγνωστου γείτονα!

Διπλό post: Κάπου χάθηκα τελευταία και ένα Ασμπέτα αλλιώτικο απ' τα άλλα!

Να 'μαι κι εγώ!!! Έλειψα κάποιες μέρες, όχι γιατί βαρέθηκα, αλλά γιατί η Altec έκανε το θαύμα της! Και βέβαια δεν μου έδωσε κανένα περιθώριο επιλογής! Προσπαθούσα να διαβάσω κάποια post, να αφήσω κάποια σχόλια, αλλά μάταια.. Έγινα και λιγάκι κλέφτης έχω να πω (να 'ναι καλά ο γείτονα, που δεν έχει κλειδωμένο το ίντερνετ του και που δεν ξέρω και ποιος χριστιανός είναι!), αλλά δεν είχα άλλο τρόπο! Νιώθω να αποξενώνομαι και δεν θα το αφήσω έτσι! Έκανα ήδη αίτηση για ίντερνετ και την επόμενη Δευτέρα θα ξαναμπώ στο σπιτάκι μου και θα βγω απ' αυτό το άθλιο ίντερνετ-καφέ, που μόνο πιτσιρίκια βλέπω!

Ας αφήσω όμως τις φλυαρίες και να έρθω στο δεύτερο θέμα του post μου, που είναι το Ασμπέτα που έλαβε χώρα το Σάββατο 18 Οκτωβρίου! Το ξέρω ότι το άργησα λιγάκι, αλλά είπαμε... Άτιμη Altec!!! Ένα επετειακό Ασμπέτα λοιπόν, αφού έκλεινε ένας χρόνος από την πρώτη συνάντηση κάποιων blogger που έγινε θεσμός! Βρεθήκαμε λοιπόν αρκετά "τρελόπαιδα", αλλά είχαμε κι αρκετές απουσίες, αδικαιολόγητες κατ' εμέ! Δεν θα μπω στην διαδικασία να ρωτήσω ή να μάθω τι έγινε στην blogόσφαιρα τις μέρες που δεν είχα ίντερνετ. Θα πω μόνο κάτι που νιώθω και θα πάω παρακάτω. Πιστεύω ότι το ίντερνετ για πολλούς από εμάς είναι ένας τρόπος χαλάρωσης, "γνωρίζουμε" κάποιους ανθρώπους, επιλέγουμε να τους διαβάζουμε και δεν έχει καμία λογική να μεταφέρουμε τις κακές συνήθειες της καθημερινότητας μας εδώ μέσα!!! Τίποτε άλλο!

Έχω πάρει λάθος δρόμο μου φαίνεται σήμερα, αλλά που θα μου πάει; Θα τον βρω! Έκανα για ακόμα μια φόρα 500+ χιλιόμετρα για να δω κάποιους ανθρώπους που εκτιμώ και για να γνωρίσω και κάποιους που blogομιλούσα αρκετό καιρό! Εσάς που σας ήξερα, χάρηκα πολύ που σας ξαναείδα! Πραγματικά χάρηκα πολύ! Κάθε φορά και καλύτερα είμαστε... Ευτυχώς είχα την ευκαιρία να μιλήσω λίγο περισσότερο και με κάποιους που την προηγούμενη φορά μου ξέφυγαν! Τι να κάνω που είμαι πολυλογού; Κρίμα που δεν είχαμε κοντά μας το Κατερινάκι (που ήταν άρρωστο) και την Μάνια (που χτύπησε το ποδαράκι της), μας λείψατε κορίτσια,ελπίζω όμως να τα πούμε την επόμενη φορά! Χάρηκα όμως και πάρα πολύ για τις καινούργιες εισόδους αυτού του Ασμπέτα! Με την Γλαύκη και την Καλίνα μιλήσαμε λιγάκι και το χάρηκα πολύ! Την επόμενη φορά περισσότερο... Με την Νανά όμως μίλησα πολύ (πες Νανά μου πόσο πολυλογού είμαι!!!) και το χάρηκα αφάνταστα! Βρήκα έναν άνθρωπο, από αυτούς (θα το πω λαϊκιστή!) που γουστάρεις να έχεις συνομιλητή! Γι' αυτό δεν χανόμαστε και τα λέμε όπως πάντα!Και εις άλλα Ασμπέτα με υγεία... Και πιο βόρεια και πιο νότια!!!

New York Part II

Σας είχα υποσχεθεί μερικές ακόμα φωτογραφίες από το ταξίδι μου στην Νέα Υόρκη. Το ξέρω ότι άργησα πολύ, αλλά δεν μπορώ να μαζευτώ σπίτι και ακόμα περισσότερο να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή μου! Άσε που εκτελώ χρέη σοφέρ και πηγαίνω-φέρνω την αδερφή μου! Παρ' όλα αυτά σήμερα αποφάσισα να κάνω το δεύτερο μέρος, που ελπίζω να είναι και το τελευταίο! Η πρώτη φωτογραφία είναι αφιερωμένη στον Βασίλη που έχει φάει κόλλημα με την σειρά που διαφημίζει το τουριστικό λεωφορείο! Έβλεπες χιλιάδες να κυκλοφορούν στο Μανχάταν!Στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς, αλλά το βρήκα πολύ χαριτωμένο...

Το Central Park! Το αγαπούσα πριν το δω, από κοντά το λάτρεψα!!!

Πέρασε δύσκολες στιγμές το δύσμοιρο το σκιουράκι, με μια τρελή να το κυνηγάει για να το φωτογραφήσει!

Ποιος το φανταζόταν; Να κάνω κούνια στο Central Park!!!

Η θέα από την γέφυρα του Μπρούκλιν.

Η γέφυρα του Μπρούκλιν

Μανχάταν by night!

Σκαρφάλωσα και στην γέφυρα!

Κι όταν τα φώτα ανάβουν η πόλη αλλάζει όψη...
Νομίζω ότι έκλεισα με την Νέα Υόρκη! Δυστυχώς την μέρα που πήγα στην Times Square και στο Hard Rock Cafe ξέχασα την φωτογραφική μου μηχανή στο σπίτι! Tα παιδιά που είχαν μηχανή μαζί τους, δεν μου έχουν στείλει ακόμα τις φωτογραφίες και πραγματικά ήταν υπέροχη εμπειρία!!! Τώρα χρωστάω δυο post, ένα με Atlantic city και ένα με Long beach Island! Λίγο υπομονή και έφτασαν...

Πέρασε κι όλας ένας χρόνος...

Πότε μπήκα για πρώτη φορά στο ίντερνετ, πότε διάβασα για πρώτη φορά κάποιους blogger, πότε δημιούργησα το δικό μου blog... Ούτε που το κατάλαβα!!! Σήμερα λοιπόν το φτωχικό μου, κλείνει τον πρώτο χρόνο ζωή! Μέσα σ' αυτό το φτωχικό έζησα στιγμές μελαγχολικές (το αντίθετο θα ήταν παράξενο για μένα!), στιγμές χαρούμενες, στιγμές συντροφικές με ανθρώπους (που είτε έχω γνωρίσει από κοντά, είτε όχι) που εκτιμώ και πολλές φορές θαυμάζω! Άρα από αυτό το χρόνο, θα κρατήσω μόνο τους ανθρώπους που "γνώρισα" και τα όμορφα πράγματα που έμαθα και μοιράστηκα...

Σας ευχαριστώ πολύ όλους γι' αυτό το χρόνο που περάσαμε μαζί! Ας ελπίσουμε ότι θα 'ρθουν κι άλλοι...

New York Part I

Μου ζητήσατε να σας "δείξω" την Νέα Υόρκη. Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να κάνω ένα σχετικό post, αλλά μάλλον μου είναι πολύ δύσκολο! Όχι γιατί δεν ξέρω να γράφω, ούτε γιατί δεν ξέρω να εκφράζομαι, ποτέ δεν αντιμετώπιζα τέτοια προβλήματα! Το θέμα όμως είναι ότι το ταξίδι αυτό φαντάζει τόσο ψεύτικο στο μυαλό μου, που πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω! Νομίζω ότι όλο αυτό δεν το έζησα, δεν ήμουν πραγματικά εκεί! Απλά είδα ακόμα μια ταινία, από τις χιλιάδες που έχω δει, που η πόλη που διαδραματιζόταν ήταν η ΝΥ! Πάντα μου έλεγαν όλοι ότι βγάζω πολύ καλές φωτογραφίες, μόνο που αυτή τη φορά μαγεύτηκα τόσο πολύ από το θέαμα, προσπαθούσα να ρουφήξω κάθε εικόνα, που υστερώ λιγάκι στο φωτογραφικό μου αποτέλεσμα! Αν μπορούσε κάποιος να μπει στο μυαλό μου, θα καταλάβαινε τι ακριβώς θέλω να πω, δυστυχώς όμως αυτό δεν είναι εφικτό! Γι' αυτό θα σας δείξω όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορώ, με ελάχιστα δικά μου σχόλια και αφήνω εσάς να βγάλετε τα συμπεράσματα σας...Η αφεντομουτσουνάρα μου με φόντο ένα κτίριο, που σπάω μέρες το κεφάλι μου για να θυμηθώ ποιο είναι!!!Το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Η θέα από το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Πάνω στο Εμπάιρ μπορείς να δεις τα πάντα... Εδώ θαυμάζεις το υπέροχο Central Park. Το μεγαλύτερο Macy's της Νέα Υόρκης! Έφαγα πολύ χρόνο και χρήμα εκεί μέσα... Το Μπράιαντ Παρκ μεσημεράκι, όπου ο κόσμος κάνει το μεσημεριανό του διάλειμμα ή απλά λιάζεται...

Η Δημόσια βιβλιοθήκη, κάποιοι ίσως την θυμούνται από την ταινία "The day after tomorrow".

Μέσα στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ. Δεν επιτρεπόταν να βγάλουμε φωτογραφίες τα εκθέματα.

Το Μητροπολιτικό Μουσείο. Είναι τόσες πολλές οι φωτογραφίες που έχω μέσα στο Μητροπολιτικό Μουσείο, που θα σας δείξω ελάχιστα... τα πιο αγαπημένα μου!Παρέα με μια σαρκοφάγο!Ναι! Είναι φανερό ότι με μάγεψε ο Αιγυπτιακός πολιτισμός!Χωρίς σχόλια!!! Η μεγάλη μου αγάπη Βίνσεντ Βαν Γκογκ!Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει ένας Πικάσο!To Έλις Άιλαντ, όπου σήμερα στεγάζεται το Μουσείο μετανάστευσης. Το φοβερότερο όλων είναι ότι εκεί (μέσω κομπιούτερ) μπορείς να εντοπίσεις συγγενείς που από το 1892 έως το 1954 πέρασαν και εγκαταστάθηκαν στην Αμερική!Και βέβαια το Άγαλμα της Ελευθερίας!Ο πιο διάσημος πίνακας του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης (MoMA), ο Λουόμενος!Δεν θυμάμαι τον καλλιτέχνη, αυτό που μετράει είναι το έργο τέχνης!Οι σούπες του Άντι Γουόρχολ.Ένα έργο τέχνης ξέμπαρκο, ίσως όπως ήταν οι αγελάδες στην Αθήνα!

Το post μου βγήκε λιγάκι μεγαλύτερο απ' ότι το υπολόγιζα! Βέβαια θα μου πεις 600 φωτογραφίες είναι αυτές, άρα είναι λογικό! Γι' αυτό θα ακολουθήσει ακόμα ένα post για την Νέα Υόρκη, ένα για το Atlantic city και ένα για το Long Beach Island!

Καινούργια δουλειά;;;

Χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια γνωστή μου κοπέλα, συνάδελφος και παλιά συνεργάτης. Τώρα είναι σε άλλη δουλειά. Με παίρνει για να μου πει ότι στην εταιρεία που δουλεύει, ψάχνουν κοπέλα να κάνει τις δουλειές που έκανα και στην προηγούμενη δουλειά μου. Θέλουν όμως άτομο με εμπειρία, γιατί έχουν πολύ δουλειά και δεν προλαβαίνουν να εκπαιδεύσουν κάποιον νέο! Εκεί εγώ, με τα τόσα χρόνια εμπειρίας, χαίρομαι και λέω στον εαυτό μου: "Επί τέλους! Κάπου που θα μπορούν να αναγνωρίσουν την αξία σου!" ...λέμε τώρα! Το μόνο κακό (για αρχή, γιατί δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει!) ήταν ότι η δουλειά αυτή είναι σε άλλη πόλη, περίπου 20 λεπτά μακριά. Εντάξει λέω, παλεύεται!

Ξυπνάω που λέτε πρωί-πρωί, ντύνομαι, στολίζομαι, παίρνω το αμάξι μου και ξεκινάω να πάω να μιλήσω για την δουλειά! Το αφεντικό δεν το είδα πουθενά, δεν έκανε καν τον κόπο να περάσει απ' το γραφείο! Ευτυχώς η μια κοπέλα που δουλεύει στο γραφείο αυτό, είναι πολύ καλή φίλη μιας φίλης μου και με ενημέρωσε σχετικά! Δηλαδή τις υπέροχες συνθήκες εργασίας! Ωράριο; 8:30 το πρωί έως 2:00 το μεσημέρι. 5 1/2 ώρες για πρωί, συν τα δυο 20λεπτα του πηγαινέλα, μας κάνουν 6 ώρες και κάτι! Μετά ακολουθεί το απογευματινό ωράριο, από τις 5 έως τις 9, δηλαδή άλλες 4 ώρες, συν τα δυο 20λεπτα που λέγαμε, μας κάνουν άλλες 5 ωρίτσες! Σύνολο; Ε, κάπου 11 ωρίτσες καθημερινά! Σιγά τα λάχανα θα μου πεις τώρα εσύ, που ζεις στην Αθήνα και κάνεις 1 ώρα να φτάσεις στην δουλειά σου! Εδώ όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά! Πριν έκανα 5 λεπτά για να φτάσω στην δουλειά μου και γενικά οι αποστάσεις σε μια μικρή επαρχιακή πόλη είναι μηδενικές! Α! Και το καλύτερο δεν σας το είπα! Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και Σάββατο!!!

Κι άντε να πούμε ότι παραβλέπω το υπέροχο ωράριο και θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα προσαρμοστώ! Έλα μου όμως που έχει και συνέχεια! Δεν έχει λέει συγκεκριμένο αντικείμενο, μια κάνεις αυτό και μια εκείνο! Κι αυτό που το ξεκίνησα εγώ, μπορεί αύριο να το τελειώσεις εσύ! Κι έρχομαι εκεί εγώ, με το φτωχό μυαλουδάκι μου να ρωτήσω: "Κι αν γίνει ένα λάθος, ποιος το φορτώνεται;" Πήρα όμως απάντηση που με κάλυψε: "Έλα μωρέ! Ποιος φταίει; Κι εγώ κι εσύ, όλοι μας" Τι ακούω Χριστέ μου η γυναίκα!!!!!!

Το τελικό χτύπημα (χτύπημα κάτω απ' την μέση!!!) το αφεντικό αρέσκεται να περνάει τις 3 πρώτες ώρες της ημέρας φωνάζοντας, μέχρι να συντονίσει το προσωπικό! Μα μόνο 3 ώρες βρε παιδιά; Και γω που θα το συνηθίσω; Πως θα ζήσω μετά;

Από ότι ήδη καταλάβατε, η δουλειά αυτή ήταν τρελό κελεπούρι και προτίμησα να μείνω με τα 418 ευρώ που μου δίνει ο ΟΑΕΔ και με την ψυχική μου υγεία! Τι με περιμένει από δω και πέρα;