Είναι μια μέρα...

...απ' αυτές που κουβαλάει πολύ κούραση. Την κούραση μια ολόκληρης εβδομάδας. Την κούραση από πολύ ξενύχτι, τρέξιμο και ελάχιστο ύπνο. Ξύπνησα πολύ νωρίς, με μόλις 5 ώρες ύπνου και με την αίσθηση πως δεν είχα κοιμηθεί καθόλου. Μη με ρωτάτε γιατί ξύπνησα, δεν ξέρω... Απλά ξύπνησα. Ήθελα να την κάνω για Θεσσαλονίκη, αλλά δεν είχα κουράγιο... Η διάθεση στο πάτωμα, η φωνή ευτυχώς άρχισε να επιστρέφει δειλά - δειλά και ο πυρετός που με παίδεψε αρκετά χθες έγινε υποθερμία. Από την κούραση νιώθω γερασμένη και άσχημη... Ο καθρέφτης δεν είναι σύμμαχός μου σήμερα! Γιατί νιώθω έτσι; Και μέσα σ' όλο αυτό "αρπάχτηκα" μ' έναν άνθρωπο, που δεν είχα το δικαίωμα να το κάνω... Μέσα σε όλη αυτή την άσχημη διάθεση, ήρθε στο τηλέφωνο-σωτηρία! "Πάμε για καφεδάκι;" Βαριέμαι και νυστάζω, αλλά το βρίσκω καλή ευκαιρία να βγω απ' την μιζέρια μου και να δω τις κολλητές που έχω μέρες να τις δω. Ο καφές ξεκινάει χαλαρά με κουβεντούλα για όλα όσα έχουμε να προλάβουμε. Ο καφές γίνεται μπυρίτσα και η κουβεντούλα θεριεύει... Πέντε ώρες μετά, είμαι αραχτή στο κρεβατάκι μου, παρέα με τις σκέψεις μου. Είναι τελικά σωτήριο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε καταλαβαίνουνε...

Υ.Γ.= Κάποια μας λείπει τρελά τέτοιες στιγμές! Η πεντάδα γίνεται τετράδα και το κενό είναι αισθητό... Μην στεναχωριέσαι όμως, τις δυο θα τις έχεις σύντομα κοντά σου και θα λείπουν ο Μπαμπαστρούμφ και ο Λειχούδης απ' την συντροφιά...