Κλειστό λόγω ταξιδιού!!!

Από τα πράγματα που γεμίζουν ευχάριστα την ζωή μου και ακόμα περισσότερο τις μπαταρίες μου είναι τα ταξίδια! Προσπαθώ στην διάρκεια της χρονιάς να γεμίζω τα Σαββατοκύριακα μου με ταξιδάκια κοντινά, τα τριήμερα μου με ταξιδάκια λίγο πιο μακρινά, καλοκαιρινές διακοπούλες σε νησάκι και τουλάχιστον δυο ταξιδάκια τον χρόνο στο εξωτερικό! Τώρα βρισκόμαστε στην τελευταία κατηγορία ταξιδιού: τόπος προορισμού Γερμανία! Παρέα καλή, με καλύτερο όλων την αγαπημένη μου αδερφούλα! Ζούμε μακριά τα τελευταία δυο χρόνια (πράγμα πολύ ασυνήθιστο για τις δυο μας) και ψάχνουμε ευκαιρίες για να περνάμε χρόνο μαζί (α! ρε κακούργα πρωτεύουσα που μας πήρες τα καλύτερα παιδιά!!!).

Απ' ότι με έχουν ήδη ενημερώσει, θα είναι τα πάντα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα! Θα πάμε και στο μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο παζάρι της Γερμανίας, στην Φραγκφούρτη! Γίνομαι σαν μικρό παιδάκι όταν οργανώνω και όταν περιμένω το ταξιδάκι μου! Νομίζω ότι δεν έχω βάλει περισσότερα θαυμαστικά σε κείμενο μου!

Φεύγω και έρχομαι, έρχομαι, φτάνω με το πρωινό αεροπλάνο της Τετάρτης... Τα λέμε πάλι από Δευτέρα, μην γράψετε πολλά και δεν προλάβω να σας διαβάσω...!

Run Forest, run...

Κάτι τέτοιες μέρες με κάνουν να νοσταλγώ τα σχολικά μου χρόνια! Και πιστέψτε με, είναι ότι χειρότερο για μένα! Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θα γύριζαν ευχαρίστως στο σχολείο. Όχι, όχι! Ούτε σαν σκέψη δεν μπορώ να τ' ανεχτώ! Να μου πεις στα φοιτητικά χρόνια, πολύ ευχαρίστως! Είχαν άλλη βαρύτητα και ξεγνοιασιά. Το σχολείο όμως... μπλιαχ!!!

Η σημερινή μέρα λοιπόν ήταν του απόλυτου τρεξίματος, απ' αυτές που λες: "Άξιος ο μισθός μου" ή "Το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο". Δεν πρόλαβα ούτε να ανασάνω, βγήκα απ' το γραφείο περίπου στις 10:00 και πήγε 3:00 για να βρω τον δρόμο της επιστροφής! Και όταν έχεις να κάνεις με δημόσιες υπηρεσίες, οι ρυθμοί πέφτουν! Δεν λέω ότι δεν δουλεύει κανένας, απλά ζουν όπως στο Τενεσί που έλεγε και η διαφήμιση! Εκεί κανένας δεν βιάζεται!!!

Μετράω την ώρα για να την κάνω και να βρεθώ στο σπιτάκι μου και ακόμα περισσότερο στο ζεστό μου κρεβατάκι! Και όσο σκέφτομαι ότι τις επόμενες δυο μέρες δεν δουλεύω... Άρχοντας είμαι!

Καλό Σαββατοκύριακο και καλή αντάμωση από Δευτέρα!

Το πρωινό μου βασανάκι...

Λέω να γκρινιάξω λιγάκι! Ξυπνάω πρωί - πρωί, πιο πρωί απ' ότι συνήθως, ετοιμάζομαι για την δουλειά (ξέρετε: πλύσιμο, βάψιμο, ντύσιμο...) και βρίσκομαι μπροστά από ένα αφηνιασμένο σκυλάκι! Μια πάτσα όλη κι όλη, αλλά με φοβερή όρεξη για τρέξιμο! Και γω σέρνομαι........ Τι να κάνω που δεν είμαι πρωινός τύπος; Δεν πίνω και καφέ και θέλω τον χρόνο μου για να ξυπνήσω! Ο Χούκι μου όμως δεν έχει την ίδια γνώμη!Ο Χούκι λοιπόν είναι ένα μικρό, νευρικό, μαύρο, κακομούτσουνο πεκινουά! Το Χούκι του κόλλησε από τότε που τον βρήκε η αδερφή μου, πεταμένο στο πάρκο με ένα ματάκι λιγότερο απ' το κανονικό! Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Άνθρωποι, που αγαπούν τόσο πολύ το ζωάκι τους, που μόλις αυτό αποκτήσει ένα πρόβλημα, προτιμούν να το πετάξουν απ' το να ασχοληθούν λιγάκι μαζί του. Να το βοηθήσουν, γιατί αυτοί μπορούν, ενώ αυτό είναι τελείως ανήμπορο να κάνει κάτι για τον εαυτό του! Τέτοιοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, τους συναναστρεφόμαστε καθημερινά και μπορεί και να του θεωρούμε καλούς! Ο Χούκι πέρασε ένα δύσκολο (γι' αυτόν) χειρουργείο, έχασε το ματάκι του, αλλά όχι την διάθεση του για ζωή! Από τότε ζει μαζί μας και μας τρέχει...

Εγώ μπορεί να μην ασχολούμαι μαζί του, αλλά ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάει η αδερφή μου και τώρα που λείπουν όλοι και είμαστε τα δυο μας κάνουμε καλή παρέα στο σπίτι! Αχ! Μόνο το πρωινό ξύπνημα με χαλάει! Μεγάλη η χάρη σου Χούκι... Μεγάλη η χάρη σου πολυαγαπημένη μου αδερφούλα...

Μοναξιάς συνέχεια...

Είναι ωραία να έχει απόλυτη ησυχία στο σπίτι! Όλη η φασαρία να ξεκινάει από σένα! Να μην σε ξυπνάει το πρωί η τηλεόραση (και δεν μπορώ εκπομπές τύπου Παπαδάκη, Αυτιά και όλου αυτού του δημοσιογραφικού συρφετού!)! Να μην βγαίνεις απ' το δωμάτιο σου και να αναπνέεις όλη την κάπνα του κόσμου (είμαι αντικαπνήστρια, τι να κάνω;)! Να κυκλοφορείς όπως ακριβώς θέλεις! Να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι αυτοί που θέλεις! Να μαγειρεύεις ότι θέλεις! Να τρως ότι ώρα θέλεις!... Μπορώ να γράψω κι άλλα, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Όλοι λίγο πολύ έχουν νιώσει την ανάγκη να μείνουν μόνοι τους.

Χθες λοιπόν ήταν μια τέτοια μέρα... με καλύτερο όλων το βράδυ!!! Έφτιαξα ένα ωραιότατο κοτόπουλο μου κάρυ, που το συνόδευσα με μαροκινό κους κους με λαχανικά! Για επιδόρπιο μια επίσης ωραιότατη πανακότα με σιρόπι σοκολάτα (απ' τα χεράκια μου, όχι αυτές των κουτιών!)! Πήρα και ένα καταπληκτικό λευκό κρασάκι και... ναι, η παρέα στο σπίτι για φαγητό βλέποντας παράλληλα τον αγώνα (δεν χάνονται αυτά!) και κουβεντούλα! Όπως λέει και μια πολυαγαπημένη μου φίλη: Γι' αυτή τη ζωή είμαι φτιαγμένη εγώ!!!!!

Και επειδή είμαι γενικά ανάποδος άνθρωπος και δεν ευχαριστιέμαι με τίποτα (φήμες παιδάκι μου!), το μόνο αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι μου έχει μείνει αμανάτι ο σκύλος και πρέπει να τρέχω δυο φορές την μέρα σαν την τρελή για την ανάγκη του! Τι να κάνω όμως, όλα τα καλά πράγματα στην ζωή έχουν ένα τίμημα!!!

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

"...Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.


Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου..."
Μαρία Πολυδούρη

Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας έρωτας για να σε κάνει να ξαναγεννηθείς; Για να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι φτιαγμένος για τον άλλο; Για να νιώθεις ολόκληρος μόνο όταν βρίσκεσαι δίπλα σ' αυτόν/ή;

Είχα χρόνια να νιώσω αυτό το βάρος στο στήθος! Αυτό που δεν σ' αφήνει ν' αναπνεύσεις! Αυτό που με το ξυπνάς το πρωί τον σκέφτεσαι, καθ' όλη την διάρκεια της μέρας τον σκέφτεσαι και λίγο πριν κοιμηθείς όχι απλά τον σκέφτεσαι, αλλά νομίζεις ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς χωρίς αυτόν!

Μετά από δυο απανωτές, πολύ άσχημες εμπειρίες, που ανήκουν πλέον στο παρελθόν, ζούσα χωρίς να "αφήνομαι"! Ο άνθρωπος που είχε την ατυχία να βρεθεί τότε δίπλα μου, έζησε όπως εγώ ήθελα, με όσο επέλεγα εγώ να δώσω (τολμώ να πω με απειροελάχιστα, σε σχέση μ' αυτά που δίνω όταν ερωτεύομαι!)... σε μια κατάσταση (γιατί δεν μπορώ να το ονοματίσω σχέση) με ημερομηνία λήξης.

Και τώρα που έφυγε το παρελθόν από πάνω μου, που δεν νιώθω να' χω πωθυμένα, που ένιωσα ότι βρήκα τον χαμένο μου εαυτό, τώρα "δάγκωσα" την λαμαρίνα και δεν ξέρω αν αυτό θα μου βγει σε καλό ή σε κακό! Πάντως όπως λέει και ο Paulo Coeluo στο βιβλίο του "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα":

"..........Ήξερα ανέκαθεν ότι η αληθινή αγάπη ήταν πάνω απ' όλα αυτά και ότι άξιζε περισσότερο να πεθάνεις παρά να μην έχεις αγαπήσει. Άλλα νόμιζα πως μόνο οι άλλοι είχαν το κουράγιο. Και τώρα, τούτη τη στιγμή ανακάλυπτα πως ήμουν κι εγώ ικανή. Έστω κι αν αυτό σήμαινε χωρισμό, μοναξιά, θλίψη, η αγάπη άξιζε ακόμα και την τελευταία πεντάρα του τιμήματος της..........."

Θα το ζήσω κι ας μου βγει σε κακό...

Home alone...

Από τότε που επέστρεψα από φοιτήτρια, μένω με τους γονείς μου. Ήταν κάτι που ήθελα πραγματικά πολύ να αποφύγω, αλλά ήταν αναπόφευκτο την δεδομένη στιγμή γιατί ήμουν άνεργη. Αργότερα, που βρήκα δουλειά, ήταν αδύνατο γιατί στην αρχή τα χρήματα δεν επαρκούσαν. Με τα χρόνια ο μισθός ανέβηκε, αλλά και οι απαιτήσεις μου! Δεν μπορούσα πλέον να ζω χωρίς αυτοκίνητο, μιας και τα ταξίδια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου (τα περισσότερα Σαββατοκύριακα την κάνω!). Επομένως, τα δυο τελευταία χρόνια, που πληρώνω το δάνειο του αυτοκινήτου, δεν μπορούσα καν να σκεφτώ να φύγω απ' το σπίτι. Εδώ όλα πληρωμένα: φαγητό, λογαριασμοί, τα πάντα! Άρα βολεύτηκα...Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους γονείς μου. Ποτέ δεν μου έβαλαν όρια, ποτέ δεν έλεγξαν την ζωή μου (μπορώ να πω ότι εγώ του καταπιέζω και όχι αυτοί...). Ειδικά με την μαμά μου έχω απίστευτη σχέση, ξέρει τα πάντα για την ζωή μου και μ' έχει καλύψει πολλές φορές! Παρ' όλα αυτά όμως έμαθα να ζω μόνη. Πέντε χρόνια φοιτήτρια ήταν αρκετά για να καταλάβω ότι μου αρέσει περισσότερο να είμαι μόνη μου και να επιλέγω πότε θα υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω! Ειδικά τις καθημερινές, που κουβαλάω την κούραση και το άγχος της δουλειάς, δεν θέλω κανέναν. Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και δεν με βλέπει κανένας.

Έχω να μείνω μόνη μου στο σπίτι παραπάνω από έναν χρόνο και χθες οι γονείς μου μου ανακοίνωσαν ότι θα πάνε για μερικές μέρες στην αδερφή μου στην Αθήνα! Από τότε έχω άλλη διάθεση... Θα κάνω πάρτι!!!!! Πηγαίνουν κατά καιρούς Αθήνα, αλλά όχι και οι δυο μαζί. Τώρα όμως... Λέω να το κάψω, να έρθουν οι φίλες μου να μαγειρέψουμε, να δούμε ταινίες στο DVD, να παίξουμε μπιρίμπα...

Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ ολόκληρες μέρες!!!

Της καληνύχτας τα φιλιά...

"...Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ' ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ' τ' αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο.

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις.

Εδώ και τώρα, γιατί ειν' ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ' τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν' η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό..."

Κάθε φορά που γυρνάμε βράδυ στο σπίτι, που μ' αφήνεις για να φύγεις, που μ' αγκαλίαζεις και με γεμίζεις με τα γλυκά και τρυφερά σου φιλιά... σκέφτομαι αυτούς τους στίχους! Έτσι και χθες βράδυ που δεν ήθελα να ξεκολλήσω από πάνω σου! Κι ας μην το ξέρεις εσύ, ίσως και να μην το μάθεις ποτέ... εκτός αν ποτέ μ' ανακαλύψεις, με διαβάσεις, με αναγνωρίσεις!

Μαγειρική...

Πολλά είναι τα πράγματα που αγαπώ, που μου γεμίζουν ευχάριστα την ζωή μου. Ένα απ' αυτά είναι η μαγειρική! Μπορώ να περνάω απίστευτες ώρες στην κουζίνα (ειδικά αν με εμπνέει η κουζίνα!), να φτιάχνω φαγητά συμβατικά (όσπρια, λαδερά, παστίτσια... γενικά αυτά που συνηθίζει η μέση Ελληνίδα νοικοκυρά), αλλά και περίεργα πιάτα! Τρελαίνομαι για περίεργες ιταλικές συνταγές, για κινέζικα, για καυτερά μεξικάνικα... ότι δηλαδή δεν ανήκει στην δική μας κουλτούρα! Στα εστιατόρια συνηθίζω να παραγγέλνω ότι πιο παράξενο μπορώ και μετά "κλέβω" (έχω την ικανότητα να ξεχωρίζω εύκολα τα συστατικά για μια πετυχημένη συνταγή) την συνταγή και με την πρώτη ευκαιρία δημιουργού!!! Στα ταξίδια μου μαγεύομαι από γεύσεις και μυρωδιές, διαφορετικές απ' αυτές που υπάρχουν στην δική μας κουζίνα. Όχι πως δεν έχω σηκωθεί νηστική από τραπέζι! Το Πάσχα ας πούμε, στην Κωνσταντινούπολη έφαγα... πατάτα! Δεν αντέχω την βαριά μυρωδιά του κατσικιού που δεσπόζει στην Τούρκικη κουζίνα! Έχω όμως φάει φοβερές πίτσες στην Βενετία, καταπληκτικά μανιτάρια σνίτσελ με σως στην Αυστρία, χορτόσουπα στην Πράγα (ήταν και το κρύο, που την απαιτούσε!)...

Θέλω όμως όταν μαγειρεύω να το κάνω για άλλους. Όχι πως δεν ικανοποιούμε όταν βάζω το γουόκ μου και φτιάχνω καυτερό μαροκινό κους κους με λαχανικά ή κοτόπουλο με κάρυ ή καπαροσαλάτα - συνταγή κλεμμένη από την Σύρο, από τις φετινές μου διακοπές (θα σας τις δώσω κάποια στιγμή αυτές τις συνταγές), Θέλω όμως πιο πολύ να 'χω δικούς μου ανθρώπους, ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά πολύ και να φτιάχνω πράγματα που τους αρέσουν, καλό κρασάκι και κουβεντούλα στο τραπέζι μέχρι τελικής πτώσεως (το σκηνικό αυτό, με καλή παρέα σ' ένα τραπέζι, είναι απ' τα αγαπημένα μου).

Κι όλα αυτά τα γράφω γιατί το Σάββατο περιμένω καλή παρέα... την καλύτερη τολμώ να πω!!! Η Αγαθή είναι απ' τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Ενώ η φιλία μας μετράει μόλις πέντε χρόνια, νομίζω ότι γνωριζόμαστε περίπου μια ζωή! Καταλαβαίνει η μια την άλλη, στηρίζει η μια την άλλη... κι ας είμαστε μακρυά τα τελευταία δυο χρόνια. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά, βρισκόμαστε συχνά, γενικά δεν αφήνουμε την απόσταση να μπει ανάμεσα μας! Γι' αυτό θέλω να φτιάξω κάτι πολύ καλό αυτό το Σάββατο! Μάλλον θα κάνω ιταλικό, με κρέμα γάλακτος, μανιτάρια, μπέικον, τυριά... τρις χιλιάδες θερμίδες η μπουκιά!!! Αλλά αξίζει τον κόπο! Λέω το ντεσερτ να είναι κεκάκια από λάβα σοκολάτας... άλλη απίστευτη κόλαση! Θα σας δώσω την Δευτέρα τις συνταγές...

Ήρθε το πρώτο χιόνι!

Μετά από ένα χρόνο απουσίας, ήρθε το πρώτο χιόνι! Είναι υπέροχη η αίσθηση, να 'σαι μέσα στην ζεστούλα και να χαζεύεις το χιόνι απ' το παράθυρο. Παχουλές, λευκές νυφάδες χορεύουν, έναν τρελό χορό! Με μοναδική πορεία... τους γκρίζους δρόμους, τα πορφυρά κεραμίδια και τα πολύχρωμα αυτοκίνητα! Όλα έχουν πάρει ένα λευκό χρώμα, έχουν αλλάξει όψη! Ονειρεύομαι το χιόνι να καλύπτει τα πάντα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και το χιόνι πλησίαζε το ένα μέτρο! Και μεις στους δρόμους, ντυμένοι καλά, να παίζουμε χιονοπόλεμο, να κάνουμε χιονάνθρωπο! Όπως τότε που η μαμά δεν μας άφηνε μόνους μας και μας βοηθούσε να κάνουμε τον καλύτερο χιονάνθρωπο!!! Κρίμα που δεν κράτησε πολύ το χιόνι και μαζί μ' αυτό έσβησαν και τα όνειρα μου... Ελπίζω όμως να μας ξανάρθει σύντομα και να μπορέσουμε επί τέλους... να δούμε μια άσπρη μέρα!

Τρίτη και 13...

Όχι, δεν είμαι καθόλου προληπτική! Δεν μ' ενοχλούν οι μαύρες γάτες (λάτρεύω κάθε ζωό, ότι χρώμα και να 'χει), δεν μ' ενοχλούν οι ανοιχτές σκάλες, δεν μ' ενοχλεί η σημερινή μέρα! Αντιθέτως, το 13 είναι το τυχερό μου νούμερο. Όσο και να φαίνεται παράξενο σε κάποιους, το 13 δεν μου προξενεί τρόμο. Ίσως γιατί δεν μου 'χει συμβεί ποτέ κάτι κακό. Μου 'χει τύχει να βρω χρήματα τέτοια μέρα! Αλλά ποτέ κάτι κακό. Όλα νομίζω ότι βρίσκονται μέσα στο μυαλό μας. Αν ξυπνήσω με την λογική ότι δεν μπορεί, κάτι θα μου συμβεί σήμερα... Δεν μπορεί παρά να μου συμβούν τα χειρότερα ή να νομίζω ότι τα πάντα μου πάνε στραβά!

Προσπαθώ να σκέφτομαι αισιόδοξα, πολλές φορές κανονίζω σημαντικά πράγματα τέτοιες μέρες και ξέρω, είμαι πεπεισμένη ότι όλα θα πάνε καλά! Σήμερα λοιπόν θα βάλω τα χειμωνιάτικα λάστιχα στο citroenάκι μου. Όχι ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά είναι κάτι που πρέπει να κάνω και θα το κάνω σήμερα, για να έχω καλά ταξίδια όλο το χειμώνα!

Έφτασε Παρασκευή...

Ξυπνάς Δευτέρα πρωί... με το ζόρι! Έχεις ξενυχτίσει όλο το Σαββατοκύριακο, έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο, έχεις πιει και το κάτι τις σου και δεν θέλεις να ξεκολλήσει απ' το υπέροχο, ζεστό σου κρεββατάκι! Ειδικά τώρα που έχει βγει στην κυκλοφορία το χοντρό παπλωματακι! Με τα χίλια ζόρια καταφέρνεις να φτάσεις στην δουλειά. Το πρωινό εξάωρο περνάει σχετικά γρήγορα, γιατί απ' την πολύ δουλειά δεν προλαβαίνεις και να το πολυσκεφτείς! Γυρνάς σπίτι το μεσημέρι και λες στον εαυτό σου: "Δεν θα κοιμηθείς σήμερα". Πριν όμως προλάβεις να τελειώσεις την κουβέντα σου, η τηλεόραση σ' έχει νανουρίσει και ροχαλίζεις! Ξυπνάς στο παρά πέντε για να πας στην δουλειά και τρέχεις πανικόβλητος. Σου χαλάει την διάθεση που βγαίνεις απ' το σπίτι και είναι βράδυ έξω... και είναι μόλις 6:00! Όταν πλέον σχολάς, δεν έχει κουράγιο να κάνεις και πολλά πράγματα. Έτσι κυλάει πάνω κάτω η βδομάδα όλη, ώσπου...

Αχ! Επιτέλους Παρασκευή! Πως την περιμένω την Παρασκευή! Πως και πως!!!!!!! Ξυπνάω με άλλη διάθεση κι ας ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης την προηγούμενη μέρα! Πολύτιμο το Σαββατοκύριακο, θα ξεκουραστείς, θα κάνεις πράγματα για το εαυτό σου, θα δεις φίλους και όταν τα καταφέρει θα πας και καμιά εκδρομούλα.

Αυτό το Σαββατοκύριακο ο δρόμος δεν θα μας βγάλει και πολύ μακριά. Και μόνο όμως που θα φύγουμε απ' την πόλη, απ' τα ίδια και τα ίδια, μου αρκεί! Πήρα κρασάκι, θα πάρω και τον καλό μου και θα πάμε σ' έναν πολύ ωραίο ξενώνα. Θα ανάψουμε το τζάκι και θα ξεχάσουμε ότι μας ταλαιπώρησε την βδομάδα που πέρασε!

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Μελαγχολική μέρα...

"... Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους, τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’ αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’ αλλού φερμένο
Δέν τ’ αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούς..."

Σήμερα ξύπνησα με μια απίστευτη μελαγχολία, μια πολύ αρνητική διάθεση... Θα μου πεις τώρα εσύ που με ξέρεις λίγο πιο καλά: "Μήπως έτσι δεν είσαι το μισό μήνα;" Τι να κάνω; Δεν ελέγχω την διάθεση μου, δεν έχω διακοπτάκι να το γυρίσω στο off! Λίγο ο καιρός που έχει τα μαύρα του τα χάλια, λίγο που έχω να δω τον καλό μου 3 μέρες (λες και ζούμε σε διαφορετική πόλη! Τι να κάνω που δουλεύει τόσο πολύ και σε ακριβώς αντίθετο ωράριο από μένα;), λίγο που περίμενα το Σαββατοκύριακο την κολλητή μου και τελικά δεν θα 'ρθει, λίγο που τα οικονομικά πάνε κατά διαόλου... τι θέλεις κι άλλο; Όχι, δεν θα αντέξω!

Ευτυχώς έχω κάποια πραγματάκια να σκέφτομαι που με ισορροπούν λιγάκι... Το μεσημέρι που θα πάω με την Βασούλα στο γυμναστήριο (έχουμε πολλά να πούμε!), το βράδυ που όλο και κάτι θα κάνουμε με τα κορίτσια (παίζει πολύ μπιρίμπα αυτό το χειμώνα και μ' αρέσει τόσο πολύ αυτό!), το Σαββατοκύριακο που θα το περάσω στην αγκαλιά του...

Η αριστεροχειρία μου...

Από μικρή ένιωθα διαφορετική! Μόνο εγώ στο σπίτι κρατούσα τα αντικείμενα με το αριστερό και αυτό είναι το λιγότερο. Το θέμα είναι ότι κανένας δεν αρεσκόταν με το γεγονός αυτό και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με αλλάξουν. Όχι, δεν σήκωσε ποτέ κανένας στο σπίτι το χέρι του για να με χτυπήσει, απλά μου ετάζαν τον ουρανό με τ' άστρα! "Κράτα το μολύβι με το δεξί και γω θα σου πάρω καινούργιες μπογιές" και άλλα πολλά τέτοια. Δεν με ένοιαζαν ούτε οι μπογιές, ούτε η άποψη των άλλων! Έτσι ένιωθα καλά και έτσι έκανα.

Ώσπου έφτασε η ώρα να πάω στο δημοτικό. Η δασκάλα είχε εντελώς αντίθετη άποψη απ' την δική μου. Καλό παιδάκι είναι το παιδάκι που κρατάει το μολυβάκι του με το δεξί του χεράκι! Ζοριζόμουν όταν με κοιτούσε, αλλά μόλις άλλαζε πλευρό να δει τα άλλα παιδάκι... φτερά στο χέρι μου, να προλάβω να τελειώσω πριν με πάρει χαμπάρι! Τα τετράδια μου ήταν η απόλυτη σχιζοφρένεια, μισά καλογραμμένα και μισά για τ' ανάθεμα Έφαγα και κανα δυο λέει η μάνα μου, αλλά ευτυχώς έχω την ικανότητα να αποβάλω απ' την μνήμη μου ότι μ' ενοχλεί. Βέβαια κάποια στιγμή την παρακάλεσε η μαμά μου να μ' αφήσει να κάνω ότι θέλω! Τι μεγάλη ανακούφιση...!!!

Με το πέρασμα των χρόνων όμως συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι διαφορετικός (και εδώ μιλάμε για κάτι πολύ μικρό, φαντάσου να έχει κάποια άλλη διαφορετικότητα!). Δυσκολεύομαι να ανοίξω μια κονσέρβα, ένα μπουκάλι ή τη βρύση, όταν γράφω σε τετράδιο λερώνεται µε μελάνι το αριστερό μανίκι μου, έχω πρόβλημα στο να χρησιμοποιήσω το ψαλίδι, τον χάρακα ή τιρμπουσόν, μεγάλο πρόβλημα με τα απίστευτα ρατσιστικά μαχαίρια (όλο φάλτσο κόβω.....), πρόβλημα με τα μπρίκια, με τις κουτάλες... Τι να κάνω; Έχω πώρωση με την κουζίνα!

Εδώ ήρθε και βοήθησε απίστευτα το κατάστημα για αριστερόχειρες, πήγα με την αδερφή και τον γαμπρό μου και δεν μπορούσαν να με βγάλουν! Τα σήκωσα όλα! Βρήκα πράγματα που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα! Είναι πολύ όμορφο να βρίσκεις πράγματα που κάνουν πιο εύκολη την ζωή σου...

Σαββατοκύριακο!

Είναι Σάββατο πρωί, έχω ξυπνήσει από νωρίς (όχι ακριβώς, η Αγγέλα με ξύπνησε!) και περιμένω το τσούρμο να ξυπνήσουν ένας - ένας! Αυτό το Σαββατοκύριακο το κανονίζαμε απ' το καλοκαίρι. Απλά περιμέναμε να χειμωνιάσει λιγάκι, για να έχει ουσία... Τώρα θα αναρωτιέστε ποιος ήταν ο προορισμός μας! Τα θερμά λουτρά στο Πόζαρ της Αριδαίας! Όχι, δεν είμαστε γέροι, ούτε νιώθουμε έτσι! Είμαστε μια παρέα από 20 έως 29 χρονών (εγώ είμαι η γριά της παρέας!).

Η διαδρομή μου θύμιζε εφταήμερη, μουσική στο τέρμα, χαβαλές και φωνές... πολλές φωνές! Πάλι καλά που μπορώ να οδηγώ με τέτοιες αντίξοες συνθήκες!

Το ξενοδοχείο καλούτσικο, λίγο ψυχρό αλλά δεν πειράζει, εφτά άτομα είμαστε θα το ζεστάνουμε! Καφεδάκι, κουβεντούλα και αναμονή, δεν έχουν φτάσει ακόμη όλοι. Μετά φαγητό, πολύ φαγητό (από Δευτέρα δίαιτα! Τι τζάμπα το γυμναστήριο;) και υπέροχο κρασάκι.

Και έφτασε η κορυφαία στιγμή... Εφτά μαντράχαλοι, να κυκλοφορούν με μαγιό, μπουρνούζια και σαγιονάρες! Πρώτο μπάνιο; Στον καταρράκτη! Το νερό μόνιμα στους 37 C, αλλά ο γκαντέμης ξαναχτυπά... Η αφεντομουτσουνάρα μου φυσικά! Πάω να κρεμάσω το μπουρνουζάκι μου σαν καλό κοριτσάκι και μπλουουουουμ!!!!! Το κλειδί του αυτοκινήτου έπιασε πάτο! Και γω στα πρόθυρα του εγκεφαλικού! Ευτυχώς για ακόμα μια φορά μ' έβγαλε ασπροπρόσωπη (όσο μπορεί, γιατί είμαι και μαυροτσούκαλο!) το citroenακι μου! Μουλιάσαμε σας λέω, ούτε και γω ξέρω πόσες ώρες ήμασταν μέσα στο νερό. Πολύ πλατσούρισμα! Μια γκαντεμιά όμως ποτέ δεν είναι αρκετή! Επόμενο μπανάκι; Στην κλειστή πισίνα, prive μόνο για μας στις 1:15 το βράδυ! Που είναι το κλειδί του αυτοκινήτου του Χρήστου; Μα φυσικά μέσα στο αυτοκίνητο (στην μίζα) και το αυτοκίνητο κλειδωμένο! Ξέρετε πως είναι έξι άτομα να προσπαθούν ν' ανοίξουν ένα αυτοκίνητο, με ότι κλειδιά τους βρίσκονται, φορώντας μόνο μπουρνούζια; Λες και ήμασταν συμμορία που κλέβει αυτοκίνητα, η "συμμορία με τα μπουρνούζια"! Και το κρύο να ξουρίζει απίστευτα! Επειδή όμως της νύχτας τα καμώματα.. αποφασίσαμε να πάμε για το μπανάκι μας και ανοίγουμε το αυτοκίνητο το πρωί.

Τέλεια στην πισίνα, ζεστό νεράκι, υδρατμοί, μασάζ από την πίεση που ερχόταν το νερό! Άψογα σας λέω! Επιστροφή στο ξενοδοχείο μετά το απόλυτο λιώσιμο. Στο δωμάτιο με την Αγγέλα (αφού ο καλός μου δούλευε και δεν μπορούσε να με συνοδέψει) κουβεντούλα μέχρι να μας πάρει ο ύπνος, περασμένες 3 πλέον...

Πρωινό ξύπνημα.. τι πρωινό δηλαδή; Στις 11:00 σηκώθηκα απ' το κρεββατάκι μου! Θαυματουργό αυτό το νεράκι, νομίζω ότι όλο το βράδυ δεν άλλαξα ούτε πλευρό! Μαγιουδάκι, μπουρνουζάκι, σαγιοναρίτσα (η ατραξιόν των λουτρόν γίναμε!) και βουρ για τα λουτρά! Αυτό το τελευταίο ήταν και το τελειωτικό χτύπημα! Πήγαμε για φαγητό και κανένας δεν είχε κουράγιο να βγάλει άχνα. Όσο για το ταξίδι της επιστροφής... ευτυχώς είχα την Βασούλα και την Ρούλα να λέμε καμιά κουβεντούλα, γιατί πιστέψτε με δεν την πάλευα καθόλου! Πως περνάνε έτσι γρήγορα οι μέρες όταν καλοπερνάς, γιατί κρατάει τόσο λίγο το Σαββατοκύριακο, που και πότε θα είναι η επόμενη εκδρομούλα και άλλα τέτοια λέγαμε στην διαδρομή! Αχ! Αυτά ταξίδια, ποτέ δεν θα χορτάσω;

Η Κυριακή, ειδικά απ' το απόγευμα και μετά, είναι λίγο καταθλιπτική. Εξιστόρησα στον Γιάννη πως περάσαμε, χώθηκα στην αγκαλιά του και κοιμήθηκα γαλήνια......

Γιατί κουκουβάγια;

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου (δεν φημίζομαι για την καλή μου μνήμη όταν ήμουν παιδί, τώρα βρίσκομαι στο άλλο άκρο!) φορούσα γυαλιά. Ήμουν ένα υπερβολικά αδύνατο παιδάκι, μετρίου ύψους, με πολύ ίσια μαλάκια και πάντα τα λάθος γυαλιά! Λες και τα αγόραζε κάποιος άλλος για μένα και με υποχρέωνε να τα φορέσω. Εννοείται ότι δεν ταίριαζαν με το λεπτοκαμωμένο προσωπάκι μου. Είχα πάντα την αίσθηση ότι πήγαιναν πρώτα τα γυαλιά μου και από πίσω ακολουθούσα εγώ! Ένιωθα σαν ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ! Δεν υπερβάλω, είναι βαρύ όλο αυτό για μια παιδική ψυχή. Το χειρότερο όμως ήταν στην εφηβεία, όταν όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου άρχιζαν να περιποιούνται και να βάφονται. Ε, εγώ ήμουν ένα δράμα! Αυτό όμως που με εκνεύριζε πάρα πολύ ήταν όταν έπρεπε να δώσω γνωριμία πχ στο τηλέφωνο: "Ποια Σοφία; Η Σοφία με τα γυαλιά".

Μόλις λοιπόν έφτασα 1η λυκείου, σχεδόν υποχρέωσα την μάνα μου να μου αγοράσει φακούς επαφής. Δεν θα ξεχάσω τα παρακαλετά μου και τις υποσχέσεις μου. Υποσχέσεις για το ότι θα γίνω καλύτερη μαθήτρια, ότι θα βοηθάω στο σπίτι, κλπ. Την πρώτη φορά που τους φόρεσα, ένοιωσα υπέροχα! Έλα μου όμως που με τα χρόνια, τους συνήθισα και δεν με ικανοποιούσαν ούτε αυτοί. Μου κούραζαν τα μάτια, κοκκίνιζαν και πονούσαν, άσε που δεν μπορούσα να ξενοκοιμηθώ! Φοιτήτρια πλέον και μετά από μαζώξεις και οινοποσίες μέχρι τελικής πτώσεως, ήμουν αναγκασμένη να γυρίσω πάλι σπίτι, να βγάλω τους φακούς και να κοιμηθώ. Δεν θα ξεχάσω τρίτο έτος, με μεγάλη παρέα στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, Κατσιμιχαίοι! Μεγάλη λατρεία για τους Κατσιμιχαίους, μεγάλος πόνος λόγο ερωτοχτυπήματος και μισό μπουκαλάκι βότκα έκανε φτερά! Απ' την μια να είμαι λιώμα και απ' την άλλη να δίνω οδηγίες στην κολλητή μου για το πως θα μου βγάλει του φακούς!

Όταν λοιπόν ξεκίνησα να δουλεύω, άρχισα να ονειρεύομαι την στιγμή που θα πετάξω τα ρημάδια (η μάνα μου φωνάζει όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, αλλά εδώ δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς!) από πάνω μου. Έτσι πριν από 3,5 περίπου χρόνια άρχισα να το ψάχνω και περισσότερο να το ονειρεύομαι. Θα ρωτήσεις τώρα εσύ τι ονειρευόσουν. Να ανοίγω το πρωί τα μάτια μου και να βλέπω που είμαι, να με παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να σκέφτομαι ότι θα σπάσω τα γυαλιά μου, να μην πονάνε τα μάτια μου απ' την κάπνα κάθε φορά που βγαίνω έξω... Μπορώ να γράψω κι άλλα, πιστέψτε με! Τότε βρήκα τον γιατρό - "δώρο"! Μου τον σύστησε μια γνωστή και αποφάσισα να πάω μέχρι την Θεσσαλονίκη για να τον επισκεφτώ. Απίστευτος άνθρωπος ο Μιχάλης, με φοβερό χιούμορ και με στάνταρ ατάκα ότι δεν είναι οφθαλμίατρος αλλά ψυχολόγος!

Πήρα την μεγάλη απόφαση και μια Παρασκευή πρωί βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα και συνεπιβάτη τον Μιχαλάκη. Με έναν τεράστιο φόβο καρφωμένο στο φτωχό μου μυαλουδάκι και με την απορία: Τι θα γίνει αν αποτύχει η επέμβαση; Σκεφτόμουν ότι τώρα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βλέπω, αν όμως κάτι στράβωνε, ίσως έχανα και αυτό. Το αποτέλεσμα όμως με αντάμειψε μέχρι εκεί που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μέχρι να επιστρέψουμε από Αθήνα, η όραση μου δεν είχε καθαρίσει. Μόλις όμως φτάσαμε Θεσσαλονίκη και πήρα ταξί για να πάω στην κολλητή μου, ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκε, σαν μωρό! Διάβαζα κάθε πινακίδα στον δρόμο, κάθε διαφήμιση, μέχρι τις πινακίδες των αυτοκινήτων. Νομίζω ότι όποιος δεν έχει στερηθεί κάτι τόσο πολύ, δεν μπορεί να καταλάβει την ευτυχία μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα τόσο ευεργετημένη και πραγματικά ευγνωμονώ αυτόν τον άνθρωπο. Το κατάλαβα λίγο καιρό μετά, όταν πια καλοκαίριασε και έκανα μια βουτιά στην θάλασσα και είδα τι υπάρχει στον βυθό...

Το ταξίδι

"... Στη ζωή, αυτό που έχει νόημα
είναι όχι τόσο το να φτάνεις κάπου
όσο το να μετακινείσαι συνεχώς
και να απολαμβάνεις τη διαδρομή!..."

Δεν ξέρω που το διάβασα, δεν ξέρω ποιος το έχει πει. Ξέρω μόνο ότι με εκφράζει πολύ όλο αυτό!

Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι (ταξίδι για μένα είναι κάθε τι που εξάπτει το μυαλό μου) και το ταξίδι που ζω αυτή τη στιγμή το λατρεύω! Ας μπορούσε να κρατήσει για πάντα!