Γιατί κουκουβάγια;

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου (δεν φημίζομαι για την καλή μου μνήμη όταν ήμουν παιδί, τώρα βρίσκομαι στο άλλο άκρο!) φορούσα γυαλιά. Ήμουν ένα υπερβολικά αδύνατο παιδάκι, μετρίου ύψους, με πολύ ίσια μαλάκια και πάντα τα λάθος γυαλιά! Λες και τα αγόραζε κάποιος άλλος για μένα και με υποχρέωνε να τα φορέσω. Εννοείται ότι δεν ταίριαζαν με το λεπτοκαμωμένο προσωπάκι μου. Είχα πάντα την αίσθηση ότι πήγαιναν πρώτα τα γυαλιά μου και από πίσω ακολουθούσα εγώ! Ένιωθα σαν ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ! Δεν υπερβάλω, είναι βαρύ όλο αυτό για μια παιδική ψυχή. Το χειρότερο όμως ήταν στην εφηβεία, όταν όλα τα κοριτσάκια της ηλικίας μου άρχιζαν να περιποιούνται και να βάφονται. Ε, εγώ ήμουν ένα δράμα! Αυτό όμως που με εκνεύριζε πάρα πολύ ήταν όταν έπρεπε να δώσω γνωριμία πχ στο τηλέφωνο: "Ποια Σοφία; Η Σοφία με τα γυαλιά".

Μόλις λοιπόν έφτασα 1η λυκείου, σχεδόν υποχρέωσα την μάνα μου να μου αγοράσει φακούς επαφής. Δεν θα ξεχάσω τα παρακαλετά μου και τις υποσχέσεις μου. Υποσχέσεις για το ότι θα γίνω καλύτερη μαθήτρια, ότι θα βοηθάω στο σπίτι, κλπ. Την πρώτη φορά που τους φόρεσα, ένοιωσα υπέροχα! Έλα μου όμως που με τα χρόνια, τους συνήθισα και δεν με ικανοποιούσαν ούτε αυτοί. Μου κούραζαν τα μάτια, κοκκίνιζαν και πονούσαν, άσε που δεν μπορούσα να ξενοκοιμηθώ! Φοιτήτρια πλέον και μετά από μαζώξεις και οινοποσίες μέχρι τελικής πτώσεως, ήμουν αναγκασμένη να γυρίσω πάλι σπίτι, να βγάλω τους φακούς και να κοιμηθώ. Δεν θα ξεχάσω τρίτο έτος, με μεγάλη παρέα στον Μύλο της Θεσσαλονίκης, Κατσιμιχαίοι! Μεγάλη λατρεία για τους Κατσιμιχαίους, μεγάλος πόνος λόγο ερωτοχτυπήματος και μισό μπουκαλάκι βότκα έκανε φτερά! Απ' την μια να είμαι λιώμα και απ' την άλλη να δίνω οδηγίες στην κολλητή μου για το πως θα μου βγάλει του φακούς!

Όταν λοιπόν ξεκίνησα να δουλεύω, άρχισα να ονειρεύομαι την στιγμή που θα πετάξω τα ρημάδια (η μάνα μου φωνάζει όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, αλλά εδώ δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς!) από πάνω μου. Έτσι πριν από 3,5 περίπου χρόνια άρχισα να το ψάχνω και περισσότερο να το ονειρεύομαι. Θα ρωτήσεις τώρα εσύ τι ονειρευόσουν. Να ανοίγω το πρωί τα μάτια μου και να βλέπω που είμαι, να με παίρνει ο ύπνος μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να σκέφτομαι ότι θα σπάσω τα γυαλιά μου, να μην πονάνε τα μάτια μου απ' την κάπνα κάθε φορά που βγαίνω έξω... Μπορώ να γράψω κι άλλα, πιστέψτε με! Τότε βρήκα τον γιατρό - "δώρο"! Μου τον σύστησε μια γνωστή και αποφάσισα να πάω μέχρι την Θεσσαλονίκη για να τον επισκεφτώ. Απίστευτος άνθρωπος ο Μιχάλης, με φοβερό χιούμορ και με στάνταρ ατάκα ότι δεν είναι οφθαλμίατρος αλλά ψυχολόγος!

Πήρα την μεγάλη απόφαση και μια Παρασκευή πρωί βρέθηκα σε ένα αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα και συνεπιβάτη τον Μιχαλάκη. Με έναν τεράστιο φόβο καρφωμένο στο φτωχό μου μυαλουδάκι και με την απορία: Τι θα γίνει αν αποτύχει η επέμβαση; Σκεφτόμουν ότι τώρα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βλέπω, αν όμως κάτι στράβωνε, ίσως έχανα και αυτό. Το αποτέλεσμα όμως με αντάμειψε μέχρι εκεί που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μέχρι να επιστρέψουμε από Αθήνα, η όραση μου δεν είχε καθαρίσει. Μόλις όμως φτάσαμε Θεσσαλονίκη και πήρα ταξί για να πάω στην κολλητή μου, ένιωσα σαν να ξαναγεννήθηκε, σαν μωρό! Διάβαζα κάθε πινακίδα στον δρόμο, κάθε διαφήμιση, μέχρι τις πινακίδες των αυτοκινήτων. Νομίζω ότι όποιος δεν έχει στερηθεί κάτι τόσο πολύ, δεν μπορεί να καταλάβει την ευτυχία μου. Πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα τόσο ευεργετημένη και πραγματικά ευγνωμονώ αυτόν τον άνθρωπο. Το κατάλαβα λίγο καιρό μετά, όταν πια καλοκαίριασε και έκανα μια βουτιά στην θάλασσα και είδα τι υπάρχει στον βυθό...