Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες

"...Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.


Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου..."
Μαρία Πολυδούρη

Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας έρωτας για να σε κάνει να ξαναγεννηθείς; Για να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι φτιαγμένος για τον άλλο; Για να νιώθεις ολόκληρος μόνο όταν βρίσκεσαι δίπλα σ' αυτόν/ή;

Είχα χρόνια να νιώσω αυτό το βάρος στο στήθος! Αυτό που δεν σ' αφήνει ν' αναπνεύσεις! Αυτό που με το ξυπνάς το πρωί τον σκέφτεσαι, καθ' όλη την διάρκεια της μέρας τον σκέφτεσαι και λίγο πριν κοιμηθείς όχι απλά τον σκέφτεσαι, αλλά νομίζεις ότι δεν μπορείς να κοιμηθείς χωρίς αυτόν!

Μετά από δυο απανωτές, πολύ άσχημες εμπειρίες, που ανήκουν πλέον στο παρελθόν, ζούσα χωρίς να "αφήνομαι"! Ο άνθρωπος που είχε την ατυχία να βρεθεί τότε δίπλα μου, έζησε όπως εγώ ήθελα, με όσο επέλεγα εγώ να δώσω (τολμώ να πω με απειροελάχιστα, σε σχέση μ' αυτά που δίνω όταν ερωτεύομαι!)... σε μια κατάσταση (γιατί δεν μπορώ να το ονοματίσω σχέση) με ημερομηνία λήξης.

Και τώρα που έφυγε το παρελθόν από πάνω μου, που δεν νιώθω να' χω πωθυμένα, που ένιωσα ότι βρήκα τον χαμένο μου εαυτό, τώρα "δάγκωσα" την λαμαρίνα και δεν ξέρω αν αυτό θα μου βγει σε καλό ή σε κακό! Πάντως όπως λέει και ο Paulo Coeluo στο βιβλίο του "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα":

"..........Ήξερα ανέκαθεν ότι η αληθινή αγάπη ήταν πάνω απ' όλα αυτά και ότι άξιζε περισσότερο να πεθάνεις παρά να μην έχεις αγαπήσει. Άλλα νόμιζα πως μόνο οι άλλοι είχαν το κουράγιο. Και τώρα, τούτη τη στιγμή ανακάλυπτα πως ήμουν κι εγώ ικανή. Έστω κι αν αυτό σήμαινε χωρισμό, μοναξιά, θλίψη, η αγάπη άξιζε ακόμα και την τελευταία πεντάρα του τιμήματος της..........."

Θα το ζήσω κι ας μου βγει σε κακό...