Το πρωινό μου βασανάκι...

Λέω να γκρινιάξω λιγάκι! Ξυπνάω πρωί - πρωί, πιο πρωί απ' ότι συνήθως, ετοιμάζομαι για την δουλειά (ξέρετε: πλύσιμο, βάψιμο, ντύσιμο...) και βρίσκομαι μπροστά από ένα αφηνιασμένο σκυλάκι! Μια πάτσα όλη κι όλη, αλλά με φοβερή όρεξη για τρέξιμο! Και γω σέρνομαι........ Τι να κάνω που δεν είμαι πρωινός τύπος; Δεν πίνω και καφέ και θέλω τον χρόνο μου για να ξυπνήσω! Ο Χούκι μου όμως δεν έχει την ίδια γνώμη!Ο Χούκι λοιπόν είναι ένα μικρό, νευρικό, μαύρο, κακομούτσουνο πεκινουά! Το Χούκι του κόλλησε από τότε που τον βρήκε η αδερφή μου, πεταμένο στο πάρκο με ένα ματάκι λιγότερο απ' το κανονικό! Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι! Άνθρωποι, που αγαπούν τόσο πολύ το ζωάκι τους, που μόλις αυτό αποκτήσει ένα πρόβλημα, προτιμούν να το πετάξουν απ' το να ασχοληθούν λιγάκι μαζί του. Να το βοηθήσουν, γιατί αυτοί μπορούν, ενώ αυτό είναι τελείως ανήμπορο να κάνει κάτι για τον εαυτό του! Τέτοιοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας, τους συναναστρεφόμαστε καθημερινά και μπορεί και να του θεωρούμε καλούς! Ο Χούκι πέρασε ένα δύσκολο (γι' αυτόν) χειρουργείο, έχασε το ματάκι του, αλλά όχι την διάθεση του για ζωή! Από τότε ζει μαζί μας και μας τρέχει...

Εγώ μπορεί να μην ασχολούμαι μαζί του, αλλά ξέρω πόσο πολύ τον αγαπάει η αδερφή μου και τώρα που λείπουν όλοι και είμαστε τα δυο μας κάνουμε καλή παρέα στο σπίτι! Αχ! Μόνο το πρωινό ξύπνημα με χαλάει! Μεγάλη η χάρη σου Χούκι... Μεγάλη η χάρη σου πολυαγαπημένη μου αδερφούλα...